로그인공유
บทที่ 794
관련 챕터
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 795
หลี่อิ๋นหู่มีท่าทีตื่นตัวทันที ก่อนกล่าวว่า “น้องเพิ่งไปที่ตำหนักเฟิ่งสี่เพื่อจะเข้าไปถวายบังคมเสด็จแม่ แต่ขันทีที่นั่นกลับกล้าขัดขวางน้อง แถมยังพูดจาไม่เหมาะสม น้องจึงมาขอพระบัญชาองค์ชาย เพื่อให้น้องเข้าไปถวายบังคมเสด็จแม่ พร้อมทั้งลงโทษขันทีผู้นั้นด้วย”หลี่เฉินฟังคำกล่าวโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ ก่อนจะกล่าวขึ้นว่า “จ้าวอ๋องดูจะมีโทสะไม่น้อย เจ้าหมายความว่าขันทีผู้นั้นสมควรตายหรือ? เขาทำสิ่งใดให้เจ้า?”หลี่อิ๋นหู่รีบเสริมว่า “ขันทีผู้นั้นไม่เพียงแต่ขัดขวางน้อง แต่ยังพูดจาเสียดสีน้อง อย่างไรน้องก็คือองค์ชาย เป็นพระญาติราชวงศ์ ไฉนเลยขันทีจะมีสิทธิ์มาดูหมิ่นน้อง? ดังนั้นขอองค์ชายช่วยน้องจัดการเรื่องนี้ด้วย”หลี่เฉินถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ข้าถามว่า เขาดูหมิ่นเจ้าด้วยวิธีใดหรือ? เขาด่าเจ้าหรือ เขาเยาะเย้ยเจ้าหรือ?”หลี่อิ๋นหู่สะดุ้งเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นเห็นสีหน้าของหลี่เฉินที่ไร้อารมณ์ใดๆแม้แต่คนโง่ก็ยังดูออกว่า หลี่เฉินกำลังโกรธหลี่อิ๋นหู่รู้สึกหวาดกลัวและอึดอัดความทรงจำอันเลวร้ายในอดีตผุดขึ้นในใจ เขาเคยถูกหลี่เฉินดุด่าจนกลัวหัวหดหลี่เฉินตบโต๊ะอย่างแรง ก่อนดุด่าว่า “คนทั้งตำหนักเฟิ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 796
ความดื้อรั้นของหลี่อิ๋นหู่ทำให้หลี่เฉินเกิดความสงสัยเขาหรี่ตาจ้องมองหลี่อิ๋นหู่ สังเกตเห็นว่าความพยายามของหลี่อิ๋นหู่นั้นย่อมมีจุดประสงค์บางอย่างแต่การพบจ้าวชิงหลานหรือฮ่องเต้ หลี่อิ๋นหู่จะมีจุดประสงค์ใดได้เล่า?หลี่เฉินมิใช่เซียนผู้หยั่งรู้ความคิดคนอื่นได้ แม้จะพยายามคาดเดาหลายประการในใจ แต่ในที่สุดเขาก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าทำไมหลี่อิ๋นหู่ถึงยืนกรานที่จะพบจ้าวชิงหลานและฮ่องเต้เช่นนี้ในเมื่อคิดไม่ออก หลี่เฉินก็ตัดสินใจ...“ข้ากำลังยุ่ง เจ้ากลับไปก่อนเถิด”คำพูดของหลี่เฉินทำให้หัวใจของหลี่อิ๋นหู่ร่วงลงสู่ก้นเหวในสายตาของเขา นั่นหมายความว่าเสด็จพ่อคงเกิดเหตุไม่ดีขึ้นแน่ ไม่เช่นนั้นองค์รัชทายาทคงไม่ขัดขวางเขาเช่นนี้หลี่อิ๋นหู่กัดฟันแน่น ราวกับอยากพูดบางสิ่งแต่เมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นสีหน้าเย็นชาของหลี่เฉิน คำพูดทั้งหมดก็จมหายไป“จ้าวอ๋องมีเรื่องอื่นอีกหรือ?”สายตาเย็นยะเยือกนั้นทำให้คำพูดของหลี่อิ๋นหู่ถูกกลืนกลับไปเขาก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตาหลี่เฉิน ก่อนกล่าวว่า “น้อง ไม่มีเรื่องใดแล้ว”“ถ้าเช่นนั้นก็กลับไปพักผ่อนเสีย”“น้อง...ขอลา”แม้จะรู้สึกไม่พอใจ หลี่อิ๋นหู่ก็ต้องยอมจำนน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 797
