All Chapters of รัก•เจ็บ•ลึก(เพื่อนพี่ชาย): Chapter 1 - Chapter 10

"ปล่อย" แววตาเจ้าเล่ห์แฝงรอยยิ้มน่ากลัวถูกส่งไปให้คนที่เดินมาขวางทางเขา"หลบ" น้ำเสียงทุ้มต่ำน่าเกรงขามเอ่ยบอกเด็กหนุ่ม ขุนพลไม่มีท่าทีกลัวครูซเลยกสักนิด เขายังคงยืนขวางอยู่แบบนั้น"ฮะ เฮียครูซ" ฮันน่าเรียกเพื่อนพี่ชายเสียงสั่น เธอกลัวครูซจะทำอะไรเพื่อนตัวเอง "อยากให้เฮียบอกมันไหม" หมายถึงวาฟิกซ์ ถ้าฮันน่ายังยืนยันจะไปต่อกับเพื่อน เขาคงต้องใช้วาฟิกซ์มาขู่เธอ"ไม่นะคะ!" เธอเบิกตาโพลงมองเขาอย่างตกใจ กลัวครูซจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องพี่ชายตัวเอง ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เธอตายแน่"งั้นก็กลับ" กระตุกแขนเบา ๆ เพื่อบอกให้เธอเดินตามเขาไป"ฉันกลับก่อนนะขุนพล!" ฮันน่าเอี้ยวตัวตะโกนบอกลาขุนพล อย่างน้อย ๆ เพื่อนก็รู้ว่าเธอกลับแล้ว ดีกว่าไม่มีใครรู้เลย"...." ด้านขุนพลมองตามทั้งสองไปแววตาเรียบนิ่งยากจะคาดเดา เขามองครูซลากฮันน่าไปจนสุดสายตา ก่อนจะกลับไปหาเพื่อนคนอื่น ๆ ที่รออยู่โต๊ะตึกตึก.."ฮันน่าล่ะขุนพล" ฟ้าสวยมองหาฮันน่า ไหนขุนพลบอกว่าไปตาม ทำไมเขาถึงกลับมาคนเดียว แล้วอีกคนล่ะ"กลับไปแล้ว" "หมายความว่าไงกลับไปแล้ว?" ทำไมหญิงสาวถึงทิ้งเพื่อนกลับก่อน ทั้งยังไม่เข้ามาลาใครสักคน หรือว่าพี่ชายเธอจับได

"เฮียฟลินต์สุดหล่อของ​ฉันมาส่งเธอเหรอยัยฮันน่า!""ใช่" พยักหน้าตอบ"อร๊ายย ทำไมแกไม่บอกฉันตั้งแต่เมื่อคืน!" ถ้ารู้ว่าฟลินต์มาเธอจะตื่นมาแต่งหน้าแต่งตัวสวย ๆ มารอเจอหวานใจในจินตนาการของเธอแต่เช้า​มืด​"ทำไม?" "ฉันจะได้แต่งตัวให้สวยกว่านี้ไง" หญิงสาวบิดตัวไปมาอย่างเขินอายเมื่อพูดถึงพี่ชายของเพื่อน มาถึงก็เห็นรถฟลินต์ขับออกไปพอดี เฉียดกันนิดเดียว"เหมือนเฮียเขาจะมองมึง" ไม่วายฟ้าสวยจะโดนคู่ปรับอย่างคีรินจิกกัดเข้าให้ เธอคลั่งไคล้ฟลินต์มาก เพราะฟลินต์ตรงสเปคเธอทุกอย่าง ปากจัดแต่ใจดีและอ่อนโยนแบบฮาร์ดคอร์ หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วนอกจากฟลินต์คนเดียว"ตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้บักคีริน""อย่ามาพูดอีสานใส่กู" ฟ้าสวยเธอเป็นลูกครึ่งอีสานกรุงเทพ เลยไม่แปลกที่เธอจะพูดอีสานได้ แล้วทุกครั้งที่ทะเลาะกันเธอมักจะด่าเป็นภาษาอีสานให้เพื่อนงง"ไม่ ฉันจะเอาไว้ด่าแก" กลายเป็นตอนนี้ทั้งสองมานั่งเถียงกันเอง ฮันน่าส่ายหัวให้เพื่อนอย่างเหนื่อยใจ ไม่ว่าจะทำอะไรฟ้าสวยและคีรินก็หาเรื่องมาทะเลาะกันจนได้ "เสี่ยขุนพล~" เจ้าของชื่อปรายตามองเล็กน้อย​ พลางเดินมานั่งสีหน้าเรียบนิ่ง ในแต่ละวันไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไร เพราะบุคลิ

