로그인공유
บทที่ 103
관련 챕터
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 104
“หลังจากลงโทษเสร็จ ฮองเฮาก็สามารถพาเขาไปได้”หลี่เฉินกล่าวด้วยใบหน้าที่เย็นชา “ก่อนการลงโทษจะสิ้นสุด ใครก็ขวางไม่ได้”หลี่เฉินยกมือแสดงความคารวะ แต่ในดวงตากลับเต็มไปด้วยความเฉยเมยอย่างยิ่ง“ในช่วงเริ่มต้นของการสถาปนาประเทศ ไท่จู่ตระหนักถึงบาปของราชวงศ์ก่อนๆ ที่ทำให้ต้องสูญเสียใต้หล้า และสูญเสียหัวใจของประชาชน จึงมีพระบรมราโชวาท 19 ประการขึ้นมา หนึ่งในนั้นได้กล่าวไว้ว่า จักรพรรดิผู้สืบทอดของตระกูลหลี่แห่งราชวงศ์ฉิน จะต้องไม่ยอมให้วังหลังเข้ามายุ่งเกี่ยวกับการเมือง หากพระประยูรญาติทางด้านไทเฮาหรือฮองเฮาเข้มแข็งเกินไป และก่ออาชญากรรม เชื้อพระวงศ์ตระกูลหลี่สามารถถือพระบรมราโชวาทของไท่จู่ แล้วลงโทษองค์จักรพรรดิ สังหารผู้ทรยศ”“เป็นเวลากว่าสามร้อยปีแล้วนับตั้งแต่ก่อตั้งจักรวรรดิฉิน จนถึงรัชสมัยของเสด็จพ่อในปัจจุบัน พระองค์ทรงเป็นจักรพรรดิองค์ที่ 14 และไม่มีใครในวังหลังกล้าเข้ามายุ่งเกี่ยวกับการเมือง เมื่อหนึ่งร้อยยี่สิบปีก่อน ในรัชสมัยของเซวียนเหรินจง หลิวกุ้ยเฟยหยิ่งผยองเพราะได้รับความโปรดปราน ได้เข้ามาแทรกแซงการเมืองโดยไม่ได้รับอนุญาต เสด็จลุงขององค์จักรพรรดิเซวียนเหรินจง จึงอัญเชิญพระ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 105
หลี่เฉินยกถ้วยชาขึ้นมาจิบเบาๆ ก่อนจะคายมันออกมาแล้ววางถ้วยไว้ข้างๆ มันเย็น“ออกไปรับโทษโบย 20 ไม้กระดาน”หลี่เฉินกล่าวเสียงเรียบ “เมื่อข้าใช้คน ที่สำคัญที่สุดคือความอดทน หากทำงานดีก็มีรางวัลให้ แต่ถ้าทำงานไม่ดี ข้าก็ให้โอกาสอีกครั้ง”“แต่นี่คือความผิดครั้งแรกของเจ้า ในอดีตเจ้าก็มีผลงานและทำงานหนักรับใช้ข้า ดังนั้น ข้าจะไว้ชีวิตเจ้าในครั้งนี้ แต่ถ้าครั้งหน้ายังทำแบบนี้อีก ก็อย่าเป็นมันเลยรองผู้บัญชาการนั่นนะ”เฉินทงตกใจกลัวเมื่อได้ยินสิ่งนี้ และพูดอย่างเร่งรีบว่า “กระหม่อมทราบความผิดแล้ว ขอบพระทัยฝ่าบาทที่เมตตา!”เมื่อเห็นหลี่เฉินไม่พูดอะไรอีก เฉินทงก็ลุกขึ้นยืนอย่างระมัดระวัง และเดินถอยหลังออกจากพระที่นั่งสีเจิ้งหลังจากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงไม้กระดานข้างนอกผ่านไปสักพัก เฉินทงก็เดินกะโผลกกะเผลกเข้ามาในพระที่นั่งสีเจิ้งอีกครั้ง“ตีเสร็จแล้วหรือ?” หลี่เฉินถามเสียงเรียบตอนนี้ใบหน้าของเฉินทงเต็มไปด้วยเหงื่อ เขากัดฟันแล้วพูดว่า “เรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ ขอบพระทัยในความเมตตาของฝ่าบาท”“ไปหาจางเฮ่อจือและให้เขามอบยาให้เจ้าสองเทียบ”เมื่อหลี่เฉินส่งเฉินทงออกไปแล้ว แต่ยังไม่ทันได้ถ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 106