กงฮุยอวี่กล่าวเพียงคำเดียว ก่อนวางหนังสือในมือและก้าวออกจากพระที่นั่งสีเจิ้ง ร่างของนางหายไปในพริบตาหลี่เฉินที่รู้สึกถึงกลิ่นหอมบางเบาพัดผ่านใบหน้า และเมื่อกระพริบตาอีกครั้งก็ไม่เห็นร่างของกงฮุยอวี่ ทำให้เขาอดอิจฉาไม่ได้เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายล้วนมีความสามารถที่ดูเหมือนจะหายตัวได้ หากเขาไม่ได้ถามซานเป่ามาก่อนว่าการฝึกเช่นนี้ต้องเริ่มตั้งแต่เจ็ดแปดขวบ และใช้เวลาสองสามสิบปีจึงจะสำเร็จ หลี่เฉินคงอยากลองฝึกดูบ้างเมื่อกงฮุยอวี่ออกไป วั่นเจียวเจียวก็รีบวิ่งไปหยิบหนังสือที่กงฮุยอวี่ทิ้งไว้ แล้วซ่อนมันไว้อย่างรวดเร็วเมื่อหันกลับมาเห็นหลี่เฉินที่มองมาด้วยสายตายิ้มๆ วั่นเจียวเจียวหน้าแดงก่ำจากนั้นนางก็นึกขึ้นได้ว่านั่นคือหนังสือที่ตนหามาอย่างยากลำบาก จึงกระทืบเท้าแล้วกล่าวว่า “องค์ชาย ท่านดูสิ หญิงคนนั้น นางชอบแย่งหนังสือของบ่าวไปอ่าน! บ่าวขอคืนนางยังไม่สนใจเลย นางช่างหยิ่งยโสนัก!”หลี่เฉินมองดูวั่นเจียวเจียวที่พยายามฟ้องอย่างน่าสงสาร ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก เขาหัวเราะออกมา “ถ้าเจ้าเก่งจริง ก็ไปแย่งคืนมาเองสิ มาฟ้องข้าไม่มีประโยชน์หรอก เจ้าไม่เห็นหรือว่าข้าเองยังต้องต่อรองกับนางเล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 798
เมื่อเข้าใจสิ่งต่างๆ ได้ชัดเจนขึ้น จ้าวเสวียนจีก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมากต้าสิงฮ่องเต้จะสิ้นพระชนม์เมื่อใดก็ได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้หลังจากจัดระเบียบความคิดของตัวเอง จ้าวเสวียนจีก็หันมามองหลี่อิ๋นหู่ แม้ว่าภายในใจจะเบาใจขึ้น แต่สีหน้ากลับยังคงเคร่งเครียด“ดูเหมือนสถานการณ์จะพัฒนาไปในทิศทางที่เลวร้ายที่สุดแล้ว”จ้าวเสวียนจีถอนหายใจยาว สีหน้าที่หม่นหมองของเขาสร้างแรงกดดันให้หลี่อิ๋นหู่มากยิ่งขึ้นเห็นได้ชัดว่า จ้าวเสวียนจีเช่นนี้ ทำให้หลี่อิ๋นหู่กดดันยิ่งกว่าเดิม“ท่านผู้อาวุโส พวกเราไม่สามารถนั่งรอความตายได้!”หลี่อิ๋นหู่กล่าวอย่างเร่งร้อน จ้าวเสวียนจีพยักหน้า “ถูกต้อง เราไม่สามารถนั่งรอเฉยๆ ได้”“จากนี้ไป ข้าจะเริ่มรวบรวมกำลังคน ติดต่อขุนนางและพรรคพวกในแต่ละพื้นที่ เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม เราจะยกทัพทันที”หลี่อิ๋นหู่รู้สึกหัวใจเต้นแรง ถามด้วยเสียงสั่น “ท่านผู้อาวุโส หมายถึงเมื่อใด?”จ้าวเสวียนจีหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนตอบว่า “สิบวันจากนี้ พิธีอภิเษกสมรสขององค์รัชทายาท”สิบวัน!เหลือเวลาเพียงสิบวันเท่านั้นหลี่อิ๋นหู่กลืนน้ำลาย สีหน้าเริ่มแดงระเรื่อเขารู้สึกตื่นเต้น แต่ในขณะเดียวกั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 799
