Share

ตอนที่ 7

last update Last Updated: 2025-07-03 19:42:49

รถกระบะคันหนึ่งแล่นมาจอดบนลานกว้างของวัด ซึ่งล้อมรอบด้วยต้นไม้นานาพันธุ์เขียวขจีแลดูร่มรื่น ชายชราร่างผอมเกร็งที่กำลังกวาดใบไม้อยู่บริเวณนั้น หันมามองผู้มาเยือนก่อนจะยิ้มกว้าง เมื่อเห็นหน้าคนที่ลงจากรถ

“คุณรจ กับคุณวินท์ มาหาหลวงพ่อหรือครับ”

ชายชราร้องทักทายสองแม่ลูกอย่างคุ้นเคย สายตาเมียงมองไปยังหญิงสาวที่ตามมาด้วย บอกแววสงสัย เพราะไม่คุ้นหน้ามาก่อน

“จ้ะ ตาเหมือน  ท่านอยู่ไหมล่ะ วันนี้วันเกิดวินท์กับหนูปลาย ฉันพาลูกๆมาทำบุญวันเกิด”

คุณรจนาบอก พลางหันไปมองลูกชายกับปลายรุ้ง ที่กำลังเปิดฝาท้ายรถ ช่วยกันยกสังฆทานของคุณรจนา ซึ่งเป็นถังใส่น้ำใบใหญ่ขนาดร้อยลิตร บรรจุของใช้ต่างๆ จนเต็มล้นออกมานอกขอบถัง มาวางไว้ข้างรถ ด้วยอาการเหนื่อยหอบ

“ป้ารจคะ แน่ใจนะคะ ว่านี่คือสังฆทาน” ปลายรุ้งมองถังใส่น้ำใบใหญ่อย่างหนักใจ

หากต้องแบกกันไปถึงกุฎิของหลวงพ่อ คงไม่พ้นต้องหลังหักกันสักคน ของทำบุญวันเกิดของเธอกับนภวินท์ครั้งนี้ ป้ารจเป็นคนจัดหามาทั้งสิ้น รวมถึงอภิมหาสังฆทานถังนี้ด้วย

   “จะทำบุญกันทั้งที ต้องทำให้คุ้ม โดยเฉพาะหนูปลาย ไม่ได้ทำบุญวันเกิดมากี่ปีแล้วลูก ถ้าเอาของที่ทำในแต่ละปีมารวมกัน ป้าว่าน่าจะเยอะกว่านี้ด้วยซ้ำ” คุณรจนายืนยันด้วยรอยยิ้มปลื้มใจ

   “แม่เขาทำบุญแบบทบต้น ทบดอกน่ะปลาย” นภวินท์สรุปให้ฟัง ก่อนขอความช่วยเหลือจากมรรคนายกวัด “ลุงเหมือนครับ ช่วยเรียกเด็กๆมาขนสังฆทานหน่อย”

“วางไว้ตรงนั้นก่อนครับคุณวินท์ เดี๋ยวผมเรียกพวกเด็กวัดให้” พูดจบมรรคนายกวัดก็ล้วงกระเป๋ากางเกง หยิบโทรศัพท์มาโทร “ไอ้ดำ เอ็งเรียกเพื่อนๆเอ็งมาที่ลานวัดหน่อย มีของจะให้ขน เออ... มากันหมดนั่นแหละ”

   ไม่ถึงห้านาที เด็กวัดรุ่นกระทงราวห้าคนก็มาถึง ต่างช่วยกันขนของทำบุญเดินตาม ผู้ทำบุญทั้งสามมาที่กุฎิของเจ้าอาวาส ผู้ทรงศีลนั่งอยู่บนอาสนะที่รองด้วยเบาะสีน้ำตาลเข้ม คุณรจนาพาลูกชายกับปรายแสง คลานเข้ามาก้มกราบ

“ดิฉัน พาลูกๆมาทำบุญวันเกิดค่ะ”

