บทที่11

ตากลมโตค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะแสงสว่างที่ส่องผ่านผ้าม่าน พร้อมกับความรู้สึกเหมือนมีท่อนไม้ขนาดใหญ่ทับอยู่ช่วงเอวและขาพยายามขยับตัวเท่าไหร่ก็ขยับไม่ได้ หรือว่าคอนโดนี้จะมีผีกัน! 

"นอนนิ่งๆ" เสียงแหบพร่าดังข้างหูทำฉันตัวแข็งทื่อ เสียงแบบนี้คงไม่ใช่โจรหรอกใช่มั้ย? 

แต่เอ๊ะ! กลิ่นหอมหอมแบบนี้ กล้ามหน้าอกแน่นๆ แบบนี้ เป็นเขา...คนที่ฉันแอบชอบไม่ผิดแน่  ฉันค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังหลับตาพริ้มผิวแก้มใสเหมือนเด็กไม่มีผิดชวนให้ฉันอยากลองใช้นิ้วจิ้มเล่น นอกจากผิวจะใสแล้วยังนุ่มมากอีกด้วย จนได้ใจค่อยๆ ลากไปหาจมูกโด่งเป็นสันเกลี่ยเล่นแผ่วเบาอย่างรู้สึกอิจฉาผู้ชายอะไรจมูกสวยขนาดนี้กัน ไหนจะแพรขนตายาวนั่นอีก แอบขโมยมาสักเส้นคงไม่รู้หรอกมั้ง

จุ๊บ

"อื้อ" 

ระหว่างที่ฉันกำลังเล่นใบหน้าของเขาอยู่เพลินๆ เพราะคิดว่าเขาหลับสนิทไม่รู้ตัวแน่ จู่จู่ตาคู่คมก็ลืมขึ้นมามองอย่างเสือร้ายพร้อมกับสองมือหนาที่ดันแผ่นหลังบางให้เข้าหาเขาจนอะไรต่อมิอะไรของฉันแนบชิดไปกับตัวเขา แต่ที่ทำให้ฉันตั้งตัวไม่ทันก็ตอนที่ปากของฉันถูกปิดด้วยปากร้อนๆ ของเขา 

ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจูบแรกของฉันจะเป็นจูบที่แสนจะเอาแต่ใจจากเขาคนนี้

"เตือนแล้ว" 

จุ๊บ

"ดื้อ" 

ริมฝีปากร้อนค่อยๆ ถอนออกอย่างอ้อยอิ่งแต่ยังคงแตะวางไว้ตรงริมฝีปากสีชมพูไม่ห่าง จากที่หน้าแดงเพราะรสจูบอยู่แล้วพอสบสายตากรุ่มกริ่มของเขายิ่งทำให้ฉันรู้สึกหวามไหวไปหมดจนต้องหลุบตามองต่ำหลบสายตาคู่คมที่มองมา มุมปากที่ยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ทำฉันเผลอแอบหยิกหน้าอกแกร่งด้วยความหมันไส้

นี่เขาไม่ได้ใส่เสื้อนอนหรอกเหรอ? ตายแล้วน้องพรีมจะอยู่อย่างไร

"หิว?" 

"..." ใบหน้าแดงส่ายไปมาเบาเบาแทนคำตอบ

"นอนต่ออีกหน่อย" ประโยคคำสั่งเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับดันศีรษะของฉันเบาเบาให้ซบลงตรงอกแกร่งจนหน้าของฉันแทบจะฝังลงไปอยู่ข้างในนั้น 

ง่วงก็ง่วงอยู่หรอกนะ แต่ความขาวความแน่นของหน้าอกหน้าใจที่ใกล้ขนาดนี้ ใครจะข่มตาหลับลงกัน

"พี่เลนส์​ พรีมขอยืมเสื้อก่อนได้มั้ยคะ" 

เพราะฉันอยู่ในชุดนักศึกษา​มาหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืนเต็มเลยอยากจะอาบน้ำให้สบายตัวสักหน่อยแต่จะให้ใส่ชุดเดิมกลับไปอีกครั้งคงไม่ไหวแน่ นี่ฉันยังรู้สึกอายอยู่เลยที่เมื่อคืนสามารถหลับสนิทโดยไม่ได้อาบน้ำแถมยังทำตัวเล็กตัวน้อยให้เขากอดทั้งคืนอีก ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกก็เถอะ แต่ก็น่าขายหน้าชะมัด

"อืม" คนตัวโตยกแขนบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะพาร่างสูงที่มีเพียงกางเกงนอนขายาวสีดำเปลือยท่อนบนเพราะเป็นคนขี้ร้อน ลุกไปเปิดตู้เสื้อผ้าหาเสื้อเชิ้ตสีดำส่งมาให้

"เป็นอะไร" คิ้วเข้มขมวดยุ่งเมื่อเห็นท่าทีเปลี่ยนไปของคนตัวเล็ก สองขาเล็กถอยหลังหนีที่เขาเข้ามาใกล้ยกมือขึ้นปิดปากราวกับกลัวว่าเขาจะทำอะไร

"พรีมยังไม่ได้แปรงฟัน" จูบเขาก็จูบแล้ว ยังจะกลัวเขารังเกียจ น่าเอ็นดูมั้ยละ? 

