บททั้งหมดของ รักในความร้าย: บทที่ 1 - บทที่ 10

"กรี๊ดดด ยัยพรีมแกทำได้แล้ว" "แกก็เหมือนกัน" วันนี้ใยไหมมานอนค้างที่บ้านฉัน เพราะอยากจะมาลุ้นผลสอบเข้ามหาวิทยาลั​ยด้วยกัน เราสองคนเลือกเรียนคณะเดียวกันมหาวิทยาลัย​เดียวกัน เพราะเป็นความฝันของเราทั้งคู่ ใยไหมอยากเป็นนักบินหญิง ส่วนฉันก็ไม่ต่างกัน อยากทำงานในสายการบิน มีเงินเดือนเยอะๆ จะได้พาคุณพ่อคุณแม่ไปเที่ยวรอบโลก ถึงพวกท่านจะชอบหนีไปเที่ยวกันอยู่บ่อยครั้งก็เถอะ จะเหมือนมีลูกสาวพาไปได้อย่างไรกันแน่นอนว่าฉันเตรียมพร้อมและตั้งใจเลือกคณะนี้มากๆ ถึงขนาดให้คุณแม่พาไปทำเลสิคหลังจากวันเกิดครบรอบสิบแปดปีได้หนึ่งเดือน เพราะงั้นตอนนี้ฉันสามารถมองทุกอย่างทั้งใกล้และไกลได้ชัดเจนใสแจ๋ว"แกว่า พี่เลนส์​มีแฟนรึยัง""ไม่รู้สิ ถึงมีก็ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็ใช้ชีวิตสวยๆ เป็นเพื่อนแกต่อไปไง" ฉันคิดแบบนั้นจริงๆ นะ ถึงแม้ว่าในใจลึกๆ อยากให้เขาโสดรอฉันคนนี้ก็เถอะ"พูดซะฉันไม่กล้ามีแฟนเลย" ใยไหมยู่ปากทำหน้างอแง กลัวว่าฉันจะบังคับให้นางขึ้นคานไปกับฉันจริงๆ"ฮ่าๆๆ" และแล้วก็ถึงวันเปิดเทอมวันแรก ความรู้สึกที่ก้าวเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัย

"พ พี่คะ" ฉันพาตัวเองเดินกล้าๆ กลัวๆ มาหาใครคนนึงที่นั่งกดมือถืออยู่กับเฮดว้ากตัวพ่อของคณะ ทำไมฉันถึงได้เดินมาหาเขาหน่ะหรอ? ก็เพราะว่าฉันกับใยไหมถามรุ่นพี่ครบทุกคนแล้วยังไงหล่ะ แต่ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันให้เราสองคนมาถามคนที่น่ากลัวที่สุดในห้องนี้ จะเป็นใครได้นอกจากเขาและเฮดว้าก! แค่ยืนเฉยๆ รังสีความดุก็แผ่ออกมาจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้"ครับ" เขาละสายตาจากมือถือแล้วเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ที่จริงครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราเจอกันพูดคุยกัน แถมวันนี้เป็นครั้งที่สามของวันแล้วด้วยซ้ำ แต่ใจฉันก็ยังไม่กล้าพออยู่ดี"เครื่องบินสีดำคือพี่เลนส์ใช่มั้ยคะ" "ถ้าบอกจะได้อะไร" ต้องมีอะไรมาแลกด้วยหรอ หรือว่าเป็นธรรมเนียมว่าต้องมีของขวัญมาให้พี่รหัส แบบนี้ใช่หรือเปล่านะ"วันนี้พรีมไม่ได้เตรียมมา พรุ่งนี้ได้มั้ยคะ" ฉันก้มมองดูนาฬิกาสีโรสโกลด์ที่ข้อมือ พึ่งห้าโมงเย็น เพราะงั้นวันนี้ยังพอมีเวลาไปเดินห้าง​หาของขวัญ​มาแลกกับคำตอบจากเขา"มาถามใหม่พรุ่งนี้" คิ้วเล็กขมวดแน่นเม้มปากเล็กน้อยอย่างลังเล ก็ใจอยากจะรู้วันนี้เลยนี่นา เพราะถ้าเกิดไม่ใช่เขาขึ้

สุดท้ายผมก็ทนเธอมองค้อนจนหน้าแดงไม่ไหว เลยยอมรับกับเธอไปอย่างง่ายดายว่าผมคือพี่รหัสที่เธอตามหา และฝากของขวัญที่เธอเตรียมมาไว้กับเธอก่อนเพราะผมไม่มีกระเป๋า มีแค่ไอแพดติดตัวมาเท่านั้น ดูจากถุงก็รู้แล้วว่าข้างในเป็นนาฬิกาแบรนด์​ดังเพราะเป็นแบรนด์​ที่ผมชอบและใส่อยู่ตอนนี้แต่ยังไม่ทันได้แลกคอนแทร็คกันไว้เราสองคนก็ต้องรีบแยกย้ายกันไปเรียนเพราะใกล้ถึงเวลาอาจารย์​เช็คชื่อ ลำพังตัวผมเองคงไม่เท่าไหร่ แต่เด็กปีหนึ่งอย่างเธอจะเข้าเรียนสายในวันที่สองของการเปิดเทอมคงไม่เป็นผลดีแน่ไม่เป็นไร...ยังพอมีเวลาทำความรู้จักและให้ผมแกล้งอีกนานหลังจากเรียนช่วงเช้าเสร็จ ผมกับเพื่อนสนิทก็ลงมาอยู่ห้องสโมสร ห้องที่มีไว้สำหรับประชุมงานเตรียมงานหรือแม้กระทั่งนอนพักสายตา ดีที่อาจารย์​ยกคลาสในช่วงบ่าย ทำให้ผมมีเวลาลงมาอ่านสรุปกิจกรรมเฟรชชี่ที่จะถูกจัดขึ้นในอีกสามสัปดาห์​ข้างหน้า"ท่านประธาน​ครับ" "กวนตีน" "ดาวปีที่แล้วมาขอให้น้องพรีมลงประกวด" รุ่นน้องปีสองและเพื่อนปีสามต่างรู้ว่าเธอคือน้องรหัสของผม และไม่แปลกที่เธอจะโดนทาบทามให้เป็นตัวแทนของคณะ ไม่ใช่เพราะเ