เมื่อได้พบกับเหอคุนอีกครั้ง เซียวเทียนหนานและสือเซวียนเหว่ยมีท่าทีที่เป็นกันเองมากขึ้น“พอใจ พอใจ พอใจมาก”สือเซวียนเหว่ยหัวเราะเสียงดัง ก่อนขยิบตาให้เหอคุน “ของพวกนี้ คงไม่ถูกใช่หรือไม่?” มารดามันเถอะ ไร้สาระสิ้นดี พวกแม่นางเหล่านี้ล้วนแต่เป็นอันดับต้นๆ ของเมืองหลวง ข้าต้องเสียเงินไปถึงหนึ่งพันตำลึงเงิน แถมยังต้องให้องครักษ์เสื้อแพรจากหน่วยบูรพาไปกดหัวแม่นางเจ้าของหอนางโลมให้ยอมส่งสาวๆ มาที่นี่ ข้าเองยังไม่ได้ลิ้มลองด้วยซ้ำ!”ในใจเหอคุนสบถเงียบๆ แม้ในใจจะคิดเช่นนั้น แต่สีหน้าของเหอคุนกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูใจกว้าง “พูดถึงค่าใช้จ่ายก็ไม่สมควรนัก ในโลกนี้ ความเป็นมิตรภาพระหว่างสหายคือสิ่งที่เงินซื้อไม่ได้”“จริงด้วย จริงด้วย”เซียวเทียนหนานพยักหน้าเห็นด้วย ขณะในใจครุ่นคิดถึงวิธีที่จะขอพาหญิงสาวสองคนนี้กลับไปยังแคว้นเหลียวคนโง่ก็รู้ว่าผู้หญิงที่มีคุณภาพเช่นนี้ไม่ใช่ของราคาถูกการจะพาตัวกลับไปย่อมต้องใช้เงินจำนวนมากแต่หลังจากได้ลิ้มรสความงดงามนี้แล้ว การจะกลับไปหาผู้หญิงที่แข็งแรงเหมือนวัวแกะในแคว้นเหลียวคงเป็นเรื่องยากสำหรับเขาเหอคุนมองแวบเดียวก็รู้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 800
ไม่ว่าในยุคสมัยใดหรือสถานที่ใด หลักการหลายอย่างก็ยังคงเป็นจริงเสมอ เช่น โลกนี้ไม่มีอาหารกลางวันฟรี และไม่มีโชคหล่นลงมาจากฟ้าเซียวเทียนหนานและสือเซวียนเหว่ยไม่ใช่คนโง่พวกเขารู้ดีว่าเหอคุนต้องการใช้ประโยชน์จากพวกเขาอย่างแน่นอนเรื่องนี้พวกเขาได้คุยกันมาก่อนแล้วดังนั้นเมื่อเหอคุนเปิดเผยเจตนาออกมา พวกเขาก็ไม่ได้แปลกใจนัก เพราะผลประโยชน์ที่เหอคุนยื่นให้มันยากเกินกว่าจะปฏิเสธได้ ทั้งสองจึงตั้งใจฟังว่าเหอคุนต้องการอะไรสำหรับเหอคุน การแสดงละครจัดเต็ม ตั้งแต่การเลี้ยงดูอย่างดี ซื้อของขวัญ พาหญิงสาวมาบริการ และสุดท้ายยังยื่นทองคำให้ทุกอย่างนี้นับว่าเป็นแผนการที่ลงทุนอย่างมากและในที่สุดแผนการนี้ก็มาถึงจุดที่ผลลัพธ์จะปรากฏ เหอคุนรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป เหอคุนเรียบเรียงความคิด และตัดสินใจพูดออกมาตรงๆ“จริงๆ แล้วเรื่องที่ข้าต้องการให้พวกท่านช่วยมันง่ายมาก สำหรับพวกท่านแทบไม่ต้องลงแรง และไม่มีความเสี่ยงอะไรเลย เพียงแค่บอกข้อมูลเกี่ยวกับแคว้นเหลียว และรายงานการเคลื่อนไหวขององค์รัชทายาทเย่ลู่เสินเสวียนในเมืองหลวงให้ข้าทราบเท่านั้น”
