ตอนที่ 5 เธอโตขึ้นมาก

ตอนที่ 5

เธอโตขึ้นมาก

หลังจากที่พลอยสวยไปหาสิงห์ที่ไร่วันนั้น และเกิดเรื่องขึ้น ข่าวลือที่ว่าเธอเป็นนายหญิงก็เริ่มลือไปทั่วไร่ เรียกได้ว่าตอนนี้ไม่มีใครไม่รู้จักเธอ อย่างเช่นตอนนี้ที่เธอกำลังยืนดูคนงานคัดองุ่น อยู่ในโรงงานผลิตไวน์ โดยที่ไม่มีใครกล้าห้าม

“มาสำรวจโรงงานเหรอครับนายหญิง”

เสียงของผู้ชายดังขึ้นจากข้างหลัง เธอเลยหันกลับไปมองว่าใครที่กล้าทักเธอแบบนี้ แล้วก็เจอเข้ากับ ไม้ ผู้ช่วยอีกคนของสิงห์ ทั้งสองคนกำลังเดินมาหาเธอ

“นึกว่าโดนไล่ออกไปนานแล้ว ยังอยู่อีกเหรอ”

พลอยสวยสวนกลับทันที

“โถ่ คุณพลอยสวยทำไมพูดแบบนั้นล่ะครับ ถ้าผมถูกไล่ออก ผมจะเอาอะไรกินล่ะครับ”

ไม้พูดติดตลก

“นั่นสิ เจ้านายของนายก็คงไม่กล้าไล่นายออกหรอก”

พลอยสวยพูด

“เพราะเดี๋ยวไม่มีคนคอยช่วยปกปิดตอนทำเรื่อง...เลวๆ”

คนงานที่กำลังทำงานอยู่ถึงกับเผลอกลั้นหายใจกับคำพูดของหญิงสาว ที่กล้าด่าเจ้านายหนุ่มของพวกเขาตรงๆ แบบที่ไม่เคยมีใครกล้าทำมาก่อน

ส่วนไม้เองก็ถึงกับหน้าเสียที่ถูกด่าตรงๆ แต่เขาจะเถียงก็ไม่ได้ เพราะเมื่อก่อนเขาทำแบบนั้นจริงๆ

ต่างกับสิงห์ เพราะเขาเพียงแค่จ้องหญิงสาวนิ่งๆ ไม่ได้มีสีหน้าไม่พอใจหรือโกรธอะไร แถมยังถามเธอด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเป็นห่วง

“มายังไง มือยังเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ ถ้าจะมาทำไมไม่บอกจะได้ไปรับ”

“ฉันแค่เจ็บมือ ไม่ได้พิการ แค่ขับรถมาแค่นี้ทำไมจะมาไม่ได้”

พลอยสวยตอบ พร้อมกับชูมือข้างที่เจ็บขึ้นให้เขาดู

สิงห์มองดูมือของเธอก่อนจะถอนหายใจออกมา ถึงแม้มันจะยังรอยช้ำจางๆอยู่ แต่ก็ไม่ได้ดูรุนแรงเท่ากับวันแรก

“แล้วเธอมาที่นี่ทำไม มาสำรวจกิจการอย่างที่ไม้มันถามเหรอ”

คำถามของสิงห์ เรียกรอยยิ้มจากพนักงานที่ได้ยิน กับการหยอดมุกจีบพลอยสวย

แต่คนถูกจีบกลับไม่ยิ้มด้วย เธอแยกเขี้ยวใส่สิงห์ ก่อนจะพูดกับเขา

“สำรวจกิจการกับผีสิ ฉันมีเรื่องจะบอกนายต่างหาก”

เธอบอกเขาอย่างเคืองๆ ก่อนจะยกมือกอดอก

ความจริงวันนั้นที่เธอไปหาเขา ก็เพราะเธอมีเรื่องอยากบอกเขานั่นแหละ แต่เกิดเรื่องก่อนเลยไม่ได้บอก วันนี้เธอเลยต้องมาหาเขาอีกรอบ

จะคุยที่บ้านเขาก็ออกไปทำงานเช้าเกินไป เธอยังไม่ตื่นเลย

“บอก…เรื่องอะไร”

สิงห์ถาม

“ฉันอยากได้เสื้อผ้าใหม่ ที่ฉันเอามามันไม่พอใส่ และชุดที่อยู่ในตู้ก็...คับเกินไป”

พลอยสวยบอก จริงๆ เสื้อผ้าเธอมีเยอะมาก แต่เพราะเธอไม่ได้ไปเก็บเอง คนที่ผู้การสั่งให้ไปเตรียมของให้เธอ ก็เลยเอาเสื้อผ้ามาให้เธอไม่กี่ชุดเอง จะไปพอใส่ได้ยังไง

ส่วนเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้น่าจะเป็นชุดเก่าของเธอ ผ่านมาตั้งหกปีแล้ว อะไรๆ ของเธอมันก็โตขึ้น เธอจะไปใส่ได้ยังไง

“อืม...วันนั้นที่กอดเธอ ฉันก็คิดไว้อยู่แล้ว ว่าเสื้อผ้าในตู้เธอน่าจะใส่ไม่ได้”

สิงห์พูด พร้อมกับมองส่วนที่น่าจะทำให้เสื้อผ้าคับ ด้วยสายตาแพรวพราว

“ไอ้บ้า พูดให้มันดีๆ หน่อย คนอื่นได้เข้าใจผิดพอดี”

พลอยสวยบอก เธอมองไปรอบๆตัว คนงานที่แอบฟังเธอกับเขาคุยกัน บางคนหน้าแดง บางคนก็แอบยิ้ม

