ตอนที่ 2 กิจวัตรของ...ว่าที่เมียพี่คี

“เมษา...หนูหั่นแครอทเป็นดอกไม้อีกแล้วเหรอลูก~”

เสียงหัวเราะนุ่มของคุณอัญญาดังขึ้นจากห้องครัว ตั้งแต่เช้าแสงแดดยังอุ่นอ่อน และกลิ่นขนมปังอบกับเบคอนก็ลอยตลบอบอวลทั่วบ้าน

“ก็หนูอยากให้คุณลุงคุณน้าทานอาหารแล้วอารมณ์ดีค่ะ”

เมษายิ้มหวาน ขณะวางแครอทรูปหัวใจลงในกระทะข้างไข่ดาว รูปหัวใจก็เช่นกัน

ตลอดสองเดือนก่อนเปิดเทอม

แทนที่จะไปเที่ยวพักผ่อนหรือช็อปปิ้งเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไป เมษาใช้ชีวิตอยู่ในครัว ทำอาหารกับคุณน้าอัญญาทุกเช้า — และแน่นอนว่าเธอทำด้วยใจทั้งหมด…เพื่อผู้ชายที่ชื่อ ‘คีตะ’

“พี่คีตะคะ กาแฟค่ะ”

เธอถือแก้วกาแฟดำมาเสิร์ฟตรงหน้าชายหนุ่มผู้มีผมสีเข้มยุ่งเล็กน้อยจากการเพิ่งตื่นนอน คีตะนั่งไขว่ห้างอยู่ตรงระเบียงบ้านด้านข้าง หันมารับแก้วอย่างเกือบจะไม่ทัน

“ขอบใจ”

เขารับไปแค่สั้น ๆ แต่แค่นั้นก็ทำให้เมษาระเบิดหัวใจตัวเองเบา ๆ

‘ฉันรู้ว่าพี่ไม่ชอบให้ใส่น้ำตาล...แต่หนูเติมความหวานไว้ในสายตาแล้วนะคะ’

เธอแอบคิดในใจ ก่อนจะรีบถอยห่างไปตั้งหลัก

พอตกบ่าย

เธอมักจะนั่งเล่นหมากรุกกับคุณลุงธนาผู้สุขุม ใจเย็น และชอบวางหมากเหมือนวางแผนธุรกิจ

“แน่ใจนะว่าเดินหมากตรงนี้?”

“มั่นใจค่ะลุง” เมษายิ้มตาหยี แล้ววางหมากกินม้าลุงธนาได้อย่างสวยงาม

“หืม...ฝีมือไม่เบาเลยนี่นา”

คุณธนาหัวเราะเบา ๆ

“เจ้าคี จะนั่งเงียบทำไม...มาเล่นด้วยกันสิ”

“ไม่เอาอ่ะ เหนื่อย” คีตะที่นอนอ่านแบบบ้านอยู่ตรงโซฟาในห้องรับแขกตอบเสียงเนือย

แต่บางวันเขาก็จะเข้ามาเล่นด้วยแบบไม่คาดคิด และเมษาก็เล่นแพ้ให้...แบบเนียน ๆ

‘ใครจะไปชนะคนที่เรารักกันล่ะ!’

และในวันหนึ่ง…

“ติ๊งต่อง~”

เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น เมษาที่กำลังเก็บผ้าเช็ดโต๊ะหน้าบ้านอยู่หันไปมองก่อนจะเดินไปเปิดประตู

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตเปิดกระดุมเม็ดบน ใบหน้าคมเข้มประดับรอยยิ้มกว้างราวกับพระอาทิตย์แสนอบอุ่นยืนอยู่หน้ารั้ว

“โย่ว คีตะอยู่มั้ย?”

