ตอนที่ 12 อุบัติเหตุ...ดีต่อใจ!!!

เสียงกระโดดเบา ๆ บนสแตนด์ชั่วคราว เสียงตะโกนจังหวะนับจากทีมลีดเดอร์ดังสลับกับเสียงนกหวีดของโค้ชบาสที่ยังสั่งให้ทั้งทีมวิ่งรอบสนามอย่างไม่มีหยุด

เสียงเป่านกหวีดของโค้ชบาสดังถี่ ๆ เป็นจังหวะ

“รอบสุดท้ายแล้ว! ขาสูง! อย่าลาก!”

ทีม R.C.U. Hawks วิ่งเป็นแถวเวียนรอบสนาม เหงื่อท่วมหลังแต่ยังไม่มีใครบ่นสักคำ—โดยเฉพาะคีตะที่ยังรักษาจังหวะวิ่งของตัวเองอย่างสม่ำเสมอ ดวงตาคมมองตรงไปข้างหน้า แต่สังเกตทุกอย่างรอบตัวเสมอ

อีกฟากหนึ่ง—บนแสตนด์เชียร์

ทีมเชียร์ลีดเดอร์ R.C.U. Crown ซ้อมเต้นกันอย่างกระตือรือร้น ท่าประสานของแต่ละคนเริ่มเข้าจังหวะมากขึ้น เสียงนับจังหวะจากหัวหน้าทีมดังขึ้น

“ห้า หก เจ็ด แปด! เตะ! หมุน! ชูมือ!”

เมษาอยู่ในแถวหน้า ท่าทางคล่องแคล่วเช่นเคย เธอเผลอยิ้มเล็กน้อยกับตัวเอง เพราะเมื่อครู่แอบเห็นคีตะวิ่งผ่านขอบสนาม—แม้เขาจะไม่ได้มองกลับมา แต่แค่นั้นก็ทำให้เธอใจฟูแล้ว

ทว่า...ในขณะที่เธอกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ —

“โอ๊ะ! ขอโทษทีเมษา~”

เสียงพร้อมกับแรงกระแทกจากด้านหลังดังขึ้น แรงชนแม้ไม่รุนแรงมากนัก แต่มากพอให้ร่างเล็กเสียหลักบนขั้นบันไดแคบ ๆ ของสแตนด์ที่ต่อชั่วคราว

เสียงกรีดร้องของบรรดารุ่นพี่เชียร์ลีดเดอร์ดังขึ้นด้วยความตกใจ

เมษารู้ว่าแผ่นไม้ใต้เท้าไม่มั่นคง จึงพยายามบิดตัวในอากาศเพื่อเลี่ยงแรงกระแทกใส่จุดสำคัญ

‘ต้องหมุนตัว เพื่อลดแรงกระแทก’

แต่ไม่ทัน

“เมษา!!”

เสียงของเขาดังขึ้นจากด้านล่าง

ตุบ!

วงแขนแข็งแรงคว้ารับร่างของเธอไว้ได้ทันเวลา อ้อมกอดอบอุ่นและมั่นคงทำให้หัวใจเมษาเต้นระส่ำ

“พะ...พี่คีตะ?”

ดวงตาเธอเบิกกว้างอย่างตกใจ มือทั้งสองข้างเผลอกำเสื้อของเขาไว้แน่น ร่างทั้งร่างแนบชิดกับอกแกร่งจนหัวใจของเธอเต้นแรงมาก

คีตะไม่ได้พูดอะไร สายตาคมกริบของเขาเหลือบมองขึ้นไปบนแสตนด์ แล้วเห็นร่างของมุกยืนอยู่ — พร้อมกับรอยยิ้มแห้ง ๆ และแววตาหวาดหวั่นเล็กน้อย

ก่อนเขาจะลดสายตากลับลงมามองคนในอ้อมแขน

“เธอเจ็บตรงไหนมั้ย?” น้ำเสียงนิ่ง แต่แฝงด้วยความร้อนรนที่ปิดไม่มิด

เมษาขยับตัวลงจากอ้อมแขนอย่างเก้ ๆ กัง ๆ พยายามยืน แต่ทันทีที่เท้าขวาแตะพื้น—

“อ๊ะ...” เธอร้องเบา ๆ แล้วเซเล็กน้อย

คีตะคว้าแขนไว้ทันที

“ตรงไหน?”

