ตอนที่ 1 ปัดขวาหาคู่

ตอนที่ 1 ปัดขวาหาคู่

เงาของความรักที่เคยหวานชื่นยังคงทาบทอในห้วงความคิดของพิมพ์มาดานักบัญชีสาว ราวกับวิญญาณร้ายที่ตามหลอกหลอน แม้เวลาจะล่วงเลยมานานหลายเดือน แต่ความเจ็บปวดจากการถูกแฟนหนุ่มทอดทิ้งไปยังคงฝังลึก และกัดกินหัวใจเธอไม่จางหาย เพื่อนสนิทพยายามปลอบโยนสารพัดวิธี แต่ความอ้างว้างในอกเธอกลับแน่นหนาเกินเยียวยา

“ฉันว่า..แกลองเปิดใจรับใครเข้ามา หรือหาคนคุยสักคนหนึ่งดีมั้ย...บางทีมันอาจจะช่วยให้แกหายเศร้าก็ได้นะโว้ย” เกรช เพื่อนสนิทเอ่ยขึ้นอย่างจนปัญญา หลังจากรับฟังความทุกข์ของเพื่อนรักมานับครั้งไม่ถ้วน

“จะบ้าเหรอ!..เกรช ฉันจะไปหาใครที่ไหนได้รวดเร็วขนาดนั้นกันเล่า” พิมพ์มาดาตอบกลับด้วยน้ำเสียงตกใจระคนไม่เชื่อ

“จะยากอะไรล่ะ ก็แอพหาคู่สิเพื่อน” เกรชเอ่ยขึ้นพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา ก่อนจะเลื่อนหน้าจอไปมาอย่างคล่องแคล่ว 

“แค่หาคนคุยแก้เหงา..สมัยนี้มันง่ายจะตายไป” เกรชเอ่ยขึ้นอย่างมั่นอกมั่นใจ

“นี้ๆ ดูของฉันเป็นตัวอย่างนี่” เธอเปิดแอปพลิเคชันสีส้มสดใสที่มีโลโก้รูปเปลวไฟให้เพื่อนดู

พิมพ์มาดามองโทรศัพท์ในมือเพื่อนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความลังเลและต่อต้าน ความคิดที่จะต้องเริ่มต้นคุยกับคนแปลกหน้าผ่านแอปพลิเคชันนั้นดูมันวุ่นวายและไม่จริงใจสำหรับเธอ ความรู้สึกเศร้ายังคงเกาะกุมหัวใจแน่น จนไม่อยากเปิดรับใครเข้ามาง่ายๆ

“เอาน่า!..ลองดูไม่เสียหายหรอก แกก็แค่โหลดมา แล้วก็ปัดๆ หาคนที่น่าสนใจ ถ้าชอบก็ปัดขวา ถ้าไม่ก็ปัดซ้าย ง่ายจะตายไป” เกรชสาธิตวิธีใช้เรียบร้อยพลางยื่นโทรศัพท์มาตรงหน้าพิมพ์มาดาด้วยรอยยิ้มให้กำลังใจ

พิมพ์มาดามองแอปพลิเคชันไอคอนบนหน้าจอโทรศัพท์ของเพื่อนอย่างไม่มั่นใจ ดวงตาคู่สวยยังคงฉายแววเศร้าสร้อย แม้จะพยายามฝืนยิ้มตามเกรชก็ตาม ในใจยังคงรู้สึกต่อต้านกับความคิดที่จะต้องเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ กับคนที่ไม่รู้จัก

แต่ด้วยความเกรงใจเพื่อน และความรู้สึกอยากจะหลุดพ้นจากความทุกข์ที่กัดกินใจ พิมพ์มาดาจึงตัดสินใจอย่างช้าๆ ที่จะลองทำตามคำแนะนำนั้น เธอหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา นิ้วเรียวแตะไปที่ Play Store และพิมพ์ชื่อแอปพลิเคชันเดียวกันกับที่เพื่อนแนะนำ ในใจภาวนาอย่างเลื่อนลอยว่ามันอาจจะช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้นได้บ้าง แม้จะยังไม่เชื่อมั่นในวิธีการนั้นก็ตาม

กลางดึกคืนนั้น

ความเงียบสงัดของห้องยิ่งขับเน้นความเหงาที่เกาะกุมหัวใจ พิมพ์มาดานอนพลิกตัวไปมาบนเตียงอย่างกระสับกระส่าย สุดท้ายก็ตัดสินใจคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมา นิ้วเรียวสวยแตะลงไปที่ไอคอนรูปเปลวไฟอย่างลังเล

ทันทีที่แอปพลิเคชันเปิดขึ้น รูปโปรไฟล์ของผู้คนจำนวนมากมายก็ปรากฏบนหน้าจอสว่างวาบ แสงสีจากโทรศัพท์สาดส่องบนใบหน้าที่ยังคงมีร่องรอยคราบน้ำตาจางๆ พิมพ์มาดากวาดสายตาเลื่อนผ่านรูปภาพเหล่านั้นอย่างเหม่อลอยไร้จุดหมาย ราวกับคนหลงทางที่กำลังมองหาแสงสว่างเพียงเล็กน้อยในความมืดมิด 

ความหวังอันน้อยนิดที่ปะปนไปกับความรู้สึกเคว้งคว้าง เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไร หรือมองหาอะไรจากคนแปลกหน้าเหล่านี้ เพียงแค่ต้องการบางสิ่งบางอย่างที่มาเบี่ยงเบนความสนใจจากความเจ็บปวดที่ยังคงตามหลอกหลอนเท่านั้นเอง

