ตอนที่ 11 สู้เพื่อพี่คีตะ!!

ใต้ตึกคณะสถาปัตย์ ยามบ่ายคล้อย แสงแดดสีทองส่องลอดระเบียงลงมาบนพื้นกระเบื้องสีอ่อน ขับเงาของร่างบางในชุดนักศึกษาที่กำลังเดินลัดสนามหญ้ามายังโถงหน้าคณะอย่างรีบเร่ง เพราะสายแล้ว

แต่ก่อนที่เธอจะได้ก้าวเท้าเข้าไปถึงบันไดหน้าตึก...

“ขอโทษนะ—น้องชื่อเมษาใช่มั้ย?” เสียงหวาน ๆ แต่แฝงความร้าย ๆ ไว้ในน้ำเสียงนั้นดังขึ้นจากด้านข้าง

เมษาหยุดเท้า หันไปมองตามเสียง และก็เห็นกลุ่มนักศึกษาหญิงสี่ถึงห้าคนในชุดมหา’ ลัยเนี้ยบกริบ ยืนล้อมกันเป็นวงอยู่ข้างกำแพงบันได

หนึ่งในนั้นเป็นหญิงสาวผิวขาวจัด ผมยาวตรงถึงกลางหลัง แต่งหน้าเป๊ะจนดูโดดเด่น แม้จะอยู่ในลุคนักศึกษา

เธอก้าวออกมาข้างหน้าอย่างมั่นใจ

“พี่ชื่อแพรวนะ เป็นรุ่นพี่ปีสาม อยู่ชมรม RCU KC” เธอยิ้มบาง ๆ แต่แววตามาดร้าย (RCU KC = R.C.U. Kitta Crown)

“มีเรื่องอยากคุยด้วยนิดหน่อย...เกี่ยวกับพี่คีตะ”

เมษากะพริบตาปริบ ๆ สลับมองคนตรงหน้า กับเพื่อน ๆ ด้านหลังที่เริ่มตีวงล้อมแบบไม่เป็นธรรมชาติ

“ค่ะ?” เธอตอบเรียบ ๆ แต่ขยับกระเป๋าเป้บนไหล่เล็กน้อย

แพรวมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ อย่างจงใจให้ได้ยิน

“คือพี่ก็รู้นะ ว่าเราน่ะ อยู่ทีมลีดฯ แต่ดูน้องจะสนิทกับพี่คีตะเกินหน้าเกินตาไปหน่อยมั้ย”

เสียงเพื่อนข้างหลังกระซิบกันกันเบาๆ แต่ก็ดังพอที่เมษาจะได้ยินไปได้

“ใช่ป่ะวะ—วันก่อนเห็นเดินออกจากสนามด้วยกันด้วยอะ”

“น้องอะ รุกพี่คีตะมากเลยนะ...”

เมษายิ้มเล็กน้อย ไม่ตอบโต้อะไร แต่ก็ไม่ได้หลบตา เธอมองแพรวตรง ๆ ด้วยแววตาเรียบเฉย ก่อนเอ่ยเสียงนุ่ม

“แล้วพี่แพรวอยากพูดอะไรคะ?”

แพรวเลิกคิ้วนิด ๆ เหมือนแปลกใจที่รุ่นน้องตรงหน้าไม่ดูตกใจ ไม่ดูระแวง หรือหวั่นเกรงอะไรเลย

“พี่อยากให้เรา...อยู่ห่าง ๆ พี่คีตะหน่อย”

คำพูดนั้นชัดเจนเหมือนคำสั่ง แสดงความเป็นเจ้าของสุด ๆ จากน้ำเสียงและแววตา แต่เมษาทำเพียงเงียบไปชั่วครู่...แล้วคลี่ยิ้มหวาน

“อ๋อ...คงจะยากหน่อยค่ะ”

“เพราะหนูเป็นลีดเดอร์ทีม R.C.U. เวลาซ้อมก็ต้องอยู่ข้างสนามใกล้ ๆ พี่คีตะอยู่แล้ว”

เมษาแกล้งทำหน้าใสซื่อ กะพริบตาใส ๆ แบบแนบเนียน

“แล้วยิ่งตอนกลับบ้าน...พี่คีตะก็ใจดี ให้หนูซ้อนมอไซค์กลับด้วยแทบทุกวันเลยค่ะ”

พูดจบ เธอยิ้มพลางยกมือทัดผมเบา ๆ รอยยิ้มดูหวานใสอย่างน่ารัก แต่นัยน์ตากลับเต็มไปด้วยประกายความเจ้าเล่ห์แบบคนรู้ทัน

“เพราะงั้น...หนูคงแค่รับฟังนะคะ” เมษาเอียงคอเล็กน้อย ยิ้มหวาน...ก่อนเอ่ยปิดท้ายด้วยเสียงใส

“แต่จะทำตามมั้ย...ไว้หนูคิดเองนะคะ 😊”

แล้วร่างเล็กก็หมุนตัวเดินออกจากวงล้อมของสาว ๆ อย่างสง่างาม ปล่อยให้กลุ่มพี่ปีสามมองตามหลังด้วยความอึ้งปนเดือด

แพรวกำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง ขณะที่ความร้อนวูบแล่นขึ้นหน้า

นี่ไม่ใช่ยัยน้องเฟรชชี่น่ารักธรรมดาแล้ว

แต่คือ ‘ศัตรูหัวใจ’ ที่ต้องจัดการให้เร็วที่สุด

เธอหันไปทางเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

“มุก...”

