ตอนที่ 13 ตบมา...ตบกลับไม่โกง!!! (1/2)

ห้องทำงานส่วนตัวของท่านฑูต ณ สถานทูตไทย กรุงลอนดอน

ห้องทำงานหรูเงียบสงัด มีเพียงเสียงนาฬิกากรุกกรักบนผนัง กับเสียงพิมพ์คีย์บอร์ดจากปลายนิ้วของชายวัยกลางคนในชุดสูทเรียบเนี้ยบ

ท่านฑูตดิลก วัฒนสกุล นั่งอยู่หน้าแล็ปท็อป ดวงตาคมดุดันภายใต้แว่นกรอบบาง ขมวดคิ้วมองหน้าจออย่างเคร่งเครียด

ประตูเปิดออกเบา ๆ

คุณปาริฉัตร ภรรยาของเขาในชุดผ้าฝ้ายเรียบหรู เดินเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสารในมือ สีหน้าไม่ต่างกัน

“พวกเขาส่งมาอีกแล้วเหรอคะ?”

เธอเอ่ยเบา ๆ ขณะวางแฟ้มลงบนโต๊ะ

ท่านฑูตดิลกพยักหน้า ก่อนหันหน้าจอคอมพิวเตอร์ให้ดู เป็นข้อความภาษาอังกฤษ พร้อมโลโก้ปลอมแปลงของกลุ่มหัวรุนแรงกลุ่มหนึ่ง

“ ‘We will burn every flag. No diplomacy. No exceptions.’ ”

“ (เราจะเผาธงทุกผืน ไม่มีการทูต ไม่มีข้อแม้) ”

“พวกมันส่งไปให้สถานทูตทุกประเทศรอบยุโรปแล้ว ภายใต้ชื่อกลุ่ม ‘Black Dawn’ ”

ปาริฉัตรเม้มริมฝีปาก เธอเข้าใจความหมายของข้อความนั้นทันที ดวงตาสวยสะท้อนความไม่สบายใจอย่างชัดเจน

“ไม่ใช่แค่ขู่แน่ ๆ …”

“พวกมันมีข้อมูลข้างในมากกว่าที่เราคิด”

“...มีรายชื่อครอบครัวของเจ้าหน้าที่แนบมาด้วยใช่มั้ย?”

ท่านฑูตไม่ตอบ แต่เลื่อนหน้าจอลงช้า ๆ

ชื่อของเธอ และ “Maysa Watanasukul” ขึ้นมาเด่นชัด พร้อมโลโก้สถานทูตไทยอยู่ด้านบน

ปาริฉัตรเบิกตาเล็กน้อย

“พวกมันรู้ว่าเมษาเป็นลูกเรา…”

เธอกัดริมฝีปากแน่น สีหน้ากลายเป็นแม่หมีทันที

“ฉันจะบินกลับไทยไปหาลูก”

“เราฝากลูกไว้กับตระกูลโชติธาดา พวกเขาดูแลได้แน่ แต่…ฉันจะไม่รอจนทุกอย่างสายเกินไป”

“คนพวกนี้…มันไม่ได้แค่เล่นสงครามข่าวสาร”

ท่านฑูตถอนหายใจยาว

“ถ้าเธอกลับไทยตอนนี้ เราจะเสี่ยงถูกจับตาทั้งครอบครัว—”

“ไม่ใช่แค่เรื่องความปลอดภัย แต่มันจะกระทบถึงสถานทูตโดยตรง”

เธอเงียบไปครู่หนึ่ง

“ก็ไม่ต้องให้ฉันกลับในนาม ‘ภริยาท่านฑูต’ สิคะ”

“ฉันกลับในนาม ‘ลูกสาวตระกูลไทระ’ ก็ได้”

คำพูดนั้นทำเอาท่านฑูตนิ่งไปนิดหนึ่ง ดวงตาคมกร้าวสบกับภรรยาอย่างรู้ดีว่า...ถ้าตระกูลไทระต้องออกหน้า—พวกนั้นต้องเผาศัตรูจนทุกอย่างพังไม่มีเหลือ