“เจ้าบอกว่าเงินในท้องพระคลังจะไม่ได้รับการอนุมัติหากไม่มีลายพระหัตถ์ขององค์รัชทายาท ข้าเลยบอกเจ้าว่า ภัยพิบัติของมณฑลซีซานในครั้งนี้เลวร้ายที่สุด ก่อนหน้านี้ราชสำนักไม่มีเงินจริงๆ เลยเลื่อนการซ่อมแซมเขื่อนออกไป แต่ตอนนี้พอมีเงินแล้ว ข้าจึงขอให้เจ้ามาเข้าเฝ้าฝ่าบาทกับข้า เพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วให้ฝ่าบาททรงอนุมัติเงินและซ่อมแซมเขื่อนโดยเร็วที่สุด เพื่อให้ผู้ประสบภัยได้รับความเดือดร้อนน้อยลง”“แล้วเจ้าพูดสิ่งใดเล่า? เจ้าบอกว่าเอกสารอนุมัติของข้าขอเงินสูงเสียดฟ้า คงอยากจะเสริมเงินในกระเป๋าส่วนตัว!”“ข้ากวนจือเหวยผ่านการสอบคัดเลือกข้าราชการเคอจวี่เมื่ออายุยี่สิบสอง และเข้าสู่เส้นทางขุนนางอย่างเป็นทางการเมื่ออายุยี่สิบสาม ตอนนี้เป็นเวลาสิบแปดปีแล้ว แม้มิกล้าพูดว่าเหน็ดเหนื่อยตรากตรำและมีผลงานอย่างใหญ่หลวง แต่ถึงกระนั้น ข้าก็ไม่กล้าที่จะโลภหรือเห็นแก่ตัวในอาชีพการงานของข้า อย่างน้อยข้าก็เรียกได้ว่าเป็นขุนนางมือสะอาด ชื่อเสียงอันดีงามของข้า ถูกเจ้าทำให้แปดเปื้อน แล้วข้าจะมีหน้ามาพบฝ่าบาท และพบเพื่อนร่วมชาติได้อย่างไร!?”เมื่อเห็นว่าทั้งสองกำลังจะทะเลาะกันอีกครั้ง หลี่เฉินก็ขมวดคิ้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 107
“ทุกวันนี้ ถนนหลวงเก้าในสิบแห่งของมณฑลซีซานถูกน้ำพัดหายไป วัสดุทั้งหมดถูกซื้อและระดมจากที่อื่น จากนั้นจึงขนส่งเข้าสู่มณฑลซีซาน เมื่อเข้าสู่ซีซาน ก็แทบต้องอ้อมถนนบนภูเขา และถนนบนภูเขาก็เดินทางได้ยากลำบากนัก ดังนั้นค่าขนส่งจะเพิ่มขึ้นเท่าไหร่?”“นอกจากนี้ไม่มีใครรู้ว่าเขื่อนจะแตกเมื่อใด เมื่อเขื่อนแตก มันจะเป็นหายนะทางธรรมชาติ จะหนีก็หนีไม่พ้น ส่วนพวกทหารที่ต้องซ่อมแซมเขื่อน ก็ต้องขึ้นไปที่นั่นด้วยความคิดที่จะพร้อมตาย หากไม่มีรางวัลหรือเงินบำนาญ สวีฉังชิง เจ้าจะแบกหินขึ้นไปแทนหรือไม่?”สวีฉังชิงรับผิดชอบกรมครัวเรือนซึ่งเป็นกระเป๋าเงินของราชสำนัก ดังนั้นจึงรู้เรื่องนี้เป็นธรรมดา สิ่งที่กวนจือเหวยพูดนั้นเป็นเรื่องจริง ทำให้พูดไม่ออกไปชั่วขณะตอนนี้เอง หลี่เฉินก็ปิดเอกสารการอนุมัติเช่นกัน“อนุมัติ”หลี่เฉินกล่าวอย่างใจเย็นสีหน้าของกวนจือเหวยดูมีความสุข เขารีบคุกเข่าลงในทันที “กระหม่อมขอเป็นตัวแทนผู้ประสบภัยแสนคนในมณฑลซีซาน ขอบพระทัยความเมตตาของฝ่าบาท!”ดูออกเลยว่า ความตื่นเต้นและความซาบซึ้งใจของกวนจือเหวยนั้น มาจากใจอย่างแท้จริงการที่ทั่วทั้งราชสำนัก ยังมีขุนนางที่อุทิศตนเพื่อประช
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 108
