บทที่10

หลังจากวันนั้นวันที่ฉันทำใจกล้าเอ่ยปากขอรางวัลเป็นการจีบเขา วันรุ่งขึ้นเขาก็พาฉันไปกินอาหารเช้าร้านดังและขับรถมาส่งที่คอนโดเพราะเขาต้องกลับบ้านส่วนฉันก็ไม่ต่างกันคุณพ่อคุณแม่มารับฉันไปกินมื้อเย็นและพากลับมานอนค้างที่บ้านหนึ่งคืนเหมือนกัน จนวันนี้ผ่านมาเกือบหนึ่งสัปดาห์แล้วที่เราไม่ได้เจอกันเลยพลอยทำให้ฉันไม่ได้เริ่มจีบเขาจริงๆ จังๆ ด้วยเช่นกัน มีแค่แชทคุยกันบ้างฉันโทรหาเขาช่วงเย็นบ้างเท่านั้น ถึงอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันเรียนคณะเดียวกันใช่ว่าจะเจอกันได้ง่ายๆ อย่างนี้สินะเขาถึงให้เวลาฉันสองปี

nongpream🌷: จ๊ะเอ๋ ทำอะไรอยู่คะ

lens.lff : ทำรายงาน

nongpream🌷: พรีมเป็นกำลังใจให้นะ

nongpream🌷: ไม่กวนแล้วค่ะ

ตอบกลับมาแบบนี้ทำเอาใจห่อเหี่ยวชะมัด ทั้งที่ตั้งใจจะทักไปชวนกินข้าวอยากเจอหน้าเพื่อทำคะแนนสักหน่อย แล้วแบบนี้ใครจะกล้ากวนเขาละ ได้แต่พับแผนที่วางเอาไว้เก็บใส่กระเป๋าตามเคย

"เป็นอะไรจ๊ะสาว ทำหน้าเป็นน้องหมาหงอยขนาดนั้น" ใยไหมถามเพื่อนสาวที่กำลังเท้าคางนั่งหน้าซึม

"เศร้า" 

"ไปหาเขาสิ"

"ไม่เอาอ่ะ ไม่อยากกวน"

"แล้วเมื่อ​ไหร่แกจะจีบเขาติด" ใช่! ฉันเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนสนิทฟังแบบย่อๆ ไม่ได้ลงรายละเอียดยิบย่อยถึงเรื่องที่ฉันนอนค้างที่คอนโดเขาหนึ่งครั้ง กลัวเพื่อนจะเอาเรื่องนี้มาล้อกันนี่นา

"เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ฉันไม่รีบ" 

"จ้า ไม่รีบจ้า งั้นสรุปเย็นนี้แกว่างถูกมั้ย" 

"ว่างสิ" 

"ไปกินชาบูกัน"

"อืม" ชั่วโมงนี้ชาบูคงเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยเยียวยาจิตใจของฉันได้ดีที่สุด

ฉันกับใยไหมพากันนั่งรถไฟฟ้าไปห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองเพราะมีร้านชาบูเจ้าประจำอยู่ แน่นอนว่าฉันไม่พลาดที่จะสั่งหมูสามชั้นสไลด์แล้วก็กุ้งของโปรดมาฮิลใจตัวเองอย่างละสามถาดให้อิ่มท้องแบบพอดีพอดี เพราะจะไปกินไอศกรีมหม้อไฟปิดท้ายกันต่อ เรื่องกินเรื่องใหญ่ไว้ใจน้องพรีมคนนี้ได้เลย

nongpream🌷: ทานอะไรยังคะ

lens.lff : ยัง

nongpream🌷: พรีมซื้อข้าวไปให้มั้ยคะ

lens.lff : ข้าวหน้าเนื้อ

รอยยิ้มหวานเปื้อนใบหน้าสวยทันที เป็นเพราะแรงยุจากเพื่อนที่นั่งเป่าหูเธอตลอดสองชั่วโมง ทำให้เธอใจกล้าทักไปหาเขาซึ่งผลตอบรับที่ได้ทำเอาเธอยิ้มแก้มปริ รีบตรงไปร้านอาหารญี่ปุ่นเพื่อซื้อเสบียงไปส่งคนที่ตอนนี้เป็นทั้งพี่รหัสและคนที่เธอต้องทำคะแนนด้วย

