ตอนที่ 1 พบกันอีกครั้ง...ในบ้านเดียวกัน

เสียงเครื่องยนต์หรูดับลงหน้าบ้านทรงโมเดิร์นสไตล์มินิมอลหลังใหญ่ในย่านใจกลางเมืองหลวง…

คีตะ โชติธาดา เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคมคาย นักศึกษาวิศวกรรมศาสตร์ปี 3 สถาบันดัง ปลดหมวกกันน็อกออกจากศีรษะ ขยี้ผมเล็กน้อยก่อนเดินเข้าบ้านด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าเล็กน้อยตามประสาคนเรียนโหด

วันนี้เป็นวันสุดท้ายของเทอม...เขาจะได้พักผ่อนยาว ๆ ตลอดสองเดือนช่วงปิดเทอมเสียที

ทันทีที่ก้าวเข้ามาในบ้าน กลับได้ยินเสียงหัวเราะของใครบางคน เสียงใส ๆ ที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน… แต่ฟังแล้วทำให้คิ้วเขากระตุกเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

“คีตะ~ กลับมาแล้วเหรอลูก!”

คุณแม่อัญญาเอ่ยเรียก พลางเดินนำเด็กสาวในชุดเดรสสีชมพูที่ดูสดใส และ…หน้าตาคุ้น ๆ แต่อ่อนวัยกว่าเขาเล็กน้อย เดินเข้ามาใกล้

“นี่น้องเมษาไงจ๊ะ… ลูกของคุณดิลกกับปาริฉัตร เพื่อนสนิทพ่อแม่น่ะ”

คีตะปรายตามองเธออย่างสุภาพ — ริมฝีปากยกยิ้มมุมปากนิด ๆ ตามมารยาท…แต่ดวงตาคมเข้มนั้นเฉยชาอย่างสิ้นเชิง

ในขณะที่เขาคิดว่า ‘น้องเมษา’ ก็เป็นแค่เด็กสาวน่ารักคนหนึ่ง—

เธอ…กลับมองว่า...เขาคือเจ้าชายในฝันมาตลอด 10 ปี!

‘พี่คีตะ!! ‘

เมษา ยืนตัวแข็งทื่อ ใบหน้าแดงก่ำ ใจเต้นระรัวเหมือนจะหลุดออกจากอก เธอพยายามสงบนิ่ง พยายามเก็บอาการให้ดูเป็นสาวเรียบร้อยแบบที่อยากให้เขาชอบ

‘อย่าเผลอร้องกรี๊ด...อย่าเผลอวิ่งไปกอดพี่เขา...’

‘พี่เขา...ยังหล่อกระชากใจเหมือนเดิม ไม่สิ ๆ ๆ!!’

‘หล่อมากกว่าเดิม หล่อแบบวัวตายควายล้ม’

ภาพความทรงจำแวบกลับเข้ามา...

เมื่อสิบปีก่อน…เธออายุแค่ 11 ปี

เขาอายุ 14 แต่กลับหล่อจนทำให้เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่เคยลืมได้เลย วันนี้เธออายุ 19 แล้ว และสอบติดมหา’ ลัยเดียวกับเขา—คณะสถาปัตย์!

คีตะยืนกอดอก มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างสงสัยเล็กน้อย

เธอดูสวยแบบใส ๆ ผิวขาวเนียนจัด ใบหน้าเรียวเล็กตาโต—ชุดเดรสสีชมพู ดูสวยใส สะอาดเรียบเนี้ยบ แต่ท่าทางดูกระตือรือร้นผิดปกติ

“เราเคยเจอกันมาก่อนเหรอ?”

เสียงทุ้มต่ำถามอย่างตรงไปตรงมา เมษาเกือบทรุดลงไปกรี๊ดกับพื้น—ไม่ใช่เพราะเขาจำเธอไม่ได้ แต่เพราะเสียงของเขายังทำให้เธอใจเต้นเหมือนตอนเด็กไม่มีผิด

“ก็ตอนงานวันเกิดของหนูไงคะ...” เธอยิ้มหวานแบบที่ซ้อมมาหลายปี

“พี่คียังตัดเค้กวันเกิดให้หนูเลยด้วยค่ะ!”

“ฮะ?” คีตะเลิกคิ้ว

“ตอนนั้นเธอตัวเท่าไอติมแท่งเองมั้ง...”

‘พูดงี้ได้ไงคะพี่คี! เมษาโตแล้ว โตพร้อมจะเป็นเจ้าสาวแล้วด้วยซ้ำ!’