คณรจนาแจ้งความประสงค์ พลางแตะแขนนภวินท์กับปลายรุ้งให้ขยับมาใกล้ๆ ผู้ทรงศีล

“สองคนนี่เขาเกิดวันเดียวกัน ปีนี้เขาเลยมาทำบุญพร้อมกันค่ะ”

   ถังสังฆทานถูกยกมาวางตรงหน้า นภวินท์กับปลายรุ้ง แตะมือบนถังร่วมประเคนพร้อมกัน สองหนุ่มสาวสบตากัน อย่างขันๆ เมื่อเห็นหลวงพ่อมองอภิมหาสังฆทานด้วยสายตาแปลกใจ ใครจะมองว่าไม่แปลกคงไม่ไหว คุณรจนาเป็นคนชอบทำบุญ และชอบทำแบบมากๆ เยอะๆ ชนิดที่หากวัดมูลค่าตามของที่นำมาทำบุญ คงได้บุญล้นเข่ง

   “อายุ วรรโณ สุขัง พลัง... มาหลวงพ่อจะมัดมือให้”

หลวงพ่อให้ศีล ให้พรเสร็จ ก็หยิบด้ายสายสิณย์ที่ปลุกเสกกับตะกรุด มามัดมือให้สองหนุ่มสาว เพื่อความเป็นสิริมงคล หลังจากจบพิธีการ พร้อมกับเด็กวัดกลุ่มเดิม ช่วยกันขนถังสังฆทานยักษ์ไปเก็บแล้ว คุณรจนาก็ขอตัวพาลูกชายกับปลายรุ้ง ไปปล่อยปลาที่ท่าน้ำวัด

“ได้ทำทั้งบุญทั้งทานครบเลยนะครับแม่” นภวินท์กระเซ้ามารดา หลังเดินขึ้นมาบนท่าน้ำแล้ว

“ขอบคุณป้ารจกับวินท์ด้วยนะคะ ที่พาปลายมาทำบุญ” ปลายรุ้งเอ่ยด้วยสีหน้าแช่มชื่น “นานแล้วนะคะ ที่ปลายไม่ได้มาทำบุญ ได้แต่สวดมนต์แผ่เมตตาไปตามประสา ครั้งนี้ถือโอกาสทำบุญให้พ่อกับแม่ไปด้วย”

รอยยิ้มละไมแต้มเต็มดวงหน้าอ่อนใส สองแม่ลูกจับมือของหญิงสาวที่เดินอยู่ตรงกลางไว้มั่น หัวใจทั้งสามดวง

เอ่อล้นด้วยความสุข

“คุณวิชิต เรากลับกันเถอะ” คนแอบมองละสายตาจากภาพตรงหน้า หันมาบอกคนที่ยืนข้างๆ

“ท่านจะให้ผมตามพวกเขาไปไหมครับ” เจ้าของสำนักงานนักสืบ มองทั้งสามที่กำลังขึ้นรถที่จอดไว้

ศีรษะได้รูป ที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำแซมเทาส่ายช้าๆ ขณะเบือนหน้าหันกลับไปมอง “ไม่ต้องหรอก ผมแค่อยากเห็นพวกเขาเท่านั้น” พูดจบก็หมุนกายเดินออกจากบริเวณที่หลบอยู่ แววตาของเขาทอประกายแข็งกร้าว ขณะหันไปมองคนทั้งสามอีกครั้ง ก่อนจะก้าวขึ้นรถที่จอดอยู่

   นภวินท์แวะมาส่งมารดาที่บ้าน ก่อนจะขับรถพาปลายรุ้งมาพบกับอินสรวง ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง พอมาถึงก็มีโทรศัพท์จากบรรณาธิการเรียกให้เข้าไปพบที่สำนักพิมพ์ เขาเลยทิ้งโทรศัพท์ให้เพื่อนสาวไว้โทรเรียก แล้วขับรถไปที่ทำงาน

   “มีอะไรด่วนหรือครับ เฮียเป๋ง”

นภวินท์เอ่ยถาม เปรมศักดิ์ บรรณาธิการบริหารนิตยสารท่องเที่ยวผู้เป็นเจ้านาย ที่นั่งยิ้มแป้นอยู่ในห้องทำงาน