แน่นอนว่าเธอได้ที่หนึ่งด้วยคะแนนเสียงที่ท่วมท้นแถมยังได้รางวัลขวัญใจช่างภาพอีกด้วย อย่างที่ผมบอกวันนี้เธอมีเสน่ห์​มาก ผมเลยพาตัวเองเข้ามายืนรอข้างเวที รอช่วยเธอถือช่อดอกไม้และรางวัลที่เธอได้รับ เพราะลึกๆ แอบรู้สึกผิดที่มาไม่ทันให้กำลังใจเธอก่อนขึ้นเวทีแต่เหมือนว่าผมจะได้รับบัตรคิวเข้าร่วมแสดงความยินดีกับเธอเป็นคนสุดท้าย เพราะเวลานี้มีทั้งรุ่นพี่และเพื่อนของเธอพากันเข้าไปแสดงความยินดี ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ชายทั้งนั้น จนผมรู้สึกอยากจะเดินไปสับคัตเอาท์ปิดไฟให้หมดทุกคนจะได้แยกย้ายเลิกรุมเธอสักที น่าหงุดหงิดเหมือนกันนะ"ถือให้" ยืนรออยู่ครู่ใหญ่เพื่อนสนิทของเธอก็พาดาวป้ายแดงฝ่าวงล้อมเดินออกมา เพราะสีหน้าของเธอตอนนี้ถึงแม้ว่าปากสีชมพูจะยิ้มกว้างแต่ตากลมโตปรือดูง่วงเต็มที ทันทีที่เดินออกมาเจอหน้ากันรอยยิ้มที่เคยสดใสกลับหุบลงปากเล็กๆ เชิดขึ้นเล็กน้อยนัยน์ตากลมๆ ที่มองกันสั่นไหว ท่าทางแบบนี้โฟกัสทำให้เห็นอยู่บ่อยครั้งเวลาที่น้องน้อยใจ เพราะงั้นเธอคงรู้สึกน้อยใจผมสินะ"พี่ถือให้" ในเมื่อเธอไม่ส่งของในมือมาให้ช่วยถือ ผมเลยเอื้อมมือไปแย่งช่อดอกไม้ช่อโตที่เธ

หลังจากวันนั้นวันที่ฉันทำใจกล้าเอ่ยปากขอรางวัลเป็นการจีบเขา วันรุ่งขึ้นเขาก็พาฉันไปกินอาหารเช้าร้านดังและขับรถมาส่งที่คอนโดเพราะเขาต้องกลับบ้านส่วนฉันก็ไม่ต่างกันคุณพ่อคุณแม่มารับฉันไปกินมื้อเย็นและพากลับมานอนค้างที่บ้านหนึ่งคืนเหมือนกัน จนวันนี้ผ่านมาเกือบหนึ่งสัปดาห์แล้วที่เราไม่ได้เจอกันเลยพลอยทำให้ฉันไม่ได้เริ่มจีบเขาจริงๆ จังๆ ด้วยเช่นกัน มีแค่แชทคุยกันบ้างฉันโทรหาเขาช่วงเย็นบ้างเท่านั้น ถึงอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันเรียนคณะเดียวกันใช่ว่าจะเจอกันได้ง่ายๆ อย่างนี้สินะเขาถึงให้เวลาฉันสองปีnongpream🌷: จ๊ะเอ๋ ทำอะไรอยู่คะlens.lff : ทำรายงานnongpream🌷: พรีมเป็นกำลังใจให้นะnongpream🌷: ไม่กวนแล้วค่ะตอบกลับมาแบบนี้ทำเอาใจห่อเหี่ยวชะมัด ทั้งที่ตั้งใจจะทักไปชวนกินข้าวอยากเจอหน้าเพื่อทำคะแนนสักหน่อย แล้วแบบนี้ใครจะกล้ากวนเขาละ ได้แต่พับแผนที่วางเอาไว้เก็บใส่กระเป๋าตามเคย"เป็นอะไรจ๊ะสาว ทำหน้าเป็นน้องหมาหงอยขนาดนั้น" ใยไหมถามเพื่อนสาวที่กำลังเท้าคางนั่งหน้าซึม"เศร้า" "ไปหาเขาสิ""ไม่เอาอ่ะ ไม่อยากกวน""แล้วเมื่อ​ไหร่แกจะจีบเขาติด" ใช่! ฉันเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนสนิทฟังแบบย่อๆ ไม่ได้ลง