ตอนที่ 4 คุ้น

ณ โรงแรม

"ที่นี่เหรอมิริน?" คิ้วสวยขมวดเป็นปม เธอเงยหน้ามองยังโรงแรมที่มิรินพามา ซึ่งมันไกลจากมหา'ลัยมาก ไหนตอนแรกมิรินบอกว่าไม่ไกลไง มิรินโกหกเธออย่างนั้นเหรอ? 

"ใช่ ที่นี่แหละ" หญิงสาวส่งยิ้มให้คนตัวเล็กก่อนจะเดินเข้าไปยังด้านในโดยไม่รอเธอ ฮันน่ามองตามแผ่นหลังเพื่อนที่ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่​ เธอถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะตามไป ฮันน่าไม่ลืมที่จะส่งโลเคชั่นให้ขุนพล เพราะมันคือคำสั่งจากอีกคนที่ย้ำเธอมาตลอดทาง เขาส่งข้อความกำซับให้เธอส่งที่อยู่ให้ ไม่อย่างนั้นเขาจะตามมาถึงที่ และเธอก็เชื่อว่าขุนพลทำจริง เพราะเขาไม่เคยพูดเล่นเลยสักครั้ง 

Line!

 ขุนพล : ไหนบอกไม่ไกล อีกนิดออกนอกกรุงเทพแล้ว

ฮันนา : เราก็ไม่รู้ มิรินบอกเองว่าใกล้มอ

ขุนพล : แม่งตลอดเลย กำลังไป

ฮันนา : ขุนพลไม่ต้องมานะ มันไกล

ไร้การตอบกลับจากอีกคน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าขุนพลกำลังมาหาเธอ และฮันน่าต้องถอนหายใจออกมาเป็นครั้งที่สอง เธอเลือกอะไรได้บ้างตอนนี้

"ฮันน่า!" คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองยังเจ้าของเสียงเรียก เท้าเล็กรีบสาวยาว ๆ ตรงไปหาด้วยความเร่งรีบ​

"มาแล้วเหรอ" เธอหมายถึงคนคุยมิริน

"ใช่ รออยู่บนห้องแล้ว" มิรินแสดงอาการตื่นเต้นดีใจจนปิดไม่มิด ฮันน่าทำได้เพียงฝืนยิ้มไปเล็กน้อย เธอรู้สึกไม่สบายใจยังไงไม่รู้ที่มายืนอยู่ตรงนี้ 

"ทำไมถึงนัดที่นี่ล่ะ" ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องนัดที่โรงแรม เธอไม่ใช่พวกอินโนเซ้นท์ถึงขนาดไม่รู้ว่าเขานัดกันมาทำอะไร ถ้ารู้ตั้งแต่แรกจะไม่มาด้วยเด็ดขาด มันใช่เรื่องที่เราต้องมานั่งเฝ้าเขาทำเรื่องอย่างว่ากันไหม

"ไม่รู้พี่เขาน่ะ" มิรินตอบปัด เธอมีหน้าที่มาตามนัดแค่นั้น 

"เธอไม่ได้คุยกันเหรอมิริน" ฮันน่ารู้สึกว่าตัวเองมองมิรินผิดไป เธอนึกว่าคนตรงหน้าจะเป็นคนเงียบ ๆ ไม่สนสิ่งรอบตัว ทว่า...  

"คุยแล้ว" หญิงสาวตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก มิรินเอาแต่ก้มหน้ากดมือถือจนไม่สนใจเธอที่มาเป็นเพื่อน

"แล้วทำไม.." 