หลังจากที่ทั้งสองคนจากไป หลี่เฉินก็เรียกซานเป่าเข้ามา“ไปตรวจสอบกวนจือเหวย ดูสิว่าคนผู้นี้ใช้งานได้หรือไม่ อีกอย่างไปตรวจกรมโยธาธิการอีกสักรอบ เพื่อดูว่ากรมโยธาธิการยังมีมอดอีกกี่ตัว”ซานเป่าได้ยินดังนั้นก็รับคำสั่งทันที“ฝ่าบาท หากพูดถึงมอดในกรมโยธาธิการแล้ว เมื่อไม่กี่วันก่อน ฝ่าบาทขอให้หน่วยบูรพาจับตาดูเจ้าหน้าที่ ที่มีการติดต่อกับทูตของเสียนเฉา ในรายงานมีหลินต้งเหลียง เสนาบดีกรมโยธาธิการอยู่ด้วย เขากับทูตของเสียนเฉามีการติดต่อกันสามครั้ง และทุกครั้งก็ได้รับของขวัญชิ้นใหญ่”หลี่เฉินยิ้มเย็น เจตนาฆ่าพลันก่อตัวขึ้น“ฝ่าบาท หรือจะให้หน่วยบูรพาลงมือเลย?” ซานเป่ากระซิบถามหลี่เฉินพูดอย่างใจเย็นว่า “ข้าให้หน่วยบูรพาจับตามองเจ้าหน้าที่ที่รับสินบนมาสักระยะแล้ว แต่รู้ไหมว่าเหตุใด ข้าถึงยังไม่ลงมือ?”ซานเป่าส่ายหน้า “ความคิดของฝ่าบาท บ่าวมิกล้าคาดเดา”ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมซานเป่าถึงนั่งในตำแหน่งกวางกงของหน่วยบูรพาได้อย่างมั่นคง ทั้งยังกุมอำนาจของผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพรอย่างง่ายดาย สมองเช่นนี้ เฉินทงเทียบไม่ติดหรอกหลี่เฉินกล่าวเสียงเรียบเฉยว่า “สำหรับชาวบ้านแล้ว ช่วงเวลาที่ดีที่สุ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 109
หลังจากทานอาหารเสร็จ หลี่เฉินก็โบกมือให้นางกำนัลรับใช้ถอยออกไปนี่ไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับจ้าวหรุ่ย เมื่อเห็นการกระทำของหลี่เฉิน นางก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปนางหน้าแดงเล็กน้อย และพูดกับหลี่เฉินที่เดินมาหาตัวเองเสียงเบาว่า “ฝ่าบาท วันนี้หม่อมฉันไม่สามารถรับใช้ฝ่าบาทได้”หลี่เฉินได้ยินดังนั้นก็ตกตะลึงเล็กน้อยไม่ควรเป็นแบบนี้สิกลางวันสั่งสอนจ้าวหรุ่ย จากนั้นก็มอบผลประโยชน์ให้กับครอบครัวของนาง แล้วเหตุใดตอนนี้ นางถึงยังกระบิดกระบวนอยู่?ถ้าว่ากันตามเหตุผลแล้ว นางควรจะถวายตัวเพื่อแสดงความขอบคุณมิใช่หรือ?“ประจำเดือนของหม่อมฉันมา...”จ้าวหรุ่ยก้มหน้าลงและบอกความจริงหลี่เฉินสีหน้าอึมครึม รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยแต่เมื่อเห็นใบหน้าที่แดงระเรื่อ และริมฝีปากสีแดงอวบอิ่มที่น่าดึงดูดของจ้าวหรุ่ย ทันใดนั้นหลี่เฉินก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาบางครั้งคนเราก็ไม่จำเป็นต้องใช้เส้นทางที่ถูกต้อง...หลี่เฉินโน้มตัวลงไปกระซิบบางอย่างที่ข้างหูของจ้าวหรุ่ยดวงตาของจ้าวหรุ่ยเบิกกว้างขึ้น เมื่อคิดตามคำพูดของหลี่เฉิน ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วก็แดงก่ำขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ในที่สุดก็ย้อมหูอันงดงามจนแดงฉาน น
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 110