   “แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ว่ะ”

เปรมศักดิ์ลุกขึ้นตบไหล่ช่างภาพหนุ่มทีหนึ่ง หลังจากนั้นเสียงร้องเพลง Happy birthday. ก็ดังลั่นขึ้น เพื่อนร่วมสำนักพิมพ์กรูกันเข้ามาในห้อง พร้อมเค้กวันเกิดมีเทียนเล่มเล็กจุดไฟสว่างนวลปักไว้

“สุขสันต์วันเกิดนะวินท์” เค้กถูกยื่นให้เจ้าของวันเกิด

“ขอบคุณมากครับ เซอร์ไพรส์แบบนี้ ไอเดียเฮียเป๋งแน่ๆ”

นภวินท์ยิ้มกว้าง หันมาพนมมือไหว้เจ้านาย ก่อนจะเป่าเทียนบนเค้กให้ดับ พลุกระดาษหลายอันถูกดึง ปล่อยสายรุ้งให้ร่วงลงมาใส่เจ้าของวันเกิดพร้อมๆกัน เสียงอวยพรดังเซ้งแซ่ แทบฟังไม่ออกว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร

“วันนี้เฮียเลี้ยง จองโต๊ะไว้แล้ว” เปรมศักดิ์บรรณาธิการบริหาร โอบไหล่ช่างภาพคนเก่งของสำนักพิมพ์ “อย่าปฎิเสธนาเว้ย เฮียตั้งใจเลี้ยงวันเกิดแก พร้อมๆกับฉลองยอดโฆษณาทะลุเป้า”

นภวินท์ปฎิเสธไม่ออก จำต้องพยักหน้ารับปากเจ้านายไป ชายหนุ่มนึกห่วงเพื่อนสาว แต่เขาเอาโทรศัพท์มือถือของมารดาให้เธอไปแล้ว หากเสร็จธุระเจ้าตัวคงโทรเรียก เวลานั้นเขาค่อยปลีกตัวออกมาจากงานเลี้ยงก็คงไม่สาย...

“สุขสันต์วันเกิดค่ะ คุณเมฆ”

หญิงวัยกลางคนร่างท้วมประคองถาดใส่ขนมเค้ก ที่ตกแต่งหน้าเค้กอย่างสวยงามมีตัวหนังสือเขียนว่า “สุขสันต์วันเกิด” มาวางไว้บนโต๊ะอาหาร กลางห้องโถงกว้าง ตรงหน้าเจ้าของวันเกิดที่นั่งประสานมือ ทำหน้านิ่งเฉย ราวกับรูปสลักหินนั้น ปีนี้เป็นเหมือนกับทุกๆปี ที่เจ้าตัวเลือกอยู่ฉลองวันเกิดที่บ้าน โดยไร้เงาผู้เป็นบิดา มีเพียงพี่เลี้ยงเป็นผู้จัดงานเล็กๆให้ พร้อมอบขนมเค้กให้เช่นเคย

“ขอบคุณครับ ป้าสุ”

ฆนากรเอ่ยด้วยเสียงเรียบเบา ริมฝีปากหยักโค้งขยับยิ้มนิดหนึ่ง คล้ายต้องการเอาใจผู้สูงวัยกว่า หากแววตาสีน้ำตาลเข้มนั้นยังคงนิ่งสงบ ดุจเดียวกับผืนน้ำที่ยากจะหยั่งถึงความรู้สึกได้

“ตาจรกำลังมาค่ะ ตานั่นเอาแต่ทำงานจนลืมนัดสำคัญ มันน่านัก”

สุณีเอ่ยถึงสามีด้วยน้ำเสียงรำคาญ ขจรเกียรติบ้างานอย่างหนัก นับตั้งแต่ได้พบจนตกลงใจแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ ไม่มีวันไหนที่เขาจะกลับมาถึงบ้านทันเวลาอาหารค่ำ นางต้องหิ้วท้องรอเขา หากเพราะความรักที่มีให้เขา ทำให้สุณีได้แต่บ่น

“มาแล้วจ้า!”