“ข้อเท้า...ข้อเท้าพลิกค่ะ”

คิ้วเข้มของเขาขมวดมุ่นทันที เขาอุ้มเธอขึ้น แล้วพาไปนั่งตรงม้านั่งข้างสนามอย่างรวดเร็ว ก่อนจะย่อตัวลงต่อหน้าเธออย่างไม่แคร์สายตาใคร

เสียงกรี๊ดบนสแตนด์ดังเบา ๆ เมื่อเห็นการกระทำของชายหนุ่ม

“ถอดรองเท้า”

เขาพูดสั่ง มือใหญ่ค่อย ๆ แก้เชือกรองเท้าออกอย่างระมัดระวัง แล้วรูดถุงเท้าเบา ๆ ข้อเท้าแดงเล็กน้อย ยังไม่บวม

“โชคดีที่ไม่บวมมาก แต่ต้องประคบน้ำแข็งทันที”

“พี่คีตะ...” เมษากะพริบตาปริบ ๆ ขณะที่มองเขานั่งกับพื้น ประคองเท้าของเธออย่างระวัง

หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะความเจ็บปวด...แต่เพราะแววตาแบบนั้นของเขา

“เงียบ” เขาพูดเบา ๆ โดยไม่มองหน้าเธอ

คีตะนั่งยอง ๆ อยู่ตรงหน้า คิ้วเข้มขมวดแน่นขณะมองข้อเท้าเล็กที่แดงขึ้นมาเล็กน้อย มือใหญ่ไล้เบา ๆ เพื่อประเมินว่าเธอบวมตรงไหนบ้าง เมษานั่งนิ่ง ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ...เพราะอยู่ใกล้เขาเกินไป และหัวใจก็เต้นแรงแทบจะหลุดออกมาด้านนอก

เสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้นตามด้วยเสียงเรียก

“เมษา!”

พี่เชอรี่รีบวิ่งมาพร้อมเพื่อนอีกคนในทีมเชียร์ ทั้งคู่ย่อตัวลงข้าง ๆ อย่างร้อนรน

“เป็นไงบ้าง? เจ็บมากมั้ย?”

พี่เชอรี่ถามเสียงรัว แต่สายตากลับชำเลืองมองไปที่คีตะด้วยเล็กน้อย

คีตะเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาคมสบกับเชอรี่ตรง ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่หนักแน่น

“ข้อเท้าพลิก ยังไม่บวม แต่ไม่ควรลงน้ำหนัก”

“...ต้องหยุดซ้อมใช่มั้ย?” เชอรี่ถามเสียงแผ่วลงนิดหน่อย

“ซ้อมดะ—” เมษากำลังอ้าปากจะตอบ แต่ต้องหุบปากทันทีเมื่อสายตาคมกริบตวัดมองเธอ

“ใช่” คีตะตอบสั้น ๆ แล้วหันกลับมารับถุงน้ำแข็งจากภูผาที่วิ่งไปหยิบมาให้

พี่เชอรี่นิ่งคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้า

“อืม...ไม่เป็นไร ยังไงก็เหลือแค่รอบชิงชนะเลิศแล้ว”

“หายไว ๆ นะ เมษา” พี่เชอรี่บอก ก่อนเธอจะลุกขึ้นหันไปพูดกับเพื่อนอีกคน แล้วทั้งสองคนก็รีบเดินกลับไปยังทีมเชียร์ที่เริ่มหยุดซ้อมกันหมด