เธอกรีดร้องในใจ แต่อมยิ้มเอาไว้—เพราะนี่แหละ…คือการเริ่มต้นใหม่ของเธอ เมษาจะทำทุกอย่างให้พี่คีตะตกหลุมรัก

ผัวะ!!

“ไอ้ลูกบื้อเอ๊ย!!” เป็นแม่ของเขาที่ตบไหล่เขาอย่างแรงจนแทบไหล่หลุด พร้อมมองเขาคาดโทษ

“หนูเมษาอย่าไปถือสาคีตะเลยนะลูก” คุณอัญญาหันมากล่าวเสียงอ่อน ก่อนจะจับมือนุ่มของเมษาแล้วพาเดินเข้าไปด้านใน

ภายในห้องนั่งเล่น คุณธนา—พ่อของคีตะ กำลังพูดคุยอยู่กับท่านทูตดิลกและคุณปาริฉัตร พ่อแม่ของเมษาอย่างเป็นกันเอง

“ต้องขอบคุณจริง ๆ ที่ให้เมษาได้มาอยู่ด้วยนะครับ” ท่านทูตดิลกกล่าวด้วยความสุภาพ

“เพราะโดนคำสั่งให้ไปประจำอยู่ที่สถานทูตอังกฤษ ผมกับปาริฉัตรก็ห่วงลูกสาวคนเดียวมาก จะให้ไปอยู่คนเดียวก็ใช่ที่”

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ” คุณอัญญายิ้ม

“ฉันอยากมีลูกสาวมานานแล้ว หนูเมษาน่ารักจะตาย”

คีตะที่เดินตามเข้ามาในห้องขมวดคิ้ว

“แม่พูดอะไรเนี่ย?” เขาถาม พลางเคี้ยวคุกกี้ที่เพิ่งหยิบมาจากจานในครัว

คุณอัญญาหันมายิ้มบาง ๆ ก่อนจะตอบ

“ตั้งแต่วันนี้ หนูเมษาจะมาอยู่กับเราน่ะสิ ห้องว่างข้าง ๆ ลูกยังไงล่ะ”

!!!

🌸 🌸 🌸

“โว้ยย~ ตื่นเต้นเกินไปแล้ว...” เมษาพึมพำขณะวางกล่องของใช้ลงบนเตียงใหม่ในห้องสีพาสเทลสะอาดตา

แม้จะยังไม่ได้จัดของเข้าที่เรียบร้อยดีนัก แต่เพียงแค่ได้ยืนอยู่ในห้องนี้—ข้างห้องของคีตะ เธอก็รู้สึกเหมือนได้ขึ้นสังเวียนรักที่เตรียมตัวมาอย่างยาวนาน

ย้อนไปก่อนหน้าหนึ่งวัน

“ไม่ค่ะ หนูไม่ไปอังกฤษ” เมษายืนยันเสียงแข็ง

“หนูเพิ่งสอบติดสถาปัตย์ หนูอยากเรียนที่นี่ค่ะ แม่ขา~” เมษาหันไปอ้อนแม่ เพราะรู้ว่าพ่อของเธอไม่ยอมใจอ่อน

“ไม่ได้ ลูกอยู่คนเดียวไม่ได้!”

“แต่หนูโตแล้วนะคะพ่อ หนูดูแลตัวเองได้จริง ๆ”

เสียงเถียงกันไปมาระหว่างพ่อลูกดังก้องทั่วห้องนั่งเล่น ก่อนที่เมษาจะงัดไม้ตายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลปนลูกอ้อนเต็มพิกัด

“งั้น...ให้หนูไปอยู่กับลุงธนากับน้าอัญญาแทนได้มั้ยคะ~?”

“ว่าไงนะ?” ท่านทูตดิลกเลิกคิ้ว

“ก็คุณลุงคุณน้าเป็นเพื่อนสนิทพ่อแม่นี่นา หนูจะได้ไม่เหงาด้วยไง~” 

เมษายิ้ม ส่งสายตาหวานใส พลางเอาหน้าถูไถต้นแขนพ่อของเธอ ในขณะที่คุณแม่ปาริฉัตรหรี่ตามองลูกสาวอย่างรู้ทัน

“ให้ลูกไปเถอะค่ะ อย่างน้อยก็ยังดีกว่าให้อยู่คอนโดคนเดียวจริงไหม?”

