บทที่ 3

อะไรนะ...

การที่หยางกุ้ยเฟยถูกสังหารทำให้คนทั้งหมดในที่นั้นร้องอุทานขึ้นมา ใบหน้าของทุกคนมีแต่ความครั่นคร้าม เขาคือรัชทายาท สังหารหัวหน้าหมอหลวงก็ช่างเถอะ แต่กระทั่งนางสนมที่อดีตฮ่องเต้โปรดปรานที่สุดก็กล้าฆ่าแกงตามอำเภอใจหรือ?

“น้องเจ็ด เจ้า เจ้าจะเหิมเกริมไปแล้วนะ แม้แต่หยางกุ้ยเฟยก็ยังฆ่าหรือ?”

องค์ชายใหญ่ก็ตกตะลึงกับการกระทำที่เด็ดขาดแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยของฉินอวิ๋นฟานเหมือนกัน

ผิดหูคำเดียวก็ฆ่า แววตาหนักแน่นและท่าทางที่ไม่หวั่นกลัวต่อสิ่งใด กลับทำให้เขามีความรู้สึกเหมือนราชันมาถึง

“น้องเจ็ด เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่?”

เวลานี้องค์ชายรองหน้าตามืดมนจนจะจับตัวเป็นน้ำหยดติ๋งได้อยู่แล้ว เดิมนึกว่าพวกเขาจะจัดการรัชทายาทโง่ได้ตามปรารถนา คิดไม่ถึง ในช่วงเวลาสำคัญกลับกลายเป็นเขาเล่นเด่นอยู่คนเดียว

ท่าทางเด็ดขาดฉับไว ท่วงทำนองแลมองเบื้องล่างและแววตาดูแคลนใต้หล้านั้นกลับทำให้เขาชักจะหวั่น ท่วงทำนองนี้ เขาเคยเห็นจากเสด็จพ่อผู้เป็นอดีตฮ่องเต้เท่านั้น

“ข้าเคยบอกแล้ว ผู้ที่ป้ายมลทินให้ข้า ตายไม่เว้น!”

ต่อหน้าเหล่าขุนนางและองค์ชายทั้งหลาย ฉินอวิ๋นฟานใจเย็นเป็นธรรมชาติ ความเผด็จการเป็นหนึ่ง แข็งกร้าวผิดวิสัย นั่นคือมาดของจักรพรรดิหวนคืน!

“หยางกุ้ยเฟยไม่ครองตัวเป็นม่าย ยั่วยวนข้า นี่คือลบหลู่อดีตฮ่องเต้ ไม่ว่าใครออกหน้าก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อนางรนหาที่ตาย เช่นนั้นข้าก็จะส่งนางไปหาอดีตฮ่องเต้เร็วหน่อยแล้วกัน”

ฉินอวิ๋นฟานมองทุกคนด้วยความทระนง เอ่ยเสียงหนัก “อดีตฮ่องเต้สวรรคต ข้ามีสิทธิ์ชี้เป็นชี้ตาย มีสิทธิ์ปกป้องเกียรติของราชวงศ์ หญิงร่านเยี่ยงนี้มีเท่าไรข้าจะฆ่ามันให้หมด จะไม่ปล่อยปละละเลยเด็ดขาด”

“กำแหง กำแหง ต้าเฉียนเรา...”

เจ้ากรมพิธีการออกหน้าอีกครั้ง แต่เพิ่งโพล่งเสียงตวาดออกมา เห็นเพียงฉินอวิ๋นฟานปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าแล้ว แทงทะลุหัวใจเขาในกระบี่เดียว!

“เจ้า เจ้า เจ้า...”

หยางอี๋เบิกตาโพลง ไม่อยากจะเชื่อโดยสิ้นเชิง รัชทายาทโง่จะเหี้ยมโหดเช่นนี้ ลงมือเด็ดขาดเช่นนี้ ไม่ให้เขาทันคิดหรือเปิดโอกาสให้ร้องขอชีวิตเลย กระบี่สิ้นใจ

ยามนี้เขาเสียใจอย่างสุดซึ้ง แต่ทั้งหมดมันสายไปแล้ว ทำไมต้องปากมากนะ ทำไมต้องออกหน้าด้วย...

“ยังมีใครไม่ยอมอีกไหม”

ฉินอวิ๋นฟานใช้กระบี่ชี้ทุกคน ความเผด็จการถึงขีดสุด ฆ่าคนสามคนติดต่อกัน ข่มขวัญทุกคนในที่นั้นโดยสมบูรณ์

องค์ชายใหญ่ฉินอวิ๋นคังและองค์ชายรองฉินอวิ๋นฮุยสบตากันทีหนึ่ง หลังจากแลกเปลี่ยนทางสายตาแล้ว สุดท้ายพวกเขาก็ตัดสินใจ!