คีตะยังคงนั่งนิ่ง ก่อนจะเอาถุงน้ำแข็งแนบข้อเท้าให้เมษาอย่างเบามือ

“อย่าขยับ รอ 15 นาที เดี๋ยวพาไปห้องพยาบาล”

“แบบนี้หนูก็เต้นเชียร์พี่ไม่ได้น่ะสิ” เมษาหน้ามุ่ย พลางมองเท้าตัวเองอย่างขัดใจ

“ยังจะห่วงเชียร์อีกนะ” เสียงทุ้มต่ำตอบกลับ ดุเบา ๆ แต่แฝงความเอ็นดู

“...”

“ใครผลักเธอ?”

“คะ?” เมษาขมวดคิ้วกับคำถามนั้น

“ฉันเห็น” เขาพูดเรียบ ๆ ดวงตานิ่ง แต่แฝงความไม่พอใจลึก ๆ

เมษาเม้มปากแน่น ก่อนจะตอบ

“...หนูว่าพี่เขาคงไม่ได้ตั้งใจค่ะ”

เขายังคงจ้องหน้าเธอ เหมือนจะอ่านความคิดทุกอย่างที่เธอพยายามปิดไว้ แล้วก็ถอนหายใจเบา ๆ พลางยกมือขึ้น ลูบศีรษะเธอเบา ๆ

“อย่าทำอะไรเกินตัวล่ะ”

มือใหญ่ลูบผ่านเส้นผมเธอด้วยความอ่อนโยนเพียงแวบเดียว ก่อนเขาจะลุกขึ้นเต็มความสูง แล้วหันหลังเดินตรงไปยังโค้ชบาส

เสียงบทสนทนาเบา ๆ ดังขึ้น

“โค้ชครับ ผมขอกลับก่อน พาเมษาไปห้องพยาบาล”

โค้ชพยักหน้าโดยไม่พูดอะไรมาก—เพราะเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ก่อนแล้ว

คีตะเดินกลับมา ก่อนจะพูดเสียงเรียบ

“ปะ กลับกัน”

เธอกำลังจะลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร เขาก็โน้มตัวลง แล้ว—

“ว้าย พี่คีตะ!!”

เมษาอุทานเสียงหลง เมื่อร่างของเธอถูกช้อนขึ้นในท่าเจ้าสาวแบบไม่ทันตั้งตัว

สองแขนโอบรอบคอเขาโดยอัตโนมัติ ใบหน้าแดงซ่านร้อนผ่าวจนแทบจะระเบิด

“เดินไม่ได้ ก็อยู่เฉย ๆ”

คีตะบอกเสียงเรียบ ก่อนอุ้มเธอเดินออกจากสนามบาส ท่ามกลางเสียงฮือฮา และเสียงกรี๊ดระงมจากเหล่าเชียร์ลีดเดอร์ และทีมฝึกซ้อมที่มองตามอย่างตาค้าง

🌸🌸🌸

เสียงเครื่องยนต์มอเตอร์ไซค์ดับลงหน้าบ้านใหญ่ คีตะดับมอเตอร์ไซค์แล้วลงจากรถ ก่อนจะหันไปพยุงเมษาที่ซ้อนท้ายอยู่ลงมาอย่างระวัง ร่างเล็กยังเกาะแขนเขาไว้แน่นเพราะเจ็บข้อเท้าเล็กน้อย

“เหยียบข้างซ้าย...เบา ๆ”

“ค่ะ…” เมษาพยักหน้า

คีตะเปิดประตูรั้ว เดินพาเธอเข้าไปในบ้าน ทันทีที่เปิดประตู—

“คีตะ ลูก…อ้าว หนูเมษา เป็นอะไรล่ะนั่น”

คุณอัญญาก้าวออกมาจากครัวด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นลูกชายพยุงเมษาเข้ามา

“ข้อเท้าแพลงนิดหน่อยค่ะ คุณน้า”

