Mag-log inShare
ตอนที่ 19 พิษรักแรงหึง [1]
Huling Na-update:
2025-07-22 22:43:02
Pinakabagong kabanata
ร่ายรักท่านอ๋องไร้ใจ ตอนที่ 45 วสันต์เคียงคู่พธูยอดรัก
สองปีต่อมา“อิงเว่ยเร็วเข้าลูก หลงหลงอย่าวิ่ง ๆ” เสียงหวานของเยว่เล่อคอยเอ่ยเตือนบุตรสาวบุตรชายที่กำลังอยู่ในวัยซุกซนหลงหลงวิ่งไล่วิ่งแอบผู้เป็นน้องสาวอย่างนึกสนุก ก่อนจะวิ่งเข้าไปยังศาลาที่มีท่านอาจารย์รอท่าคอยสอนเขียนอักษรอยู่“จวิ้นอ๋องดูลูกสาวเราสิ ไม่ห่างพี่ชายเลยจริง ๆ”“ดีแล้วโตมาจะได้ไม่อ่อนแอ คนอื่นจะได้มิรังแกได้ง่าย ”“ท่านนี่คอยตามใจไปเสียหมด ระวังลูกจะเสียคนเอาได้นะเพคะ”“รู้แล้วน่า เยว่เล่อ...”“ท่านอ๋อง ไม่พอได้แล้วรึเจ้าคะ นี่ก็สองคนแล้วนะ” เยว่เล่อเพียงสบตาก็รับรู้ทุกสิ่ง“ไม่! ข้าอยากมีซักห้าหกคน นะ ๆ เยว่เล่อป่ะไม่อ่านแล้วนิทานพวกนี้ ไปเถอะนะ ๆ ”“เฮ้อ ก็ได้เจ้าค่ะแต่แค่รอบเดียวนะเจ้าคะ”“อืม ย่อมได้” จวิ้นอ๋องรับปากนางเพียงครั้งเดียวจริง ๆ หากนางต้องการเองรอบต่อไปนั่นก็ไม่นับกันแล้ว หึ ๆ”“ว๊าย อุ๊ย” เยว่เล่อตกใจที่จู่ ๆ ถูกอุ้มตวัดเข้าอ้อมแขนอย่างเร็วหลังสองสามีภรรยาจับพลิกคว่ำพลิกหงาย ทั้งนั่ง ทั้งยืน กันเสียหลายท่าจนสุขสมภิรมย์ เยว่เล่อก็ได้เอ่ยถามสิ่งที่ค้างคาใจมาตลอด“อาหลง เหตุใดตอนนั้นไม่ไปหากันบ้างเลย ทั้งที่ทุ่งหญ้ากับวังหลวงอยู่ไม่ไกล” เยว่เล่อเขี่ยยอดอ
ร่ายรักท่านอ๋องไร้ใจ ตอนที่ 44 ข้าหาได้ไร้ใจ
สองเดือนต่อมาพระราชวังมีการเฉลิมฉลองพิธีสมรสของจวิ้นอ๋องอย่างยิ่งใหญ่ ตระกูลอัน เผ่าทุ่งหญ้า ท่านตานาง ทั้งเสนาบดีใหญ่หลั่งไหลเข้ามาในงานพิธีที่จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ทันทีที่เจ้าสาวก้าวเดินออกมาผู้คนทั่วทั้งงามต่างตะลึงในความงามของเจ้าสาว สินสอดในงานมีมากมายจนเรียกเสียงฮือฮา จวิ้นอ๋องร่ำรวยใยจะปล่อยให้ภรรยานำสินเดิมออกมาแต่งงาน เขาจัดการทั้งเงินทอง ตั๋วเงิน ที่ดิน เครื่องประดับล้ำค่ามากมายมอบให้กับนางหลงหลงเดินเคียงข้างผู้เป็นมารดาและบิดาด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม ในที่สุดวันนี้เด็กน้อยก็มีครอบครัวพร้อมหน้า