ครึ่งชั่วโมงต่อมา หลิวซือฉุนแต่งกายด้วยชุดธรรมดาโดยไม่แต่งหน้าใดๆ เดินทางมาที่พระที่นั่งสีเจิ้งเพื่อเข้าเฝ้าหลี่เฉิน“หม่อมฉันหลิวซือฉุน ถวายบังคมองค์รัชทายาท ทรงพระเจริญพันปี”หลิวซือฉุนยังคงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยนางคิดว่าหลี่เฉินจะสอบถามตัวเองเกี่ยวกับความคืบหน้าของการขนย้ายเกลือในช่วงที่ผ่านมาในความเป็นจริงแล้ว ความคืบหน้าของธุรกิจนี้ไม่ค่อยราบรื่นนักตั้งแต่สมัยโบราณ นี่เป็นครั้งแรกที่เอกชนจะเข้ามาแทรกแซงธุรกิจที่ทางการผูกขาด แม้จะมีลายพระหัตถ์ขององค์รัชทายาท แต่นางก็ยังประสบปัญหามากมายในรายละเอียดต่างๆหลิวซือฉุนเข้าใจเหตุผลที่ว่าพบพญายมดีกว่าพบผีรับใช้[footnoteRef:1] ดังนั้นจึงไม่พึ่งพาลายพระหัตถ์ขององค์รัชทายาทในการจัดการสิ่งต่างๆ เมื่อพบข้อต่อบางอย่างที่ต้องเปิดออก ควรให้เงินก็ให้ ควรมอบผู้หญิงก็ให้ ตราบใดที่ธุรกิจประสบความสำเร็จได้ หลิวซือฉุนก็ไม่สนใจวิธีการ [1: พบพญายมดีกว่าพบผีรับใช้ หมายถึง คนเป็นลูกน้องรับมือยากกว่าหัวหน้า] แต่ถึงอย่างนั้น หลิวซือฉุนก็ยังพบกับความยากลำบากเป็นอย่างมาก ขณะที่ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ก็มีคำสั่งเรียกเข้าเฝ้าของหลี่เฉินหลี่เฉินมอ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 111
“เฉินทง”หลี่เฉินตะโกนเรียกในไม่ช้า เฉินทงก็เข้ามาในพระที่นั่งสีเจิ้ง และทำความเคารพหลี่เฉิน“ถวายบังคมองค์รัชทายาท ทรงพระเจริญพันปี”“เฉินทงเป็นรองผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพรแห่งหน่วยบูรพา ในขณะที่เจ้ามองหาสิ่งนี้ หากต้องการความช่วยเหลือหรือผู้ช่วย ก็สามารถติดต่อเฉินทงได้โดยตรง”เมื่อพูดกับหลิวซือฉุนเสร็จ หลี่เฉินก็หันมาอธิบายกับเฉินทงว่า “สิ่งนี้สำคัญมาก เจ้ากับองครักษ์เสื้อแพร จะต้องให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่”เฉินทงกำหมัดคารวะ แล้วพูดว่า “กระหม่อมรับพระราชดำรัสสั่ง!”มันเทศแดงปลูกง่าย ให้ผลผลิตสูง ซึ่งส่วนใหญ่สามารถเป็นอาหารหลักแทนข้าวได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเผชิญกับภัยพิบัติทางธรรมชาติติดต่อกันหลายปี และความอดอยากทั่วทั้งประเทศเช่นนี้ สิ่งนี้มีรสชาติอร่อยกว่ารากหญ้าหรือเปลือกไม้อย่างแน่นอนเมื่อแพร่หลายแล้ว ปัญหาการขาดแคลนอาหารที่รบกวนจักรวรรดิต้าฉินมานานหลายร้อยปี ก็สามารถแก้ไขได้ในตอนแรกหลี่เฉินแค่อยากจะลองดูเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าหลิวซือฉุนจะนำความหวังอันริบหรี่มาสู่เขาได้จริงๆเมื่อก้อนหินขนาดใหญ่ในใจร่วงหายไป หลี่เฉินก็อารมณ์ดีขึ้นมาเมื่อเห็นว่าหลี่เฉินอารมณ์ดี
최신 챕터
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1069
เสียงหัวข้าะเบาๆ ของต้วนจิ่นเจียง ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นหัวข้าะลั่น ก่อนจะกลายเป็นเสียงหัวข้าะคลุ้มคลั่ง ต้วนจิ่นเจียงราวกับเสียสติ เงยหน้าหัวข้าะอย่างบ้าคลั่ง แม้สายฝนเย็นเฉียบสาดซัดใส่ใบหน้า เขาก็ยังไม่หยุดหัวข้าะ “ดี! ดีมาก!” ต้วนจิ่นเจียงหัวข้าะจนแทบหายใจไม่ออก เขาชี้ไปที่หลี่เฉิน กล่าวด้วยเสียงแหบพร่า “องค์รัชทายาท เจ้านี่ช่างเป็นผู้ถูกมังกรคุ้มครองแท้จริง แม้หลี่อิ๋นหู่กับจ้าวเสวียนจีจะร่วมมือกัน ก็ยังโค่นเจ้าไม่ลง!” “ข้าเพียงเสียดาย ที่ยามท่านอ่อนแอที่สุด ข้ามิได้ลงมือเด็ดขาด ปล่อยให้เจ้าเติบโตมาจนถึงขั้นนี้ ข้า...เสียใจนัก!” สภาพของต้วนจิ่นเจียงเริ่มเข้าสู่ความคลุ้มคลั่งเต็มขั้น ดวงตาแดงฉาน ใบหน้าเหยเกดั่งอสูร “ทำไมกัน! ทำไมข้ารอบคอบวางแผนมาขนาดนี้ เจ้าถึงยังไม่ตาย! มันเป็นเพราะอะไร!” ในถ้อยคำนี้ เต็มไปด้วยความเคียดแค้นและความไม่ยอมแพ้อย่างถึงที่สุด “วางแผนรอบคอบย่อมดี แต่คนอย่างเจ้าที่เอาแต่ซุกซ่อนในมุมมืด ดุจหนอนใต้ซากศพ คอยวางแผนลอบกัดไปวันๆ ยังคิดหวังจะทำการใหญ่ได้หรือ?” หลี่เฉินกล่าวเรียบๆ “ข้าไม่มีเวลามากพอจะปล่อยให้พวกเจ้าถ่วงเล่น มาเข้าเรื่องกัน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1068
ตึก ตึก ตึก... เสียงฝีเท้าเป็นจังหวะพร้อมเพรียงดังขึ้น ฟังแล้วชวนให้หัวใจพลุ่งพล่านอย่างไม่ทราบสาเหตุ พร้อมเสียงเกราะกระทบกัน สักพักหนึ่ง เหล่าทหารกลุ่มหนึ่งก็เริ่มเข้าสู่ลาน พวกเขาเคลื่อนที่อย่างมีระเบียบและได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดี ทันทีที่เข้าสู่ลาน ก็จัดรูปขบวนทันที ล้อมรอบกลุ่มของหลงไหวอวี้ที่ยืนอยู่หน้าศาลบูรพกษัตริย์ การล้อมวงเช่นนี้ ทำให้ต้วนจิ่นเจียงรู้สึกผิดสังเกตขึ้นมาทันทีโดยสัญชาตญาณ “เกิดอะไรขึ้นหรือ อาจารย์?” หลงไหวอวี้ที่รู้สึกว่าต้วนจิ่นเจียงเริ่มตึงเครียดก็เอ่ยถามด้วยความสงสัย ต้วนจิ่นเจียงตอบเสียงหนักแน่น “พวกทหารเหล่านี้กำลังล้อมข้าอยู่” ต้วนจิ่นเจียงซึ่งเคยเป็นขุนนางกระทรวงกลาโหม ย่อมมีพื้นฐานด้านการยุทธ เขาเพียงแค่ชำเลืองดูก็รู้ว่านี่คือรูปขบวนของทหารต้าฉิน ใช้สำหรับล้อมศัตรูกลุ่มเล็กโดยเฉพาะ หากเป็นคนของหลี่อิ๋นหู่หรือจ้าวเสวียนจี ต่อให้คิดฆ่าพวกเขาก็ไม่ควรจะเป็นเวลานี้ และยิ่งไม่ควรจะทำได้ง่ายดายเช่นนี้ ต้วนจิ่นเจียงหรี่ตาลง พยายามเพ่งมองเครื่องแบบเกราะของทหารเหล่านี้ หวังจะดูให้แน่ชัดว่าเป็นหน่วยใด แต่ด้วยความมืดของยามค่ำคืน และสายฝน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1067
สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เม็ดฝนขนาดเท่าเม็ดถั่วถูกลมพายุหอบพัด แทบจะซัดกระหน่ำในแนวราบใส่สิ่งปลูกสร้างทั้งปวงระหว่างฟ้ากับดิน บนหลังคา ชายคา และพื้นดิน ล้วนถูกฝนกระแทกกระจายเป็นละอองฝอยบางราวกับหมอก ทั่วทั้งผืนฟ้าดินเปียกชุ่มฉ่ำไปหมด เสียงที่ได้ยิน มีเพียงเสียงสายฝนกระหน่ำราวน้ำตก กับเสียงน้ำในร่องน้ำใกล้ๆ ไหลทะลักอย่างไม่อาจต้านทาน บางทีอาจเป็นเพราะสายฝนนี้ หรืออาจเป็นเพราะเหตุจลาจล เมืองหลวงทั้งเมืองจึงเงียบงันอย่างน่าประหลาด ในยามปกติ ต่อให้เป็นยามดึกเพียงใด ตามตรอกซอกซอยในเมืองหลวงก็ยังคงมีผู้คน จะเป็นเสียงฝีเท้าผ่านไปมา หรือเสียงพูดคุยจากลานบ้านข้างเคียงก็ตามที แต่ไม่ใช่เช่นคืนนี้ ที่ดูราวกับผู้คนล้วนหายไปจนสิ้น สิ่งเดียวที่ยังมองเห็นบนท้องถนน คือทหารที่เร่งฝีเท้าเดินผ่านไป แม้แต่เหล่าทหารเหล่านั้น ต่างก็เฝ้าระวังราวกับกำลังเผชิญศัตรู บางคนถึงกับมีบาดแผลติดตัว ฟ้าดินแห่งเมืองหลวงพลิกผัน ไม่มีผู้ใดกล้าประมาท ในวันนี้ไม่รู้ว่ามีผู้คนล้มตายไปมากเพียงใด เสียงระเบิดในช่วงกลางวันดังสนั่นราวกับฟ้าร้อง ยังทำให้ชาวบ้านพากันปิดประตูหน้าต่าง ไม่กล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1066
ประโยคแรกที่ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสออกมา ก็ทำให้บรรยากาศในตำหนักบรรทมเคร่งเครียดถึงขีดสุด จ้าวเสวียนจีก้มหน้า สีหน้าอ่อนน้อม เอ่ยด้วยเสียงเบา “ขอฝ่าบาททรงอภัย กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่กล้า?” ฮ่องเต้ต้าสิงแค่นเสียงเย็น ก่อนจะก้าวออกจากที่ประทับมายืนตรงหน้าจ้าวเสวียนจี แล้วตรัสว่า “ยังมีสิ่งใดบ้าง ที่เจ้าไม่กล้า?” จ้าวเสวียนจีก้มหน้า เขามองเห็นช่วงล่างของฮ่องเต้ต้าสิงในระยะประชิด พระวรกายของฮ่องเต้ต้าสิงอ่อนแอยิ่งนัก ขณะทรงยืนอยู่นั้น พระวรกายก็สั่นเล็กน้อย ชัดเจนว่าการยืนอยู่นี้ลำบากอย่างยิ่ง ต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อทรงกาย แต่ถึงแม้จะเป็นเพียงชายชราอ่อนแรงดั่งเปลวเทียนกลางสายลม เพียงแค่พระองค์ยังมีลมหายใจ ยังลืมพระเนตร แผ่นดินต้าฉินก็ยังไม่ถึงคราวล่มสลาย “ตั้งแต่เจ้าฝังอาจารย์ของเจ้าคือหลินจือเป้าในคดีแสดงความยินดีปีใหม่ แล้วเริ่มรวบรวมพรรคพวก ผูกมิตรแบ่งพรรค ตั้งตัวเป็นใหญ่อย่างลับๆ ไปจนถึงเหตุการณ์สังหารหมู่ที่ด่านเย่ว์หยา แผนการลอบเร้นอันโหดร้ายแต่ละเรื่อง ล้วนสะเทือนใจอย่างยิ่ง เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้หรือ? แล้วเจ้ากลับกล้ากล่าวว่าเจ้าไม่กล้า?” ถ้อยคำของฮ่องเต้ต้าส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1065