คุณอัญญารีบวางผ้ากันเปื้อนลงบนโต๊ะข้าง ๆ แล้วก้าวมาหาอย่างห่วงใยทันที

“ตายจริง…เจ็บมากมั้ยลูก?” น้ำเสียงแผ่วอ่อนโยน ดวงตาเต็มไปด้วยความห่วงใย

เมษาส่ายหน้ารัว ๆ

“ไม่มากค่ะ แค่นิดเดียวจริง ๆ ค่ะ”

คีตะที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กลับพูดแทรกขึ้นทันที น้ำเสียงทุ้มต่ำเรียบ ๆ แต่ชัดเจน

“ไม่ใช่นิดเดียว ต้องประคบเย็นทันที ถ้าปล่อยไว้จะบวม”

“อ้าว…พูดเหมือนหมอเลยนะเรา” คุณอัญญาหันไปมองลูกชายแล้วหัวเราะเบา ๆ แต่สายตาก็เต็มไปด้วยแววเอ็นดู ก่อนจะหันกลับมามองเมษาอีกครั้ง

“ไป ๆ ไปนั่งที่โซฟาก่อน”

คีตะไม่รอช้า พยุงร่างเล็กให้เดินช้า ๆ ไปยังโซฟาในห้องรับแขก มือหนาวางประคองแขนเล็กแน่น ราวกับกลัวเธอจะล้ม

เมษาหน้าแดงเล็กร้อนวูบ ใจสั่นเต้นระรัว

ใกล้เกินไปละค่า พี่คีตะ~ หนูจะเป็นลม

“เดี๋ยวแม่ไปหยิบน้ำแข็งให้”

คุณอัญญายิ้มอ่อนโยน แล้วเดินเข้าครัวไป

คีตะจัดการให้เมษานั่งลงเรียบร้อย ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งยอง ๆ ตรงหน้าเธอ มือใหญ่จับข้อเท้าเล็กตรวจเช็กอย่างใจเย็น

“อึ่ก...” เมษาสะดุ้งเฮือก แต่กัดปากกลั้นเสียง ดวงตาคมของเขาเงยขึ้นมามองทันที แววตำหนิชัดเจน

“เห็นมั้ย แค่แตะนิดเดียวก็เจ็บ” น้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ฟังแล้วใจสั่นกว่าโดนดุจริง ๆ

“มะ…ไม่เจ็บหรอกค่ะ หนูทนไหว” เธอส่ายหน้าแรง ๆ พยายามปฏิเสธ แต่เสียงสั่น

คีตะจ้องหน้าเธอ ดวงตาคมเหมือนอ่านทะลุความคิดทุกอย่าง เมษานั่งนิ่ง หายใจไม่ทั่วท้อง

ไม่นาน คุณอัญญาก็กลับมาพร้อมถุงน้ำแข็งพันผ้า ยื่นให้ลูกชาย

“ดูแลน้องดี ๆ นะ แม่ไปทำกับข้าวต่อ”

คีตะรับถุงน้ำแข็งมาก่อนจะเริ่มประคบให้ เขาทายาและพันข้อเท้าให้เรียบร้อย ขณะที่เมษานั่งซึม ใจเสียกับความคิดว่า— รอบชิงฯ เธอคงไม่ได้เต้นเชียร์เขาตามที่ตั้งใจ

คีตะเหลือบตามองหญิงสาวตัวเล็ก ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ

“รอบชิงฯ ไปนั่งเชียร์ตรงทีมก็ได้ เดี๋ยวฉันบอกโค้ชให้”

เมษาตาโตวาววับทันที

“จริงเหรอคะ!!”

“อืม”

เมษาแทบจะเด้งขึ้นมาเต้นโคฟเวอร์ K-pop ให้ดูตรงนั้นเลย หัวใจเธอกรีดร้อง—กรี๊ดดด! อยากจัดคอนเสิร์ตขอบคุณพี่คีตะให้ลืมโลกไปเลยค่า!