“เอ่อ…อยู่ค่ะ เชิญเข้ามาก่อนค่ะ”

เมษายิ้มรับอย่างสุภาพ แต่ในใจแอบประเมินรูปลักษณ์ของอีกฝ่ายอยู่เงียบ ๆ

‘หล่อดีนะ…แต่ไม่ใช่สเป๊กแน่นอน ฉันรักพี่คีคนเดียว!’

“เราชื่อภูผานะ เป็นเพื่อนสนิทของคีตะตั้งแต่ม.ปลาย” เขาว่าพลางยื่นกล่องขนมในมือให้เธอ

“เรียกพี่ก็ได้ครับ น้อง...?” เขาเอียงคอถามอย่างเป็นกันเอง พร้อมยิ้มละลายใจ

แต่ก่อนที่เมษาจะได้ตอบ เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็ดังขึ้นจากบันได

คีตะในชุดเสื้อยืดสีขาวธรรมดา กับแจ็กเก็ตยีนส์สีน้ำเงินซีด เดินลงมาด้วยใบหน้าสะลึมสะลือ ผมยุ่งเบา ๆ ราวกับเพิ่งตื่นจากการงีบ—หน้ามึนแต่สายตามองเลยเธอไปมองเพื่อนตรง ๆ

แค่นั้น…หัวใจของเมษาก็เต้นแรงอีกครั้ง

‘แค่เสื้อยืดกับยีนส์ธรรมดา ทำไมพี่ถึงเท่ได้ขนาดนี้…’

เธอหลบสายตาเล็กน้อย ยกมือขึ้นกุมอกตัวเองเบา ๆ

“ไอ้ภูมาได้ไง?”

“เบื่ออะ อยากมาหามึง” ภูผาหัวเราะ

“เชิญพี่ตามสบายนะคะ” เมษายิ้มหวานให้ตามมารยาท ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านด้วยท่าทางสงบ...แต่ในใจฟูเกินต้าน

คีตะยืนกอดอก มองเพื่อนรักที่โผล่มาโดยไม่บอกล่วงหน้า

“มึงจะมาเพื่อ?”

“กูจะชวนไปเล่นเกมใหม่ที่ห้างฯ” ภูผายิ้มกวน ๆ แล้วก้าวเข้ามาใกล้ ดึงคอเสื้อเพื่อนให้โน้มมา

“ว่าแต่น้องคนนั้นชื่อไรวะ? ทำไมมาอยู่บ้านมึง?” เสียงกระซิบกระซาบมีความสนใจเต็มพิกัด

“เมษา ลูกเพื่อนพ่อกับแม่ เพิ่งสอบติดมหาลัยที่นี่” คีตะตอบเสียงเรียบตามสไตล์

“น้องเมษา~ สวย น่ารัก สดใส... มีเสน่ห์ว่ะ” ภูผายกมือทาบอกทำท่าจะละลาย

“มีแฟนยังวะ?”

“กูจะไปรู้เรอะ” คีตะเริ่มขมวดคิ้วอย่างรำคาญ

“มึงจะชวนกูเล่นเกมไม่ใช่เหรอ ไปดิ”

“เฮ้ย เดี๋ยว!” ภูผาหัวเราะแล้วเอาแขนพาดบ่าเพื่อน

“ไม่ใช่ว่า... มึงแอบเคลมน้องอยู่เงียบ ๆ หรอกนะ”

คีตะถอนหายใจแล้วหันหลังเดินนำ

“ไอ้ภู! มึงนี่มโนเก่ง น้องเขาเพิ่งปี 1 หาเรื่องให้กูชิบ…”

สองหนุ่มเดินไปทางลานจอดรถ คีตะหยิบหมวกกันน็อคของเขาแล้วโยนอีกใบให้ภูผา

ที่มุมหนึ่งของบ้าน…เมษาแอบเปิดผ้าม่านมองเงียบ ๆ

สายตาของเธอหยุดอยู่ที่มอเตอร์ไซค์สีดำด้าน ทรง Naked Bike รุ่นท็อปสุดของค่ายดังจากอิตาลี ที่วาววับและล้อเงางามจนสะท้อนแสงแดด

