วริสรา โตสนามคลี의 작품

ร้านอาหารเล็กๆ ดูอบอุ่นในยามเช้า แสงแดดอ่อนๆ ส่องลอดผ้าม่านลูกไม้สีขาวนวล เจมส์พาเธอมานั่งที่โต๊ะริมหน้าต่าง เมเบลสัมผัสได้ถึงไออุ่นของเขาจากที่อยู่ตรงหน้า กลิ่นหอมของขนมปังอบใหม่โชยมาแตะจมูก รอบข้างเงียบสงบ มีเพียงเสียงกระซิบกระซาบของคนอื่นๆ และเสียงช้อนส้อมกระทบจานเบาๆ เจมส์มองเธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก “ทานอะไรหน่อยไหม?” เขาเอ่ยเสียงเบา คล้ายกลัวจะรบกวนบรรยากาศ เมเบลสบตาเขาครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มลงมองเมนูตรงหน้า หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอรู้สึกถึงความเงียบที่อบอวลไปด้วยความตึงเครียด ราวกับมีบางสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น "เอ่อ.....คือ....ช่วยแนะนำเมนูอาหารให้ฉันหน่อยได้ไหม?" เจมส์ยิ้มเล็กน้อย และค่อยๆเลือกชี้นิ้วไปที่เมนูหนึ่งในนั้น" "ลองดูเมนูนี้ไหม? แต่ส่วนมากเขาจะแนะนำสำหรับคู่รักหรือสามีภรรยาที่แต่งงานแล้ว" "ทำไมล่ะ?"เมเบลเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สงสัย พร้อมกับเอียงคอเล็กน้อย เจมส์เผลอหน้าแดงออกมา อย่

ณ ห้องนอนของเมเบล แสงแดดยามเช้าสาดส่องลอดหน้าต่างเข้ามา กลิ่นกายจางๆ ของทั้งคู่ยังอบอวลในอากาศ ลูก้าค่อยๆ ขยับตัว รู้สึกถึงความอบอุ่นข้างกาย เมื่อหันไปมองก็พบเมเบลนอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ ผมเผ้ากระจายเต็มหมอน "อรุณสวัสดิ์ครับ" เขากระซิบเบาๆ พลางลูบไล้แก้มเนียนเบาๆ เมเบลขยับตัวเล็กน้อย แต่ยังคงหลับตาอยู่ ลูก้าจ้องมองใบหน้าของเธออย่างพิจารณา ความรู้สึกผิดแผ่ซ่านเข้ามาในใจ เมื่อคืนนี้ เขาไม่ควรปล่อยตัวไปตามอารมณ์แบบนั้นเลย "ลูก้า..." เสียงเธอแผ่วเบาเหมือนละเมอ ทำให้เขารู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก "ตื่นแล้วหรอครับ?"ลูก้าถามด้วยเสียงไพเราะ "อือ...เช้าแล้วหรอ?"

ณ ในบ้านของเมเบล แสงไฟสลัวสาดส่องกระทบพื้นผิวโต๊ะไม้ขัดเงา เวลาล่วงเลยมาเกือบสามทุ่มแล้ว เมเบลนั่งตรงข้ามรุ่นน้องคนสนิท หัวเราะคิกคักกับเรื่องตลกที่ลูก้าเล่า ถ้วยอาหารที่ถูกเก็บไปแล้วเผยให้เห็นรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเธอ เจมส์ ยืนพิงกรอบประตูห้อง ดวงตาคมกริบจับจ้องมายังเธออย่างไม่วางตา ไร้ร่องรอยของความรู้สึกใดๆ บนใบหน้าหล่อเหลา นอกจากความเงียบงัน เขาก้าวเท้าเข้ามาในห้อง แสงไฟสะท้อนกับนาฬิกาข้อมือเมื่อยกขึ้นดูเวลา "ดึกมากแล้ว กลับได้แล้วมั้ง" น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยอำนาจบางอย่าง "ดึกแล้วหรอเนี่ย? งั้นเธอจะกลับบ้านเลยไหม?"เมเบลเอ่ยถามลูก้า เสียงใส "ผมคิดว่าอยากจะอยู่กับพี่ให้นานกว่านี้จังเลยครับ คืนนี้ผมนอนกับพี่ได้ไหมครับ"เสียงที่ออดอ้อน คล้ายกับลูกหมาน้อยน่ารักที่กำลังร้องขอ เจมส์จ้องด้วยสายตาหึงหวง"ไม่ได้หรอก! เพราะคืนนี้ฉันจะอยู่ข้างๆเมเบลเอง"กล่าวด้วยเสียงเข้มครึม