“ทหารรักษาพระองค์อยู่ที่ไหน!”

ครั้นสิ้นเสียงตวาดขององค์ชายใหญ่ก็มีเสียงฝีเท้ารีบเร่งดังขึ้นที่นอกประตูทันที เพียงช่วงเวลาเดี๋ยวเดียว ในห้องอัดแน่นไปด้วยทหารรักษาพระองค์ที่สวมชุดเกราะและถือดาบใหญ่อยู่ในมือ

“รัชทายาทเสียสติไปแล้ว รีบจับกุมเร็ว หากขัดขืน ฆ่าได้ทันที!”

เพื่อบัลลังก์และเพื่อเอาตัวรอด เขาได้แต่แตกหักแล้ว องค์ชายใหญ่และองค์ชายรองเลือกที่จะเดิมพันความเป็นความตาย เพราะหากวันนี้พวกเขาถอย เช่นนั้นพรุ่งนี้ก็คือวันครบรอบวันตายของพวกเขา

“ฆ่า!!!”

ในตำหนักใหญ่เกิดเสียงห้ำหั่นทันที เหล่าทหารรักษาพระองค์ตวัดดาบรอฟังคำสั่ง!

ครั้นเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ฉินอวิ๋นฟานขมวดคิ้วเล็กน้อย จะต่อกรกับขุนนางและองค์ชายพวกนี้ย่อมไม่คณามือเขา แต่กับทหารรักษาพระองค์ห้าวหาญกำยำเกือบหนึ่งร้อยคน เกรงว่าจะไม่ง่ายอย่างนั้น

ในฐานะที่เป็นรัชทายาทในรัชกาลปัจจุบัน ทั้งยังเคยเป็นชายชาติทหารผู้มีจิตวิญญาณหาญกล้าย่อมไม่มีเหตุผลที่จะหลีกหนี แม้ต้องรบจนตัวตายก็จะไม่ก้มหัวให้มารร้ายที่เล่นกับอำนาจเด็ดขาด

“แค่ก ๆ ๆ...”

ก็ขณะที่กำลังจะชักกระบี่ง้างเกาทัณฑ์อยู่นั้นเอง จู่ ๆ ก็มีเสียงไอแว่วมาจากด้านนอก

ทุกคนหันขวับไปดู เห็นเพียงชายชราอายุอานามจวนจะเป็นไม้ใกล้ฝั่งหลังค่อมในชุดผาวสีเหลืองอ่อน ยันร่างด้วยไม้เท้าเศียรมังกรสีทองและแดงเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ ด้วยการประคองของนางกำนัลสองคน

ทันทีที่ชายชราปรากฏตัว สีหน้าของทุกคนบังเกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างหนัก พวกองค์ชายใหญ่และองค์ชายรองเดินขึ้นหน้าไปคุกเข่าอยู่ตรงหน้าชายชราทันที

คนอื่น ๆ ก็คุกเข่าอย่างกริ่งเกรงเหมือนกัน

“ถวายบังคมเสด็จปู่”

“ถวายบังคมไท่ซั่งหวง!”

......

บรรดาองค์ชายทำความเคารพกับชายชราตรงหน้าก่อน ตามด้วยการทำความเคารพของเหล่าขุนนาง ทุกคนในที่นั้นมิมีผู้ใดกล้าทำกิริยาที่ไม่เคารพ

ฉินอวิ๋นฟานไม่มีความทรงจำอะไรกับชายชราตรงหน้า แต่จากท่าทีและการเรียกขานของทุกคน นั่นยืนยันได้ว่าอีกฝ่ายคือพ่อของอดีตฮ่องเต้ คือฮ่องเต้องค์ก่อนอย่างไม่ต้องสงสัย

เขาจึงคุกเข่าลงด้วย

ไท่ซั่งหวงสีหน้าขมึงทึง แม้ไม่พูดสักคำ กลับข่มขวัญทุกคนในที่นั้นได้

“เดิมก็มีรากเหง้าเดียวกัน ไยต้องบีบคั้นกันเช่นนี้!”