เบาะหนังแท้เย็บมือ ท่อไอเสียไทเทเนียมที่ส่งเสียงทุ้มต่ำขณะสตาร์ต—ทุกอย่างมันหล่อ มันเท่ มันคือลุคของพี่คีตะสุด ๆ

แต่เหนืออื่นใด...สิ่งที่ทำให้หัวใจเมษาเต้นไม่เป็นจังหวะคือร่างสูงในชุดเสื้อยืดนั้นเอง ที่ขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ด้วยท่วงท่าชำนาญ มือหนึ่งหมุนกุญแจ อีกมือสวมถุงมือขี่รถอย่างเท่

‘พี่คีตะหล่อเหมือนพระเอกหนังสายบู๊เลย… จะตายแล้ว!’

เธอกัดริมฝีปากล่าง กลั้นเสียงกรี๊ดในลำคอ

‘ผู้หญิงคนอื่นเห็นไม่ได้เด็ดขาด… เขาคือของฉัน!!’

🌸🌸🌸

🏬 ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง

เสียงเกมอาร์เคดจากชั้นบนของห้างชื่อดังกลางเมืองดังคลอไปกับเสียงผู้คนเดินขวักไขว่

สองหนุ่มในเสื้อยืดเรียบ ๆ กับกางเกงยีนส์ดูธรรมดา แต่กลับดึงดูดสายตาโดยเฉพาะจากกลุ่มสาววัยมหาลัยแถวนั้น

คีตะในชุดเสื้อยืดสีขาวกับแจ็กเก็ตยีนส์ทับบางเบา ผมหน้าม้าเซ็ตยุ่งนิด ๆ จากสายลมที่ขี่มอเตอร์ไซค์มา ส่วนภูผาก็หล่อไม่แพ้กัน ใส่เสื้อเชิ้ตเปิดคอ กับกางเกงลำลองและรองเท้าผ้าใบสีสด—ทั้งคู่เดินตรงไปยังโซนเกมทันที

“หึ วันนี้มึงอย่าพากูแพ้นะ ไอ้คี” ภูผาหัวเราะพลางหยอดเหรียญใส่เครื่อง

“มึงแพ้ตั้งแต่เกมที่แล้ว แล้วมั้ย” คีตะยักคิ้วอย่างท้าทาย

ขณะเดียวกัน ตรงมุมเสาใกล้ร้านคาเฟ่บนชั้นเดียวกัน

เมษาในชุดกระโปรงคิวท์โทนชมพูพีช พรางตัวหลังต้นไม้ปลอมข้างเสา มือหนึ่งกำแก้วชาไข่มุกแน่น ขณะแอบส่องกล้องทางไกลมองไปยังสองหนุ่มที่กำลังเล่นเกมยิงปืนกันอย่างดุเดือด

“โอ๊ย...ทำไมพี่คีตะถึงได้เท่แบบนี้นะเนี่ย!!!”

เธอบ่นเบา ๆ กับตัวเอง หน้าแดงจาง ๆ ขณะมองเขาหัวเราะกับเพื่อนอย่างเป็นธรรมชาติ

ข้าง ๆ เธอ มีชายหนุ่มในสูทเข้ารูปสีดำ ยืนกอดอกอย่างนิ่งขรึม

รูปร่างสูงโปร่งประมาณ 185 ซม. ผิวแทนแบบคนออกกำลังกายสม่ำเสมอ ใบหน้าคมเข้มสไตล์ลูกครึ่ง ดวงตาคมเฉียบภายใต้แว่นกันแดด ผมสีน้ำตาลเข้มเซ็ตเรียบร้อย หูข้างหนึ่งมีบลูทูธติดอยู่แบบแทบมองไม่เห็น

“อคิน” – บอดี้การ์ดหนุ่มฝีมือดีวัย 29 ปี ผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้และป้องกันตัวทุกแขนง เคยผ่านการฝึกในหลายประเทศและได้รับใบรับรองด้านการรักษาความปลอดภัยจากองค์กรระดับโลก

