บทที่ 3

ฉันเบิกตากว้างกับคำพูดของเขา เขาไม่ใช่หมอธาร์ได้อย่างไรกันก็เห็นอยู่ว่าหน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ แต่สายตาที่เขามองมาไม่ใช่สายตาของหมอธาร์ที่ฉันเคยเห็น

         สายตานี้มีบางอย่างที่น่ากลัวกว่าสายตาของหมอธาร์ และไม่ทันที่จะได้ถามอะไรต่อ ริมฝีปากเขาก็ทาบทับลงมาทันที

         “อื้อ” ฉันพยายามดิ้นผลักคนตรงหน้าออก ลิ้นร้อนร้ายที่เต็มไปด้วยรสแอลกอฮอล์ทั้งของฉันและเขาปะปนจนแทบเข่าอ่อนกองกับพื้น

         มือเขาลูบไล้ต้นแขนของฉันอย่างหิวกระหาย เขาเบียดเนื้อตัวเข้าหาฉันอย่างถือวิสาสะ…ไอ้บ้ากาม!

         “โอ๊ย!”  เสียงร้องดังขึ้นเมื่อฉันตีเข่าเข้ากับกล่องดวงใจ ก่อนที่มันจะได้สติ ฉันก็ซัดหมัดเข้ากับหน้าหล่อของมันอีกครั้งหนึ่ง แล้ววิ่งอย่างไม่คิดชีวิตออกมาจากตรงนั้น

          

         ฉันกลับถึงห้องในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา บอกเลยว่าขึ้นรถไฟฟ้ามาแบบสภาพแทบดูไม่ได้ แต่ยังดีที่มีสูทตัวโคร่งของไอ้บ้ากามนั่นคลุมไว้ ว่าแต่ไอ้บ้านั่นเอาเสื้อของมันมาคลุมฉันไว้ตอนไหนเนี่ย แม่จะเอาไปเผาแช่งชักหักกระดูกเลย คอยดูนะ

         ‘กล้วย! แกอยู่ไหนเนี่ย’ อ๋า...ฉันลืมเจ้ชากับพี่หญิง

         “เจ้ชา กล้วยกลับแล้ว เมาน่ะเจ้ ไม่ไหว”

         ‘จะกลับก็ไม่บอก แกนี่นะ น่าตีจริง ๆ เออ ๆ ไว้ค่อยคุยกัน’

         ฉันถอนหายใจอย่างไว้อาลัยกับอาการเมาของตัวเอง สาบานเลย ต่อไปจะไม่เมาแล้วทำอะไรบ้า ๆ แบบนี้อีกแล้ว

         คอนโดของฉันอยู่ใกล้โรงพยาบาลเอกชนที่ทำงานอยู่ สภาพความเป็นอยู่ก็เหมือนพนักงานชนชั้นกลางของสังคมเมืองหลวงทั่วไปนั่นแหละ ไม่เลวร้ายแต่ก็ไม่ได้หรูหรา

         “เหนื่อยจัง” ฉันล้มตัวลงนอนมองเพดานห้อง คิดคำพูดที่จะบอกเพื่อนรัก ไม่อยากให้เพื่อนเสียใจเลย หมอธาร์กับน้ำเพิ่งกลับมาคบกันได้ไม่นานหลังจากที่ห่างกันไปตั้งห้าปี

         งานแต่งงานของทั้งสองกำลังจะมีขึ้นในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า แต่ยังไงฉันก็ต้องบอก ในเมื่อมันเป็นความจริง ดีกว่าให้เพื่อนรู้ทีหลัง ถึงตอนนั้นยิ่งแก้ไขอะไรไม่ได้   

          

         ฉันตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดเมื่อยทั้งตัว คงเพราะเมื่อคืนทั้งดื่ม ทั้งออกแรงตบตีกับไอ้ผัวเพื่อนเฮงซวย และสิ่งที่ทำให้ฉันตื่นก็คือไลน์จากเพื่อนในกลุ่มที่เด้งเตือนแทบจะตลอดเวลา

         ไลน์กลุ่ม : พยายามสวย

         SaiNam : มีรูปผู้ชายมาอวด 

         Aing_Star : รูปใคร

          SaiNam : น้องพี่ธาร์ หล่อไหม (แนบรูปคนที่หน้าตาเหมือนหมอธาร์ แต่ถ้าดูให้ละเอียดจะเห็นว่าสายตาของเขาต่างกัน)

         Aing_Star : แฝด?

         SaiNam : ใช่จ้า เซอร์ไพรส์ไหม

         ภาพนั้นทำให้ฉันตัวชาไปทั้งตัว คงไม่ใช่หรอกมั้ง ที่ฉันเจอเมื่อคืนคือไอ้หมอธาร์ชัด‍‍ ๆ‍  ไม่น่าจะใช่น้องชายเขาหรอกมั้ง แต่ยังไม่ทันที่จะได้คิดเข้าข้างตัวเองต่อ อีกรูปที่สายน้ำส่งมาก็ทำให้ฉันปวดหัวตุบ ๆ ขึ้นมาทันที

         SaiNam : กำลังจีบนางแบบอยู่ นี่ไง รูปว่าที่น้องสะใภ้ คุณหมอไธม์ส่งมาให้พี่ธาร์ดู

         ชัด ชัด ชัด รูปนี้เป็นรูปที่ทั้งคู่นั่งดื่มด้วยกันเมื่อคืนนี้ ซวยแล้วอีกล้วย มึงตายแน่!

         SaiNam : กล้วยอ่านแล้วทำไมเงียบ

         นั่น ไอ้น้ำดันรู้อีกว่าฉันอ่านแล้ว

         คนสวยชื่อกล้วย : จะให้ว่ายังไงล่ะ

ฉันแกล้งถามไปอย่างนั้น เพราะไม่รู้จะตอบว่าอะไรเหมือนกัน ในเวลานี้กำลังอึ้งกับสิ่งที่ตัวเองทำเมื่อคืน

         SaiNam : ก็แกเคยถามว่าหมอธาร์มีพี่น้องไหม เป็นไง อาไธม์ของเหนือ[1] หล่อไหมป้ากล้วย

         คำว่าอยากร้องไห้ไม่เกินจริงเลยสักนิด ตอนนี้ฉันอยากร้องไห้ ใครก็ได้พาฉันไปให้พ้นจากสถานการณ์นี้ที

         คนสวยชื่อกล้วย : ก็หน้าเหมือนผัวแกนั่นแหละไอ้น้ำ

         SaiNam : งั้นก็แปลว่าหล่อ อยากดีลให้แกนะ แต่เขามีคนที่ชอบแล้ว ฉันไม่อยากทำบาป

         ถึงดีลให้กูก็ไม่เอา! ฉันภาวนายกมือท่วมหัวขอร้องสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทันที

         “ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง ขออย่าให้ลูกได้เจอเขาเลย ถึงได้เจอก็ขอให้เขาจำลูกไม่ได้ทีเถอะ สาธุ!”

        

[1] เหนือหรือเด็กชายศิรา ลูกชายของสายน้ำกับธาร์ซึ่งกล้วยเลี้ยงมาตั้งแต่เกิด ตัวละครหลักจากเรื่อง รักเราไม่เคยเท่ากัน