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 801
เหอคุนไม่ได้พูดอะไรมากนัก ทิ้งเวลาให้เซียวเทียนหนานและสือเซวียนเหว่ยได้ไตร่ตรองทั้งสองมองตากันหลายครั้ง ก่อนจะพบว่าในสายตาของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความลังเลพูดตามตรง เหอคุนพูดถูกในสถานการณ์ตอนนี้ หากมองจากมุมที่กว้างออกไป มันคือคำถามที่มีตัวเลือกเดียวคือตกลง หรือปฏิเสธถ้าตกลง ยังมีโอกาสรอดถ้าปฎิเสธ พวกเขาไม่มีข้อสงสัยเลยว่าเหอคุนที่ดูเป็นมิตรและรักสหายฝูงจะพลิกโฉมหน้าได้ในทันทีการขึ้นเรือโจรนั้นง่าย แต่จะลงจากเรือนั้นไม่ง่ายเลยท่ามกลางความลังเล เซียวเทียนหนานจึงกระซิบพูดคุยกับสือเซวียนเหว่ยอย่างรวดเร็ว หลังจากสนทนาสั้นๆ เซียวเทียนหนานก็พูดกับเหอคุนว่า “ทองคำ เราขอเพิ่มเป็นสองเท่า!”เหอคุนได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มพร้อมตอบตกลงทันที “ไม่มีปัญหา ทองคำไม่ใช่สิ่งที่ข้าผู้แซ่เหอให้ความสำคัญนัก เดี๋ยวจะส่งมาให้ในทันที”“ตกลง”เซียวเทียนหนานกัดฟันพูด “เจ้าถามมาเถอะ อยากรู้อะไร เราจะบอกทุกอย่าง”พวกเขาคิดว่าเหอคุนจะถามเพียงไม่กี่คำถาม แต่เหอคุนกลับหยิบกระดาษที่เต็มไปด้วยคำถามมากมายออกมา และเริ่มซักถามทีละข้อพร้อมกับจดบันทึก...ครึ่งชั่วยามต่อมา หลี่เฉินมองข้อมูลลับสุดยอดของแคว้นเหลียว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 802
ราตรีล่วงเลยไปโคมไฟที่ถูกจุดขึ้นไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด เมื่อหลี่เฉินเสร็จสิ้นงานราชการของวันและเงยหน้าขึ้นมอง ท้องฟ้าภายนอกก็กลายเป็นสีดำสนิทวั่นเจียวเจียวสั่งให้คนเพิ่มแสงสว่างด้วยการจุดเทียนเพิ่มอีกสองสามเล่ม ก่อนที่นางจะไปนำถ้วยกระเบื้องเคลือบใส่น้ำบ๊วยแช่เย็นมาให้ด้วยตัวเองมือนุ่มขาวสะอาดของนางถือถ้วยกระเบื้องเคลือบส่งให้หลี่เฉิน พร้อมกล่าวว่า“องค์ชาย วันนี้อากาศร้อนขึ้นมาก ดื่มน้ำบ๊วยแช่เย็นสักหน่อยเถอะเพคะ จะได้คลายร้อนและแก้กระหาย”หลี่เฉินรับถ้วยมาดื่มสองอึก รสชาติหวานเย็นสดชื่นช่วยให้ความเหนื่อยล้าของเขาหายไปไม่น้อยเขารู้สึกคุ้นเคยกับการรับใช้ของวั่นเจียวเจียวมากขึ้นเรื่อยๆ จึงถามขึ้นว่า “เจ้ามักออกจากวังไปซื้อหนังสือคำกลอน เจ้าเคยเห็นว่าขายสบู่ในหมู่ชาวบ้านเป็นอย่างไรบ้าง?”วั่นเจียวเจียวที่ตั้งใจจะอธิบายว่าไม่ได้ออกไปบ่อยนัก แต่ก็เลือกตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “ขายดีมากเลยเพคะ ตอนนี้ร้านหลานเยว่เสวียน อ้อ ก็คือร้านของตระกูลหลิวที่ทำตามคำสั่งขององค์ชาย ได้พัฒนาสบู่สูตรธรรมดาที่คนทั่วไปสามารถซื้อได้ ทุกวันนี้บ้านที่มีฐานะในเมืองหลวงก็มักจะซื้อติดบ้านไว้”“บ่าวยังได้ยินม
최신 챕터