"ไงมึง​ กูนึกว่าตายคานมไปแล้ว" ทันทีที่​ก้าวเข้ามาในห้อง​วีไอพี​ส่วนตัว​ วาฟิกซ์​พ่นคำทักทาย​เพื่อนตัวเองทันที​ ช่วงนี้​ครูซไม่ค่อยโผล่​หัวมาให้เพื่อนได้เห็นหน้าค่าตาสักเท่าไหร่​ ไม่รู้ว่าติดธุระ​หรือติดอะไรกันแน่ถึงได้ทำตัวยุ่ง​ขนาดนั้น"ใครมันจะเหมือน​มึง" คนมีเมียเป็นตัวเป็นตนอย่างวาฟิกซ์​จะไปรู้อะไร​ มีเมียดีไม่พอทั้งยังเก่งและขยันอีก​ หาได้จากที่ไหนแบบนี้​"ทำใจนะน้อง​ พอดีพี่มันคนเอวหวาน" "มั่นหน้ามาก" แม้​อายุของพวกเขาใกล้จะเข้าเลขสี่​แล้ว​ก็ตาม​ ความจิกกัดทะเลาะ​กันเหมือนเด็กไม่เคยหายไปจากสองคนนี้เลยสักครั้ง​ ครูซจะนิ่งเวลาอยู่ต่อหน้า​คนอื่น​ แต่กับเพื่อนเขาจะเป็นคนที่พูดมากที่สุด​ เหมือนทุกคนเป็นความ​สบายใจ​ให้กับเขาไปแล้ว​"เป็นไงบ้างวะงานที่โกดัง​" กวนพอได้ชื่นใจ​ หลังจาก​หาที่นั่งได้วาฟิกซ์​จึงถามถึง​เรื่อง​งานที่เพื่อน​กำลัง​ทำอยู่​ แม้จะเป็นห่วง​แค่ไหน​ แต่เขาเชื่อ​ว่าครูซจัดการปัญหา​ได้แน่นอน​"เริ่มเข้าที่แล้ว" ตอบเสียงเรียบ"ดีแล้ว​""แล้วไอ้เจ้าของร้านมันไปไหน" ครูซถามหา​เจ้าของร้าน​อย่างไมเนอร์​ แขกมาเยี่ยม​ทั้งที​ ทว่าเจ้าของ​ไม่ออกมาตอนรับ​ แบบนี้​มันใช้ได้​ที่ไห

สามวันผ่านไป.. @บ้านวาฟิกซ์​"ทรงนี้สวยไหมพี่เดวา" คนตัวเล็ก​โชว์​หน้าจอโทรศัพท์มือถือ​ให้พี่สะใภ้​คนโตอย่างเดวาดู​ เธอจะไปทำสีผมใหม่​ แต่ยังเลือกไม่ได้ว่าจะเอาสีไหนดี​ วันนี้เธอมีเรียนแค่ช่วงเช้า​ บ่ายเลยมาเล่นกับหลานที่บ้าน​ ทั้งเบื่อ​ ๆ​ ไม่รู้จะไปไหนด้วย"พี่ว่าเราทำสีไหนก็สวย" ฮันน่าเธอเป็นคนสวยอยู่แล้ว ซึ่งไม่ว่าจะทำทรงไหนเธอก็ดูดี "หนูไม่​มั่นใจ​เลยค่ะ""เราเป็นคนสวยอยู่แล้ว​ฮันน่า ไม่ต้องทำอะไรเยอะก็สวย" เดวาเป็นคนที่มอบพลัง​บวกให้เธอในหลาย​ ๆ​ เรื่อง​ และเป็นคนที่เธอกล้าเปิดใจคุยปัญหา​ส่วนตัวด้วยอย่างไม่คิดลังเล​ ซึ่งเดวาเองก็รับฟังและคอยให้คำปรึกษา​ตลอด​ และเรื่องนั้นเธอก็รับรู้มาตลอดเช่นกันโดยที่พี่ชายทั้งสองของฮันน่าไม่มีใครรู้​ "จริงเหรอคะ" "มั่นใจตัวเองหน่อยสิ" "ก็หนู.." ก้มหน้าจิกมือตัวเองจนเป็น​รอยเล็บ"สิ่งไหนทำแล้วมีความสุขให้ทำ อย่ามัวแต่คิดนั่นนี่​ ไม่งั้นเราจะมาเสียใจทีหลัง​นะ​" เดวาอยากให้ฮันน่าใจกล้ามากกว่านี้ กล้าเผชิญกับทุกปัญหา เท่าที่ดูฮันน่าไม่ใช่คนขี้ขลาด เพียงแต่เธอไม่กล้าก้าวออกกรอบตัวเอง นั่นเลยกลายเป็นความกลัวที่เธอสร้างมันขึ้นมา"ก็จริง.." เธอเห็

ออด ออด"...." เท้าหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงออดดังมาจากหน้าห้อง ครูซถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เขาขยับตามองคนตัวเล็กก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายเลี่ยงไปทางประตูห้องแทน ร่างสูงออกจากห้องนอนเพื่อไปดูว่าใครมาเวลานี้นำทัพ.. แกร็ก! เปิดให้คนข้างนอกเข้ามา นำทัพยิ้มมุมปากให้คนตรงหน้า เขาแทรกตัวเข้ามาในห้องโดยไม่สนสายตาคู่นั้น "มึงมาทำไม""กูเหงา" ใครบอก ความจริงเขาอยากมาเห็นกับตาต่างหาก​ คนที่บอกไม่สนใจนักไม่สนใจหนา แต่ดันพาขึ้นมายันห้องส่วนตัว​ แม้แต่มิเกล​เองก็ไม่เคยได้มาเหยียบ​ชั้นนี้เช่นกัน​ ห้องนี้ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้ขึ้นมาสักคน ทุกคนจะจบที่ชั้นแปดหมด แต่ทำไมกับหญิงสาวคนนี้เพื่อนเขาถึงได้.."ไสหัวกลับไป" "ถึงขั้นพาขึ้นห้องเลยเหรอวะคนนี้" "เสือก" ครูซรู้ว่าเรื่องแค่นี้ปิดนำทัพไม่ได้อยู่แล้ว แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะปิดพี่ชายทั้งสองของฮันน่า "แล้วบอกไม่สนใจ สรุปคือ?" นำทัพเลิกคิ้วถามหลังจากพาตัวเองไปนั่งโซฟากลางห้อง​ "...." ร่างสูงเมินไม่ตอบ​ ครูซเดินไปหยิบไวน์​มานั่งลงฝั่งตรงข้าม​เพื่อนตัวเอง"หยิ่งสัส""พูดเรื่องมึงมา" ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญ​นำทัพคงไม่ถ่อสังขาร​มาหาเขาถึงที่​ เวลานี้เพื