แต่แล้วดวงตาคู่สวยที่เหม่อลอยก็พลันหยุดชะงัก ราวกับถูกสะกด เมื่อเหลือบไปเห็นรูปโปรไฟล์ของชายหนุ่มคนหนึ่ง ใบหน้าคมสันได้รูป ดวงตาอบอุ่นฉายแววความเป็นมิตรและจริงใจอย่างบอกไม่ถูก รูปถ่ายของเขาดูเรียบง่ายเป็นธรรมชาติไม่มีการปรุงแต่งใดๆ และชื่อที่ปรากฏใต้รูปโปรไฟล์นั้นคือ ‘Thawin’

พิมพ์มาดาเลื่อนนิ้วอ่านรายละเอียดสั้นๆ ในโปรไฟล์ของเขาอย่างละเอียดเป็นครั้งแรก ข้อความที่บ่งบอกถึงความเป็นคนติดดิน มีอารมณ์ขัน ทำให้มุมปากของเธอแอบยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว เขาบอกว่าตัวเองกำลังศึกษาต่อปริญญาโทที่นิวยอร์ก ชีวิตที่ต้องเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยนั้นดูน่าสนใจและแตกต่างจากโลกที่เธอคุ้นเคย งานอดิเรกที่ดูขัดแย้งอย่างการชอบไปวัด กลับกระตุ้นความสงสัยในตัวเธออย่างประหลาด แต่บางอย่างที่อธิบายไม่ได้ในโปรไฟล์ของ 'Thawin' นั้นกลับตรึงสายตาและดึงดูดใจเธออย่างประหลาด ราวกับมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ ที่มองไม่เห็น 

นิ้วเรียวงามที่ยังคงสั่นเทาเล็กน้อยพลันกดลงไปที่สัญลักษณ์รูปหัวใจสีเขียวที่อยู่ด้านขวาของโปรไฟล์นั้น...เป็นการตัดสินใจที่แสนเงียบเชียบ แต่กลับหนักแน่นด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นในใจ เป็นการ ‘ปัดขวา’ ให้กับ 'Thawin' ด้วยความรู้สึกอยากทำความรู้จักและความหวังเล็กๆ ที่เธอเองก็ยังไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร

หัวใจของพิมพ์มาดาเต้นไม่เป็นจังหวะ ราวกับกลองที่ถูกตีรัวด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งความตื่นเต้นกับความหวังเล็กๆ ที่เพิ่งจุดประกาย ความประหม่าต่อการเริ่มต้นใหม่กับคนแปลกหน้า และความไม่แน่ใจในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น เธอวางโทรศัพท์ลงบนตักอย่างแผ่วเบา เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง แสงไฟยามค่ำคืนที่ส่องสว่างพร่าเลือน ดูคล้ายกับความสับสนและความคาดหวังที่ปะปนอยู่ในใจของเธอ

ไม่นานนัก เสียงแจ้งเตือนสั้นๆ จากแอปพลิเคชันก็ดังขึ้น พิมพ์มาดารีบคว้าโทรศัพท์กลับมาดู ข้อความใหม่จากธาวินปรากฎบนหน้าจอ

Thawin: สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณชื่อพิมพ์มาดา ผมสะกดชื่อคุณถูกใช่ไหมครับ?

พิมพ์มาดากัดริมฝีปากเล็กน้อยอย่างคิดหนัก ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปอย่างช้าๆ

Phimmada: สวัสดีค่ะ คุณสะกดถูกแล้วค่ะ.. ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะคะ...คุณธาวิน...ฉันสะกดถูกมั้ยคะ

Thawin: หวังว่ามิตรภาพระหว่างเราคงจะเริ่มต้นได้ด้วยดีนะครับ

Phimmada: ไม่เห็นบอกเลยว่าสะกดถูกหรือเปล่า

Thawin: ถูกเผงเลยครับ

Phimmada: คุณมีธาวิน..คุณมีชื่อเล่นมั้ยคะ

Thawin: คุณเรียกผมเล่น ๆ ว่าวินก็ได้ครับ แล้วคุณพิมพ์มาดาละครับ มีชื่อเล่นว่าอะไรเอ่ย

Phimmada: พิมพ์คะ 

Thawin: โอเคครับ คุณพิมพ์

Thawin: ดีใจจังที่คุณพิมพ์ก็ชอบไปวัดเหมือนกัน ปกติไปวัดไหนในนิวยอร์กครับ? 

Phimmada: ชอบแต่ก็ไม่ค่อยได้ไปหรอกค่ะ พิมพ์อยู่เมืองไทยนะคะ คุณวินเคยไปวัดที่ไทยบ่อยไหม?

Thawin: ผมไม่ได้กลับไทยมาหลายปีแล้วครับ ส่วนใหญ่จะไปวัดฝรั่งมากกว่า แต่บรรยากาศก็สงบดีนะ ว่าแต่...นอกจากชอบไปวัดแล้ว คุณพิมพ์มีงานอดิเรกอย่างอื่นอีกไหมครับ? เห็นในโปรไฟล์เขียนไว้น้อยมากเลย

พิมพ์มาดาลังเลเล็กน้อย ก่อนจะส่งข้อความออกไป