nongpream🌷: พรีมถึงแล้วค่ะ พรีมฝากไว้ให้ที่นิตินะ

lens.lff : รอ เดี๋ยวพี่ลงไป

ไม่ถึงห้านาทีคนตัวโตก็ลงมาในชุดสบายๆ กางเกงผ้าขายาวสีดำกับเสื้อยืดสีเดียวกันพร้อมกับรองเท้าแตะหูหนีบดูขัดลุคคุณชายเนี้ยบที่ฉันเคยเจอใมหาวิทยาลัย​ มีก็แต่ทรงผมที่ยังคงถูกจัดเป็นทรงอย่างดีเหมือนเดิม

"นี่ค่ะ ข้าวหน้าเนื้อ พรีมซื้อเกี๊ยวซ่ามาให้ด้วยนะ เผื่อพี่เลนส์​หิวตอนดึก" 

"อืม เท่าไหร่ เดี๋ยวพี่โอน" มือหนารับถุงอาหารในมือเล็กมาถือไว้เองพร้อมกับกดมือถือเปิดแอพธนาคารเตรียมจ่ายค่าข้าวที่เธอเป็นธุระซื้อมาให้

"ขอเปลี่ยนเป็นบวกคะแนนให้แทนได้มั้ยคะ" 

คนตัวเล็กทำตาเป็นประกายวิบวับท่าทางออดอ้อนทำใจแกร่งสั่นไหวไปกับความน่ารักของคนน้องจนเผลอแอบอมยิ้มออกมาบางเบา อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปตีหน้าผากมนอย่างมันเขี้ยว

"0.5 พอ" คิ้วเข้มเลิกขึ้นยักใส่คนตัวเล็กอย่างถือไพ่เหนือกว่า

"ชิ" ตากลมโตแอบมองค้อนวงเล็กพร้อมกับยู่ปากราวกับน้อยใจนักน้อยใจหนา ได้แต่ปลอบตัวเองอยู่ในใจ เอาหน่า! อย่างน้อยก็มีคะแนนกับเขาบ้างแล้ว

"พรีมกลับก่อนนะคะ เดี๋ยวเรียกรถยาก" 

หมับ! 

มือใหญ่คว้ามือเล็กที่กำลังเปิดแอพพลิเคชั่น​เพื่อเรียกรถกลับ ก่อนจะจับไว้แน่นจูงเธอเดินไปยังลิฟต์ส่วนตัว มาถึงขนาดนี้เรื่องอะไรผมจะปล่อยให้เธอกลับไปง่ายๆ 

"อุ่นให้พี่หน่อย" 

"คะ" 

"มันเย็น" 

"อ๋อ ค่ะ" 

ที่จริงผมก็ไม่ใช่คนพิถีพิถันเรื่องการกินเท่าไหร่ บ่อยครั้งที่สั่งเดลิเวอรี่มากินง่ายๆ คนเดียวเวลาไม่อยากออกไปข้างนอก แต่วันนี้จู่จู่ก็อยากจะลองทำตัวเรื่องมากขึ้นมานิดหน่อย อยากให้คนที่ไม่ได้เจอกันตลอดหลายวันที่ผ่านมาคอยเอาใจ

"เสร็จแล้วค่ะ ทานเลยมั้ยคะ"​ ข้าวหน้าเนื้อถูกเปลี่ยนจากใส่กล่องกระดาษจากร้านเป็นชามกระเบื้องสีดำเพราะสามารถเข้าไมโครเวฟได้ มาพร้อมกับเกี๊ยวซ่ากลิ่นหอมชวนกิน วางลงบน​โต๊ะ​ไม้ตัวเล็ก

"ครับ" 

"ไม่กิน?" เธอหย่อนสะโพกลงบนโซฟานั่งข้างๆ หันไปให้ความสนใจกับตัวอักษรที่ผมเขียนไว้ในไอแพดและหน้าจอแมคบุ๊คที่ผมค้นหาข้อมูลค้างไว้

"ไม่ค่ะ พรีมกินมาเยอะมากเลย" 

