ตอนที่ 4 สัญญา

โรสเป็นคนเดียวที่รู้ความลับของลูก้า และยังเป็นคนที่รู้จักลูก้าเป็นอย่างดีมากกว่าใครหน้าไหนทั้งนั้น โรสรู้ดีอยู่แก่ใจว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ แต่เธอก็ยืนยันจะทำสิ่งนั้นต่อ อย่างไม่แคร์สิ่งที่จะตามมาที่หลัง เหมือนกับที่ทำทุกครั้ง โรสก็แค่ผู้หญิงที่แสวงหาความสุขให้ตนเอง

ในขนั้นเดียวกัน ก็มีฝนตกลงมาอย่างกะทันหัน เสียงฟ้าร้องดังสะเทือนไปทั่วโรงเรียนและหมู่บ้านที่อยู่แถวนั้น ช่วงเวลาที่ใกล้จะค่ำขึ้นเรื่อยเรือยพร้อมฝนที่ตกลงมาอย่างหนักแบบไม่หยุดหยั่ง มันทำให้ลูก้าที่กำลังตามหาเมเบลอยู่นั้น ยิ่งเป็นห่วงเมเบลมากขึ้นไปด้วย ตอนนี้ในใจของลูก้ามันไม่มีคำว่า"แค่ชอบเลยอยากเอาชนะใจเธอ"แต่มันเป็นความรักความผูกพันทุกครั้งที่ได้คุยกันและได้ทำอะไรด้วยกัน บ่อยครั้งลูก้าก็ไม่ได้รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าจะทำแบบนั้นไปทำไม ทำไมต้องใส่ใจหรือดูแลในสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องทำก็ได้ แต่ ณ ตอนนี้เขารู้แล้ว ว่าที่ทำไปทั้งหมดนั้น เพราะเขาได้ตกหลุมรักเธออย่างจริงใจและหมดหัวใจ ลูก้าพยายามวิ่งตามหาไปทั่วรอบรั่วโรงเรียน จนไปได้ยินเสียงของเด็กสาวดังสะอื้นอยู่ใกล้ใกล้กับตรงที่จอดรถ

ลูก้าที่ได้ยินเสียงแผ่วเบาจากตรงนั้น จึงรีบวิ่งไปดูอย่างไว ปรากฏว่าได้เจอกับเมเบลจนได้สักที แต่ในตอนนั้นน้ำตาของเมเบลค่อยค่อยไหลออกมาเรื่อยเรื่อย พร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้นที่ดังออกมาตลอดอย่างเบาเบา ลูก้าที่ได้เห็นเธออยู่ในอาการโศกเศร้าเสียใจแบบนั้น ก็เข้าไปโอบกอดพร้อมทั้งลูปหัวเธอไปด้วย และพูดกับเธอด้วยความจริงใจแบบลึกซึ้ง

"ผมขอโทษที่ทำให้พี่ต้องร้องไห้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นอยู่นั้น พี่กำลังเข้าใจผมผิดอยู่นะ ได้โปรดเถอะนะครับ ให้ผมได้อธิบายให้ฟังก่อนนะครับ

ผมขอร้อง

เมเบลที่ได้ยินประโยคนั้น ก็ยอมฟังลูก้าเล็กน้อย แต่ภายใต้ในใจเธอนั้นก็ได้แตกสลายเป็นเสี่ยงเสี่ยงไปแล้วด้วยเหมือนกัน

และความเชื่อใจในตัวลูก้าก็ได้ค่อยค่อยหายไปทีละน้อยลงด้วยเช่นกัน

"อธิบายมาสิ ฉันจะตั้งใจฟังเธอ"

เมเบลมองหน้าลูก้าด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเหมือนกับกำลังโดนทำร้ายหัวใจไปล้านครั้งพันครั้งในครั้งเดียว บางคนอาจจะคิดว่าเรื่องแค่นี้เองทำไมต้องโศกเศร้าเสียใจจะเป็นจะตาย แต่หากรู้ไม่ว่า ความเจ็บปวดเพียงครั้งเดียวก็สามารถฆ่าคนตายได้เหมือนกัน ความรู้สึกทางจิตใจ มันเจ็บกว่าความเจ็บด้านทางร่างกายมากกว่าเป็นร้อยเท่าเลยนะ