"หึ"

จุ๊บ

ผมเลยจัดการคนน่ามันเขี้ยวโดยการโน้มตัวลงไปกดปากจูบผ่านฝ่ามือเล็กที่ปิดริมฝีปากหวานเอาไว้ ทำตากลมโตเบิกกว้างรีบคว้าเสื้อในมือวิ่งเข้าห้องน้ำปิดประตู​แน่น เธอคงไม่รู้ตัวหรอกว่าเมื่อเช้าผมต้องอดทนอดกลั้นขนาดไหน ลำพังนอนกอดร่างนุ่มนิ่มตลอดทั้งคืนโดยไม่ได้ทำอะไร ร่างกายของผมก็ร้อนรุ่มไปหมด ยังจะมาแกล้งกันเล่นขยับตัวยุกยิกไปมาจนอะไรต่อมิอะไรที่มันนุ่มนิ่มทำใจผมว้าวุ่นไปหมด เลยขอปราบเด็กซนนิดนิดหน่อยหน่อย

"อยากกินอะไร" เพราะเมื่อเช้าผมพาเธอตื่นสายเลยทำให้เราทั้งคู่พลาดมื้อเช้าสำคัญไป 

"พรีมอยากกินไข่เจียวกุ้งค่ะ" จากที่ตั้งใจจะกดสั่งเดลิเวอรี่จึงต้องวางมือถือลงบนโต๊ะแล้วพาตัวเองเดินไปเปิดตู้เย็นในห้องครัว ดีที่มามี๊ซื้อไข่กับกุ้งของโปรดของผมมาแช่ตู้เย็นไว้ให้ เลยพอทำเมนู​ที่เธออยากกินให้ได้

"พรีมช่วยมั้ยคะ" 

คนตัวเล็กในเสื้อเชิ้ตสีดำเขย่งปลายเท้าชะโงกหน้ามองไข่ไก่สามฟองในถ้วยเซรามิค​สีดำ เสื้อที่ผมใส่พอดีตัวเวลาอยู่​บนตัวเธอแล้วกลับตัวใหญ่โคร่งความยาวเลยสะโพกมนลงมาเหมือนเดรสพอให้เห็นต้นขาเรียวขาวที่ทำให้ผมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

"ช่วยนั่งเฉยๆ ก็พอครับ" ปากสีชมพูยู่เข้าหากันราวกับน้อยใจดูแสนงอน ก่อนจะเดินกลับไปนั่งเล่นมือถือรอตรงโต๊ะ​กินข้าวอย่างว่าง่าย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"มึงเปลี่ยนรหัสทำไมวะ" มาเคาะประตู​เสียงดังขนาดนี้เป็นใครไม่ได้นอกจากไอ้แฝด ผมทำเพียงเปิดประตู​ให้พอโผล่หน้าออกไปคุยด้วยได้เท่านั้น

"เบื่อมึงไง" ใช่! แฝดพูดถูกรหัสประตูห้องที่มันเคยรู้ถูกเปลี่ยนเมื่อหลายวันก่อน

"ทำไข่เจียวหรอวะ กินด้วยดิ" นอกจากจะหูไวตาไวยิ่งกว่าสับปะรดแล้ว จมูกดียิ่งกว่าแมวของมามี๊​ก็ไอ้แฝดนี่แหละ

"ไม่มี หมด" ผมรีบปิดประตู​ลงทันทีไม่รอให้ไอ้แฝดได้ทันอ้าปากด่า แล้วพาตัวเองเดินกลับมานั่งกินข้าวไข่เจียวกุ้งสับฝีมือตัวเองกับเธอต่อ

"เห็นสายรหัสของเพื่อนคนอื่นเขาพาไปปาร์ตี้​กันด้วยนะคะ" 

"มีแค่พรีมกับใยไหมที่ไม่ได้ไป" คนตัวเล็กเล่าหน้าเศร้าใช้ช้อนส้อมเขี่ยข้าวไปมาจนผมรู้สึกสงสาร

"อยากไป?" 

"อยากไปอยู่แล้วสิ" 

ที่จริงผมกับไอ้ภัทรกำลังช่วยกันหาร้านดีดีที่จะพาน้องรหัสอย่างเธอและใยไหมไปเลี้ยงต้อนรับ แต่ติดตรงอายุของเธอสองคนซึ่งเป็นเงื่อนไขสำคัญ ครั้นจะพาไปผับไอ้ติณก็ไม่อยากทำให้เพื่อนลำบากใจจนไม่กล้าปฏิเสธ ไหนจะงานคณะและวิชาที่เรียนอีก เลยทำให้ผมยังไม่ได้พาเธอไปเลี้ยงสักทีจนเวลาล่วงเลยมาถึงตอนนี้ และเธอเองคงหาจังหวะเอ่ยปากทวงผมอยู่เหมือนกัน

"วันนี้ได้" 

"จริงหรอคะ ชวนใยไหมไปด้วยได้ไหมคะ" 

"อืม" 

ระหว่างที่เธอโทรศัพท์​ชวนเพื่อนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ผมก็แชทไปหาไอ้ภัทรให้มาจ่ายเงินในส่วนของน้องรหัสตัวเอง อันที่จริงเรื่องเงินผมจ่ายให้ได้อยู่แล้วแต่จะให้ผมไปนั่งท่ามกลางสาวสาวสองคนคงจะกระไรอยู่ มีไอ้ภัทรไปด้วยจะได้มีคนคุยเป็นเพื่อน 

ซึ่งร้านที่ผมเลือกเป็นร้านอาหารสไตล์​รูฟท็อปชั้นบนสุดของโรงแรมหรูในเครือของบ้านคุณอากาย ที่เด่นทั้งเรื่องบรรยากาศและอาหารอร่อยแถมมีดนตรีสดคลอเบาเบารับรองว่าต้องถูกใจเธออย่างแน่นอน

 

#ใดใดคือสงสารพี่ฟิล์มสุด