บทที่ 20 อ่อนแอบ้างแค่บางครั้ง (2)

เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เจอกันอีกครั้ง ที่เขาเข้าใกล้เธอขนาดนี้ กลิ่นหอมที่ว่าหอมตอนนี้มันใกล้จนตีวนเข้าจมูกเกิดเป็นความไหวหวั่น ความรู้สึกทุกชื่อเรียกมากองรวมกันอยู่ตรงกลางอก

“ร้องไห้ทำไม”

ระหว่างที่ถามริมฝีปากเขาแนบอยู่กับหูเธอ เสียงที่ดังเหมือนกระซิบนั้นทำให้เธอรู้สึกประหลาดจนต้องเบี่ยงหน้าหลบ

“ปล่อยก่อน งั้นไม่คุย”

“สัญญาก่อนว่าไม่ไล่ ไม่โกรธ”

เขายังไม่ปล่อยซ้ำยังกล้าต่อรองเธอ!

“ถ้าไม่ปล่อยตอนนี้จะโกรธจริง”

เขารีบผละออก ยกมือขึ้นสองข้างมาไว้เหนือเอว กางฝ่ามือหันมาทางเธอแล้วรีบก้าวขายาว ๆ ที่เธอเทียบไม่ได้นั้นเข้ามาในบ้านอย่างกับรู้ทันเพราะถ้าเขายังยืนอยู่หน้าประตูเธอไม่ให้เขาเข้ามาแน่

เจ้าเล่ห์!

“ลูกหลับแล้วจริงเหรอ พี่ยังไม่ได้กอดเลย”

“เขาเป็นไข้ก็เลยให้กินยาแล้วหลับไปเอง”

เธอตอบเขาทั้งที่ยังรู้สึกโมโห แต่ก็มีความรู้สึกอีกชื่อลอยอยู่ตามอากาศพยายามแทรกซึมเข้ามาในโพรงอก สายตาที่เขามองมา ความเป็นห่วงที่มาพร้อมกับความเจ้าเล่ห์นั้นทำให้เธอสับสนกับตัวเอง

“ขอเข้าไปดู”

เฌอริตาไม่ได้อนุญาตแต่ก็ไม่ห้ามเธอเดินผ่านเขาไปแล้วเข้าไปอาบน้ำเพราะมันดึกมากแล้ว บูมก็เดินเข้าไปหาลูกด้วยสีหน้าเป็นกังวล