17 ชอบนักเหรอผู้ชายคนอื่น

เมื่อเขาบดจูบเธอแรงขึ้นเรื่อยๆ เธอก็หายใจไม่ออก รีบผละเขาออกและกอบโกยเอาอากาศเขาปอดทันที

แต่เขาก็ไม่ปล่อยเธอนาน เมื่อเธอหายใจอิ่มแล้ว เอาก็คว้าท้ายทอยเธอให้โน้มหน้าเข้าหาเขาทันที และเพิ่มแรงจูบที่มากขึ้นกว่าเดิม พร้อมกับดูดลิ้นเธออย่างโหยหา

เธอก็ผละเขาออกอีก เขาก็จูบเธอกลับอีกแบบนั้น จนเธอตัดสินใจใช้แรงที่มีอยู่ทั้งหมด ผลักเขาออก และตบเข้าไปที่หน้าเขาไปแรงๆ 1 ที

เพี๊ยะ!!!

"คุณทำอะไรของคุณ" เธอพูดกับเขาเสียงดัง

"ก็ทำให้เธอรู้ไง ว่าเธอเป็นของใคร ใครที่มีสิทธิ์ในตัวเธอ" เขาคนเดียวเขาเท่านั้น เธอจะไปเป็นของคนอื่นไม่ได้

"ฉันไม่ได้เป็นของใคร ฉันเป็นของตัวฉันเอง"

"แต่ก็วิ่งแจ้นไปอ่อยไอ้นทีนี่นะ ชอบนักหรอผู้ชายคนอื่น" มีเขาอยู่แท้ๆ ไม่เคยคิดจะขอความช่วยเหลืออะไรเขาเลย มีเรื่องอะไรก็วิ่งหาแต่ไอ้นที ขนาดป่วยยังไม่คิดจะบอกอะไรเขาเลย แล้วต้องให้เขาคิดยังไงได้อีก

"ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น"

"หึ ไม่ใช่หรอ เธอมันก็แค่ผู้หญิงที่เอาตัวเข้าแลก ผู้หญิงอวดเก่งอย่างเธอ นอกจากตัวแล้วก็ไม่มีอะไรดีทั้งนั้น"

"ค่ะ ฉันจำสิ่งที่คุณพูดและย้ำตลอดเวลา 1 ปีครึ่งได้ดี สิ่งที่คุณพูดมาถูกทั้งหมดเลย ฉันไม่มีอะไรดีทั้งนั้นแม้กระทั่งตัว อดทนนะคะเหลืออีก 6 เดือน ฉันจะไม่กลับมาให้คุณเห็นหน้าอีกเลยฉันสัญญา"

เมื่อเธอพูดจบแววตาโกรธของเขาก็ฉายขึ้น เขาก็ดึงท้ายทอย เธอลงมาจูบอีกเช่นเดิมคราวนี้เธอไม่ขัดขืนอะไร ปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเอง ผ่านไปเนิ่นนานหลายนาที น้ำตาที่กลั้นไม่อยู่ก็ไหลออกมาเอง

"นิสา..." เขาผละเธอออกและจ้องตาเธอด้วยแววตาที่วูบไหว

"ทำต่อสิคะ หยุดทำไม" ในเมื่อเขาคิดจะย่ำยีเธอแล้ว เธอก็จะปล่อยให้เขาทำไป จะทำแค่ไหนก็ทำไปเลย

"ฉัน..."

