ตอนที่ 9 ท่านอ๋องไปที่ใด [1]

ภาพบุรุษท่าทางองอาจแผ่กลิ่นอายสูงศักดิ์เดินแบกร่างของสตรีเดินผ่านทั้งขบวนทหารและเหล่านางกำนัล ทั้งหมดเมื่อแลเห็นพร้อมทั้งปะทะเข้ากับสายตาทรงอำนาจก็ต่างก้มหน้างุดไม่กล้ามอง จนกระทั่งจวิ้นอ๋องผ่านไปพลันก็เกิดเสียงซุบซิบตามหลัง

เดินแบกสตรีน่าตายไม่นานก็มาถึงตำหนักเหมันต์ ขายาวก้าวโดยมิได้สนใจเสียงต่อว่าพร้อมแรงดีดดิ้นของนางซักนิด

“ท่านอ๋องข้าเจ็บนะ!”

“รู้จักเจ็บด้วยรึ” จวิ้นอ๋องยกมือขึ้นปัดถูกันไปมา ก่อนจะสะบัดชายชุดนั่งลงเคียงข้างเยว่เล่ออย่างจงใจ พร้อมกับที่ยื่นใบหน้าเข้าไปมองสำรวจใบหน้าขาวเกลี้ยงของนาง

“ข้าก็คน โอ๊ะ!” เยว่เล่อลืมตัวเผลอขยับพลิกตัวพิงเตียงนอน ทำให้นางสะดุ้งตกใจพร้อมกับถูกอาการเจ็บร้าวจู่โจม

“คุณหนู” ไห่ถังรีบคุกเข่าก้มหน้าเมื่อเห็นว่าผู้ใดอยู่กับเจ้านายของนาง

“ดูแลนายเจ้าให้ดี อย่าได้ออกไปก่อเรื่องวุ่นวายอีก” จวิ้นอ๋องพูดน้ำเสียงนิ่งหากแต่คนที่คุ้นเคยอย่างเยว่เล่อก็สามารถจับสังเกตได้ว่าจวิ้นอ๋องกำลังหงุดหงิดนางเต็มที

พูดจบก็ลุกเดินดุ่ม ๆ ออกไปโดยมิได้พูดล่ำลาใด ๆ กับนาง ท่าทางเย็นชาไร้ใจของเจ้าของตำหนักใหญ่ทำให้เยว่เล่ออดที่จะบ่นอีกทั้งตัดพ้อชายในดวงใจเสียไม่ได้

“โอ๊ะ โอ๊ย ๆ ไห่ถัง ๆ เอาหมอนมารองให้ข้าที”

“คุณหนู นี่เจ้าค่ะ คุณหนูพลิกตัวเบา ๆ สิเจ้าคะ” ไห่ถังที่เห็นสีหน้าแสดงอาการเจ็บปวดของผู้เป็นนายก็ทำสีหน้าคล้ายกับจะร้องไห้ในใจสงสารผู้เป็นนายเต็มอก

“ไห่ถัง เจ้าอย่าทำหน้าเช่นนั้นสิ ข้าไม่เป็นไรจริง ๆ เพียงเจ็บนิดหน่อยเพียงเท่านั้น” เยว่เล่อมองสาวใช้ตัวน้อยด้วยแววตาเอ็นดูจึงพูดเช่นนั้นออกไปเพื่อให้นางเบาใจ

วันเวลาช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าในความคิดของเยว่เล่อ นางทำได้เพียงนอนคว่ำหน้าอ่านหนังสือ เขียนอักษร ฟังไห่ถังเล่าข่าวลือซุบซิบต่าง  ๆ ในวัง เกือบสัปดาห์แล้วที่เยว่เล่อนางนอนอยู่บนเตียงอย่างเบื่อหน่ายในที่สุดแผลก็หาย ยาสรรพคุณชั้นดีเลิศที่จวิ้นอ๋องประทานให้นั้น ช่วยสมานแผลของนางได้เร็วขึ้นซ้ำไห่ถังยังขยันทาให้นางบ่อยครั้ง ตอนนี้มันจึงทิ้งรอยให้เห็นแต่ไม่เด่นชัดนัก

‘พ่านพ่าน ครั้งหน้าข้าจะประมาทนางไม่ได้เสียแล้ว’ ใช่ว่าเยว่เล่อจะไม่เห็นว่านางส่งสัญญาณให้คนของนางไปตามคนในงานเลี้ยงมา แต่ครานั้นเยว่เล่อโง่เขลาความหึงหวงบังตาเกินไปจึงเข้าไปตบตีนางเพื่อเรียกสามัญสำนึกเสียหน่อย

“ไห่ถังวันนี้ท่านอ๋องไปที่ใด” เยว่เล่อนั่งให้สาวใช้หวีผมอยู่หน้ากระจกจึงเอ่ยถามไห่ถังขึ้นมา หลายวันแล้วไม่ได้พบเจอพระองค์ นางรู้สึกนึกถึงจนในใจร้อนรุ่มขึ้นมา