เมเบลมองด้วยความตั้งใจที่จะฟังคำอธิบายของลูก้า

ลูก้าดึงเมเบลเข้ามาใกล้ตนเองและพูดด้วยความจริงใจทั้งหมด

"ผมกับโรส เราเคยเป็นมากกว่าเพื่อนกันมาก่อนและผมก็ทำผิดกับเธอไว้เยอะด้วยเหมือนกัน ผมยอมรับว่า ผมเคยเป็นคนเลวอย่างที่คุณพูด แต่ ณ ตอนนี้ และเวลานี้ ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อพี่คนเดียว ผมจะพิสูจน์ให้พี่ดู ว่าผมก็เป็นคนที่ดีได้เหมือนกัน"

ลูก้าเอื้อมมือไปจับมือทั้งสองข้างของเมเบล พร้อมกับเอามาประกบที่ใบหน้าของตนเอง และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ผมขอสัญญา ว่าผมจะเป็นคนที่ดีขึ้น และจะไม่ทำให้พี่ต้องมาเป็นแบบนี้อีกในครั้งต่อไป

ได้โปรดมาเป็นคนรักของผมเถอะครับ

ผมจะไม่มีวันทิ้งพี่เลยเด็ดขาดครับ!

และผม...รักพี่มากนะครับ"

ลูก้าพุ่งตัวเข้าไปพรมจูบเมเบลอย่างอ่อนโยน เมเบลรู้สึกตกใจอยู่ลึกลึกที่เห็นลูก้าทำเช่นนั้น แต่ทำยังไงได้ล่ะ เธอก็รักลูก้ามากไม่น้อยไปกว่าที่ลูก้านั้นรักเธอเช่นกัน ลูก้าปลดจูบจากเมเบลเล็กน้อย พร้อมทั้งยิ้มด้วยความอ่อนโยน

"ผมรักพี่ที่สุดในจักรวาลเลยนะครับ ฮิฮิ"

เมเบลเขินแก้มแดงอยู่ไม่น้อย ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนและหันหน้าหนีลูก้าแบบเขินอาย

"ฉันเข้าใจที่เธอพูดมาทั้งหมดแล้วล่ะ ฉันขอตัวก่อนนะ"

ณ ตอนนั้นตะวันตกลงและได้ลาลับตาไปจนท้องฟ้ามืดไปหมด เมเบลยืนคิดอยู่เล็กน้อยว่าจะกลับบ้านยังไงดี ก่อนจะนึกออกได้ว่าตนเองนั้นลืมจักรยานไว้อยู่ที่จอดรถจักรยานหน้าโรงเรียน ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น และคนที่โทรเข้ามา คือเจมส์

เมเบลยังไม่ทันได้กดรับโทรศัพท์ ลูก้าก็ดึงโทรศัพท์เมเบลออกจากมืออย่างรวดเร็ว

"เธอจะทำอะไรของเธอน่ะ ยัยเด็กบ้า!"

ลูก้าก้มหน้าลงมาตรงหน้าของเมเบลเล็กน้อย และยิ้มหวานให้เธอ

ลูก้าพูดกับเมเบลด้วยเสียงออดอ้อน

"ดึกแล้วน้าครับ ให้ผมไปส่งเถอะนะครับ ผมมีรถยนต์นะ"

เมเบลยืนคิดอยู่ไม่นาน ก็ได้พยักหน้าตอบตกลงไป

"งั้นฝากด้วยนะ"

ลูก้ายิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะยืดมือไปจับมือเธอ และเดินไปที่รถของเขาด้วยกัน

พอถึงที่รถของลูก้า ลูก้าจึงได้เปิดประตูให้เธอ

"เชิญครับ คุณผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก"

เมเบลเข้าไปนั่งในรถ พร้อมทั้งดึงลูก้าเข้ามาใกล้แล้วจุ๊บที่แก้มเบาเบา

"ขอบคุณนะคะ"