ตอนที่ 12 ท่านอ๋องกลับจวนเจ้าค่ะ [2]

“เยว่เล่อคารวะท่านซู่ วันนี้เยว่เล่อเสียมารยาทแล้วเจ้าค่ะ” 

แม้ในใจบุรุษสูงวัยเช่นเสนาบดีซู่จะคิดนึกชังนาง แต่ไม่อาจหวั่นไหวกับความงามไร้ที่ติของนางได้ เนินอกขาวผ่องที่มองเห็นเพียงวับ ๆ แวม ๆ แต่ก็ชวนหวาบหวิวไม่น้อยนั่น อีกทั้งหน้าตาท่าทางผิวพรรณนางอีก เล่นเอาชายสูงวัยที่ยังไม่เสื่อมในกามเช่นเขาตาวาววับขึ้นมาเสียไม่ได้ และนั่นไม่อาจจะรอดพ้นสายตาคมปลาบของคนผู้หนึ่งไปได้จึงเลือกยกจอกสุราขึ้นดื่มจนหมดในคราเดียว

“ไม่เกรงใจ ๆ มาเถอะ เช่นไรก็มาแล้วมาดื่มกับข้าสักจอกเถอะ”

“เจ้าค่ะ” เยว่เล่อเดินมานั่งแทรกที่ว่างระหว่างจวิ้นอ๋องและเฟยเซียน นั่นทำเอานางตวัดตามองเยว่เล่ออย่างนึกชัง

เยว่เล่อรับเอาจอกสุราจากเสนาบดีซู่ยกกระดกดื่มจนหมด สุราดีหากแต่ร้อนแรงไปหน่อยดื่มไปเพียงจอกเดียวก็ทำเอานางร้อนรุ่มเสียแล้ว โหนกแก้มนางรื่นสีแดงขึ้นน้อย ๆ 

‘หึ! ดื่มไม่เก่งแต่อวดดีเสียจริง!’ เฟยหลงต่อว่าสาวใช้ต้นห้องในใจ

“เจ้ามาทำไม!” ทั้งสี่นั่งดื่มพูดคุยกันตามปกติ แต่หากมีใครสังเกตจะพบว่าตอนนี้สายตาอ๋องหนุ่มเหี้ยมสักเพียงใด อีกทั้งยังลอบกัดฟันเอ่ยถามเสียงเย็นให้ได้ยินเพียงเขาและนางแค่สองคน

‘สตรีน่าตายใครใช้ให้นางแต่งกายเช่นนี้ออกจากบ้านกัน ของ ๆ เขาก็ต้องมีเพียงเขาที่ชมได้ กลับไปเห็นทีต้องกำราบเสียหน่อย’

“มาตามท่านไง” เยว่เล่อเอ่ยเพียงเท่านั้นก็ส่งยิ้มหวานหยดให้ ก่อนจะเริ่มแสดงความเป็นเจ้าของจวิ้นอ๋องในทันที 

“ท่านอ๋องเยว่เล่อรู้สึกมึนหัวเสียแล้วสิ” เยว่เล่อแสร้งซบอิงอกแกร่ง ปากก็พร่ำพูดว่ามึนหัวเกรงว่าสาเหตุมาจากสุราดีของเสนาบดีซู่เป็นแน่ นางทั้งอิงแอบทั้งคว้ากอดแขนแกร่งอย่างไม่เกรงใจรึว่าเอียงอายเช่นสตรีต้าเว่ย 

ท่าทางของนางที่ทำกับจวิ้นอ๋องเล่นเอาเฟยเซียนถึงกับอ้าปากหวอพูดไม่ออก นี่นางมาแย่งจวิ้นอ๋องไปอย่างหน้าด้าน ๆ เลยรึ

“เช่นนั้นเยว่เล่อไปพักผ่อนที่เรือนข้าก่อนดีรึไม่”

“ไม่ล่ะ ข้าไม่อยากติดเสนียด เอ๊ย! ไม่อยากให้เตียงเจ้าเปื้อนประเดี๋ยวต้องวุ่นวายทำความสะอาดอีก”

“อ๋อ เช่นนั้นรึเช่นนั้นท่านอ๋องเอาเช่นไรดีล่ะ จะอยู่ต่อรึจะกลับข้าเห็นว่าเยว่เล่อนางไม่สู้ดีนัก” เสนาบดีซู่แทบสำลักสุรายิ่งเยว่เล่อนางกอดซบแขนแกร่งถูไถไปมาชายเสื้อนางยิ่งขยับต่ำ

ใช่ว่าจวิ้นอ๋องอ่านสายตาเสนาบดีเฒ่าไม่ออก เขาเองมองจากมุมนี้ก็แทบสำลักเช่นกัน เนินอกขาวผ่องสองลูกเบียดกันภายใต้ป่านปี้ของนางทำเอาเลือดในกายเดือด อีกทั้งการที่บุรุษอื่นมองนางยิ่งทำให้อารมณ์อ๋องหนุ่มเดือดในอกรุ่มร้อนแปลกประหลาด ในใจก็นึกเกิดหวงไม่อยากให้ผู้ใดมองนาง เมื่อไม่อาจทนต่อสายตาโลมเลียของเฒ่ามากกามได้ ก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วไม่เสียเวลาต้องร่ำลา เสนาบดีผู้นี้ต่อไปคงไม่พ้นเป็นศัตรู รู้ทั้งรู้ว่านางเป็นสาวใช้ตำหนักเหมันต์แต่ก็ยังบังอาจมองนาง

มือแกร่งดั่งคีมเหล็กคว้าท่อนแขนเสลาลากไปตามทางอย่างนึกโมโห เมื่อถึงรถม้าคันใหญ่ก็ผลักนางเข้าไปด้านในอย่างแรงตามพายุอารมณ์ที่กำลังก่อย่อม ๆ ในใจ 

“โอ๊ย ข้าเจ็บนะท่านอ๋องผลักมาได้ นี่คนนะเจ้าคะ!”