บทที่ 2

หลายปีมานี้ คุณแม่ของฉันไม่ได้ใกล้ชิดแต่ก็ไม่ได้เหินห่างกับฉัน แต่ฉันก็ยังรักเธอเหมือนเดิม

วันที่ฉลองวันเกิดของเธอในวันนั้น ฉันนำเงินที่ได้จากการเก็บขยะขายไปซื้อต่างหูให้เธอคู่หนึ่ง

ฉันผลักประตูบ้านด้วยความตื่นเต้น

ภายในห้องรับแขกกลับมีนักเรียนของคุณแม่นั่งอยู่เต็มห้อง

เธอเหลือบตามองฉันหนึ่งที แล้วพูดด้วยความเย็นชา “กลับเข้าห้องของเธอไป อย่ารบกวนการเรียนของพวกเขา”

จากนั้นเธอจึงหมุนตัวแล้วพูดเสียงเบาๆ นุ่มๆ กับนักเรียนว่า “พวกเรามาดูข้อต่อไปกันนะคะ”

ฉันเบ้าตาแดงเอ่ยพูดอย่างใจกล้าว่า “คุณแม่! คุณแม่!”

ฉันเรียกติดต่อกันสองสามครั้งแต่ไม่มีการขานตอบ

นักเรียนของเธอกลับจ้องมองฉันตาไม่กะพริบ

คุณแม่จึงหันหน้ามา “เธอจะตะโกนทำไม! ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้ว อย่ามารบกวนเวลาฉันสอนอยู่! และฉันไม่ใช่แม่ของเธอ!เรียกฉันว่าคุณครูหยาง!”

ฉันน้ำตาคลอเบ้า กล่องของขวัญที่กำอยู่ในมือ ถูกฉันวางลงเบาๆ แล้วจึงวิ่งกลับเข้าไปในห้อง

ตอนที่ออกมาอีกครั้งพบว่า กล่องของขวัญถูกโยนทิ้งในถังขยะแล้ว

ฝุ่นชอล์กเกลื่อนเต็มอยู่ข้างบนกล่อง

ฉันเอื้อมมือลงไปหยิบกล่องของขวัญออกมาโดยไม่คิดอะไรเลย

แล้วจึงเช็ดฝุ่นที่อยู่ข้างบนอย่างระมัดระวัง

ปากของกล่องของขวัญปิดสนิท ไม่มีร่องรอยการถูกเปิดอย่างสิ้นเชิง

การ์ดใบเล็กๆที่ซ่อนอยู่ด้านในเขียนคำว่า ‘สุขสันต์วันเกิดค่ะคุณแม่ หนูรักคุณแม่ค่ะ’ ดูเหมือนจะเป็นเรื่องตลกไปเลย

ฉันเก็บสิ่งที่ไม่มีใครต้องการเหมือนกับฉันขึ้นมา

เดิมทีฉันสามารถหลอกตัวเองได้ว่า คุณแม่คงลืมไปว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ

แต่ตอนที่ฉันเปิดดูอินสตาแกรม

ก็เห็นการโพสต์รูปภาพของคุณแม่

ในรูปภาพนั้นเธอนั่งอยู่ตรงกลางนักเรียน ใส่ต่างหูแบบเดียวกันกับที่ฉันให้เธอ มีครีมเล็กน้อยติดอยู่ที่ปลายจมูก ยิ้มอย่างมีความสุขเป็นอย่างมาก

แคปชั่นคือ ‘เด็กน้อยพวกนี้ทำให้รู้สึกประทับใจมาก! ทุกคนจำวันเกิดของฉันได้’

ที่แท้เธอไม่ได้รังเกียจของขวัญราคาถูกของฉัน

แค่ไม่ชอบของที่ฉันให้เธอเท่านั้นเอง