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1067
สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เม็ดฝนขนาดเท่าเม็ดถั่วถูกลมพายุหอบพัด แทบจะซัดกระหน่ำในแนวราบใส่สิ่งปลูกสร้างทั้งปวงระหว่างฟ้ากับดิน บนหลังคา ชายคา และพื้นดิน ล้วนถูกฝนกระแทกกระจายเป็นละอองฝอยบางราวกับหมอก ทั่วทั้งผืนฟ้าดินเปียกชุ่มฉ่ำไปหมด เสียงที่ได้ยิน มีเพียงเสียงสายฝนกระหน่ำราวน้ำตก กับเสียงน้ำในร่องน้ำใกล้ๆ ไหลทะลักอย่างไม่อาจต้านทาน บางทีอาจเป็นเพราะสายฝนนี้ หรืออาจเป็นเพราะเหตุจลาจล เมืองหลวงทั้งเมืองจึงเงียบงันอย่างน่าประหลาด ในยามปกติ ต่อให้เป็นยามดึกเพียงใด ตามตรอกซอกซอยในเมืองหลวงก็ยังคงมีผู้คน จะเป็นเสียงฝีเท้าผ่านไปมา หรือเสียงพูดคุยจากลานบ้านข้างเคียงก็ตามที แต่ไม่ใช่เช่นคืนนี้ ที่ดูราวกับผู้คนล้วนหายไปจนสิ้น สิ่งเดียวที่ยังมองเห็นบนท้องถนน คือทหารที่เร่งฝีเท้าเดินผ่านไป แม้แต่เหล่าทหารเหล่านั้น ต่างก็เฝ้าระวังราวกับกำลังเผชิญศัตรู บางคนถึงกับมีบาดแผลติดตัว ฟ้าดินแห่งเมืองหลวงพลิกผัน ไม่มีผู้ใดกล้าประมาท ในวันนี้ไม่รู้ว่ามีผู้คนล้มตายไปมากเพียงใด เสียงระเบิดในช่วงกลางวันดังสนั่นราวกับฟ้าร้อง ยังทำให้ชาวบ้านพากันปิดประตูหน้าต่าง ไม่กล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1066
ประโยคแรกที่ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสออกมา ก็ทำให้บรรยากาศในตำหนักบรรทมเคร่งเครียดถึงขีดสุด จ้าวเสวียนจีก้มหน้า สีหน้าอ่อนน้อม เอ่ยด้วยเสียงเบา “ขอฝ่าบาททรงอภัย กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่กล้า?” ฮ่องเต้ต้าสิงแค่นเสียงเย็น ก่อนจะก้าวออกจากที่ประทับมายืนตรงหน้าจ้าวเสวียนจี แล้วตรัสว่า “ยังมีสิ่งใดบ้าง ที่เจ้าไม่กล้า?” จ้าวเสวียนจีก้มหน้า เขามองเห็นช่วงล่างของฮ่องเต้ต้าสิงในระยะประชิด พระวรกายของฮ่องเต้ต้าสิงอ่อนแอยิ่งนัก ขณะทรงยืนอยู่นั้น พระวรกายก็สั่นเล็กน้อย ชัดเจนว่าการยืนอยู่นี้ลำบากอย่างยิ่ง ต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อทรงกาย แต่ถึงแม้จะเป็นเพียงชายชราอ่อนแรงดั่งเปลวเทียนกลางสายลม เพียงแค่พระองค์ยังมีลมหายใจ ยังลืมพระเนตร แผ่นดินต้าฉินก็ยังไม่ถึงคราวล่มสลาย “ตั้งแต่เจ้าฝังอาจารย์ของเจ้าคือหลินจือเป้าในคดีแสดงความยินดีปีใหม่ แล้วเริ่มรวบรวมพรรคพวก ผูกมิตรแบ่งพรรค ตั้งตัวเป็นใหญ่อย่างลับๆ ไปจนถึงเหตุการณ์สังหารหมู่ที่ด่านเย่ว์หยา แผนการลอบเร้นอันโหดร้ายแต่ละเรื่อง ล้วนสะเทือนใจอย่างยิ่ง เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้หรือ? แล้วเจ้ากลับกล้ากล่าวว่าเจ้าไม่กล้า?” ถ้อยคำของฮ่องเต้ต้าส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1065