"ทำเลยค่ะ คุณอยากทำอะไรก็ทำเลย คุณมีสิทธิ์ในตัวฉันอยู่แล้ว" เธอพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสาย

เขาเห็นแบบนั้นเขาก็หันไปขับรถต่อ และพยายามจะไม่มองหน้าเธออีก เธอก็หันไปอีกทางเช่นเดิม บรรยากาศอันน่าอึดอัด ก็คละคลุ้งไปทั่วรถ

เมื่อมาถึง เธอก็รีบลงจากรถไปทันที เพราะไม่อยากมองหน้าเขาอีกแล้ว วันๆ ไม่คิดจะทำอะไรเลย ตั้งใจแค่ว่าจะหาเรื่องเธออย่างเดียว ทั้งดูถูก เหยียดหยาม พูดจาว่าร้ายต่างๆ นาๆ

การเอาตัวเข้าแลกของเธอ การดูถูก ทั้งพูดจาเหยียดหยามของเขา เพื่อแลกกับที่ของพ่อแม่เธอ เธอก็ยังยืนยันว่าคุ้ม ในใจเธอพูดคำว่าอดทนกับตัวเอง มาเป็นพันๆ หมื่นๆ ครั้งแล้ว ตั้งแต่มาอยู่กับเขา จนถึงทุกวันนี้เธอก็ยังคงต้องพูดต่อไป

"อ้าวหนูนิสา มาได้ยังไง" เมื่อเธอเดินเข้าไป ลุงเจิมก็เอ่ยถามขึ้น

"พอดีว่า ป้าจิมให้เอากับข้าวมาให้ค่ะ ไม่มีคนว่างนิสาเลยเอามาให้"

"ไม่เห็นต้องลำบากเลยหนูนิสา ขอบคุณมาก"

"ลุงอย่าพูดแบบนั้นสิคะ ไม่ลำบากอะไรเลย ลุงกินเลยไหมคะ คนงานไปไหนกันหมดแล้ว นี่อาหารค่ะ"

"ได้ๆ เดี๋ยวลุงจะเรียกพวกมันมากินเลย จริงๆ ลุงเริ่มหิวแล้ว ฮ่าฮ่า" เพราะเวลาขณะนี้จะถึงบ่ายโมงแล้ว

"งั้นลุงกินไปนะคะ เดี๋ยวนิสาขอเดินดูห้องพักหน่อย ว่าโอเคไหม"

"ความจริงลุงก็ดูหมดแล้วนะ คนงานทางโน้นก็กำลังเช็ค ทุกอย่างเรียบร้อยดีกระท่อมก็ออกแบบได้สวยจริงๆ สมกับเป็นหนูนิสา" เพราะเธอเป็นคนคิดและออกแบบห้องพักสไตล์ธรรมชาตินี้ทั้งหมด

"ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ เราทุกคนก็ช่วยกันทุกคน"

"ลุงว่าไม่ต้องไปดูให้เหนื่อยหรอก กลับลงไปพักผ่อนเถอะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ช่วยๆ กันค่ะ"

"งั้นถ้าจะดูลุงว่าไปดูห้องแรกตรงโน้นดีกว่า ที่ว่าให้จัดของเอาไปถ่ายรูปโปรโมตอะไรนั่น เอามาหมดแล้วนะ เป็นห้องตัวอย่างพร้อมนอนพัก มีทั้งข้าวสารอาหารแห้ง ทั้งไข่ไก่ เตาหม้อฟืนถ่าน สำหรับพักแรมที่นี่แบบไม่ใช้ไฟฟ้าทุกอย่างครบ ห้องน้ำก็เสร็จเรียบร้อย"

"ดีมากเลยค่ะลุง นิสารีบไปดูดีกว่า จะสวยขนาดไหน" เธอยิ้มออกมาอย่างดีใจ และรีบเดินไปตามที่ลุงเจิมบอกทันที

ทุกอย่างอยู่ในสายตาของขุนเขาทั้งหมด อยู่กับคนอื่นนี่เธอพูดเก่งสดใสร่าเริง ดูมีความสุขดี พออยู่กับเขาเท่านั้นแหละ ทำหน้าเหมือนคนเบื่อโลกยังไงยังงั้น

"อ้าวคุณขุนเขา มาได้ยังไงครับ" เพราะปกติเขาจะไม่สนใจอะไรยิบย่อยพวกนี้

"..." เขาไม่พูดอะไร แต่สายตาก็มองไปทางเธอ

"พาหนูนิสาขึ้นมาหรอครับ"

