บทที่ 1152

“เจ้า…เจ้า! เจ้า!”

หวงจี๋เทียนชี้หน้าหลี่เฉิน ทั้งโกรธทั้งเจ็บใจ “เจ้านี่มันเด็กพ่อแม่ไม่สั่งสอนโดยแท้!”

“โอ้โห พวกขี้นอกยังเล่นคำด่าคนเป็นด้วยรึ?”

หลี่เฉินหัวเราะลั่น “อย่างไรเสีย สถานการณ์ก็เป็นเช่นนี้แล้ว เจ้าจะเอายังไงกันแน่?”

หวงจี๋เทียนหน้าดำเป็นถ่าน “ข้าจะว่าอย่างไรได้เล่า ในแผ่นดินข้าก็ไม่มีใครเห็นด้วย เสด็จพ่ออาจอยากจะรบก็จริง แต่เหล่าเชื้อพระวงศ์ไม่น่าจะยอมง่ายๆ เรื่องในราชสำนักมันซับซ้อน ทุกคนต่างก็มีเหตุผลของตนเอง ถึงขั้นมีบางกลุ่มอยากจะเป็นพันธมิตรกับแคว้นเหลียวเสียด้วยซ้ำ คิดจะยกทัพล้มต้าฉินของเจ้าก่อน เจ้าจะให้ข้ากลับไปพูดยังไง?”

“หลักแห่งริมฝีปากหายแล้วฟันจะหนาว พวกแคว้นจินของเจ้าไม่มีใครเข้าใจหรือ? ในสามแคว้นนั้น เหลียวแข็งแกร่งที่สุด เราสองแคว้นมีพลังสูสี หากคิดจะร่วมมือก็ต้องร่วมมือกับข้าเพื่อสู้กับแคว้นเหลียวต่างหาก การร่วมมือกับเหลียว เจ้ายังไม่เข็ดหรือ?”

“ต่อให้พวกเจ้าทุ่มทั้งแคว้นช่วยเหลียวล้มต้าฉินของข้าได้จริง แต่ดินแดนจงหยวนไม่เคยถูกต่างชาติปกครองตลอดหลายพันปี แม้แต่ราชวงศ์ล่มสลาย ชาวบ้านชาวช่องก็ลุกขึ้นเป็นวีรบุรุษนับไม่ถ้วน ตอนนั้นพวกเจ้าจะต้องเผชิญกับ