“จัดการมันทีได้มั้ย? ...เอาให้เต้นไม่ได้สักพัก จะได้รู้ว่า ‘อยู่ใกล้พี่คีตะ’ มันต้องแลกด้วยอะไรบ้าง”

มุก หญิงสาวในชุดชมรมเชียร์ ยิ้มมุมปาก รับคำเบา ๆ

“อุบัติเหตุเล็ก ๆ สบายมาก”

🌸🌸🌸

หลังจากผ่านการแข่งขันรอบแรกได้ ทีมบาส R.C.U. Hawks ก็ชนะติดต่อกันจนสามารถเข้าชิงแชมป์กับมหาวิทยาลัย MEC ที่เป็นคู่แข่งเข้าชิงเมื่อปีที่แล้ว ซึ่งคีตะก็สามารถพาทีม R.C.U. Hawks คว้าชัยชนะมาได้ 

ดังนั้น ครั้งนี้จึงเหมือนเป็นนัดล้างตาระหว่างกัน

🏀 สนามซ้อมของ R.C.U. Hawks – ก่อนวันชิงชนะเลิศ

เสียงลูกบาสกระทบพื้นดังสม่ำเสมอ พร้อมเสียงเป่านกหวีดของโค้ชที่ไม่ยอมอ่อนข้อให้กับเหล่านักกีฬา แม้แดดจะคลุ้งไปด้วยไอร้อน...แต่ก็ไม่มีใครหยุดพัก

“สปีด! บลู—ส่งซ้ายเร็ว!”

“คีตะ! หมุนตัวแล้ววิ่งฉีกออกเลย!”

ทีมบาส R.C.U. Hawks ซ้อมหนักติดต่อกันหลายชั่วโมง ความเงียบจริงจังปกคลุมสนาม ทุกคนรู้ดีว่าเกมกับ MEC ไม่ใช่เกมธรรมดา — แต่มันคือแมตช์แห่งศักดิ์ศรี

ในขณะที่เหงื่อไหลซึมไปทั้งเสื้อ...สายตาคมของคีตะยังไม่ละไปจากลูกบาส ทุกการเคลื่อนไหวของเขาล้วนมีสมาธิ จิตใจจดจ่อกับการซ้อม ราวกับกำลังฝึกสติแทนการฝึกร่างกาย

จนกระทั่ง…โค้ชสั่งพักเบรก ทำเอาบรรดานักกีฬาถึงกับนอนแผ่ลงกับพื้นสนาม

“พี่คีตะ~”

เสียงใส ๆ ดังขึ้นจากขอบสนาม พร้อมกับเงาร่างของคนตัวเล็กในชุดเสื้อยืดเชียร์ลีดเดอร์สบาย ๆ ที่เดินเข้ามา พร้อมถุงผ้า

ทุกคนในทีมต่างยืดตัวขึ้นทันที เพราะรู้ว่านี่คือเวลาเติมพลังที่ปกติเมษาจะเตรียมเอาไว้ให้ทุกวัน

“ว้าวว น้องเมษา~ วันนี้ก็น่ารักเหมือนเคยน้า”

“วันนี้มีอะไรมาให้พวกพี่ ๆ จ๊ะ”

คีตะลุกขึ้นนั่ง ก่อนส่ายหัวไปมา

“พวกมึง ให้มันเบา ๆ หน่อย”

เมษายิ้มหวานให้กับบรรดาพวกพี่ ๆ ก่อนจะเปิดถุงผ้า แล้วหยิบกระติกน้ำใบใหญ่ที่มีชื่อแปะหน้าว่า ‘ทีม Hawks’ ออกมา

เธอยื่นกระติกให้กับภูผาและบลูอย่างเคย

“น้ำมะนาวผสมน้ำผึ้งค่า! สดชื่นเหมือนเดิมน้า~”

“สำหรับพวกพี่ ๆ ทุกคนค่ะ” เมษายิ้มหวาน

“โหหหห~ ขอบคุณมากเลย กำลังเหนื่อยสุด ๆ เลยจ้า”

ภูผากับบลูรีบหิ้วกระติกไปให้เพื่อน ๆ ในทีมด้วยความดี๊ด๊าทันที คีตะได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ

เมษาควักโหลแก้วใสที่มีฝาปิดสนิทออกมาอีกใบ ข้างในเป็นชิ้นมะนาวฝานบาง ๆ แช่ในน้ำผึ้งและเกลือหิมาลายาอย่างประณีต เย็นจัดจนมีละอองไอน้ำเกาะรอบขวด

เธอเดินตรงไปหาคีตะ แล้วยื่นโหลให้อย่างตั้งใจ

“ของพี่คีตะ...สูตรพิเศษค่ะ”

คีตะรับมา พลางมองเนื้อใสของมะนาวในน้ำผึ้ง

“แช่เย็นมาให้เลย?”

“อื้ม หนูแช่ทั้งคืนเลยนะคะ มะนาวฝานเป็นแผ่นแบบบางพิเศษด้วย!”

เขาเปิดฝาแล้วหยิบเข้าปากไปหนึ่งคำ ก่อนจะเคี้ยวช้า ๆ ดวงตาคมหรี่ลงเล็กน้อย

“…เปรี้ยว”

“เอ๋? มากไปเหรอคะ!?” เมษาทำหน้าตกใจ

“…แต่ดี” คีตะว่า แล้วหยิบเข้าปากอีกชิ้นหนึ่ง พร้อมกระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อยแบบที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว

เมษาหลุดยิ้ม หัวใจเต้นตึกตักอย่างห้ามไม่ได้

“หนูตั้งใจทำมาก ๆ เลยนะคะ”

“รู้” คีตะตอบสั้น ๆ

เมษากะพริบตาปริบ ๆ แก้มขึ้นสีจาง ๆ อย่างห้ามไม่ได้

บลูที่แอบมองอยู่แอบกระซิบกับภูผา

“กูว่า มะนาวมึงไม่ได้แช่ทั้งคืนแบบนั้นแน่ ๆ”

“เออ แล้วดูของไอ้คีดิ โหลแก้วเฉพาะตัว แถมแช่เจลเย็นมาอีก!”

“แถมแผ่นมะนาวบางยิ่งกว่าหนังสือกูอีก…”

“นั่นเรียกว่าหวานเว่อร์ปะวะ…”

“น้องเมษาน่ารักดีนะ” ไวน์ที่ยืนฟังอยู่ข้าง ๆ ก็ดื่มน้ำจากกระติกแล้วพูดนิ่ง ๆ

ภูผาหันขวับ

“พูดแบบนี้มึงจะจีบ?”

“จีบได้ปะล่ะ?” ไวน์ยักคิ้วกวน ๆ

“โห่ ไอ้ไวน์ มึงดู!!!” ภูผาโวยแล้วล็อกคอเพื่อนตัวเองทันที

“มึงเห็นตรงนั้นมั้ย!? รังสีความรักน้องเมษาทะลุโหลมะนาวออกมาแล้ว!”

“ใช่! กูเห็นคำว่า ‘รักพี่คีตะ’ ลอยในอากาศรอบตัวน้องเมษาเลย” บลูเสริม

“และมีแค่ไอ้คีคนเดียวที่ไม่รู้...โคตรบื้อ!!!” ภูผาพ่นลมหายใจแรงอย่างหงุดหงิด

“แล้วมึงคิดว่าไอ้คีรู้สึกยังไงกับน้องเขาวะ”

“กูว่า มันยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ”

“เออ ถ้าไอ้คีปฏิเสธน้องเมษา เดี๋ยวกูจีบต่อเอง” ไวน์ยักไหล่

“ไม่ได้โว้ยยยย!! ต้องกูดิวะ” ภูผาร้องฮึ่ม ๆ ไม่ยอม

“ตลกเหอะ กูว่า สุดท้ายถ้าไอ้คีไม่ได้กับเมษา…ก็ต้องเป็นกูนี่แหละ”

“บ้าหรอ!” ภูผาดันหัวบลู

“ต้องเป็นกูต่างหาก ไอ้กบ!”

“ไอ้ควาย!”

“ไอ้ไวน์ อย่างมึงก็ดีแต่ยืนหล่อเฉย ๆ!”

ไวน์ยืนกอดอก พยักหน้าอย่างภูมิใจ

“อย่างน้อยกูก็หล่อจริง ๆ”

และขณะที่ทั้งสามกำลังเถียงกันอยู่นั้น—เมษาก็เดินกลับไปยังสแตนด์เชียร์ เพื่อซ้อมต่อ

เสียงคีตะก็ดังขึ้นจากกลางสนาม

“เฮ้ย พวกมึง จะซ้อมต่อมั้ย?”

ทั้งสามคนหันกลับทันที

“ซ้อมสิวะ!! เพื่อความรัก! เอ๊ย! เพื่อชัยชนะ!!”