ตอนที่ 5 ไม่ชอบคนล้ำเส้น

"ไงมึง​ กูนึกว่าตายคานมไปแล้ว" ทันทีที่​ก้าวเข้ามาในห้อง​วีไอพี​ส่วนตัว​ วาฟิกซ์​พ่นคำทักทาย​เพื่อนตัวเองทันที​ ช่วงนี้​ครูซไม่ค่อยโผล่​หัวมาให้เพื่อนได้เห็นหน้าค่าตาสักเท่าไหร่​ ไม่รู้ว่าติดธุระ​หรือติดอะไรกันแน่ถึงได้ทำตัวยุ่ง​ขนาดนั้น

"ใครมันจะเหมือน​มึง" คนมีเมียเป็นตัวเป็นตนอย่างวาฟิกซ์​จะไปรู้อะไร​ มีเมียดีไม่พอทั้งยังเก่งและขยันอีก​ หาได้จากที่ไหนแบบนี้​

"ทำใจนะน้อง​ พอดีพี่มันคนเอวหวาน" 

"มั่นหน้ามาก" แม้​อายุของพวกเขาใกล้จะเข้าเลขสี่​แล้ว​ก็ตาม​ ความจิกกัดทะเลาะ​กันเหมือนเด็กไม่เคยหายไปจากสองคนนี้เลยสักครั้ง​ ครูซจะนิ่งเวลาอยู่ต่อหน้า​คนอื่น​ แต่กับเพื่อนเขาจะเป็นคนที่พูดมากที่สุด​ เหมือนทุกคนเป็นความ​สบายใจ​ให้กับเขาไปแล้ว​

"เป็นไงบ้างวะงานที่โกดัง​" กวนพอได้ชื่นใจ​ หลังจาก​หาที่นั่งได้วาฟิกซ์​จึงถามถึง​เรื่อง​งานที่เพื่อน​กำลัง​ทำอยู่​ แม้จะเป็นห่วง​แค่ไหน​ แต่เขาเชื่อ​ว่าครูซจัดการปัญหา​ได้แน่นอน​

"เริ่มเข้าที่แล้ว" ตอบเสียงเรียบ

"ดีแล้ว​"

"แล้วไอ้เจ้าของร้านมันไปไหน" ครูซถามหา​เจ้าของร้าน​อย่างไมเนอร์​ แขกมาเยี่ยม​ทั้งที​ ทว่าเจ้าของ​ไม่ออกมาตอนรับ​ แบบนี้​มันใช้ได้​ที่ไหน​กัน​

"มีปัญหา​อะไรกับกู" เพิ่งพูดถึงไปหยก​ ๆ​ เจ้าของใบหน้าดุดัน​ก็เปิดประตู​เข้ามาในห้อง

"นึกว่าไปแอบเอากับเด็กในร้านอีก" ครูซอดที่จะกระแนะกระแหนไมเนอร์​ไปไม่ได้​

"นั่นมันสันดาน​มึง" มีหรือคนโดนด่าจะสนใจ​ ครูซยกแก้วเหล้า​ในมือ​กระดกรวดเดียว​หมด​ แม้เหล้าในแก้วจะคมบาดคอสักแค่ไหน​ แต่กลับทำอะไรอีกคนไม่ได้​ เขาดื่มราวกับว่า​มันคือน้ำเปล่า​

"หึ" ถ้าให้พูด​ถึง​ความน่ากลัว​ในแก็งค์​ ครูซคือคนที่น่ากลัว​ที่สุด​ ภายนอกดูเหมือนเข้ากับคนง่าย​ ทั้งที่ความเป็นจริง​เขานั่นแหละ​คือคนที่ไม่ชอบเข้าสังคมเอาซะเลย​ ไมเนอร์​กับไซลอนดูน่ากลัว​ตรงที่​เป็นคนพร้อมพุ่งชน​กับทุก​เรื่อง​ บุคลิก​นิ่งขรึมบวกไม่ชอบพูดคนเลยมองว่าทั้งสองนั้นดูน่ากลัว​​ แต่หารู้ไม่ว่าครูซนั้นยิ่งกว่าปีศาจ​ที่อยู่ในร่างคน​ เขามันพวกเจ้าเล่ห์​แผนการ​

