LOGINShare
บทที่ 783
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 784
หลังจากถูกหลี่เฉินกดดันจนถึงทางตัน ในที่สุดจ้าวเสวียนจีก็ก้าวข้ามเส้นแห่งความบ้าคลั่งนั้นไปเขารู้ดีว่าการแย่งชิงบัลลังก์ราชสำนักนั้นเป็นไปไม่ได้อีกต่อไป ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ต้องถอยกลับมาหาทางเลือกที่สอง“เมื่อราชวงศ์หลี่แห่งต้าฉินไม่คิดจะปล่อยให้ข้ามีชีวิตอยู่ เช่นนั้นข้าก็จะฝังทั้งต้าฉินลงไปด้วยมือของข้าเอง”จ้าวเสวียนจีจ้องเย่ลู่เสินเสวียนเขม็ง ใบหน้าบิดเบี้ยวจนแทบดูไม่ต่างจากผู้บ้าคลั่ง“ข้าจะลุกฮือขึ้นก่อน ทำให้แคว้นต้าฉินจมอยู่ในความโกลาหล เมื่อข้าเริ่มเคลื่อนไหว เหล่าอ๋องแห่งแคว้นต่างๆ ก็จะอ้างเหตุผลต่างๆ เพื่อระดมกำลังทหาร บ้างอ้างว่ารักษาความสงบ บ้างอ้างว่าปกป้องราชสำนัก แต่เป้าหมายที่แท้จริงของพวกเขาคือการขยายอำนาจและดินแดนของตน ทำให้ราชสำนักกลายเป็นเพียงหุ่นเชิด เช่นเดียวกับเหตุการณ์สามก๊ก พวกเขาจะแยกแผ่นดินออกเป็นส่วนๆ แล้วแย่งชิงกัน”“ในสถานการณ์ปกติ อาจจะมีอ๋องแห่งแคว้นที่แข็งแกร่งที่สุดขึ้นมาผงาดและรวมแผ่นดินเป็นหนึ่งได้ในท้ายที่สุด”“แต่ในเวลานั้น ข้าจะเปิดประตูด่านเย่ว์หยาให้กองทัพแคว้นเหลียวหกแสนนายเข้าสู่แคว้นต้าฉิน ด้วยกำลังของแคว้นเหลียว สามารถกวาดล้างทุกสิ่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 785
ในห้องรับรองของเย่ลู่เสินเสวียน ขุนนางแคว้นเหลียวทุกคนต่างตื่นเต้นยินดีหลังจากได้ฟังเรื่องความร่วมมือระหว่างเขากับจ้าวเสวียนจี“องค์รัชทายาท ด่านเย่ว์หยาขวางกั้นพวกเรามาหลายสิบปี บัดนี้ในที่สุดก็มีโอกาสทำลายมันลงได้ ความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่นี้แทบจะถูกส่งมาถึงองค์รัชทายาทโดยตรง เห็นได้ชัดว่าองค์รัชทายาทเป็นบุตรแห่งสวรรค์ที่ได้รับพรจากพระเจ้าทุ่งหญ้าโดยแท้”“จริง! หากเรากลืนแคว้นต้าฉินลงไปได้ ชื่อเสียงขององค์รัชทายาทจะดังก้องไปทั่วทุกสารทิศ ใต้หล้าทั้งปวงจะต้องสยบแทบเท้าขององค์รัชทายาท”ท่ามกลางคำสรรเสริญเยินยอเหล่านี้ สีหน้าของเย่ลู่เสินเสวียนดูผ่อนคลายและพอใจเป็นอย่างยิ่งเขาโบกมือและกล่าวว่า “อย่าเพิ่งดีใจไป ความสำเร็จยังไม่ปรากฏ”มีคนรีบกล่าวขึ้น “องค์รัชทายาท จ้าวเสวียนจีมีอิทธิพลอย่างมหาศาลในต้าฉิน ครั้งนี้องค์รัชทายาทแห่งต้าฉินผลักดันเขาจนไม่มีทางเลือกต้องกบฏ เมื่อเขาลงมือ การทำลายด่านเย่ว์หยาย่อมไม่มีปัญหาแน่นอน”“ใช่แล้ว ที่สุดแล้วก็เพราะองค์รัชทายาทแห่งต้าฉินโหดร้ายและไร้ความสามารถ สมควรแล้วที่ราชวงศ์หลี่ต้องล่มสลาย”“อย่าประมาทองค์รัชทายาทแห่งต้าฉิน”ในท่ามกลางเสียงยกยอ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 786