"พรีมขอดูได้มั้ยคะ"​

"ได้" ผมตอบเธออย่างตามใจเพราะไม่มีอะไรให้หวง อีกหน่อยเธอก็ต้องได้เรียนและทำแบบนี้เหมือนกัน ผมว่า...ได้อ่านผ่านตาบ้างถือเป็นเรื่องที่ดีสำหรับเธอนะ

จนผมกินอิ่มและเอาจานไปล้างเรียบร้อยคนตัวเล็กยังคนขมักเขม้นตั้งใจอ่านรายงานที่ผมทำไว้คร่าวๆ ไม่สนใจคนตัวใหญ่อย่างผมที่เดินไปเดินมาจนเข้ามายืนใกล้ๆ เลยสักนิด

"อุ้ย"

คนตัวโตหย่อนสะโพกลงข้างคนตัวเล็กเรียกว่านั่งเบียดเลยก็ว่าได้ ก่อนจะวาดวงแขนแกร่งอ้อมไปด้านหลังเอวบางช่วยจับไอแพดที่เธอถืออยู่ในมือ เหมือนกำลังนั่งกอดกันอย่างไรอย่างนั้นทำเอาแก้มกลมๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะ เป็นอีกครั้งที่ได้ใกล้ชิดกันขนาดนี้ ไม่ต่างจากเขาที่ต้องขบกรามแน่นอย่างอดกลั้นเพราะกลิ่นหอมจากคนตัวเล็กทำให้อารมณ์ของเขาที่สงบนิ่งมาหลายวัน​พลุ่งพล่าน​จนแทบไม่เป็นตัวเอง

"อ่านถึงตรงไหน" 

"ตะ ตรงนี้ค่ะ" 

"เข้าใจ?" 

"ไม่ค่อยเข้าใจค่ะ พี่เลนส์สอนพรีมบ้างสิคะ" 

ฟอด

เพราะคนตัวเล็กเอียงหน้ามาคุยกับเขา ทำให้จมูกโด่งสัมผัสแก้มนุ่มอย่างไม่ตั้งใจ เขาจึงจงใจกดจมูกลงไปสูดความหอมจนแก้มแดงบุ๋มลงไปอีกหนึ่งครึ่ง ก่อนจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นตั้งหน้าตั้งตาเขียนเนื้อหาของรายงานลงในไอแพดที่เขาและเธอช่วยกันถือไว้พร้อมกับพูดอธิบายอย่างใจเย็นให้เธอทำความเข้าใจ คอยตอบคำถามที่เธอสงสัยโดยไม่รู้สึกรำคาญ​เลยสักนิด

ห้องโทนสีเข้มที่เคยเงียบงันมีบ้างที่เปิดเพลงคลอเบาเบาตามอารมณ์​ เวลานี้มีเสียงหวานคอยถามคอยพูดเจื้อยแจ้วให้เสียงทุ้มได้ตอบ จากที่เป็นคนพูดน้อยถามคำตอบคำกลับพูดเป็นประโยคและชวนเธอคุยต่อไม่ปล่อยให้ห้องเงียบเหมือนเคย

"ง่วง?" 

"นิดหน่อยค่ะ"​

"ง่วงก็นอน"

มือหนาประคองหน้าจิ้มลิ้มให้ซบลงบนอกแกร่งแทนหมอน เพราะตอนนี้เลยเวลาเข้านอนของเธอแล้วทำให้ตากลมโตปิดลงอย่างง่ายดาย ส่วนเขานั่งหาข้อมูลต่อไม่นานก็พาคนตัวเล็กเข้าไปในห้องนอนวางร่างบางบนเตียงกว้าง ไม่ลืมที่จะหาผ้าขนหนูชุบน้ำมาตามเช็ดใบหน้าแขนเรียวและขาขาวให้เธอสบายตัวขึ้นอย่างเบามือ ทั้งที่ใจอยากจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แต่ตู้เสื้อผ้าของเขาก็มีเพียงเสื้อผ้าตัวใหญ่ และความอดทนของเขามีไม่มากพอหากต้องสัมผัสผิวเนียนลื่นและอะไรต่อมิอะไรที่ไม่ดีต่อใจแกร่งนี้เท่าไหร่ เขากลัวใจตัวเองกลัวว่าจะเผลอทำอะไรลงไป 

อยากรอเวลาอีกสักหน่อย...

 

#ใครบอกให้คะแนนน้อง 0.5 น้อออ