บทที่12

ช่วงบ่ายแก่ๆ ของวัน หลังจากที่รอเธอซักและอบผ้าสำหรับใส่กลับเรียบร้อยแล้ว ผมก็ขับรถพามาส่งที่คอนโดให้เธอได้แต่งตัวไปกินเลี้ยงรับสายรหัสตามที่บอกไว้ เพราะเข้าใจว่าผู้หญิงกับการแต่งตัวเป็นของคู่กัน ส่วนผมแค่เสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกง​ยีนส์​รองเท้าผ้าใบก็ไปได้ทุกที่แล้ว

"เสร็จ​แล้วโทรมา"

"รับทราบค่ะ" คนตัวเล็กปลดเข็มขัด​นิรภัย​เตรียมตัวลงจากรถ​สปอร์ต​สีฟ้าน้ำทะเลคันใหม่ล่าสุดของคนพี่

"เดี๋ยว" 

"คะ" หน้าจิ้มลิ้มเอียงมองอย่างงุนงงเหมือนปลาทองจนคนตัวโตแอบขำในลำคอ

"แต่งตัวเรียบร้อย" 

"???" 

"ห้ามโป๊" ผมพูดดักไว้ก่อนจะได้ไม่ต้องมานั่งหงุดหงิดให้รำคาญ​ใจพาลจะพาให้เสียบรรยากาศ​เอาได้ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเธอจะฟังกันหรือเปล่า เห็นแบบนี้แอบดื้อเงียบตาใสอย่าบอกใคร

ระหว่างรอผมจึงขับรถมานั่งเล่นที่คาเฟ่มินิมินนี่มีมินินเข้ามาคอยดูแลลูกค้าเตรียมรับช่วงต่อจากคุณน้ามินนี่ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่คาเฟ่แห่งนี้ก็ยังได้รับความนิยมและยิ่งเป็นที่รู้จักมากขึ้น ต้องยอมรับว่าบรรยากาศดี ทั้งเครื่องดื่มและขนมก็อร่อยมากจริง ขนาดผมผู้ที่ไม่ค่อยชอบของหวานแต่ถ้ามาจากร้านนี้ผมกินหมดไม่มีเหลือสักครั้ง เพราะไอ้แฝดชอบแย่งกินตลอด

"ฮัลโหลพี่เลนส์​ พรีมพร้อมแล้วค่ะ" 

"สิบนาที" แต่งตัวเร็วกว่ากี่ผมคิดน​ะ รอไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง​สายจากคนตัวเล็กก็โทรมาบอกให้ไปรับตามที่นัดกันไว้ 

ร่างบางใส่เสื้อสีขาวแขนตุ๊กตาคอบัวติดกระดุมครบทุกเม็ดคู่กับกระโปรงผ้าลูกไม้ซีทรูสีขาวความยาวพอดีเพิ่มความน่ารักด้วยถุงเท้ายาวและรองเท้าแมรี่เจนสีโทนน้ำตาลแบรนด์​ดังสะพายกระเป๋าใบเล็กสีมอคค่า ทำใจแกร่งละลายเหลวเผลอยิ้มจนแก้มบุ๋มเมื่อเห็นเธอยืนรออยู่ด้านหน้าคอนโด

เขาชอบแบบนี้ ไม่มากไปไม่น้อยไป ชวนน่าค้นหา

"เรียบร้อย​พอมั้ยคะ" ทันทีที่เธอหย่อนสะโพกลงเบาะหนังและคาดเข็มขัดนิรภัย​เรียบร้อย แววตาซุกซนมาพร้อมกับคำถามฟังดูประชดประชันไม่น้อย บอกแล้วว่าเธอหน่ะ...ดื้อเงียบ

"หึ ไม่ พอ" ผมตอบกลับด้วยความมันเขี้ยว อยากรู้ว่าเธอจะแสดงท่าทางตอบกลับอย่างไร 

 ปากเล็กเบะปากคว่ำ ตากลมโตมองตาขวางอย่างเปิดเผย สนุกดีนะ เวลาที่ได้เห็นลูกแมวพยายามแปลงร่างเป็นลูกเสือ

"ใยไหมแชทมาบอกว่าให้ขึ้นไปก่อนค่ะ"

"อืม"