“ซานเป่าใช้งานได้ดี หน่วยบูรพาก็ใช้งานได้ดี แต่ก่อนจะลงมือทำสิ่งใด หรือตัดสินใจต่อผู้ใด เจ้าจำเป็นต้องคิดให้รอบคอบว่า การกระทำของเจ้าจะก่อให้เกิดผลต่อเนื่องเช่นไรบ้าง” “หากซานเป่าตาย หน่วยบูรพาที่อยากอยู่รอดต่อไปก็จะต้องพึ่งพาเจ้ายิ่งขึ้น ดังนั้น เจ้าต้องใช้หน่วยบูรพาต่อไป และควบคุมหน่วยบูรพาไว้ให้มั่น การให้ซานเป่าตายจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด” “ยิ่งไปกว่านั้น ราชสำนักปั่นป่วน ขุนนางทั่วแผ่นดินต่างลำบากใจกับหน่วยบูรพามานาน แต่หน่วยบูรพายังมีคุณค่าที่ควรคงไว้ การรักษาหน่วยบูรพาไว้ย่อมเป็นประโยชน์กับเจ้ามากกว่า ดังนั้น เจ้าห้ามแตะต้องหน่วยบูรพา แต่ซานเป่าล่ะ? ตายไปคนหนึ่ง เจ้าไม่เพียงควบคุมหน่วยบูรพาได้แน่นขึ้น แต่ยังปลอบใจขุนนางทั้งราชสำนัก ให้พวกเขาได้ระบายออกบ้าง ซานเป่าตาย มีแต่ได้ ไม่มีเสีย” ฮ่องเต้ต้าสิงเปรียบประหนึ่งชี้แนะด้วยใจจริง พระองค์ตรัสว่า “จ้าวเสวียนจีก็เป็นเหตุผลเดียวกัน หากจ้าวเสวียนจีตาย ราชสำนักจะวุ่นวาย ขุนนางไม่สงบ ประชาชนก็หวั่นไหว ที่สำคัญที่สุด คือแผ่นดินอาจระส่ำระสาย” “เมื่อบ้านขาดหมาร้ายเสียตัวหนึ่ง ญาติชั่วและเพื่อนบ้านเลวเหล่านั้น ก็จะเริ่มคิดว่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1064
เมื่อฮ่องเต้ต้าสิงตรัสมาถึงตรงนี้ ความหมายก็ชัดเจนยิ่งนัก หลี่เฉินถอนหายใจยาว เอ่ยว่า “ต่อให้ไม่ใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจวางใจได้อยู่ดีพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้ต้าสิงมิได้กริ้ว พระองค์ตรัสว่า “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ต้องรอให้เจ้าขึ้นครองราชย์ก่อน” “ขุนศึกเปลี่ยนตามกษัตริย์ ขุนนางตามยุค ฮ่องเต้ใหม่ย่อมมีขุนนางใหม่ จ้าวเสวียนจีคือหมากที่ข้าทิ้งไว้ให้เจ้าใช้สร้างอำนาจ แต่ตราบใดที่เจ้ามิได้ขึ้นครองราชย์ ก็ยังไม่อาจแตะต้องเขาได้ มิฉะนั้น ในสายตาขุนนางทั้งแผ่นดิน องค์รัชทายาทยังมิทันครองราชย์ ก็ฆ่าราชเลขาประจำสำนักราชเลขาเสียแล้ว แล้วเมื่อเจ้าขึ้นครองราชย์ พวกเขาจะยังมีทางรอดอีกหรือ?” “เฉินเอ่อร์ ในฐานะฮ่องเต้ ความคิดและวิสัยทัศน์ของเจ้า ห้ามจำกัดอยู่เพียงบุคคลใดบุคคลหนึ่ง หรือเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง จ้าวเสวียนจี มิใช่จ้าวเสวียนจี แต่เขาคือตัวแทนของกลุ่มคน กลุ่มราษฎรคือกลุ่มราษฎร อ๋องแห่งแคว้นคืออ๋องแห่งแคว้น ขุนนางท้องถิ่นคือขุนนางท้องถิ่น ขุนนางประจำเมืองหลวงก็คือขุนนางประจำเมืองหลวง” “เจ้าต้องมองเห็นพวกเขาเป็นตัวแทนของกลุ่มต่างๆ แล้วปรับกลยุทธ์ของเจ้าให้สอดคล้องกับสถานการณ์ ใช้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1060