เสียงของคนที่ถูกบ่นถึง ดังเข้ามาก่อนตัว คงเป็นเพราะเขาได้ยินเสียงของภรรยาบ่นดังไปนอกประตู จึงรีบส่งเสียงรายงานตัวให้รู้ก่อน ร่างผอมสูงของผู้ช่วยท่านผู้อำนวยการ เดินเข้ามาในห้องโถงพร้อมกับหอบกล่องของขวัญและกระเป๋าเอกสารใบใหญ่เข้ามาด้วย สุณีรีบเข้าไปช่วยสามีถือของ พร้อมกับแอบหยิกหมับบนต้นแขนอีกฝ่ายทีหนึ่งเป็นการลงโทษที่มาสาย ขจรเกียรตินิ่วหน้าด้วยความเจ็บ แต่ไม่กล้าร้องได้แต่เบี่ยงแขนหนี

“ฉันไปเอาของขวัญ ของคุณท่านมาให้คุณเมฆ เลยมาสาย” เขาบอกภรรยาด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ

นั่นแหละ สุณีถึงยอมปล่อยมือ “แกควรรู้ว่าต้องมาถึงนี่กี่โมง แกให้คุณเมฆรอแบบนี้ มันไม่ดี” นางยังไม่วายอบรมสามี

“พอเถอะป้าสุ สงสารลุงจร” นายน้อยของทั้งสองเบรกศึก “ขอบคุณมากครับ ลุงจร”

สีหน้าของฆนากรคลายความเคร่งขรึมลงเล็กน้อย เขาลุกขึ้นมารับกล่องของขวัญที่ขจรเกียรติส่งให้ มือเรียวแตะบนกล่องนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลงมือแกะดูของภายใน กระดาษห่อสีสวยกับโบอันใหญ่ถูกฉีกแล้วโยนทิ้งบนพื้น ฝากล่องสีน้ำตาลเปิดออก เมื่อเห็นของที่อยู่ด้านใน ชายหนุ่มก็ถอนหายใจยาว แล้ววางกล่องทิ้งไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง ทิ้งให้ผู้สูงวัยกว่าทั้งสอง มองหน้ากัน

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • รุ้งปลายเมฆ   ตอนที่ 92.(จบ)

    “ตายยากจังวินท์ คิดถึงทีไร โทรมาทุกที” เธอรีบกดรับ ก่อนที่อีกฝ่ายจะวางสายไปก่อน “ไปไงวินท์ อื้อ... ใช่ปลายกับคุณเมฆกำลังจะไปที่บ้านพักที่จัน อะไรนะวินท์อยู่ที่นั่นเหรอ อีกสักชั่วโมงนะปลายกับคุณเมฆจะไปถึง อย่าแย่งกินกุ้งย่างหมดก่อนล่ะ”“นายวินท์ อยู่ที่รีสอร์ทเหรอ” ฆนากรถามคนที่เพิ่งกดวางสาย“ค่ะ บอกว่าพายายสิงห์ หลานเฮียเป๋งไปด้วย” ปลายรุ้งเล่าสิ่งที่ได้ยินให้สามีรับรู้ ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิม“ยายสิงห์ หลานเฮียเป๋งเป็นใครกัน” เขาขมวดคิ้ว แปลกใจชื่อประหลาดนั่นปลายรุ้งหัวเราะขำ ใครได้ยินชื่อเล่นของสิงหกัลยา เป็นต้องทำหน้าแบบนี้ทุกคน ผู้หญิงในประเทศไทยที่ชื่อสิงห์ จะมีสักกี่คน“เธอชื่อสิงหกัลยาค่ะ เป็นรุ่นน้องของปลายกับวินท์ที่มหาลัย ปลายเป็นพี่รหัสของยายสิงห์ เฮียเป๋งเจ้านายของวินท์เป็นน้าชายของยายสิงห์ นี่คงโดนเฮียเป๋งบังคับให้พายายสิงห์มาเที่ยวด้วยแหงๆ”“และคุณสิงห์ที่ปลายว่าเนี่ย หน้าตาเป็นยังไงสวยมั้ย”“สวยสิคะ ยายสิงห์แกเป็นลูกครึ่งไทยอิตาลี่ ขาวสูงหุ่นนางแบบเชียวแหละ เสียอย่าง...” ปลายรุ้งยิ้มแห้งๆ เมื่อนึกถึงวีรกรรมของสิงหกัลยา“เสียอะไร นิสัยหรือว่าอะไร” ฆนากรซักไซร้ เขาช

  • รุ้งปลายเมฆ   ตอนที่ 91.