รุ่งอรุณ แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องผ่านม่านสีขาวบางตามของห้องพักผู้ป่วย เมเบลลืมตาขึ้นช้าๆ ความเจ็บปวดจางหายไปบ้างแล้ว แต่ความรู้สึกหน่วงในใจยังคงอยู่ รอบกายเงียบสงัดเกินไป ราวกับเสียงเครื่องปรับอากาศที่ดังแผ่วเบาก็ยังบาดหู เจมส์เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม “วันนี้กลับบ้านได้แล้วนะครับ” เธอพยักหน้าเบาๆ รับรู้ แต่สายตากลับกวาดมองไปรอบห้องอย่างค้นหา ลูก้าไม่ได้อยู่ที่นี่ เขาไม่ได้มาเยี่ยมเธอเลย แม้แต่ข้อความสั้นๆ ก็ไม่มี เมื่อจัดเก็บของเสร็จ เมเบลเดินออกจากโรงพยาบาลอย่างเงียบงัน ความคิดวนเวียนแต่เรื่องของเขา "เขาไปไหน ทำไมถึงไม่มา" เจมส์มองหน้าเมเบล เขาสัมผัสได้ถึงความเศร้าในใจของเธอที่ออกมาจากดวงตามัวหมอง เดินก้มหน้าเหม่อลอยไร้อารมณ์ เจมส์เอียงคอมองเธอ พร้อมกับรอยยิ้มสดใส สายตาสื่อถึงความอยากเอาใจใส่

"เมเบล! นี่จะนอนไปถึงไหนเนี่ย? เที่ยงวันแล้วนะ ลงมาทานข้าวได้แล้ว!!!" เมเบลสะดุ้งตื่นจากเสียงตะโกนดังของแม่ เธอนึกถึงเรื่องเมื่อวาน วนคิดไปคิดมาไม่สิ้นสุดสักที กว่าเธอจะได้นอนหลับไป มันก็เกือบรุ่งเช้าของอีกวันแล้ว เพราะความคิดมากของเธอนั้นเอง จึงทำให้เธอตื่นสาย "ปวดหัวจังเลยย~" เมเบลพยายามควบคุมร่างกายไม่ให้หลับไหลอีกรอบ เธอลุกขึ้นด้วยความขี้เกียจ เดินลงไปข้างล่างและล้างหน้าเพื่อลบล้างความขี้เซาของเธอ "รู้สึกเหมือนบ้านมันหมุนได้เลย" "ตุ๊บ!" แม่ของเธอได้ยินเสียงเหมือนมีบางสิ่งตก จึงเดินไปดูด้วยความรวดเร็ว "เมเบล!" แม่ของเมเบลตกใจจนเบิกตาโต สิ่งที่อยู่ตรงหน้า คือเมเบลที่นอนสลบบนพื้น พร้อมกับเสียงลมหายใจแผ่วบางค่อยๆลดลง โรงพยาบาลรัฐบาล เวลา 13:17 น. แสงไฟสีขาวนวลจากหลอดฟลูออเรสเซนต์ส่องสว่างวาบเหนือศีรษะ แม่ ยืนรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เสียงเครื่องมือแพทย์ดังแผ่วเบาแทรกกับเสียงประกาศตามสาย ภายในใจแม่เงียบงัน "คุณหมอว่ายังไงบ้างคะ?" แม่ถามเสียงสั่นกับพยาบาลที่เดินออกมา พยาบาลสาวมองหน้าเขาด้วยความเห็นใจ "คนไข้แค่พักผ่อนไม่เพียงพอและร่างกายอ่อนเพลียมากค่ะ ทางเราให้น้ำเ

เจมส์หัวเราะคึกคัก ที่เห็นเศษอาหารเลอะเทอะเต็มทั้งใบหน้าของลูก้า "นี่! หยุดหัวเราะนะ ไอ้แก่!" "ว่าใคร ไอ้แก่?" "คุยกับใครอยู่ก็ ว่าคนนั้นนั่นแหละ!" "ฟังแล้วอารมณ์ขึ้นเลยว่ะ!!!!" เจมส์โมโหเลือดขึ้นหน้า พร้อมกับพูดด้วยเสียงที่โกรธเคือง ลูก้าลุกขึ้นยืน ขี้หน้าเจมส์ และทั้งตะคอกใส่เจมส์ "แก่แล้วยังจะอวดดีอีก!" "ไอ้เด็กบ้าเอ้ยย!!!!" "ก็เข้ามาดิ ไอ้แก่!" ในขนั้นที่ทั้งคู่กำลังจะตีกัน เมเบลทุบโต๊ะสองมือเสียงดังสนั่นสั้นไหว จนจานข้าวและอาหารเคลื่อนไหวตามไปด้วยแรงสั่นสะเทือน "หยุด!!!! ทำบ้าอะไรของพวกเธอเนี่ย นี่มันเป็นวันเกิดฉันนะ หัดทำตัวดีๆหน่อยสิ!" เมเบลตะโกนดุเขาสองคนเสียงดังไปทั่วทั้งห้อง สีหน้าของเธอดูไม่เป็นมิตรเลยสักหน่อย และยังมีดวงตาที่เคร่งขรึมมืดมนไปด้วยความโกรธ เจมส์กับลูก้าทำหน้าเสีย พร้อมกับเข้าไปปลอบโยนเมเบลใกล้ๆ "ขอโทษนะครับ ที่ทำให้พี่ต้องโกรธ เดี๋ยวผมป้อนข้าวให้นะครับ" ลูก้าเอาช้อนตักข้าวขึ้นมา เขามือสั่นเกร็งเล็กน้อย รวมถึงเอามือลองไว้ไม่ให้หก "อะอ้ำๆหน่อยครับ" ในตอนนั้นเอง เจมส์ลุกไปนั่งคุกเข่าขอโทษเมเบลที่ตักเบาๆ แววตาเผยให้เห็นถึงความรู้สึก