"ไปเถอะพี่เขารอนานแล้ว" ไม่รอให้ฮันน่าพูดจบ มิรินลากแขนคนตัวเล็กเข้าลิฟต์​ไปทันที ระหว่างที่ลิฟท์เคลื่อนตัวขึ้นไปเรื่อย ๆ มือเล็กจึงหยิบมือถือมาดูข้อความขุนพลว่าได้ตอบกลับมาหรือเปล่า​

"ไม่ตอบเลยแฮะ" เธอพึมพำเสียงเบาก่อนจะเก็บโทรศัพท์มือถือไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิม​

"ถึงแล้ว" มาถึงยังชั้นที่มิรินนัดกับคนของเธอเอาไว้ ทั้งสองเดินตามทางไปเรื่อย ๆ กระทั่ง​ไปหยุดที่หน้าห้อง ๆ หนึ่ง มิรินเอื้อมมือไปกดออด คนตัวเล็กกวาดตามองไปรอบ ๆ ชุดที่อยู่บนตัวเธอตอนนี้เป็นชุดนักศึกษา กลัวคนมาเห็นแล้วเข้าใจผิดเหลือเกินว่าเธอเป็นพวกผู้หญิงอย่างว่า ซึ่งในขณะเดียวกัน​..

ครืน ครืน

#เฮียฟลินต์

"เดี๋ยวก่อนมิริน" รั้งแขนอีกคนไว้

"มีอะไรเหรอฮันน่า" หญิงสาวหันมองด้วยความสงสัย​

"เราขอไปคุยโทรศัพท์กับเฮียก่อนนะ" พร้อมกับหันหน้าจอให้ดูว่าพี่ชายเธอโทรมาจริง ๆ

"อ๋อ ได้สิ" หญิงสาวตอบไม่เต็มเสียง​ แม้มันจะหงุดหงิด​ใจเล็กน้อยที่เธอต้องเข้าไปคนเดียว​ แต่เธอเองก็ไม่อยากมีปัญหา​กับพี่ชายฮันน่าเช่นเดียวกัน​

"มิรินเข้าไปก่อนได้เลย" มันต้อง​เป็น​อย่างนั้นอยู่แล้ว​ เธอต้องเข้าไปก่อนระหว่าง​ฮันน่ากลับมา

"อืม ๆ" พยักหน้าตอบ หลังจากฮันน่าออกไปคุยกับสายพี่ชาย มิรินจึงหันกลับมาสนใจที่ประตู หญิงสาวกดออดหน้าห้องอีกครั้งเพื่อเรียกคนด้านในให้มาเปิดประตู  

แกร็ก!

แอดด แววตานิ่งขรึมมองหญิงสาวในชุดนักศึกษาที่ลูกน้องเป็นคนหามาให้ตั้งแต่หัวจรดเท้า มิรินส่งยิ้มให้คนตรงหน้าก่อนจะก้าวเข้าไปภายในห้องพักคอนโดหรู สิ้นเสียงประตูปิดลง ร่างสูงขยับตามองเธอนิ่ง ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเย็น 

"มาคนเดียวใช่ไหม" เขาไม่ชอบพวกทำอะไรเกินข้อตกลง เพราะไม่อยากให้ใครรู้ แต่ถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่รักษาสัญญา นั่นหมายความว่าเธอได้เลือกจุดจบของตัวเองแล้ว

"ชะ ใช่ค่ะ" ก้มหน้าตอบอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ 

"ไปรอในห้อง" 

"ค่ะ" มิรินรีบสาวยาว ๆ ไปรอครูซในห้องตามคำสั่งอย่างว่าง่าย เพราะรู้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา เธอไม่กล้าเอาตัวเองไปเสี่ยงด้วยแน่นอน หลังจากหญิงสาวเข้าห้องไป ร่างสูงหมุนตัวก้าวไปยังระเบียงห้องพัก มือหนาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ นัยน์ตาเรียบนิ่งมองลงไปยังด้านล่าง ห้องที่เขายืนอยู่ตอนนี้อยู่ชั้นแปด ทำให้เห็นผู้คนเดินไปเดินมาได้อย่างชัดเจน ความจริงคอนโดนี้เป็นของเขาเอง แต่ห้องนี้เขามีไว้ปลดปล่อยกับผู้หญิงเท่านั้น ห้องพักส่วนตัวจะอยู่ชั้นบนสุดของคอนโด นานทีเขาจะมานอนที่นี่ ปกติอยู่บ้านเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งในขณะนั่นเอง..