ขณะที่เย่ลู่เสินเสวียนเริ่มตระหนักถึงอานุภาพของปืนไฟ สองขุนนางสำคัญจากคณะทูตแคว้นเหลียว สือเซวียนเหว่ยและเซียวเทียนหนาน กำลังเดินอยู่ในย่านการค้าที่คึกคักที่สุดในเมืองหลวงด้วยความตื่นตะลึงพวกเขาเคยชินกับสภาพทุ่งหญ้าอันหนาวเหน็บของแคว้นเหลียว เมื่อได้มาเห็นเมืองหลวงต้าฉินที่มีผู้คนพลุกพล่านและความเจริญรุ่งเรืองเช่นนี้ ก็รู้สึกประหลาดใจและทึ่งในสิ่งที่เห็น“ที่นี่ช่างครึกครื้นเสียจริง” สือเซวียนเหว่ยเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจเซียวเทียนหนานพยักหน้า “ที่แคว้นเหลียว ทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่แทบไม่มีผู้คน บางหมู่บ้านของเรายังไม่เจริญเท่าหมู่บ้านเล็กๆ ของต้าฉิน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเปรียบเทียบกับเมืองหลวง เมืองหลวงของพวกเรายังเจริญสู้ที่นี่ไม่ได้แม้แต่เสี้ยวหนึ่ง ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ดีกว่าเมืองหลวงของเรามากนัก”สือเซวียนเหว่ยเลียริมฝีปากก่อนจะกล่าว “ชาวต้าฉินไม่คู่ควรกับเมืองที่เจริญรุ่งเรืองเช่นนี้ หวาเซี่ยมีทรัพยากรธรรมชาติอุดมสมบูรณ์ สภาพแวดล้อมดีกว่าแคว้นเหลียวของเรามาก ทุ่งหญ้ามีเพียงวัว แกะ และทุ่งหญ้า แม้แต่ปลายังไม่ค่อยมีให้เห็น แต่ในต้าฉิน สิ่งเหล่านี้มีอยู่ทุกหนแห่ง”“ไม่แปลกใจเลย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 787
ดูเหมือนเหอคุนจะเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงและได้รับความนับถือมากทันทีที่เขาเอ่ยเสนอราคาห้าพันตำลึงเงิน ผู้คนที่กำลังแข่งขันเสนอราคากันอยู่ต่างยิ้มและประสานมือให้เหอคุน ก่อนจะถอยออกจากการแข่งขันอย่างไม่ลังเลเหอคุนเองก็ทักทายพวกเขากลับด้วยความสุภาพ โค้งคำนับเล็กน้อยพร้อมกล่าวคำขอบคุณไม่นานนัก เจ้าของร้านก็อุ้มหยกชิ้นงดงามนั้นออกมา เหอคุนไม่รอช้า หยิบตั๋วเงินห้าพันตำลึงส่งให้ทันทีหลังจากได้รับหยก เหอคุนก็ยื่นให้สือเซวียนเหว่ยและเซียวเทียนหนานโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง พร้อมกับกล่าวด้วยรอยยิ้มกว้างว่า “สองท่านไม่ต้องเกรงใจ ข้าเหอคุนไม่มีอะไรชอบมากไปกว่าการสร้างมิตรภาพ”ทั้งเซียวเทียนหนานและสือเซวียนเหว่ยที่ได้อุ้มหยกมูลค่าถึงห้าพันตำลึงไว้ในมือ ต่างก็ตกอยู่ในความสับสนงุนงงพวกเขาไม่คาดคิดเลยว่าที่ต้าฉินจะมีคนใจกว้างและอัธยาศัยดีถึงเพียงนี้เมื่อสบตากัน ทั้งคู่ก็เห็นประกายความตื่นเต้นในดวงตาของอีกฝ่าย สหายคนนี้คุ้มค่าที่จะสานสัมพันธ์ด้วยแน่นอนหยกชิ้นนี้มูลค่าถึงห้าพันตำลึง!แม้พวกเขาจะดำรงตำแหน่งขุนนางในแคว้นเหลียว แต่เงินเดือนที่ได้รับก็น้อยนิดเพราะแคว้นเหลียวเป็นดินแดนที่ยากจนอย่างแ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 788