“ซานเป่าใช้งานได้ดี หน่วยบูรพาก็ใช้งานได้ดี แต่ก่อนจะลงมือทำสิ่งใด หรือตัดสินใจต่อผู้ใด เจ้าจำเป็นต้องคิดให้รอบคอบว่า การกระทำของเจ้าจะก่อให้เกิดผลต่อเนื่องเช่นไรบ้าง” “หากซานเป่าตาย หน่วยบูรพาที่อยากอยู่รอดต่อไปก็จะต้องพึ่งพาเจ้ายิ่งขึ้น ดังนั้น เจ้าต้องใช้หน่วยบูรพาต่อไป และควบคุมหน่วยบูรพาไว้ให้มั่น การให้ซานเป่าตายจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด” “ยิ่งไปกว่านั้น ราชสำนักปั่นป่วน ขุนนางทั่วแผ่นดินต่างลำบากใจกับหน่วยบูรพามานาน แต่หน่วยบูรพายังมีคุณค่าที่ควรคงไว้ การรักษาหน่วยบูรพาไว้ย่อมเป็นประโยชน์กับเจ้ามากกว่า ดังนั้น เจ้าห้ามแตะต้องหน่วยบูรพา แต่ซานเป่าล่ะ? ตายไปคนหนึ่ง เจ้าไม่เพียงควบคุมหน่วยบูรพาได้แน่นขึ้น แต่ยังปลอบใจขุนนางทั้งราชสำนัก ให้พวกเขาได้ระบายออกบ้าง ซานเป่าตาย มีแต่ได้ ไม่มีเสีย” ฮ่องเต้ต้าสิงเปรียบประหนึ่งชี้แนะด้วยใจจริง พระองค์ตรัสว่า “จ้าวเสวียนจีก็เป็นเหตุผลเดียวกัน หากจ้าวเสวียนจีตาย ราชสำนักจะวุ่นวาย ขุนนางไม่สงบ ประชาชนก็หวั่นไหว ที่สำคัญที่สุด คือแผ่นดินอาจระส่ำระสาย” “เมื่อบ้านขาดหมาร้ายเสียตัวหนึ่ง ญาติชั่วและเพื่อนบ้านเลวเหล่านั้น ก็จะเริ่มคิดว่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1064
เมื่อฮ่องเต้ต้าสิงตรัสมาถึงตรงนี้ ความหมายก็ชัดเจนยิ่งนัก หลี่เฉินถอนหายใจยาว เอ่ยว่า “ต่อให้ไม่ใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจวางใจได้อยู่ดีพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้ต้าสิงมิได้กริ้ว พระองค์ตรัสว่า “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ต้องรอให้เจ้าขึ้นครองราชย์ก่อน” “ขุนศึกเปลี่ยนตามกษัตริย์ ขุนนางตามยุค ฮ่องเต้ใหม่ย่อมมีขุนนางใหม่ จ้าวเสวียนจีคือหมากที่ข้าทิ้งไว้ให้เจ้าใช้สร้างอำนาจ แต่ตราบใดที่เจ้ามิได้ขึ้นครองราชย์ ก็ยังไม่อาจแตะต้องเขาได้ มิฉะนั้น ในสายตาขุนนางทั้งแผ่นดิน องค์รัชทายาทยังมิทันครองราชย์ ก็ฆ่าราชเลขาประจำสำนักราชเลขาเสียแล้ว แล้วเมื่อเจ้าขึ้นครองราชย์ พวกเขาจะยังมีทางรอดอีกหรือ?” “เฉินเอ่อร์ ในฐานะฮ่องเต้ ความคิดและวิสัยทัศน์ของเจ้า ห้ามจำกัดอยู่เพียงบุคคลใดบุคคลหนึ่ง หรือเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง จ้าวเสวียนจี มิใช่จ้าวเสวียนจี แต่เขาคือตัวแทนของกลุ่มคน กลุ่มราษฎรคือกลุ่มราษฎร อ๋องแห่งแคว้นคืออ๋องแห่งแคว้น ขุนนางท้องถิ่นคือขุนนางท้องถิ่น ขุนนางประจำเมืองหลวงก็คือขุนนางประจำเมืองหลวง” “เจ้าต้องมองเห็นพวกเขาเป็นตัวแทนของกลุ่มต่างๆ แล้วปรับกลยุทธ์ของเจ้าให้สอดคล้องกับสถานการณ์ ใช้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