อีกทั้งท่านพ่อยังเก่งกาจ รูปงาม เช่นนี้ถึงจะเหมาะสมกับท่านแม่คนงามของเขา“อาหลง เยว่เล่อ วันนี้ข้าดีใจยิ่งนักในที่สุดเจ้าก็ได้มาเป็นลูกสะใภ้ข้าสมใจเสียที” ไทเฮามอบไข่มุกพันปีเป็นของขวัญวันแต่งงานของพวกเขา พร้อมที่ดินอีกมากมายท่านตานางก็หาได้น้อยหน้าไม่ มอบทั้งม้า ทั้งของล่ำค่าของเผ่าทุ่งหญ้าให้กับฝ่ายเจ้าบ่าวเช่นกัน“ขอบพระทัยฝ่าบาทเพคะ” เยว่เล่อและจวิ้นอ๋องร่วมดื่มสุรามงคลด้วยความชื่นมื่น ทั้งท่านตาและไทเฮาต่างกระซิบขอหลานอีกคนอย่างวาดหวัง ทั้ง จวิ้นอ๋องเองยังตกคำรับเป็นมั่นเป็นเหมาะ
ร่ายรักท่านอ๋องไร้ใจ ตอนที่ 43 ลุ่มหลงรัก
จวิ้นอ๋องบรรจงวางเยว่เล่อลงเตียงช้า ๆ สองตาประสานลึกซึ้ง จวิ้นอ๋องรีบถอดชุดจากตัวอย่างเร่งรีบ เพียงชั่วพริบตากายแกร่งก็เปลือยเปล่าต่อหน้าเยว่เล่อจนนางนึกอายต้องหันหน้าหนี“เยว่เล่อเร็วเข้า”“เร็วอันใด”“อ่อ เช่นนั้นข้าถอดเอง” จวิ้นอ๋องรีบร้อนไม่เสียเวลาปลดอาภรณ์น้อยชิ้นของนางให้เสียเวลา มือหนาเพียงกระชากชุดนางก็หยุดติดมือใหญ่ออกมา พลันปรากฏเรือนร่างงดงามขาวเนียนแก่สายตา เยว่เล่อพวงแก้มแดงปลั่งเนื้อตัวสั่นไหวจนแดงก่ำไปทั้งตัว“อ๊ะ อ๊า จะจวิ้นอ๋อง”“อืม เรียกอาหลง เยว่เล่อ”“อ๊ะ อะอาหลง อ่า” เยว่เล่อถูกจวิ้นอ๋องทรมานทั้งบนทั้งล่างพร้อมกันจนนางต้องดิ้นอย่างทรมานราวไฟเผา ลิ้นเปียกชื้นตวัดเลียตุ่มไตกลางเต้าใหญ่อย่างหลงใหล ลิ้นหนาดูดวนย้ำซ้ำ ๆ ที่ปทุมใหญ่ของนางครั้งแล้วครั้งเล่าจนเปียกชื้นมืออีกข้างก็ฟ้อนเฟ้นรุนแรงขึ้นตามแรงปรารถนาในนาง มือเยว่เล่อเองก็ปัดป่ายไปจนทั่วเนื้อตัวของจวิ้นอ๋อง จนเผลอลูบต่ำลงไปแต่นางยั้งมือไว้สะก่อน และนั่นทำให้จวิ้นอ๋องชะงักค้างตัวแข็งทื่อ เยว่เล่อจึงเปลี่ยนเป็นดูดดึงตุ่มเนื้อน้ำตาลของเขาแทน เลียนแบบที่เขาทำกับนาง ลิ้นเล็กดูดเลียตวัดไปมาเฉกเช่นเขาทำกับนางจวิ้นอ
ร่ายรักท่านอ๋องไร้ใจ ตอนที่ 42 มังกรน้อยจอมวุ่น