“ฉัตร…”

“เธอเลิกเป็น ‘ไทระ’ ไปตั้งนานแล้ว”

“ฉันแค่เก็บดาบไว้ ไม่ได้ทิ้งมันนะคะ”

ท่านฑูตดิลกยังคงจ้องตาภรรยาเงียบ ๆ หลังประโยคนั้นหลุดจากริมฝีปากเธอ

รอยยิ้มบางปรากฏบนมุมปากของเขา ก่อนที่เขาจะเอื้อมไปคว้ามือเรียวขึ้นมาช้า ๆ ก้มลง…จูบหลังมือเธออย่างแผ่วเบา

“ฉัตร…เมษาเป็นเด็กฉลาด”

“เธอรู้จักแยกแยะ และระวังตัวเก่งกว่าที่เราคิด”

“ที่สำคัญ—มีอคินอยู่ด้วย”

ปลายนิ้วของเขาลูบไล้หลังมือของเธอเบา ๆ พร้อมสายตาจริงจัง

“เราแจ้งอคินให้ระวังมากขึ้น…ตอนนี้รอดูสถานการณ์ไปก่อน”

“อย่าเพิ่งเปิดเกมรุก…เรายังไม่เห็นไพ่ตายของอีกฝ่าย”

ปาริฉัตรยังดูไม่คลายกังวลนัก แต่ความอบอุ่นจากสัมผัสของสามีก็ค่อย ๆ ปลอบโยนความตึงเครียดลง

“คุณพูดแบบนี้ทุกครั้ง…จนฉันเผลอใจอ่อนทุกทีเลยนะคะ”

เธอยิ้มมุมปากเล็กน้อย มือข้างที่ถูกกุมไว้ยกขึ้นลูบใบหน้าคมของเขาแผ่วเบา

“เพราะทุกครั้ง…ฉันพูดความจริง”

ท่านฑูตกระซิบ ก่อนจะโน้มตัวลง—กดจูบลงที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน แล้วเลื่อนริมฝีปากลงมาที่พวงแก้ม ไล้ไปตามแนวคางมนอย่างแผ่วช้า

ดวงตาหวานของปาริฉัตรปรือเล็กน้อย ขณะปลายนิ้วเธอไล้ไปตามสาบเสื้อสูทของเขา

“คุณจะปลอบใจฉันแบบนี้ทุกวันไม่ได้นะคะ…”

ท่านฑูตหัวเราะเบา ๆ เสียงทุ้มเจือเสน่ห์คุ้นเคย ก่อนจะเลื่อนมือโอบเอวเธอเข้ามาแนบตัว—กลิ่นหอมจากผิวกายของหญิงสาวที่เขารักมาทั้งชีวิตยังคงทำให้ใจเต้นได้เหมือนวันแรก

“คืนนี้…เรายังมีเวลาอีกนิด”

“แต่พรุ่งนี้...ต้องประชุมแต่เช้าไม่ใช่หรือคะ?” เธอแกล้งถามเสียงแผ่ว

“ถ้าพรุ่งนี้เหนื่อย...งั้นวันนี้ให้ผมหายคิดถึงก่อนได้ไหมครับ?”

เขากระซิบที่ข้างหู ก่อนจะพาเธอถอยหลังไปยังโซฟาเบดตัวยาวหลังห้อง เสียงหัวเราะเบา ๆ กับจูบอ่อนหวานเริ่มกลายเป็นจังหวะลมหายใจที่ร้อนขึ้นเรื่อย ๆ

แสงไฟนวลสีส้มบนโต๊ะทำงานสะท้อนเงาสองร่างที่โอบกอดกันแนบแน่น ค่ำคืนในลอนดอนยังคงเงียบ…แต่ภายในห้องนี้กลับเต็มไปด้วยไออุ่นของความรักและความห่วงใยที่ไม่มีวันจาง