เขามาฉันขึ้นมาชั้นดาดฟ้าของโรงแรมที่เปิดเป็นร้านอาหารสไตล์รูฟท็อปดูหรูหราแถมบรรยากาศก็ดีมาก มากเสียจนฉันอดหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้ไม่ได้เลย และที่สำคัญฉันขอเซลฟี่คู่กับพี่เลนส์เก็บไว้หลายรูปมาก แน่นอนว่าเขายอมถ่ายด้วยแต่โดยดี แม้ว่าจะดึงหน้าตึงทุกรูปก็เถอะ แต่ถึงอย่างนั้น...ฉันก็เลือกเก็บรูปของเราสองคนไว้ในอัลบั้มโปรด ทุกรูปเลย

"ของพี่เลนส์​ รับเป็น Grilled Seabass มั้ยคะ" ระหว่างรอใยไหมกับพี่ภัทร ฉันเลยรับหน้าที่สั่งอาหารสำหรับทุกคน ดูจากเวลาที่เพื่อนบอกแล้วน่าจะมาถึงพร้อมกับอาหารพอดี

"อืม"

"พรีมเก่งมั้ยคะ รู้ด้วยว่าพี่เลนส์ชอบอะไร" ฉันหันไปถามคนตัวโตที่กำลังนั่งจิบไวน์ขาวข้างๆ ฉันเลือกสั่งหนึ่งในเมนูโปรดของเขา เขาชอบกินอะไรหรือไม่ชอบอะไร ฉันทำการบ้านมาเป็นอย่างดี

"เก่ง" เขาพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ในมือแกว่งแก้วไวน์ไปมาเบาเบาชวนมอง เขาเป็นผู้ชายที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำแล้วดูดีมาก ยิ่งปลดกระดุมลงมาสามเม็ดพอได้อวดกล้ามอกเล็กน้อย ยิ่งทำให้คนที่นั่งข้างๆ อย่างฉันหัวใจเต้นแรง กร้าวใจชะมัด

"ขอคะแนนความใส่ใจด้วยค่ะ" มือเล็กยื่นแบตรงหน้าราวกับรอให้คนพี่เขียนคะแนนลงมา แน่นอนว่าเธออยากได้คะแนนเต็มจากเขา

"หึ อยากได้กี่คะแนน" นัยน์ตาคมมองตากลมโตระยิบระยับอย่างเอ็นดูจนรู้สึกสนุกอยากจะแกล้งสักหน่อย

"สิบคะแนนค่ะ"

"เยอะไปรึป่าวครับ" เยอะไปหรอ? ฉันหาข้อมูลมาตั้งนานเชียวนะ สิบคะแนนน้อยไปด้วยซ้ำ

"ชิ" ชักจะน้อยใจแล้วนะ

สองแขนเล็กยกขึ้นกอดอกพร้อมกับแก้มป่องๆ สะบัดหน้าหันไปสนใจวิวยามค่ำคืนแทนคนใจร้ายข้างๆ ตากลมโตค่อยๆ ปิดลงฟังเสียงเพลงและลมเย็นๆ ที่พัดผ่าน เป็นครั้งแรกที่ได้มาร้านอาหารแบบนี้ เพราะงั้นขอซึมซับบรรยากาศสักหน่อยแล้วกัน

จนกระทั่ง...

"ห้าคะแนนพอ" เสียงทุ้มกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา ลมหายใจร้อนๆ มาพร้อมกับกลิ่นไวน์อ่อนอ่อนพาให้หัวใจดวงเล็กเต้นแรงดังไม่เป็นจังหวะแข่งกับเสียงดนตรีที่กำลังบรรเลงคลอเบาเบา 

แต่เดี๋ยวนะ! ห้าคะแนนเชียวหรอ ฟังไม่ผิดใช่มั้ยนะ? 

"คะแนนพี่เลนส์​เต็มสิบใช่มั้ยคะ" 

ฟอด

ในจังหวะที่ฉันผลุนผลันหันไปถามเพราะความตื่นเต้น ผิวแก้มของฉันก็ถูกสัมผัสเข้ากับจมูกโด่งอย่างไม่ได้ตั้งใจ ใครจะรู้ว่าเขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนี้ รู้ทั้งรู้ว่าการกระทำของตัวเองมีผลต่อใจดวงนี้ แต่ก็ชอบทำให้ใจฉันคอยหวั่นไหวอยู่เรื่อย

"หนึ่งร้อย"

"จิ๊"

เขาเลิกคิ้วบอกคะแนนเต็มยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกลับไปยกแก้วไวน์ดื่มอย่างอารมณ์ดี​ ทิ้งให้ฉันนั่งหน้าแดงคนเดียวอีกตามเคย ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่าใบหน้าที่แดงระเรื่ออยู่ตอนนี้เป็นเพราะสัมผัสจากเขาเมื่อครู่หรือว่าโมโหเขากันแน่ 