ประโยคเดียวว่าฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วสร้างแรงสะเทือนใจแก่ทุกผู้คนยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้องเหนือศีรษะแม้กระทั่งทหารที่ไล่ตามขันทีน้อยมาแต่แรกยังถึงกับตื่นตะลึงถ้อยคำของขันทีน้อยยังไม่ทันจบประโยค เงาร่างสายหนึ่งพลันแวบขึ้นตรงหน้าเขา ซานเป่าได้คว้าตัวเขาไว้แล้ว“เจ้าว่าอะไรนะ?!”ขันทีน้อยผู้นั้นเป็นเพียงขันทีระดับต่ำสุด เคยเห็นซานเป่าจากที่ไกลๆ เท่านั้น หากแต่ความแตกต่างระหว่างฐานะของทั้งสองทำให้เขาไม่เคยมีสิทธิแม้แต่จะกล่าวคำกับซานเป่ายังไม่ทันตั้งสติจากแรงกดดันของซานเป่า ซูเจิ้นถิงและเหล่าขุนนางใหญ่น้อยก็พากันล้อมเขาไว้หมดแล้ว“บ่าว...บ่าวกล่าวว่า...ฮ่อง...ฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ขันทีน้อยตัวสั่นระริก พูดติดขัดแทบจับใจความไม่ได้ โชคยังดีที่เขายังจำหน้าที่ของตนเองได้“ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่ง ขอให้องค์รัชทายาทและสำนักราชเลขาเข้าเฝ้าทันที”ซานเป่ากับซูเจิ้นถิงสบตากัน แล้วก็ตัดสินใจได้ทันควัน“ไม่ได้!”จางปี้อู่ตะโกนลั่น “ใครจะรู้ว่านั่นไม่ใช่ราชโองการปลอมล่ะ!”“เจ้าบังอาจแอบอ้างหาบรรพบุรุษงั้นรึ!”ซูเจิ้นถิงสบถกลับด้วยความโกรธ แล้วซัดหมัดหนักเข้าที่ใบหน้าของจางปี้อู่อย่างจังจางปี้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1059
“จ้าวเสวียนจี เจ้าทำเรื่องมากมาย วางแผนมานักหนา ท้ายที่สุดแล้วก็เพื่อสิ่งใดกันแน่”หลี่เฉินชี้ไปยังบัลลังก์มังกร ถามว่า “เพื่อจะได้ขึ้นนั่งบนนั้นหรือ”จ้าวเสวียนจีมองตามนิ้วของหลี่เฉินไปยังบัลลังก์มังกร กล่าวอย่างราบเรียบว่า “มิใช่ หากกระหม่อมประสงค์จะขึ้นนั่งบัลลังก์ กระหม่อมสามารถลงมือได้ตั้งแต่เมื่อปีกลายแล้ว แม้แต่ก่อนหน้านั้น กระหม่อมก็ยังมีโอกาสดีกว่านี้อีกมาก จะต้องรอให้ฝ่าบาททรงมีอำนาจมั่นคงก่อนแล้วจึงลงมือไปเพื่ออันใดกันเล่า”“หรือมิใช่เพราะเจ้าคิดว่าควบคุมตัวข้าได้ยาก จึงต้องเสี่ยงเอาดาบเข้าวัดอย่างนั้นหรือ” หลี่เฉินหัวเราะเย็นชาจ้าวเสวียนจีถอนหายใจเบาๆ สีหน้ากลับแฝงด้วยความหดหู่ยิ่งนัก กล่าวว่า “ฝ่าบาท พระองค์มิใช่กระหม่อม ย่อมไม่รู้ความลำบากของกระหม่อม”“บัลลังก์นั้น นั่งแล้วสบายหรือ ไม่เลย”จ้าวเสวียนจีหันหน้ากลับมามองหลี่เฉิน กล่าวว่า “กระหม่อมแทบจะเฝ้าดูฮ่องเต้ขึ้นครองบัลลังก์กับตาตนเอง ตลอดหลายปีมานี้ ในท้ายที่สุด ฮ่องเต้ได้อะไรกลับมาบ้าง”“กระหม่อมชราภาพแล้ว ไม่รู้ว่ายังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปี อีกทั้งบุตรหลานของกระหม่อมก็สูญสิ้นไร้ร่องรอย หากกระหม่อมขึ้นไปนั่ง