"...." หญิงสาวคนหนึ่งกำลังคุยมือถืออยู่กับใครสักคน แขนแกร่งค้ำกับราวระเบียงห้อง เขายืนมองเธอคนนั้นไม่ละสายตาไปไหน 

 

Part​ : ฮันน่า

"หนูพาเพื่อนมาทำธุระค่ะ"

(ที่ไหน) เฮียฟลินต์ถามเสียงเข้มทันทีเมื่อฉันบอกว่ามาทำธุระกับเพื่อน 

"เกือบนอกเมืองเลยค่ะ"

(เพื่อนคนไหน?) นั่นไง ว่าแล้วต้องถามคำนี้ ถ้าบอกว่าเป็นมิรินเฮียต้องถามอีกแน่นอนว่าคนไหน เพราะเฮียรู้จักเพื่อนฉันทุกคน แต่กับมิรินเฮียยังไม่เคยเจอ 

"คนนี้เฮียไม่รู้จัก"

(ทำไมไปไหนมาไหนไม่บอกเฮียก่อนฮันน่า) โดนบ่นอีกแล้ว

"หนูโตแล้วนะ อีกไม่กี่เดือนก็จบแล้ว" 

(โตแล้วแต่ยังไม่ทันคน) เนี่ย ทั้งเฮียฟลินต์ เฮียวาฟิกซ์ชอบว่าให้ฉันแบบนี้อยู่เรื่อย ถึงฉันจะดูไม่ทันคนแต่ไม่เคยให้ใครมารังแกก็แล้วกัน ฉันรู้ว่าเฮียน่ะห่วงฉัน ไม่งั้นคงไม่มานั่งบ่นหรือกำซับแบบนี้หรอก 

"เดี๋ยวหนูก็กลับแล้ว"

(ไปรถอะไร)

"แท็กซี่ค่ะ"

(ต้องฟ้องเฮียแแล้วมั้ง) 

"ไม่เอานะ" ถ้าฟ้องเฮียวาฟิกซ์ฉันต้องโดนตัดค่าขนมและโดนกักขังบริเวณ​แน่

(เดี๋ยวเฮียไปรับ)

"ไม่ต้องค่ะ ขุนพลมารับหนูแล้ว"

(มันถึงหรือยัง)

"น่าจะใกล้แล้วแหละ" 

(ถ้าถึงแล้วถ่ายรูปมาด้วย)

"รับทราบครับ!"

(แค่นี้ก่อน เฮียต้องไปประชุมต่อแล้ว)

"โอเคค่ะ สู้ ๆ นะคะคนเเก่งของหนู"

(ครับ)

"เราต้องขึ้นไปดีไหมอะ" ฉันพูดหลังจากวางสาย​เฮียฟ​ลินต์​ ไม่อยากขึ้นไปขัดจังหวะใคร หรือว่าฉันควรนั่งรอข้างล่างดี เอาไงดีแกยัยฮันน่า ฉันมองขึ้นไปยังชั้นบน​ แต่ในขณะนั้น​เอง..

"ทำไมคุ้นจัง" ฉันรู้สึกคุ้นแผ่นหลังผู้ชายที่กำลังเดินเข้าห้องไปยังไงไม่รู้ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน น่าจะไม่มีอะไรหรอกมั้ง สงสัยนอนน้อยเลยคิดไปเอง

"ฮันน่า" เสียงขุนพลหนิ 

"ขุนพล" มาเร็วจัง ขับหรือบินมาเนี่ย

"ทำไมมานั่งตรงนี้" ขุนพลถามฉันพร้อมกับเหลือบขึ้นไปบนโรงแรม

"เราไม่อยากขึ้นไปกวนมิรินน่ะ" 

"มาทำธุระอะไรที่โรงแรม" มาอีกคนแล้ว

"เราก็ไม่รู้"

"มีแต่มาเอาเท่านั้นแหละ" ทำไมเพื่อนฉันแต่ละคนปากร้ายกันจังเลย ว่าคีรินกับฟ้าครามปากจัดแล้วนะ เจอขุนพลไปมีร้องไห้กันบ้างแหละ รายนี้ยิ่งพูดไม่สนโลกด้วย