    “ให้มันได้อย่างนี้สิวะ รับรองสิ้นปีเฮียแจกโบนัสไม่อั้น” เปรมศักดิ์ตบไหล่ช่างภาพหนุ่มแรง สีหน้าสดชื่นขึ้นทันตาเห็น“แล้วจะให้ใครไปเป็นล่ามให้ผม บอกก่อนนะว่าผมได้แค่ภาษาอังกฤษ ภาษาสเปนอิตาลี่เนี่ยผมไม่รู้สักคำ” นภวินท์ยังกังวลใจ“เรื่องนี้ไม่ต้องห่วง ฉันเตรียมผู้ช่วยให้แกแล้ว รับรองมีเซอร์ไพรซ์” เปรมศักดิ์หลิ่วตาให้ เขาหยิบโทรศัพท์มากดโทรหาใครบางคน“เออ... ไอ้วินท์มันรับปากแล้ว ไอ้ช่วงมันขาหักไปไม่ได้ เป็นไอ้วินท์ทำแทน รีบมารายงานตัวเลยนะ ไอ้วินท์มันอยู่ที่นี่แล้ว จะได้เตรียมแผนงานกันล่วงหน้า มาเลย มาเร็วๆ” พูดจบก็วางหู“ใครเหรอพี่ ที่หามาเป็นผู้ช่วยผม ที่สำนักพิมพ์เราไม่เห็นมีใครเก่งภาษาสเปนกับอิตาลี่สักคน” นภวินท์อยากรู้เหลือเกิน ว่าผู้ช่วยเขาเป็นใคร“น่าเดี๋ยว มาถึงแกก็รู้เอง” เปรมศักดิ์เอ่ยยิ้มๆราวครึ่งชั่วโมง ประตูห้องของบรรณาธิการฝ่ายบริหารก็ถูกเคาะ เมื่อได้ยินเสียงอนุญาตคนเคาะก็เปิดประตูเข้ามา นภวินท์หันไปมองพร้อมกับลุ้นตัวโก่ง คนที่เดินเข้ามาส่งยิ้มมาแต่ไกล“ดีจ้า น้าเป๋ง เฮียวินท์” เสียงใสแจ้ว ราวกับระฆังแตก ทักทายคนในห้องร่างสูงเพรียวในชุดกระโปรงยาวกรอมเท้าลวดลายแบบยิปซี มีเ

  • รุ้งปลายเมฆ   ตอนที่ 90.