“ท่านแม่” หลงหลงวิ่งเข้าไปกอดมารดาอย่างคิดถึง เยว่เล่อย่อตัวดึงลูกชายเข้าสู่อ้อมอก มือลูบหลับปลอบจนหลงหลงสงบลง“ลูกแม่ โอ๋ ๆ ไม่ร้อง ๆ แม่อยู่นี่ ๆ”“ท่านแม่หลงหลงง่วงแล้ว” เด็กน้อยใช้สองมือขยี้ตาไปมาอย่างง่วงงุน“ป่ะเช่นนั้นเราก็กลับกันเถอะ” เยว่เล่อเตรียมจูงบุตรชายกลับไปเรือนนอกวัง“เจ้าจะไปที่ใดเยว่เล่อ”“กลับเรือนเจ้าค่ะ” เยว่เล่อตอบไม่มองหน้า“เหตุใดไม่นอนนี่ นี่ก็มืดค่ำแล้ว อีกอย่างหลงหลงก็ง่วงแล้ว จะทรมานเขาไปทำไมกัน”“ไม่ดีกว่าเจ้าค่ะ” เยว่เล่อดึงมือบุตรให้ออกเดินตาม“เยว่เล่อนอนนี่!” จวิ้นอ๋องครั้งนี้ไม่ฉายแววหยอกเย้า เอ่ยเสียงเข้มเชิงบังคับ“เฮ้อ ก็ได้แต่แค่ข้ากับหลงหลง อ๊ะท่าน!” เยว่เล่อตกใจตาโตที่จวิ้นอ๋องมิวายรังแกนางหลงหลงน้อยรู้ความรีบปล่อยมือมารดายกมือขึ้นปิดตาทำไม่รู้ไม่เห็น ยิ่งทำให้ผู้เป็นพ่อนึกเอ็นดูในความฉลาดเฉลียวของผู้เป็นบุตรชายจวิ้นอ๋องเมื่อเห็นว่าดึกมากแล้วก็จำใจล่าถอย เขามีวิธีที่จะทำให้เยว่เล่อใจอ่อนกลับมาชื่นชอบในตัวเขาเช่นเดิม ครั้งนี้เขาไม่ยอมให้นางหนีไปอีกแล้ว อีกทั้งหลงหลงน้อยของเขาช่างน่ารักน่าชัง แถมยังบอกว่ามีแต่บุรุษมาขอเป็นพ่อของเขาอีก ฟังแล้วใจ
ร่ายรักท่านอ๋องไร้ใจ ตอนที่ 41 เจ้าคือใคร [2]
“เอาล่ะ ๆ เก่งก็เก่ง นี่ก็ใกล้เวลาที่ข้าต้องไปแล้ว ว่าแต่เจ้าพลัดหลงงั้นรึ เหตุใดถึงได้มาเดินในวังหลวงเพียงลำพัง”“ไม่ ๆ ข้าแอบท่านแม่มา”“ห๊ะ แอบมาแล้วพ่อแม่เจ้าเป็นผู้ใดเล่า ป่านนี้ไม่ตามหาเจ้าให้วุ่นแล้วรึ”“ชู่ว ข้าไม่มีพ่อ มีเพียงท่านแม่ท่านตา ถึงจะมีแต่คนแย่งกันเป็นพ่อข้ามากมายก็ตามที” หลงหลงยกนิ้วขึ้นมาป้องปากอย่างน่าเอ็นดู พร้อมยื่นหน้าไปกระซิบเบา ๆ กับผู้ที่ตนนับว่าเป็นสหายใหม่“หึ แม่เจ้าเป็นหญิงงามเช่นนั้นรึ หญิงงามเช่นไรเจ้าถึงไม่มีพ่อ รึพ่อเจ้าเอ่อ ตายแล้วงั้นรึ” ยิ่งได้พูดคุยจวิ้นอ๋องก็หลวมตัวลุ่มหลงกับความช่างพูดของเจ้าเด็กหลงหลงหลงหลงเองก็นึกชอบบุรุษผู้นี้ ปกติเขาไม่ยอมพูดคุยกับบุรุษคนไหนยาวเหยียดขนาดนี้“แน่นอนแม่ข้างามสมชื่อ พ่อข้าเห็นท่านตาบอกว่าเป็นบุรุษไร้ความรับผิดชอบ เขาไม่ชอบแม่ข้า ข้าแอบได้ยินมาว่าเป็นชาวต้าเว่ย”“บุรุษต้าเว่ยเราใยจะไร้ความรับผิดชอบ” จวิ้นอ๋องจู่ ๆ ก็คิ้วกระตุก ใยในใจเขารู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง“ท่านอ๋อง ได้เวลาแล้วขอรับ” หลี่อี้เอ่ยเตือน ในใจนึกเหมือนเห็นพ่อกับลูกกำลังสนทนากันอยู่ก็มิปาน หน้าก็คล้าย ท่าทางก็เหมือน ก่อนจะส่ายหัวน้อย ๆ กับความคิ