"ครับลุง" ตอบลุงเจิมแต่สายตาก็ยังมองตามเธอ

"รบกวนคุณขุนเขาหรือเปล่าครับ พวกเราเกรงใจ"

"ไม่เป็นไรครับ ผมอาสามาเอง"

เมื่อกินข้าวได้สักพักลุงเจิมก็เก็บกล่องทุกอย่างเข้าถุง และหันมองสภาพอากาศอย่างคนวิตกกังวล

"พวกเรากินข้าวกันเสร็จแล้ว รีบกลับกันเถอะครับ"

"ทำไมรีบละครับลุง"

"พายุจะเข้านะสิครับ ถ้าไม่รีบกลับน้ำป่ามา จะผ่านทางน้ำตกไม่ได้นะ" ลุงเจิมพูดขึ้น

"ครับ งั้นลุงกับคนงานกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวผมกับนิสาจะอยู่ดูห้องพักกันก่อน แล้วจะรีบตามไป"

"แล้วถ้าฝนตก ติดฝน..." ลุงเจิมพูดยังไม่ทันจบประโยคเขาก็เอ่ยขึ้นก่อน

"ไม่ต้องห่วงครับลุง ถ้าฝนตกจริงๆ ผมอยู่ที่นี่ได้"

"แล้วหนูนิสา..."

"นิสาก็อยู่กับผมครับ ลุงไม่มีอะไรต้องห่วง" เขาตอบเสียงแข็ง

"คะ...ครับ งันลุงไปเก็บของกลับลงไปก่อนนะครับ"

เมื่อพูดจบลุงเจิมก็รีบเก็บของทันที เพื่อจะได้รีบลงไปไร่ก่อนฝนจะตก

ก็อย่างที่ว่าคนในไร่ ยังพากันสงสัยอยู่ชนิสามาอยู่ในฐานะอะไร จะแฟนก็ไม่ใช่พนักงานในไร่ก็ไม่เชิง แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดกล้าถามอะไร ทีแรกก็ไม่มีใครสนใจจะยุ่งด้วย แต่เอาไปเอามาก็แพ้ความดี เพราะชนิสาทำงานทุกอย่างในไร่ได้หมด หนักเอาเบาสู้ช่วยแบ่งเบางานคนอื่นได้เยอะ จนสุดท้ายชนิสากลายเป็นขวัญใจของคนทั้งไร่

เพราะปกติของคุณขุนเขาจะเป็นคนดุและจริงจังกับงานมาก ไม่ค่อยจะมาเสวนาอะไรกับใคร เมื่อมีปัญหาทุกคนก็จะบอกผ่านนที นทีก็จะเป็นคนไปบอกคุณขุนเขาให้

แต่ตั้งแต่มีชนิสาเวลามีปัญหาอะไร ทุกคนในไร่ก็บอกกับเธอ และปัญหานั้นก็จะถูกแก้ไปในทันที แถมชนิสายังเป็นคนที่มีความคิดสร้างสรรค์ พาคิดพาพัฒนาจนไร่เจริญขึ้นมามากๆ ภายในระยะเวลา 1 ปีครึ่งที่เธอมาอยู่

เมื่อเธอเดินเข้ามาก็สำรวจทุกซอกทุกมุม ทั้งดูวิวที่สวยมากๆ ที่นอนที่จัดไว้น่านอนสุดๆ และจากตรงนี้เมื่อเดินลงไปก็จะถึงน้ำตกเลย มีระเบียงออกไปเอาขาจุ่มน้ำได้ แบบนี้ใครจะไม่ชอบ

เธอรู้สึกรักที่นี่มากอยู่ไม่น้อย เพราะบรรยากาศทุกอย่างดี สภาพแวดล้อมก็อุดมสมบูรณ์ ตั้งแต่มาเห็นที่ตรงนี้ เธอก็คิดไว้เลยว่าควรมีบ้านพักแบบกระท่อมตรงนี้สัก 4-5 หลัง จนมาเห็นเป็นรูปเป็นร่างแบบนี้ภูมิใจมาก