🌸🌸🌸

หลังจากเหตุการณ์ ร่วง-แล้ว-ได้กอดพี่ (แถมได้ถูกอุ้มกลับบ้าน!) เมษาก็ลั้นลาราวกับคนเพิ่งถูกหวยสามงวดติด 😌

แต่ที่เซอร์ไพรส์ยิ่งกว่าคือ…

คีตะเปลี่ยนจากมอเตอร์ไซค์มอนสตาร์คู่ใจ เป็นรถหรูสัญชาติอิตาลี ‘Verrani’ สีดำด้าน เงาวับจนนึกว่ารถล่องหนจากเจมส์บอนด์

จริง ๆ แล้วคือ แม่ของพี่คีตะบอกว่าขี่บิ๊กไบค์อันตรายเกินไป…แต่เมษาชอบคิดว่าเปลี่ยนเพราะเธอ

ยิ่งคีตะทำแบบนี้ยิ่งทำให้เหล่าบรรดาแฟนคลับของเขายิ่งไม่พอใจมากยิ่งขึ้น โดยเฉพาะกลุ่มของแพรว

“น่าหมั่นไส้เป็นบ้า…”

แพรวกัดเล็บพลางมองผ่านกระจกตึกเรียนอย่างหัวเสีย สายตาเธอไม่ละไปจากภาพตรงหน้า—คีตะประคองเมษาลงจากรถ Verrani คันหรูอย่างอ่อนโยน ก่อนจะส่งต่อให้เพื่อนของอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวล

“ดูสิ! ทำตัวติดกับพี่คีตะอยู่ได้ทุกวัน!”

“ให้ตายเหอะ กูอยากเอาแก้วปาใส่หน้า” แนนบ่นพลางเบะปาก

“เอาไงดี ตบมันเลยดีมั้ย?”

มุกที่ยืนอยู่ด้านหลังรีบพูด

“ฉันแกล้งมันไปแล้วนะ แต่พี่คีดันโผล่มารับไว้ทันอีก”

“แกทำอะไรก็พลาดตลอดแหละ ยัยมุก”

แพรวปรายตามองอย่างหงุดหงิด สีหน้าชัดเจนว่าไม่พอใจทั้งสถานการณ์และทีมงานไร้ฝีมือ

“ตอนเย็นพี่คีตะต้องซ้อมบาสใช่ป่ะ?” แนนเสนอแผนอีกครั้ง

“เราล่อมันไปหลังสนามบาสมั้ย จังหวะดี ไม่มีคน”

แพรวเป็นลูกสาวคนเดียวของนักธุรกิจชื่อดัง แม่ของเธอแยกทางกับพ่อตั้งแต่เด็ก ทำให้พ่อของเธอสปอยและเอาใจเธอมาก ไม่ว่าเธอจะทำอะไรผิดแค่ไหน บารมีของพ่อเธอก็คอยปกป้องตลอด ทำให้ไม่มีใครกล้ามีเรื่องกับเธอ

แพรวนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนแสยะยิ้มบาง ๆ แบบที่ไม่มีใครอยากเห็น

“เอาสิ...แค่ให้เจ็บพอจำได้ก็พอ เดี๋ยวฉันจะเป็นคน ‘เจอ’ มันนอนสลบเอง แล้วไปบอกพี่คีตะ”

“เนียนว่ะ…” แนนพยักหน้าชื่นชม

“ฉันจะทำเป็นตกใจ เสนอพาไปห้องพยาบาล แล้วอยู่เฝ้าให้...” แพรวกระตุกยิ้มมุมปาก

“รับรอง...พี่คีตะต้องเห็นใจและใจอ่อนกับฉัน”

“แล้วถ้าเพื่อนมันมาด้วยล่ะ?”

“ตบมันทั้งคู่” แพรวพูดอย่างเลือดเย็น

“มันจะได้เข้าใจซะทีว่า พี่คีตะ...ไม่ใช่ของพวกมัน”