บทที่ 27

คิดได้ดังนั้นคนในความคิดถึงก็เดินเข้ามา

“ดีขึ้นไหม ออกไปซื้อยาไมเกรนมา เจอรถติดอีก นานเป็นชั่วโมงเลย เหงาไหม” ลักษณ์พูดพร้อมทั้งลูบผม จูบตรงหน้าผากอย่างห่วงใย ความรู้สึกของเธอหวิวหวามเพราะเขาออกไปซื้อยาให้เธออย่างนั้นเหรอ

“ไปซื้อยามาเหรอ”

“อือ ร้านขายยาไม่ไกลแต่รถติด ไม่คิดว่าจะนาน” คุณหมอหนุ่มนอนลงบนที่นอนเดียวกัน พร้อมทั้งกอดคนในอ้อมกอดแน่นเขาดึงเธอให้นอนพิงบนอกของตัวเอง

“ทำไมไม่บอก นึกว่าทิ้งกันแล้ว” ศศิตาบ่นออกมาน้ำตาก็ซึมอีกครั้ง เพิ่งรู้สึกตัวตอนนี้ ว่าอะไรที่เกี่ยวกับเขาทำให้เธอหวั่นไหวง่ายขึ้น

“ใครจะทิ้งคนสวยอย่างศิตาได้ครับ” ลักษณ์ลูบหลังอย่างเอาใจคนตัวเล็กในอ้อมกอด

“ก็เห็นจะมีแต่คนแถวนี้แหละ ที่ทิ้งไปตั้งนาน” ศศิตาเบ้ปากให้คนปากหวาน แต่ยอมทิ้งให้เธอนอนอยู่บ้านคนเดียวตั้งหลายชั่วโมง

“ไปซื้อยาไง มีแต่พารากลัวไม่ดีขึ้น หายไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอไมเกรน ทำไมกลับมาเป็นอีก” ลักษณ์ถามอย่างเป็นห่วง เห็นตาแดง ๆ ของเธอแล้วเขาก็ใจไม่ดีเลย ไม่อยากให้เจ็บไม่อยากให้ป่วย ตัวก็เล็กนิดเดียว

“ไม่รู้ทำไมกลับมาเป็นอีก” คนแกล้งป่วยไม่กล้าสบตา แต่น้ำตายังคงรื้นด้วยความหลากหลายอารมณ์ ส่วนหนึ่งคงเพร