"เรื่องนั้นกูให้คนจัดการแล้ว" วันก่อนมีคนบุกเข้าไปก่อกวน​ที่โกดังคลังสินค้า​ครูซ ไมเนอร์​จึงสั่งคนของตนให้ไปจัดการ ไม่ใช่​ว่าครูซไม่มีลูกน้อง​ เพียงแต่คนพวกนั้นต้องเป็นไมเนอร์​เท่านั้นถึงจะเอาอยู่​ เพราะมันคือศัตรู​เบอร์หนึ่ง​ของเพื่อนเขา

"อย่าโหดเยอะพวกมึงอ่ะ" วาฟิกซ์​ผู้ไม่ชอบใช้ความรุนแรงแก้ไขปัญหา​เอ่ยปรามเพื่อนทั้งสอง​ ครูซ​ ไมเนอร์​และไซลอน​ สามคนนี้มีอะไรที่คล้ายกันเยอะโดยเฉพาะ​เรื่องฆ่าคน​ ทั้งสามทำเรื่อง​เหล่านั้น​ได้อย่างเลือดเย็น​ ครูซเหมือนคนใจดี​ แต่ตัวตนที่แท้​จริง​กลับเป็นคนที่ไม่เคยเห็นอกเห็นใจ​ใคร​ เขาไม่มีทางก้มหัวให้ใครเด็ดขาด​ และที่สำคัญ..ไม่ชอบคนล้ำเส้น​

"กูไม่ทำใครก่อน​ ถ้าไม่มายุ่งกับของ​ ๆ​ กู​" เขาเน้นประโยค​หลังให้ได้ยินชัดเจน​ อะไรที่มันเป็นของเขาแล้ว​ ไม่มีวันให้ใครหน้าไหนได้เข้าใกล้เป็นอันขาด​

"ของที่ว่านี่คือเมีย?" หมายถึง​มิเกล​

"...." ครูซไม่ตอบ​ การเงียบ​ของเขา​คือคำตอบ​ที่ชัดเจน​ที่สุด

"เออ​ จะว่าไปช่วงนี้​ไม่ค่อยเห็นหน้า​เมียมึงเลยว่ะ" พอกลับมาคบกันครั้งนี้​ มิเกลดูไม่สนิทกับใครเหมือนเมื่อก่อน​ ไม่ค่อยเห็นไปไหนมาไหนกับครูซสองต่อสอง​ ดูเก็บตัวอยู่แต่บ้าน​ นาน​ ๆ​ ถึงจะมาหาครูซที่บ้านที​ ส่วนใหญ่​จะเป็น​ครูซที่​เป็น​ฝ่ายไปหาเธอ​ พักหลัง​ ๆ​ ครูซเองก็เริ่มถอยห่าง​เพราะมัวแต่วุ่นอยู่กับงานที่โกดังและบริษัท​ เลยกลายเป็น​ว่า​ทั้งสองแทบไม่มีเวลาให้กัน

"ทำงาน​" มิเกลเธอมีบริษัท​เป็นของตัวเอง​ มันอาจไม่ใหญ่มากแต่ก็เป็นที่รู้จัก​ของผู้คนพอสมควร​ เธอเปิดบริษัท​ด้านออกแบบดีไซน์​เสื้อผ้า​แฟชั่น​ วัน​ ๆ​ อยู่แต่กับงานจนไม่มีเวลาให้กัน​ ซึ่งครูซเองก็ไม่เคยโวยวาย​แต่อย่างใด​ เขาเข้าใจว่านั่นคืองาน​ของ​เธอ​

"หึ" ไมเนอร์​แค่นหัวเราะ​ใน​ลำคอ​ราวกับไปรู้อะไรมา​ ครูซสบตาอีกคนนิ่งก่อนจะเบือนหน้า​หนี​​ 

"เมื่อไหร่สองคนนั้นจะมา" วาฟิกซ์​ถามถึงเพื่อน​อีกสองคนที่ยังไม่โผล่​หน้า​มา

"คิดถึง​มันหรือไง" ไม่วายจะโดนครูซแซะ

"เสือก"

"วันนี้มึงเรียกเด็กมาเอา?" ครูซไม่แปลกใจ​ที่ไมเนอร์​จะรู้​ ถือว่าปกติ​มากสำหรับพวกเขา​ จะว่าได้เอาไหมก็คงตอบได้เต็มปากว่าไม่​ เพราะเขามารู้ที​หลัง​ว่าเธอเป็นเพื่อนใครบางคน​ คนที่พยายาม​หลบหน้าเขา​อยู่​ช่วงนี้​ สุดท้ายครูซต้องไล่หญิงสาว​กลับแล้วเรียกเด็กในสต็อก​ตัวเองมาแทน​ และมีอีกเรื่องที่เขาไม่สามารถ​บอกใครได้.. 