"ขุน ไปว่ามิรินอย่างนั้นได้ยังไง" เหนื่อยกับเขาจริงเลยคนนี้

"กลับเลยไม่ต้องไปรอแม่งแล้ว" 

"จะบ้าหรือไง แล้วมิรินล่ะ"

"มันไม่ตายหรอกแค่นี้ วิ่งมาหาผู้ชายได้ขนาดนี้ก็สุดยอดแล้ว" เห้อ~ ทำไงกับเพื่อนคนนี้ดีทุกคน

"รอมิรินก่อนนะ"

"ไม่คือไม่ ไปขึ้นรถ" โทนเสียงแบบนี้ห้ามขัดใจเด็ดขาด ไม่งั้นเรื่องถึงหูเฮียวาฟิกซ์แน่

"แต่ว่า.." ฉันไม่อยากทิ้งเพื่อนไว้คนเดียว มาด้วยกันต้องกลับด้วยกันสิ แต่ขุนพลเองก็น่ากลัว

"หรือจะให้ฟ้องเฮียวา" นั่นไง 

"กลับก็ได้ เดี๋ยวขอเราส่งข้อความไปบอกมิรินก่อน"

"อืม" ฉันเอามือถือขึ้นมากดเข้าไลน์​เพื่อส่งข้อความไปบอกมิรินว่าขอกลับก่อน ดูแล้วคงอีกนานกว่ามิรินจะเสร็จธุระ อย่างที่เคยบอกไป ถ้ารู้ว่ามาทำอะไรตั้งแต่แรกฉันคงปฏิเสธไม่มาด้วย ไม่ได้โง่ถึงขั้นไม่รู้ว่าผู้หญิงผู้ชายอยู่ในห้องกันสองต่อสองเขาทำอะไรกัน ต่อให้ฉันยังไม่เคยมีแฟนหรือผ่านเรื่องแบบนั้นมาก็เถอะ ฉันเรียนเรื่องพวกนี้มาเหมือนกัน

"ไปกันเถอะ"

"อืม" ฉันและขุนพลเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกล ขุนพลเป็นคนที่ไม่เคยปล่อยให้ฉันไปไหนมาไหนคนเดียวพอ ๆ กับเฮียทั้งสอง ต่อให้ไม่บอกก็ตามจนรู้ว่าฉันอยู่ไหนกับใคร ที่สำคัญเลยคือ..ขี้บ่นเหมือนกันทั้งสามคน 

"ทำไมขุนดูไม่ค่อยชอบมิรินเลย" ฉันถามเมื่อเข้ามานั่งในรถ ไม่ใช่แค่ขุนพลคนเดียว แต่เพื่อนฉันทุกคนดูไม่มีใครชอบมิรินเลยสักคน ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไม 

"เรื่องวันนี้น่าจะทำให้ตาสว่างบ้างนะ"

"ยังไง"

"ไม่มีใครชวนเพื่อนมานั่งดูตัวเองเอากันหรอกนะ" 

"ขะ ขุน" เหลือเชื่อเลยผู้ชายคนนี้

"พูดให้เห็นภาพ อย่าโง่ฮันน่า"

"ทำไมต้องดุ"

"มันน่าไหมล่ะ ใครให้ช่วยอะไรก็ทำหมด" ใครบอกว่าขุนพลเป็นคนเงียบ มาดูตอนนี้เลยว่าเขาพูดมากแค่ไหน บ่นเก่งที่สุด บ่นจนบางทีฉันหลับไปเลย

"ขี้บ่น"

"เดี๋ยวแวะหาไอ้สองตัวนั้นก่อน"

"สองฟ้าเหรอ"

"อืม"

"โอเค" จากนั้นขุนพลก็ขับรถออกจากโรงแรมมุ่งหน้าไปยังบ้านของฟ้าสวยฟ้าครามทันที ฉันไม่รู้จะทำอะไรเลยหยิบมือถือขึ้นมาดูซีรีส์เรื่องโปรดระหว่างทางไปบ้านสองคนนั้น ดูไปดูมาเหมือนหนังตาจะเริ่มหย่อน ขอตัวไปงีบหลับก่อนนะทุกคน