คราวก่อน 0.5 รวมกับตอนนี้อีก 5 คะแนน แล้วเมื่อไหร่คะแนนของฉันจะถึงหนึ่งร้อยกัน 

ฮือ...สู้ต่อไปนะ! ยัยพรีม

"ทำไมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นละยัยพรีม" ใยไหมที่เดินนำพี่รหัสของตัวเองมาก่อนถามเพื่อนสนิทอย่างสงสัย

"ฉันหิวหน่ะ" 

"ขออนุญาต​ค่ะ" เสียงหวานตอบเพื่อนยังไม่ทันขาดคำพนักงานเสิร์ฟก็ยกอาหารมาวางเรียงบนโต๊ะทั้งอาหารจานหลักและของทานเล่นพร้อมกับเครื่องดื่มอย่างม็อกเทลของเธอ เพราะคนตัวโตห้ามไม่ให้เธอสั่งเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์​ แค่ค็อกเทลก็ไม่ได้ ทำเธอแอบเศร้าอยู่ในใจ

คุณพ่อคุณแม่ยังไม่เคยห้ามขนาดนี้เลย! 

"พี่รหัสแกเริ่ดมากยัยพรีม" ใยไหมยกมือถือขึ้นมาถ่ายอาหารและบรรยากาศ​โดยรอบอัพลงสตอรี่เป็นสิบรูป ก่อนจะยกมือป้องปากยื่นหน้ามากระซิบกระซาบกับฉัน

เพราะนางบอกว่าอยากนั่งริมเพื่อชมวิว ส่วนเขาก็ไม่ยอมย้ายไปนั่งฝั่งตรงข้าม ทำให้ฉันกับเพื่อนเม้าท์กันค่อนข้างลำบาก

"พี่ภัทรก็ด้วยนะ เขาช่วยกันหา" ฉันแก้ต่างกับใยไหม เพราะพี่เลนส์บอกมาแบบนั้น ทำใยไหมหันไปเบะปากมองบนใส่พี่ภัทรอย่างไม่เกรงกลัว เป็นฉันนี่แหละที่กลัวเฮดว้ากอย่างพี่ภัทรแทน เพราะตั้งแต่มาถึง ฉันยังไม่เห็นรอยยิ้มของพี่เขาเลยสักนิด ไม่สิ! ต้องบอกว่าตั้งแต่รู้จักกันเลยมากกว่า

ยังดีที่พี่เลนส์ยิ้มให้ฉันเห็นบ้าง แม้จะบางเบามากก็ตาม ไม่อย่างนั้นใจฉันคงห่อเหี่ยวมากกว่านี้แน่

เราสี่คน ฉัน พี่เลนส์​ ใยไหมและพี่ภัทรพี่น้องสายรหัสใช้เวลาด้วยกันจนเกือบห้าทุ่ม ฉันนั่งคุยและถ่ายรูปเล่นกับใยไหมตามประสาผู้หญิง ส่วนเขาก็นั่งจิบไวน์และเล่นเกมส์​กับพี่ภัทรจนรู้ผลแพ้ชนะนั่นแหละถึงได้ชวนกันกลับ แน่นอนว่าฉันกับเพื่อนไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณ​พี่รหัสของตัวเองที่พามากินอาหารอร่อยๆ ในสถานที่ไฮโซไฮคลาสแบบนี้ 

ฉันกลับกับพี่เลนส์เหมือนเดิม​ ส่วนใยไหมบอกว่าขับรถมามีพี่ภัทรเดินไปส่งอย่างห่างๆ

"ขอบคุณ​ที่มาส่งพรีมนะคะ"

"นอนด้วย" 

"ห๊ะ"

"พี่เมา"

"..."

คนตัวโตเอื้อมไปรั้งแขนเล็กไว้ไม่ปล่อยให้เธอลงจากรถตัวเองง่ายๆ จริงอยู่ที่เขาดื่มไวน์ไปหลายแก้ว แต่ฤทธิ์​แอลกอฮอล์​เพียงไม่กี่เปอร์เซ็น​ต์ใช่ว่าจะทำอะไรเขาได้ 

เขาไม่ได้เมาแต่แกล้งเมา มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ เพราะเวลานี้เขาได้พาตัวเองมานั่งอยู่ในห้องคนตัวเล็กเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นั่งรอเธออาบน้ำอยู่ตรงปลายเตียงสีขาว ก่อนที่คนแกล้งเมาอย่างเขาจะแกล้งทิ้งตัวนอนหลับตาบ่งบอกให้เธอรู้ว่าเขาหลับแล้ว...เขาเมาจริงๆ