“เข้าใจผิดยังไง วันนั้นฉันกอดเธอจริงๆ อย่าง...แนบแน่นด้วย”

เขาพูดอย่างยิ้มๆ และเน้นคำหลังเพื่อให้ทุกคนได้ยินชัดๆ

พลอยสวยไม่รู้จะด่าเขายังไง เพราะยิ่งพูดยิ่งเขาตัวเอง และคำพูดของเขา ก็ทำให้เธอนึกถึงวันแรกที่พวกเขาได้กลับมาเจอกัน

วันนั้นเขากอดเธอแน่นจริงๆ แค่คิดพลอยสวยก็หน้าแดงแล้ว

สิงห์มองพลอยสวยที่หน้าแดงอย่างขำๆ เธอยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แค่เขาพูดเรื่องแบบนี้นิดหน่อยเธอก็พร้อมจะหน้าแดง

แล้วถ้าเธอได้กลับมาอยู่ใต้ร่างเขาอีกครั้ง เธอจะยังตัวแดงไปทั้งตัวอยู่หรือเปล่า แค่คิดเขาก็รู้สึกอยากจะพิสูจน์ จนใจจะขาดแล้ว

“ไม้”

สิงห์เรียก

“ครับ”

ไม้ที่แสร้งเดินออกไปดูคนงาน แต่ก็ยังอยู่ในรัศมีพอให้ได้ยินบทสนทนา รีบขานรับก่อนจะวิ่งมาหาเจ้านาย

“นายดูโรงงานแทนฉันหน่อย ฉันจะพานายหญิงไปซื้อเสื้อผ้า”

สิงห์บอก เขาเดินเข้ามาจูงมือพลอยสวย ก่อนที่จะพาเดินออกไปจากโรงงาน ปล่อยให้ไม้ได้แต่ยืนงง

เมื่อก่อน ใครวะชอบด่าเขา ที่เขาพาสาวไปซื้อของว่าไร้สาระ ไม้ได้แต่คิดในใจ ก่อนจะมองภาพที่สิงห์เดินจูงมือพลอยสวย ที่พยายามสะบัดมือออกอย่างยิ้มๆ

“นี่ ปล่อยนะ นายจะจับมือฉันทำไม”

พลอยสวยโวยวาย เธอพยายามสะบัดมือเขาออก แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย ยังคงจับไว้แน่น จนกระทั่งถึงรถของเขา เขาจึงยอมปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระ ก่อนจะเปิดประตูรถให้เธอ

เธอขึ้นมานั่งเบาะหน้าอย่างจำใจ เขาเองก็ปิดประตูก่อนจะเดิมอ้อมไปขึ้นฝั่งคนขับ

            “เลิกมองฉันแบบนั้นได้แล้ว เกิดฉันเปลี่ยนใจเลี้ยวรถกลับ แล้วพาเธอขึ้นเตียงแทนที่จะพาไปห้างไม่รู้ด้วยนะ”

สิงห์แกล้งแหย่ เพราะตั้งแต่ขึ้นรถมา พลอยสวยก็เอาแต่จ้องเขา เขารู้ว่าเธอไม่ได้จ้องเขาอย่างพิศวาส แต่จ้องแบบอยากจะฆ่ามากกว่า แต่เขาไม่สน แค่เธอมองเขามันก็ดีกับเขามากแล้ว

“ฉันเกลียดนาย”

พลอยสวยพูด ทั้งที่ยังจ้องหน้าเขาไม่เลิก

“ฉันรู้ ฉันไม่ได้จะขอให้เธอยกโทษให้ แต่ฉันแค่อยากจะขอโอกาส”

สิงห์พูด น้ำเสียงของเขาฟังดูจริงจัง และหนักแน่นกว่าในทุกวันที่ผ่านมา

“โอกาสอะไร”

พลอยสวยถาม ใจของเธอเต้นแรงอย่างไม่รู้ตัว

“โอกาส...ที่จะรักเธออีกครั้งได้มั้ย”

สิงห์บอก เขาหันมามองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง จนพลอยสวยต้องหันหน้าหนีไปอีกทาง

“มองถนนไปเถอะ ฉันยังไม่อยากตายตอนนี้”

เธอเบี่ยงประเด็น แต่ก็ไม่ได้ตอบปฏิเสธ คำขอโอกาสของเขา

            “เธอไม่ปฏิเสธ ฉันจะถือว่าเธอตกลงนะ”

            “นายพูดยังกับว่าถ้าฉันบอกว่าไม่ นายจะหยุด”

            พลอยสวยตอบ ความจริงเธอก็ไม่รู้ว่าที่ไม่ปฏิเสธเขา เพราะเหตุผลนี้หรือเปล่า แต่เธอก็ไม่อยากเสียหน้าเลยต้องอ้างไปก่อน

            “ไม่...ฉันไม่มีทางหยุดรักเธอหรอก”

            สิงห์บอก เขามองคนที่กำลังเขินอย่างพอใจ

            “เธอดูโตขึ้นนะ”

            เขาพูดกับเธอ พลอยสวยนึกว่าที่เขาพูดหมายถึงเธอดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น แต่ประโยคถัดมาของเขา ทำเอาเธออยากทึ้งหัวเขาทันที

            “ถ้าได้ดูด สักครั้งคงจะดี”

เขาพูดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ พร้อมกับเหลือบตามองมาที่หน้าอกเธออย่างไม่ปิดบัง

            “ไอ้บ้า”

พลอยสวยด่าทั้งๆ ที่หน้าแดง หน้าเธอไม่ได้แดงเพราะโกรธหรืออาย แต่ที่หน้าแดงเพราะเธอดันไปคิดภาพตามที่เขาพูดน่ะสิ