    “อย่าคิดอะไรแบบนั้นอีกนะ คนดี”เขาแย้มริมฝีปากมอบรอยยิ้มแสนอบอุ่น ดวงตาคมทอประกายอ่อนหวาน ขณะก้มลงแตะริมฝีปากบนหน้าผากเนียน บนเปลือกตาทั้งสอง บนจมูกโด่งเล็กนั้น ก่อนจะกดริมฝีปากบนเรียวปากนุ่มหนักๆ“ปลาย... คุณคือผู้หญิงคนแรก คนเดียวในชีวิตผม”ชายหนุ่มทอดเสียงนุ่ม เอ่ยช้าและชัดเจน คลื่นความอบอุ่นไหลรินสู่หัวใจคนฟัง ปลายรุ้งหลับตาลงปล่อยให้ตัวเองซึมซับทุกถ้อยคำนั้นไว้ในหัวใจ ไม่มีคำว่ารักสักคำสิ่งที่สัมผัสนั้นมากกว่าคำว่ารักหญิงสาวแทบไม่รู้ตัวว่าร่างของตัวเอง ถูกเขาโอบประคองพามาถึงระเบียงริมน้ำบ้านของป้ารจตั้งแต่เมื่อไหร่“คุณพาปลายมาที่นี่ทำไมคะ ดึกแล้ว” น้ำเสียงของเธอช่างแผ่วพร่า เหลือเกินเมื่อเอ่ยถามเขาฆนากรยิ้มละมุน เขาประคองร่างบางให้นั่งบนผ้านวมหนาที่ปูไว้บนพื้นไม้ ดวงไฟสีนวลถูกเปิดไว้เพียงดวงเดียว บรรยากาศยามนี้เงียบสงบเย็นสบาย ท้องฟ้ากระจ่างนวลตาด้วยแสงจันทรา สายลมพัดพาความสดชื่นของแม่น้ำมากระทบกายแผ่วๆ สองร่างทอดกายนอนเคียงกัน ศีรษะเล็กหนุนท่อนแขนแข็งแรงของคนตัวโตต่างหมอน“เวลาผมเหงาหรือคิดอะไรไม่ออก ผมจะหอบผ้านวมมานอนดูดาว ดูดวงจันทร์แบบนี้” มือหนากุมมือเรียวไว้ในอุ้งมืออุ่น

  • รุ้งปลายเมฆ   ตอนที่ 89.

    “มีอะไรก็ผัดๆรวมกันมาเถอะ ฉันหิวแล้วนะ” ปลายรุ้งพูดแก้เก้อมือบางจับหน้าอกข้างซ้ายตัวเองที่กำลังเต้นรัวแรงด้วยความตกใจ ทำไมเธอต้องใจสั่นแบบนี้ด้วยนะ หญิงสาวมองร่างสูงใหญ่ ที่กำลังหั่นผัก เตรียมทำอาหารให้เธอด้วยสายตาไม่เข้าใจ เธอไม่เคยเกิดความรู้สึกแบบนี้กับนภวินท์มาก่อน เขาเคยจับมือโอบไหล่หลายครั้ง ทุกครั้งไม่เคยรู้สึกแบบนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ปลายรุ้งหาคำตอบให้ตัวเองไม่พบ“เสร็จแล้ว ข้าวผัดไส้กรอกของเชฟกระทะเหล็ก”ข้าวผัดไส้กรอกหอมน่าอร่อยถูกวางตรงหน้า ปลายรุ้งมองคนทำที่ภูมิใจนำเสนออาหารของตน ก่อนจะหยิบช้อนมาตักเข้าปาก ตาโตๆของจิตรกรสาวโตกว่าเดิม เมื่อพบว่ามันอร่อยเหลือเชื่อ รีบตักอีกคำเข้าปาก จากนั้นก็ไม่สนใจสายตาที่จ้องมองอีก“อร่อยใช่ไหม”ดวงตาคมจ้องหน้าเธอนิ่งริมฝีปากหยักโค้งเจือสีแดงสดขยับแย้ม ก่อนที่มือหนาจะยื่นมาแตะมุมปากหญิงสาว หยิบเม็ดข้าวที่ติดออกมาส่งเข้าปากตัวเองหน้าตาเฉย“อื้อ... อร่อยจริงๆด้วย”ปลายรุ้งอ้าปากค้าง มองคนที่กำลังกินข้าวด้วยความตกใจ หน้าร้อนผ่าวกับการกระทำของอีกฝ่ายคนบ้าอะไรกินข้าวติดปากคนอื่นได้ด้วย“นี่น้ำเดี๋ยวสำลักตาย ขี้เกียจผายปอด”เขาหัวเราะเบาๆ

  • รุ้งปลายเมฆ   ตอนที่ 88.