"เบื่อ​ ๆ" ตัดปัญหา​ด้วยการตอบไปแค่นั้น​ รำคาญ​เรื่องไร้สาระ​

"มึงไม่กลัวมิเกลรู้?"

"...." ถ้าเขาไม่อยากให้รู้​ เธอก็จะไม่มีวันได้รู้มันเด็ดขาด​ และเชื่อว่ามิเกลไม่มีทางรู้แน่นอน​

"เหี้xจริงเพื่อนกู"

"เลิกเสือกเรื่องกูได้แล้ว" ตั้งแต่มาทั้งสองยังไม่หยุด​พูดเรื่องส่วนตัวเขาสักที​ อยากรู้อะไรกันนัก​กัน​หนา​ 

แอดด

ซึ่งในขณะเดียวกัน.. ประตูห้องถูก​ผลัก​เข้ามาด้วยน้ำมือไซลอน​ ถัดไปก็เป็นมาร์คิสที่ยืนอยู่ด้านหลัง​

"ช้าจังพวกมึง"

"แวะทำธุระ" ไซลอนเดินไปนั่งข้างวาฟิกซ์​ ส่วนมาร์​คิสเลี่ยงไปนั่งยังที่ประจำ​ตัวเอง​ 

"กูอยู่ได้ไม่นาน" ไซลอนบอกกับทุกคน​ เขามีธุระ​ต้องไปจัดการ​ต่อให้เสร็จ​ ได้รับปากกับเพื่อนไว้แล้วเลยจำเป็น​ต้องมา​ เดี๋ยว​มีมารผจญ​ไปป่วนเขาอีก​

"ไอ้วาฟิกซ์​มาดวล​เหล้ากับกูเลยมึง" ครูซที่ไม่รู้จะไปไหนจึงเรียกวาฟิกซ์​ให้มาแข่งดวลเหล้ากับ​ตัวเอง​ วันนี้​รู้สึกเบื่อ​ ๆ​ เลยอยากหาอะไรทำแก้เบื่อ​สักหน่อย​ นั่นก็คือชวนเพื่อนดื่ม

"ทำไมต้องกู" นั่งกันอยู่เต็มห้องแต่ครูซเจาะจง​มาที่เขาคนเดียว​

"เห็นมึงดูเครียด​ ๆ" เพราะงานที่บริษัท​ค่อนข้าง​ยุ่ง​ เนื่องจากใกล้วันงานเข้าไปเรื่อย​ ๆ​ วาฟิกซ์​และไซลอนจำเป็นต้องอยู่จัดการกระทั่งมืดค่ำพวกเขาถึงได้กลับ​ พอเคลียร์​เสร็จ​ก็ตรงมาที่ผับไมเนอร์​ทันที​ ส่วนไซลอนแยกไปทำธุระส่วนตัวก่อน​จึงตามมาทีหลัง

"ก็นิดหน่อย​"

"งั้นดีเลย​ มาแดกกับกู"

"เดี๋ยว​เมา​"

"เหล้าไม่ใช่​น้ำเปล่าที่แดกแล้วไม่เมา"

"พวกมึงสองตัวเลิกเถียงกันสักวันจะตายไหม" ไมเนอร์​ทนฟังอยู่นาน​ต้องทนไม่ไหวเมื่อเริ่มรำคาญ​ คุยกันดู​ ๆ​ ดีสักครั้ง​ไม่ได้เลยใช่ไหมถึงสรรหา​แต่เรื่องมาจิกกัดไม่เว้นวัน​ คนทะเลาะ​ไม่เหนื่อยแต่คนฟังนี่แทบก้มกราบแล้วนะ

"มันเริ่ม" วาฟิกซ์​ชี้ไปที่ครูซ

"สันขวาน​"