“...ก็ได้” ท่านทูตรดิลกยอมอย่างเสียไม่ได้

“ขอบคุณค่ะ คุณพ่อ” เมษายิ้มออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะกอดพ่อและหอมแก้มด้วยความรัก

เมษายิ้มออกมาอย่างสมใจ

“เมษา...จะจีบพี่คีตะให้สำเร็จให้ได้เลยคอยดู!” เธอพูดเสียงเบาในลำคอ ขณะค่อย ๆ แกะกระเป๋าเสื้อผ้าออกมาจัดเรียงลงในตู้

เสื้อผ้าในกระเป๋าล้วนเป็นชุดกระโปรงหวาน ๆ ที่เธอเตรียมไว้เพื่องานนี้โดยเฉพาะ—เพราะถ้าอยากจะให้พี่คีมองแบบคนรัก…เมษาจะต้องเนียนให้สุดและน่ารักให้สุด

เธอเหลือบมองประตูที่กั้นห้องกับห้องข้าง ๆ แล้วหัวใจเต้นแรงอีกครั้ง

‘จากวันนี้ไป...เราอยู่บ้านเดียวกันแล้วนะคะ พี่คี’

🌸

เช้านี้เมษาตื่นเร็วกว่าทุกวัน เพราะมันไม่ใช่เช้าธรรมดา—แต่มันคือเช้าที่เธอได้ตื่นในบ้านหลังเดียวกับ ‘พี่คีตะ’

“วันนี้ต้องสวย! ต้องสดใส! ต้องพร้อมจีบ!”

เธอพึมพำกับตัวเองหน้ากระจกขณะม้วนปลายผมให้เป็นลอนธรรมชาติ

ผิวเนียนใสที่โบกครีมบำรุงตั้งแต่เมื่อคืนดูเปล่งประกาย ชุดอยู่บ้านที่เธอเลือกเป็นเสื้อยืดสีขาวตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้น ดูน่ารักแต่ไม่โป๊จนแม่ดุ

ทุกอย่างถูกเซ็ตมาอย่างดี—แม้จะดูเหมือนลุคอยู่บ้านสบาย ๆ แต่แท้จริงแล้วคือลุคพิฆาตพี่คีตะที่ซุ่มซ้อมมาแล้วนับสิบรอบ

เมษาคว้าผ้าขนหนูพับใหม่ในตะกร้า กะว่าจะเอาไปช่วยคุณน้าอัญญาในครัว แต่ทันใดนั้น...

แกร๊ก...

เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น

เมษาชะงักฝีเท้า เงยหน้าขึ้น—แล้วโลกทั้งใบก็หยุดหมุนไปชั่วขณะ

พี่คีตะ...

ยืนอยู่ตรงหน้าห้องน้ำในสภาพเสื้อยืดตัวเดียวกับกางเกงวอร์มหลวม ๆ หยดน้ำเกาะตามใบหน้าคมคาย ร่วงลงช้า ๆ ตามแนวกราม และลำคอที่เปียกชื้น

เขากำลังล้างหน้า—เสยผมขึ้นอย่างลวก ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับเธอ

ช็อตนั้น...เมษาแทบหยุดหายใจ

ใบหน้าตื่นนอนของพี่คียังดูง่วงนิด ๆ แต่หล่อทะลุน้ำทะลุแสงยามเช้าอย่างกับหลุดออกมาจากโฆษณายาสระผม!

‘พี่คีตะ...ชนะน็อค!!’

แต่เธอไม่มีเวลาจะช็อกนาน เพราะบทของสาวหวานต้องเดินต่อ!

เธอรีบปรับท่าทาง ยืดหลังตรง สะบัดผมเล็กน้อย แล้วเดินเข้าไปยื่นผ้าขนหนูให้พร้อมกับรอยยิ้มสดใสที่สุดในชีวิต

“พี่คีตะคะ...ผ้าค่ะ”

คีตะเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือรับไปแบบงง ๆ

“ขอบใจ” เขาพูดเรียบ ๆ แต่แววตาดูยังไม่ค่อยตื่นเต็มที่

เมษายิ้มหวาน พยายามรักษาสมดุลรอยยิ้มกับเลือดที่กำลังจะพุ่งออกจมูก

‘นิ่งไว้เมษา...นิ่งงงง!’

เธอค้อมหัวเบา ๆ แล้วรีบเดินหนีออกมาด้วยท่าทางสวยงามเหมือนคุณหนู แต่ทันทีที่พ้นระยะสายตาของเขา...

‘กรี๊ดดดดดด~!!!’

เสียงหวีดในใจดังกระหึ่ม

‘นี่มัน...เปิดฉากตอนเช้าอันตรายมาก! หัวใจจะวายตั้งแต่วันแรกแล้วววว ยัยเมษา!!!!’

🌸 🌸 🌸