ร่ายรักท่านอ๋องไร้ใจ ตอนที่ 40 เจ้าคือใคร [1]
หลงหลงเมื่อเห็นว่ารถม้าหยุดนิ่งและเสียงของมารดาไกลออกไปก็ออกจากที่ซ่อนอีกทั้งรีบวิ่งลงจากรถม้า เด็กน้อยมองจดจำที่ ๆ รถจอดอยู่อย่างขึ้นใจ ขอเพียงไปเที่ยวชมเมืองใหญ่แห่งนี้เพียงครู่ก็จะกลับมาซ่อนอยู่ที่เดิมก็คงทันมารดาพอดีเด็กน้อยวิ่งเร็ว ๆ เข้าไปในที่ ๆ เป็นสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ ดวงตามองสอดส่องไปทั่วทั้งตำหนักน้อยใหญ่ที่ตั้งเรียงราย เหล่าทหารเดินสวนเป็นขบวน นางกำนัลเองก็มีแต่คนงาม ๆ สิ่งของแปลกตาทำให้เด็กน้อยเพลิดเพลินจนลืมเวลา เดินลัดเลาะมาเรื่อย ๆ จนเข้าใกล้ลานใหญ่ที่แว่วเสียงดนตรีและพูดคุยของผู้คน โดยมิทันได้ระวังทางก็สะดุดล้มเข่ากรแทกพื้นอย่างแรง“หลี่อี้ นั่นลูกหลานผู้ใด” จวิ้นอ๋องที่เห็นเด็กชายตัวน้อยล้มลงก็รีบวิ่งเข้าไปหา“เจ้าเด็กน้อย”“ฮือ” หลงหลงส่งเสียงครางเพียงครั้งเดียวก็กลั้นเจ็บ เบ้หน้าน้ำตารื้นแต่ก็มิยอมส่งเสียงร้องไห้แต่อย่างใดจวิ้นอ๋องตะลึงเมื่อเด็กน้อยมองหน้าเขา ดวงตาเช่นนี้คล้ายนางยิ่งนัก เพียงครู่ก็ได้สติรีบเปิดกางเกงมองดูเข่าของเด็กน้อยที่เห็นว่าปริแตกเพียงเล็กน้อย จึงช้อนอุ้มเดินอาด ๆ ไปยังเรือนที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี“เจ้าชื่ออะไรเจ้าเด็กน้อย” จวิ้นอ๋องเอ่ยเสียงท
Maaari mong magustuhan
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01
ชาไทยเย็น17.6K viewsปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ
มู่โร่ว169.2K viewsเสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน
อันอี่หราน104.6K viewsฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ
ซินต้งหรูสุ่ย211.9K viewsสลักรักอ๋องนักรบ
ซินเหมย / ณศิกมล37 viewsชะตารักชายาของจวิ้นอ๋อง
วริษา3.9K viewsฮูหยินที่ท่านไม่ต้องการ
Lovedee7.7K viewsเกิดใหม่อีกที เป็นพระชายาก็ไม่เลว
หมอนบนโซฟา181 views