    “ฉันมีอะไรจะบอกนายแผนสักอย่าง”เฟอร์นันโดขยับเข้าไปใกล้นายแผน เขาก้มศีรษะป้องปากกระซิบบางอย่างที่หูของอีกฝ่าย บอดี้การ์ดของภัทรมือสั่นระริก หันมามองหน้าคนพูดก่อนจะพยักหน้าช้าๆ แววตาอ่อนแสงลง“ไอ้สุริยะ ฉันไม่จำเป็นต้องฆ่าคนที่ตายแล้วอย่างแก ให้มือฉันต้องเปื้อนเลือดสกปรก แกกำลังจะได้รับกรรมของแกแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า...”ร่างใหญ่ตัวของแผนขยับออกห่าง พร้อมกับหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เสียงหัวเราะบาดหัวใจคนฟังเหลือเกิน จนทนไม่ไหว“แกหัวเราะอะไรกัน นี่แกไม่ฆ่าฉันแล้วใช่ไหม”“ฉันไม่ฆ่าแกหรอก ถ้าแกตายแกจะไม่ได้ลิ้มรสความเจ็บปวด ของการตายทั้งเป็น”นายแผนหยุดหัวเราะ ดวงตาดำใหญ่จ้องหน้าเขาด้วยแววตาสมเพช ก่อนจะเอ่ยประโยค ที่ทำให้สุริยะต้องช็อคตาตั้ง“แกจำผู้หญิงสวยๆ ชุดแดง ที่งานเลี้ยงของคุณเฟอร์นันโดได้ไหม เธอเป็นเอดส์!”“แกพูดบ้าอะไร ฉันไม่เชื่อแกหรอก ถึงผู้หญิงคนนั้นจะเป็นเอดส์ แต่ฉันไม่เคยนอนกับผู้หญิงโดยไม่ป้องกัน” เขาค้านเสียงหลง“หึ... ป้องกันเหรอ คืนนั้นแกเมา แกลืมป้องกัน แกกำลังจะตายไอ้สุริยะ ตายด้วยความมักมากในกามของแกไงล่ะ” นายแผนตอกย้ำอีกครั้งสุริยะทบทวนความทรงจำก่อนจะใจหายวาบชาไปทั้งตัว คืนน

  • รุ้งปลายเมฆ   ตอนที่ 87.

    นภวินท์ยิ้มบางๆ ตบบ่าพี่ชายแรงๆ “อย่าคิดมากสิ ยายปลายน่ะขี้เหงา อีกไม่เกินอาทิตย์ ต้องรีบแล่นกลับมาหาพวกเราแน่” เขามั่นใจเหลือเกิน“นายเข้าใจปลายดีนี่ สมแล้วที่ปลายรักนาย”ฆนากรมองหน้าน้องชายด้วยแววตาเศร้า ชายหนุ่มเฝ้ามองปลายรุ้งกับนภวินท์ อย่างเงียบๆ ตั้งแต่กีรดารินทร์จากไป ปลายรุ้งพาตัวเองเข้าไปใกล้ชิดกับนภวินท์ จนไม่สนใจเขาเลย เขาพยายามจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าปลายรุ้งรักเขา แต่ท่าทีที่จิตกรสาวปฏิบัติต่อนภวินท์ ทำให้ฆนากรต้องถอยกลับมาอยู่ในมุมมืดของตัวเอง พ่อกับแม่และน้องชายกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง แต่ฆนากรกลับรู้สึกว่าตัวเองเหมือนอากาศที่ไม่มีใครสนใจ แม่เอาใจใส่ดูแลพ่อที่ไม่ค่อยสบาย ส่วนปลายรุ้งขลุกอยู่กับนภวินท์แทบเป็นเงาของกันและกัน ตัวเขาต้องรับภาระดูแลบริษัทแทนบิดา เวลาส่วนใหญ่หมดไปกับงาน เมื่อมีเวลาส่วนตัวเขาอยากใช้มันกับปลายรุ้ง แต่หญิงสาวกลับออกเดินทางท่องเที่ยว โดยไม่บอกลาเขาสักคำ เหมือนเขาไม่ใช่คนที่เธอเห็นความสำคัญอีก“ใช่ ฉันกับปลายเรารักกัน เรารักกันมานานแล้ว ตั้งแต่ก่อนที่นายจะได้รู้จักกับเธอ”นภวินท์มองอาการคอแข็งของพี่ชายอย่างขบขัน ฆนากรไม่เคยเปลี่ยนนิสัยชอบคิดเองเออเ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status