เขาคอยดูแลความปลอดภัยของเมษา—คุณหนูลูกสาวท่านทูตดิลก—มาตั้งแต่เธออยู่ชั้นประถม และแม้เขาจะขรึม เย็นชา แต่ในใจก็เอ็นดูเมษาเหมือนน้องสาวแท้ ๆ คนหนึ่ง

เขาพูดเสียงเบาแต่เด็ดขาดผ่านบลูทูธ

“คุณหนูเมษายังปลอดภัย กำลังตามเป้าหมายอย่างใกล้ชิด...ยังไม่ต้องเคลื่อนกำลังเสริม”

เมษาหันกลับมามองอคิน แล้วเอานิ้วแตะริมฝีปาก

“ชู่! อย่าเสียงดังสิ พี่คิน เดี๋ยวพี่คีตะรู้ว่าหนูตามมา”

อคินถอนหายใจเบา ๆ

“ครับคุณหนู แต่ถ้ามีอะไรผิดปกติ ผมจะพากลับทันที”

“ไม่ผิดปกติค่ะ แค่หัวใจหนูเต้นผิดจังหวะเท่านั้นเอง~”

เมษาพูดพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม ใบหน้าแดงเรื่อเหมือนสาวม.ปลายแอบชอบรุ่นพี่อยู่ไกล ๆ

อคินหันไปมองเด็กสาวในความดูแลที่กำลังก้มหน้าเขินอายซุกหลังต้นไม้ปลอมด้วยรอยยิ้มบาง ๆ มุมปาก

‘คุณหนูเมษา...โตขึ้นเยอะจริง ๆ’

เขาคิดในใจเงียบ ๆ ภาพของเด็กหญิงผูกผมหางม้าเมื่อหลายปีก่อนยังชัดเจนในความทรงจำ แต่ตอนนี้...เธอกลายเป็นสาวน้อยผู้แอบรักเข้าเต็มเปา

อยู่ ๆ เสียง “ฮึ่ย!” เบา ๆ ก็หลุดออกมาจากปากเมษา

“อะไรอีกล่ะคุณหนู...” อคินเลิกคิ้ว

เมษาหรี่ตามองไปที่หน้าร้านเกมอีกครั้ง

สาวสวย 2 คน—ในชุดไปรเวทเสื้อสายเดี่ยวกระโปรงสั้น—เดินเข้าไปหาคีตะและภูผาที่เพิ่งออกจากเครื่องเกม

“ขอโทษนะคะ...พี่เล่นเกมเก่งจังเลย~”

“มี I* หรือแอปฟ้าแอปเขียวมั้ยคะ? ขอแอดได้มั้ย~?”

คีตะดูจะไม่ได้สนใจนัก เขาเอียงคอเล็กน้อย แล้วหันไปมองภูผาที่กำลังอมยิ้มเจ้าเล่ห์

เมษาตาโต โกรธจนควันออกหู ฟองในแก้วชาไข่มุกแทบปะทุขึ้นมาเองจากความร้อนแรงในใจเธอ

“อ๊ากกกกก!! เดี๋ยวนี้สาว ๆ จีบผู้ชายกันเร็วมากแบบนี้เหรอคะ!! แถมจะแลกทั้งแอปเขียว แอปฟ้าอีก!! 😤”

เธอกัดหลอดชาไข่มุกจนแทบขาด ก่อนจะหันมากระซิบกับอคินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยน้ำเสียงเอาจริงเอาจัง

“พี่คิน! หนูขอเวลา 3 นาที...จะไม่ปล่อยให้พี่คีตะหลุดเข้าฮาเร็มของผู้หญิงพวกนั้นแน่ ๆ!!”

อคินขมวดคิ้ว

“คุณหนูจะทำอะไรอีกครับ?”