ไท่ซั่งหวงเอื้อนเอ่ย ใบหน้ามีความผิดหวังเต็มประดา

เขาที่เพิ่งสูญเสียบุตรชายไปกลับต้องเห็นการวางแผนต่อสู้ของบรรดาลูกหลานต่อหน้าต่อตา เจ้าปดข้าอุบาย ยามนี้ถึงขั้นที่ทหารศาสตราจะปะทะกัน

ภาพเช่นนี้ทำให้เขาหวนนึกถึงการชิงบัลลังก์อย่างดุเดือดของโอรสยี่สิบสามองค์เพราะการตัดสินใจผิดพลาดเพียงหนเดียวของเขาเมื่อยี่สิบปีก่อน

ผ่านมาหนึ่งปีเต็ม ๆ บั่นทอนกำลังต้าเฉียนอย่างมาก ชาวประชามิอาจดำรง ในกังวลนอกมีภัย พริบตาเดียวกลายเป็นแคว้นรั้งท้ายของเก้าแคว้นใหญ่ ความโกลาหลเกิดขึ้นทั่วเมืองหลวง ซากศพเรียงราย โลหิตไหลเป็นสายน้ำ

ท่ามกลางการต่อสู้ชิงบัลลังก์ เขาเสียบุตรชายไปยี่สิบเอ็ดคน เรื่องนี้สะเทือนใจเขาอย่างหนัก จนทำให้เขาปลีกตัวออกห่างราชสำนัก กลับสู่ความสงบเรียบง่าย ไม่ยุ่งเรื่องทางโลกอีก

คิดไม่ถึงยี่สิบปีให้หลัง บุตรชายที่เหลืออยู่เพียงสองคนจะจากไปอีกหนึ่ง ผมหงอกส่งผมดำ ราชสำนักใหญ่โตไร้ผู้นำ

เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องที่คุมสถานการณ์ไม่ได้อย่างยี่สิบปีก่อน เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดโศกนาฏกรรมโลหิตเปื้อนกำแพงวัง เขาที่เป็นไม้ใกล้ฝั่งจึงจำต้องออกหน้าคุมสถานการณ์

เหล่าองค์ชายย่อมฟังออกว่าไท่ซั่งหวงผิดหวังต่อพวกเขา เวลานี้ไม่มีใครเอ่ยปาก คุกเข่าเหงื่อกาฬผุดอยู่กับพื้น

“จนถึงบัดนี้ราชวงศ์ต้าเฉียนเราดำรงมาสามศตวรรษเศษ นี่ล้วนเพราะนโยบายของผู้มีความสามารถ ที่หลีกเลี่ยงก็คือการชิงบัลลังก์ที่อำมหิตเกินไป หากประมาทเพียงนิดเดียวจะมีอันตรายให้แคว้นล่มสลายได้”

ไท่ซั่งหวงเอ่ย “อดีตฮ่องเต้สวรรคตกะทันหัน เดิมควรให้รัชทายาทขึ้นครองราชย์ แต่รัชทายาทโง่เขลา สิบกว่าปีที่ผ่านมาไม่เคยแสดงความสามารถในการปกครองแว่นแคว้นให้เห็น ยิ่งไม่อาจให้คนยอมศิโรราบ”

“ทำให้เหล่าองค์ชายไม่ยินยอม การชิงบัลลังก์เสียการควบคุมมากกว่าเดิม เพื่อชะตาในอนาคตของราชวงศ์ต้าเฉียน ข้าจะออกหน้าควบคุมสถานการณ์เอง ให้องค์ชายได้แข่งขันอย่างเสมอภาค ผู้ชนะในตอนท้ายก็คือฮ่องเต้องค์ใหม่ของต้าเฉียนเรา พวกเจ้ามีความเห็นหรือไม่”

“พวกหม่อมฉันไม่มีความเห็นพ่ะย่ะค่ะ!”

เหล่าองค์ชายตอบเป็นเสียงเดียว ไท่ซั่งหวงถึงขั้นออกโรงเองแล้ว ใครจะกล้ามีความเห็นเล่า แถมไม่ว่าองค์ชายองค์ไหนก็มีโอกาสชิงตำแหน่งหมด จัดเป็นเรื่องดีต่อทุกฝ่าย

ครั้นคุมสถานการณ์เอาไว้ได้ ไท่ซั่งหวงก็พยักหน้าด้วยความพอใจ แต่ขณะที่เขากำลังจะเอ่ยปากต่อ จู่ ๆ บุรุษผู้สง่างาม คิ้วดาบ ดวงตาทอประกาย ดวงหน้าแน่วแน่ผู้หนึ่งก็ก้าวออกมา

เพียงถ้อยคำประโยคเดียวของเขา ทำให้สถานการณ์ที่สงบแล้วตึงเครียดอีกครั้ง เห็นเพียงเขาเอ่ยเสียงหนัก “หม่อมฉันไม่เห็นด้วย!”