ในโรงเตี๊ยมที่หรูหราที่สุดในเมืองหลวง เหอคุนเช่าห้องส่วนตัวที่ดีที่สุดเพื่อจัดเลี้ยงเซียวเทียนหนานและสือเซวียนเหว่ย“อาหารจานนี้เรียกว่าเต้าหู้หยกไหม”เหอคุนชี้ไปที่จานอาหารที่เพิ่งถูกนำมาวาง และเริ่มบรรยายอย่างคล่องแคล่ว “สองท่านอย่าดูแคลนว่าเป็นเพียงเต้าหู้ธรรมดา แต่กระบวนการทำนั้นพิถีพิถันอย่างมาก”“เริ่มจากการเลือกเต้าหู้อ่อนที่เพิ่งทำเสร็จในวันนั้น ขุดเอาเนื้อในที่นุ่มที่สุด จากนั้นต้องหั่นเต้าหู้ให้ได้แปดสิบรอยตามแนวนอน และแปดสิบรอยตามแนวตั้ง ทุกการหั่นต้องลึกเท่ากัน แต่ไม่ให้ขาด หากมีรอยหั่นขาดเพียงครั้งเดียว อาหารจานนี้จะเสียทันทีและต้องทำใหม่”“หลังจากหั่นเต้าหู้ได้ทั้งหมดหกร้อยสี่สิบรอย ต้องนำไปตุ๋นในน้ำซุปที่ทำจากไก่ เป็ด ปลา เป๋าฮื้อ และหอยต่างๆ ใช้เวลาตุ๋นนานถึงหกชั่วยามด้วยไฟอ่อน เมื่อเต้าหู้จมลงในน้ำซุป มันจะค่อยๆ แผ่ออกเหมือนลูกไหมพรมกลมๆ จากนั้นจึงตักขึ้นมาเป็นจานนี้ที่อยู่ตรงหน้าพวกท่าน”เหอคุนแสดงสีหน้าอิ่มเอมใจ ยกมือขึ้นแสดงนิ้วห้าและกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “ในเมืองหลวงนี้ แม้ว่าจะมีพ่อครัวฝีมือดีมากมาย แต่คนที่สามารถทำอาหารจานนี้ได้จริงๆ มีไม่เกินห้าคน”เซียวเทีย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 789
เซียวเทียนหนานและสือเซวียนเหว่ยไม่ใช่คนโง่แต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกตั้งแต่เหอคุนใช้เงินห้าพันตำลึงซื้อหยกและมอบให้พวกเขา พวกเขาก็เริ่มถลำลึกทีละก้าวไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่มีความเด็ดเดี่ยว แต่สิ่งที่เหอคุนมอบให้นั้นมากเกินกว่าจะปฏิเสธตอนนี้ ทั้งสองคิดว่า เหอคุนผู้ใจกว้างขนาดนี้ย่อมมีเป้าหมาย และเป็นผู้มีอำนาจอย่างแท้จริงของเหล่านี้พวกเขาปฏิเสธไม่ได้ เช่นนั้นก็รับไว้รอดูว่าเหอคุนจะขออะไร หากทำได้ก็ทำหากทำไม่ได้ ก็แค่ปลีกตัวกลับไปพร้อมคณะทูต เหอคุนคงไม่สามารถตามไปถึงแคว้นเหลียวได้เมื่อคิดเช่นนี้ ทั้งสองก็ยิ่งรู้สึกสบายใจเมื่อเห็นทั้งสองกอดสาวงามออกไปด้วยรอยยิ้ม เหอคุนเองก็ยิ้มอย่างพึงพอใจมากขึ้นทันทีที่เซียวเทียนหนานและสือเซวียนเหว่ยจากไป ชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในห้องคุกเข่าลงต่อหน้าเหอคุน“ใต้เท้าเหอ ของขวัญทั้งหมดได้จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วขอรับ”เหอคุนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ หยิบถั่วลิสงหนึ่งเม็ดใส่ปากแล้วกล่าว “ทุกคนตั้งใจทำงาน อย่าให้พลาดแม้แต่นิดเดียว สองคนนั้นสำคัญมาก หากเกิดความผิดพลาด หัวของพวกเจ้าก็ไม่เพียงพอที่จะถูกตัด”ชายที่คุกเข่าอยู่ก้มหน้าลงทันที “ใต้เท้าเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 790
"ท่านอยากเป็นฮ่องเต้หรือไม่?"นี่คือคำถามแรกที่จ้าวเสวียนจีเอ่ยขึ้นทันทีที่ได้พบกับหลี่อิ๋นหู่หลี่อิ๋นหู่ที่เพิ่งมาถึงยังหอบหายใจไม่ทัน ก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความตกใจ เขามองจ้าวเสวียนจีอย่างงุนงง ไม่รู้จะตอบคำถามนี้อย่างไร"บอกข้ามา ท่านอยากหรือไม่!"จ้าวเสวียนจีเร่งเร้า เขาก้าวเข้ามาใกล้หลี่อิ๋นหู่และถามซ้ำด้วยน้ำเสียงกดดันหลี่อิ๋นหู่ไม่รู้ว่าจ้าวเสวียนจีเป็นบ้าอะไร แต่เมื่อบรรยากาศและสถานการณ์มาถึงจุดนี้ เขาก็เผลอตอบตามความจริงที่อยู่ในใจออกมา"อยาก"การยอมรับว่าต้องการเป็นฮ่องเต้ไม่ใช่เรื่องน่าอายยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาสองคนก็เป็นพันธมิตรกันในทางลับหากหลี่อิ๋นหู่ไม่ได้อยากเป็นฮ่องเต้ เขาคงไม่มาปรากฏตัวที่นี่สีหน้าของจ้าวเสวียนจียังคงเคร่งขรึม เขาจ้องมองหลี่อิ๋นหู่และกล่าวว่า "พวกเราเหลือเวลาไม่มากแล้ว ข้าคาดการณ์ว่า ฝ่าบาทอาจสวรรคตไปแล้ว"หลี่อิ๋นหู่ที่เพิ่งถูกเรียกตัวมาด้วยความเร่งด่วน ยังไม่ทันได้คาดเดาว่าจ้าวเสวียนจีต้องการทำอะไรกันแน่ แต่ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยาม เขาก็ถูกโยนระเบิดสองลูกเข้าใส่จนหัวหมุน"เป็นไปไม่ได้!"หลี่อิ๋นหู่รู้สึกราวกับขนทั่วร่างลุกชัน เขาตะโก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 791
“ถูกต้อง”จ้าวเสวียนจียืนยันความคิดเห็นของหลี่อิ๋นหู่ที่มีต่อหลี่เฉินเขากล่าวต่อไปว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เมื่อองค์จักรพรรดิสิ้นพระชนม์ องค์รัชทายาทกลับเงียบหาย นั่นเพราะเขากำลังรอ รออะไรล่ะ?”เสียงของเขาต่ำลง ราวกับเสียงกระซิบของปีศาจ จ้าวเสวียนจีกล่าวกับหลี่อิ๋นหู่ว่า “เขากำลังรอจนแน่ใจว่าได้กำจัดพวกเราออกไปทั้งสองคนเสียก่อน จากนั้นจึงประกาศให้โลกรู้ เมื่อถึงเวลานั้น ย่อมไม่มีผู้ใดขัดขวางเขาจากการขึ้นครองราชย์ได้อีก”แม้จะมีการเกริ่นนำมาสองครั้งก่อนหน้า แต่เมื่อหลี่อิ๋นหู่ได้ยินคำพูดนี้ ก็ยังอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงในใจ เขาพูดออกมาด้วยความตกใจว่า “เป็นไปไม่ได้!”“ไม่มีทาง!”จ้าวเสวียนจียิ้มเยาะเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบและสีหน้าของหลี่อิ๋นหู่ที่ดูคุ้นเคย ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้“ทำไมถึงจะเป็นไปไม่ได้เล่า?” จ้าวเสวียนจีย้อนถามด้วยรอยยิ้มเย็นชาหลี่อิ๋นหู่กล่าวเสียงแข็ง “ไม่พูดถึงพวกเรา ตอนนี้บรรดาอ๋องแห่งแคว้นต่างก็จ้องมองด้วยความโลภ ภัยพิบัติครั้งก่อนทำให้ราชสำนักอ่อนแอลงอย่างไม่เคยมีมาก่อน เสียงคัดค้านราชสำนักในหมู่ราษฎรดังกึกก้องเป็นประวัติการณ์ สิ่งนี้ทำให้บรรดาอ๋อง
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1069
เสียงหัวข้าะเบาๆ ของต้วนจิ่นเจียง ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นหัวข้าะลั่น ก่อนจะกลายเป็นเสียงหัวข้าะคลุ้มคลั่ง ต้วนจิ่นเจียงราวกับเสียสติ เงยหน้าหัวข้าะอย่างบ้าคลั่ง แม้สายฝนเย็นเฉียบสาดซัดใส่ใบหน้า เขาก็ยังไม่หยุดหัวข้าะ “ดี! ดีมาก!” ต้วนจิ่นเจียงหัวข้าะจนแทบหายใจไม่ออก เขาชี้ไปที่หลี่เฉิน กล่าวด้วยเสียงแหบพร่า “องค์รัชทายาท เจ้านี่ช่างเป็นผู้ถูกมังกรคุ้มครองแท้จริง แม้หลี่อิ๋นหู่กับจ้าวเสวียนจีจะร่วมมือกัน ก็ยังโค่นเจ้าไม่ลง!” “ข้าเพียงเสียดาย ที่ยามท่านอ่อนแอที่สุด ข้ามิได้ลงมือเด็ดขาด ปล่อยให้เจ้าเติบโตมาจนถึงขั้นนี้ ข้า...เสียใจนัก!” สภาพของต้วนจิ่นเจียงเริ่มเข้าสู่ความคลุ้มคลั่งเต็มขั้น ดวงตาแดงฉาน ใบหน้าเหยเกดั่งอสูร “ทำไมกัน! ทำไมข้ารอบคอบวางแผนมาขนาดนี้ เจ้าถึงยังไม่ตาย! มันเป็นเพราะอะไร!” ในถ้อยคำนี้ เต็มไปด้วยความเคียดแค้นและความไม่ยอมแพ้อย่างถึงที่สุด “วางแผนรอบคอบย่อมดี แต่คนอย่างเจ้าที่เอาแต่ซุกซ่อนในมุมมืด ดุจหนอนใต้ซากศพ คอยวางแผนลอบกัดไปวันๆ ยังคิดหวังจะทำการใหญ่ได้หรือ?” หลี่เฉินกล่าวเรียบๆ “ข้าไม่มีเวลามากพอจะปล่อยให้พวกเจ้าถ่วงเล่น มาเข้าเรื่องกัน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1068
ตึก ตึก ตึก... เสียงฝีเท้าเป็นจังหวะพร้อมเพรียงดังขึ้น ฟังแล้วชวนให้หัวใจพลุ่งพล่านอย่างไม่ทราบสาเหตุ พร้อมเสียงเกราะกระทบกัน สักพักหนึ่ง เหล่าทหารกลุ่มหนึ่งก็เริ่มเข้าสู่ลาน พวกเขาเคลื่อนที่อย่างมีระเบียบและได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดี ทันทีที่เข้าสู่ลาน ก็จัดรูปขบวนทันที ล้อมรอบกลุ่มของหลงไหวอวี้ที่ยืนอยู่หน้าศาลบูรพกษัตริย์ การล้อมวงเช่นนี้ ทำให้ต้วนจิ่นเจียงรู้สึกผิดสังเกตขึ้นมาทันทีโดยสัญชาตญาณ “เกิดอะไรขึ้นหรือ อาจารย์?” หลงไหวอวี้ที่รู้สึกว่าต้วนจิ่นเจียงเริ่มตึงเครียดก็เอ่ยถามด้วยความสงสัย ต้วนจิ่นเจียงตอบเสียงหนักแน่น “พวกทหารเหล่านี้กำลังล้อมข้าอยู่” ต้วนจิ่นเจียงซึ่งเคยเป็นขุนนางกระทรวงกลาโหม ย่อมมีพื้นฐานด้านการยุทธ เขาเพียงแค่ชำเลืองดูก็รู้ว่านี่คือรูปขบวนของทหารต้าฉิน ใช้สำหรับล้อมศัตรูกลุ่มเล็กโดยเฉพาะ หากเป็นคนของหลี่อิ๋นหู่หรือจ้าวเสวียนจี ต่อให้คิดฆ่าพวกเขาก็ไม่ควรจะเป็นเวลานี้ และยิ่งไม่ควรจะทำได้ง่ายดายเช่นนี้ ต้วนจิ่นเจียงหรี่ตาลง พยายามเพ่งมองเครื่องแบบเกราะของทหารเหล่านี้ หวังจะดูให้แน่ชัดว่าเป็นหน่วยใด แต่ด้วยความมืดของยามค่ำคืน และสายฝน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1067
สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เม็ดฝนขนาดเท่าเม็ดถั่วถูกลมพายุหอบพัด แทบจะซัดกระหน่ำในแนวราบใส่สิ่งปลูกสร้างทั้งปวงระหว่างฟ้ากับดิน บนหลังคา ชายคา และพื้นดิน ล้วนถูกฝนกระแทกกระจายเป็นละอองฝอยบางราวกับหมอก ทั่วทั้งผืนฟ้าดินเปียกชุ่มฉ่ำไปหมด เสียงที่ได้ยิน มีเพียงเสียงสายฝนกระหน่ำราวน้ำตก กับเสียงน้ำในร่องน้ำใกล้ๆ ไหลทะลักอย่างไม่อาจต้านทาน บางทีอาจเป็นเพราะสายฝนนี้ หรืออาจเป็นเพราะเหตุจลาจล เมืองหลวงทั้งเมืองจึงเงียบงันอย่างน่าประหลาด ในยามปกติ ต่อให้เป็นยามดึกเพียงใด ตามตรอกซอกซอยในเมืองหลวงก็ยังคงมีผู้คน จะเป็นเสียงฝีเท้าผ่านไปมา หรือเสียงพูดคุยจากลานบ้านข้างเคียงก็ตามที แต่ไม่ใช่เช่นคืนนี้ ที่ดูราวกับผู้คนล้วนหายไปจนสิ้น สิ่งเดียวที่ยังมองเห็นบนท้องถนน คือทหารที่เร่งฝีเท้าเดินผ่านไป แม้แต่เหล่าทหารเหล่านั้น ต่างก็เฝ้าระวังราวกับกำลังเผชิญศัตรู บางคนถึงกับมีบาดแผลติดตัว ฟ้าดินแห่งเมืองหลวงพลิกผัน ไม่มีผู้ใดกล้าประมาท ในวันนี้ไม่รู้ว่ามีผู้คนล้มตายไปมากเพียงใด เสียงระเบิดในช่วงกลางวันดังสนั่นราวกับฟ้าร้อง ยังทำให้ชาวบ้านพากันปิดประตูหน้าต่าง ไม่กล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1066
ประโยคแรกที่ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสออกมา ก็ทำให้บรรยากาศในตำหนักบรรทมเคร่งเครียดถึงขีดสุด จ้าวเสวียนจีก้มหน้า สีหน้าอ่อนน้อม เอ่ยด้วยเสียงเบา “ขอฝ่าบาททรงอภัย กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่กล้า?” ฮ่องเต้ต้าสิงแค่นเสียงเย็น ก่อนจะก้าวออกจากที่ประทับมายืนตรงหน้าจ้าวเสวียนจี แล้วตรัสว่า “ยังมีสิ่งใดบ้าง ที่เจ้าไม่กล้า?” จ้าวเสวียนจีก้มหน้า เขามองเห็นช่วงล่างของฮ่องเต้ต้าสิงในระยะประชิด พระวรกายของฮ่องเต้ต้าสิงอ่อนแอยิ่งนัก ขณะทรงยืนอยู่นั้น พระวรกายก็สั่นเล็กน้อย ชัดเจนว่าการยืนอยู่นี้ลำบากอย่างยิ่ง ต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อทรงกาย แต่ถึงแม้จะเป็นเพียงชายชราอ่อนแรงดั่งเปลวเทียนกลางสายลม เพียงแค่พระองค์ยังมีลมหายใจ ยังลืมพระเนตร แผ่นดินต้าฉินก็ยังไม่ถึงคราวล่มสลาย “ตั้งแต่เจ้าฝังอาจารย์ของเจ้าคือหลินจือเป้าในคดีแสดงความยินดีปีใหม่ แล้วเริ่มรวบรวมพรรคพวก ผูกมิตรแบ่งพรรค ตั้งตัวเป็นใหญ่อย่างลับๆ ไปจนถึงเหตุการณ์สังหารหมู่ที่ด่านเย่ว์หยา แผนการลอบเร้นอันโหดร้ายแต่ละเรื่อง ล้วนสะเทือนใจอย่างยิ่ง เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้หรือ? แล้วเจ้ากลับกล้ากล่าวว่าเจ้าไม่กล้า?” ถ้อยคำของฮ่องเต้ต้าส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1065
“ซานเป่าใช้งานได้ดี หน่วยบูรพาก็ใช้งานได้ดี แต่ก่อนจะลงมือทำสิ่งใด หรือตัดสินใจต่อผู้ใด เจ้าจำเป็นต้องคิดให้รอบคอบว่า การกระทำของเจ้าจะก่อให้เกิดผลต่อเนื่องเช่นไรบ้าง” “หากซานเป่าตาย หน่วยบูรพาที่อยากอยู่รอดต่อไปก็จะต้องพึ่งพาเจ้ายิ่งขึ้น ดังนั้น เจ้าต้องใช้หน่วยบูรพาต่อไป และควบคุมหน่วยบูรพาไว้ให้มั่น การให้ซานเป่าตายจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด” “ยิ่งไปกว่านั้น ราชสำนักปั่นป่วน ขุนนางทั่วแผ่นดินต่างลำบากใจกับหน่วยบูรพามานาน แต่หน่วยบูรพายังมีคุณค่าที่ควรคงไว้ การรักษาหน่วยบูรพาไว้ย่อมเป็นประโยชน์กับเจ้ามากกว่า ดังนั้น เจ้าห้ามแตะต้องหน่วยบูรพา แต่ซานเป่าล่ะ? ตายไปคนหนึ่ง เจ้าไม่เพียงควบคุมหน่วยบูรพาได้แน่นขึ้น แต่ยังปลอบใจขุนนางทั้งราชสำนัก ให้พวกเขาได้ระบายออกบ้าง ซานเป่าตาย มีแต่ได้ ไม่มีเสีย” ฮ่องเต้ต้าสิงเปรียบประหนึ่งชี้แนะด้วยใจจริง พระองค์ตรัสว่า “จ้าวเสวียนจีก็เป็นเหตุผลเดียวกัน หากจ้าวเสวียนจีตาย ราชสำนักจะวุ่นวาย ขุนนางไม่สงบ ประชาชนก็หวั่นไหว ที่สำคัญที่สุด คือแผ่นดินอาจระส่ำระสาย” “เมื่อบ้านขาดหมาร้ายเสียตัวหนึ่ง ญาติชั่วและเพื่อนบ้านเลวเหล่านั้น ก็จะเริ่มคิดว่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1064
เมื่อฮ่องเต้ต้าสิงตรัสมาถึงตรงนี้ ความหมายก็ชัดเจนยิ่งนัก หลี่เฉินถอนหายใจยาว เอ่ยว่า “ต่อให้ไม่ใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจวางใจได้อยู่ดีพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้ต้าสิงมิได้กริ้ว พระองค์ตรัสว่า “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ต้องรอให้เจ้าขึ้นครองราชย์ก่อน” “ขุนศึกเปลี่ยนตามกษัตริย์ ขุนนางตามยุค ฮ่องเต้ใหม่ย่อมมีขุนนางใหม่ จ้าวเสวียนจีคือหมากที่ข้าทิ้งไว้ให้เจ้าใช้สร้างอำนาจ แต่ตราบใดที่เจ้ามิได้ขึ้นครองราชย์ ก็ยังไม่อาจแตะต้องเขาได้ มิฉะนั้น ในสายตาขุนนางทั้งแผ่นดิน องค์รัชทายาทยังมิทันครองราชย์ ก็ฆ่าราชเลขาประจำสำนักราชเลขาเสียแล้ว แล้วเมื่อเจ้าขึ้นครองราชย์ พวกเขาจะยังมีทางรอดอีกหรือ?” “เฉินเอ่อร์ ในฐานะฮ่องเต้ ความคิดและวิสัยทัศน์ของเจ้า ห้ามจำกัดอยู่เพียงบุคคลใดบุคคลหนึ่ง หรือเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง จ้าวเสวียนจี มิใช่จ้าวเสวียนจี แต่เขาคือตัวแทนของกลุ่มคน กลุ่มราษฎรคือกลุ่มราษฎร อ๋องแห่งแคว้นคืออ๋องแห่งแคว้น ขุนนางท้องถิ่นคือขุนนางท้องถิ่น ขุนนางประจำเมืองหลวงก็คือขุนนางประจำเมืองหลวง” “เจ้าต้องมองเห็นพวกเขาเป็นตัวแทนของกลุ่มต่างๆ แล้วปรับกลยุทธ์ของเจ้าให้สอดคล้องกับสถานการณ์ ใช้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