“สกัดดาวรุ่งสิคะ!!!” เธอกำหมัดแน่น

แล้วก็เริ่มปฏิบัติการทันที—เมษาปรับกระโปรงให้เรียบร้อย หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา แล้วทำทีเดินผ่านหน้าร้านเกมอย่างไม่ตั้งใจ

...ก่อนจะสะดุดพื้นและทำผ้าเช็ดหน้าหล่นพอดีตรงหน้าคีตะอย่างแม่นยำ

“อ๊ะ...! ขอโทษค่ะ...อ้าว...พี่คีตะ?”

เสียงใส ๆ เรียกชื่อเขาอย่างแสนดีใจ ทำเอาสาวสองคนนั้นถึงกับชะงัก

“โอ๊ย พี่คีตะ~ บังเอิญจัง~”

เธอยิ้มตาแป๋ว โบกแก้วชาไข่มุกขึ้นโชว์

“กินมั้ยคะ? หนูเลี้ยงได้นะ~”

คีตะขมวดคิ้วนิด ๆ

“เธอมาทำอะไรที่นี่?”

“ก็...มาเดินเล่นค่ะ~ เหนื่อย ๆ ก็เลยหาของหวานกิน แล้วก็ว่าจะไปหาอะไรทานพอดีค่า~” เมษาตีหน้าใสไร้พิษสง

“ว้าว น้องเมษา หิวข้าวมั้ย ไปทานข้าวกับพี่มั้ยจ๊ะ” ภูเสียงภูผาดังขึ้นทันที หนุ่มวิศวะหัวไวหันมาชวนด้วยรอยยิ้มละลายใจ

“ไอ้ภู น้อย ๆ หน่อย” คีตะเอื้อมมือยันหน้ามันออกไปให้พ้น

“อะไรล่ะ กูก็แค่ชวนน้องกินข้าวด้วยเฉย ๆ นี่หว่า” ภูผาขำ

“ค่า~ หนูไปด้วยค่า~” เมษาตอบรับทันควัน ก่อนจะส่งยิ้มให้ภูผาอย่างน่ารัก

(แต่ในใจน่ะเหรอ...กำลังมโนว่าตัวเองนั่งกินข้าวตรงข้ามกับพี่คีตะอยู่สองคน~)

ด้านภูผานั้น…ถึงกับหัวใจเต้นผิดจังหวะ

‘...น้องเมษาน่ารักชะมัด’

‘ใส ๆ แต่ก็ดูฉลาด มีเสน่ห์แบบไม่รู้ตัว...’

‘ถ้ามึงไม่เอานะคีตะ กูจะเอาแล้วนะเว้ย’

แต่แน่นอน…คนที่ไม่รู้เรื่องที่สุดก็คือ ‘ตัวต้นเหตุ’

คีตะพยักหน้า ก่อนเดินนำไปโดยไม่รู้เลยว่า... น้องที่อาศัยอยู่ในบ้านเดียวกันน่ะ แอบรักเขาเข้าเต็มเปาแล้ว

สาวสองคนนั้นได้แต่มองหน้ากันงง ๆ ก่อนจะถอยห่างจากวงสนทนา

“พี่คะ งั้นพวกหนูขอไปก่อนนะคะ~”

“ไว้เจอกันใหม่นะคะ…ถ้ายังไม่มีแฟนอะค่ะ” (เสียงเบาแทบไม่ได้ยิน)

เมษาโบกมือให้พวกเธอ ยิ้มหวานแบบไม่รู้สึกรู้สาใด ๆ ทั้งสิ้น

แต่ภายใต้กระโปรง...มือเล็ก ๆ ของเธอกำหมัดแน่น

‘ภารกิจสกัดดาวรุ่ง...สำเร็จ!’

ขณะที่อคิน—ซึ่งยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดจากไกล ๆ —ได้แต่ถอนหายใจ ส่ายหัวเบา ๆ

“คุณหนูตัวน้อยของผม... ยังซนไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ”