ตอนที่ 10 ท่านอ๋องไปที่ใด [2]

“วันนี้ท่านอ๋องไปงานเลี้ยงจวนเสนาบดีซู่เจ้าคะ เห็นพ่อบ้านหูบอกว่ากว่าท่านอ๋องจะกลับก็คงเป็นยามโหย่ว (18.00 น.) เจ้าค่ะ”

“อืม เช่นนั้นคืนนี้ข้า...จะเข้าครัวทำอาหารรอท่านอ๋อง รีบเถอะไห่ถังนี่ยามใดแล้ว” เยว่เล่อคิดไปถึงเมื่อจวิ้นอ๋องกลับถึงจวนแล้วพบว่านางทำอาหารและรอกินข้าวพร้อมท่านอ๋องคงดีใจเป็นแน่ เช่นนั้นนางจะช้าไม่ได้ ร่างเย้ายวนรีบลุกเดินเร็วตรงไปยังห้องครัวเพื่อลงมือปรุงอาหารด้วยตนเอง พร้อมสั่งพ่อบ้านหูไม่ต้องให้คนมาทำครัวรบกวนนาง

“ท่านอ๋องชอบ วันนี้ข้าจะทำสุดฝีมือ” เยว่เล่อตั้งใจปรุงอาหารวันนี้จนสุดฝีมือ นาน ๆ นางจึงได้ทำครัวทีไม่ใช่ว่าทำไม่เป็นรึไม่อร่อย แต่นางไม่มีเวลาต่างหาก

ใช้เวลากว่า 3 เค่อ อาหารโปรดของจวิ้นอ๋องจึงแล้วเสร็จ เยว่เล่อให้ไห่ถังและสาวใช้คนอื่น ๆ ยกอาหารตั้งสำรับเพราะได้เวลาอาหารเย็นพอดี

นางตักแค่พอทานสองคน ที่เหลือก็แบ่งให้สมาชิกในจวนคนอื่น ๆ หากเป็นคนภายนอกที่ไม่รู้ตื้นลึกก็คงไม่แคล้วคิดว่านางเป็นฮูหยินของจวนอ๋องใหญ่แห่งนี้เป็นแน่

“เอาล่ะรอเพียงท่านอ๋องมาเท่านั้น เช่นนั้นไห่ถังเฝ้าไว้ข้าไปเปลี่ยนชุดซักหน่อย”

“เจ้าค่ะคุณหนู” ไห่ถังขานรับผู้เป็นนายอย่างแข็งขัน

ด้านเยว่เล่อนางเร่งเดินกลับห้องมาเปลี่นชุดใหม่ หากแต่ก็ยังเป็นชุดตามเอกลักษณ์ที่นางชื่นชอบ กระโปรงสิบสองจีบสีแดงแกมขาวถูกนำมาทาบที่ตัวก่อนจะประณีตสวมใส่ สวมทับท่อนบนด้วยเสื้อตัวสั้นสีแดงปักลายดอกโบตั๋นคอกว้างลึกจนเผยให้เห็นเนินอกขาวผ่องนวลเนียน ก่อนจะนำริ้วผ้าป้านปี้สีชมพูนำมาผูกทับไว้ด้านหน้าทิ้งชายยาวลงด้านข้าง เมื่อเสร็จแล้วก็หันซ้ายแลขวาเป็นที่พอใจแล้วจึงหยิบฉวยเอาผ้าไหมพิมพ์ลายขึ้นมาคลุมไหล่ ผมถูกปล่อยยาวสลวยปักเพียงปิ่นธรรมดา ชาดถูกนำมาแต่งแต้มเพียงบาง ๆ ส่วนริมฝีปากนางนั้นไม่ต้องเม้นกระดาษก็ถือว่ายังงามไม่มีที่ติ มันแดงฉ่ำราวผลอิงเถา เยว่เล่อที่มองตัวเองในกระจกตอนนี้ก็อดที่จะยกยอตนเองไม่ได้ 

“คุณหนูงามยิ่งนักเจ้าค่ะ” ไห่ถังเห็นผู้เป็นนายลุกขึ้นมาแต่งตัวก็อดจะตะลึงกับความงามของนางไม่ได้ ไม่เว้นแม้กระทั่งพ่อบ้านหู

“ฮึ แล้วท่านอ๋องยังไม่กลับมาอีกรึ” เยว่เล่อทำเพียงยิ้มน้อย ๆ เมื่อได้รับคำชม ก่อนจะถามถึงจวิ้นอ๋องนี่ก็คงยามโหย่วหนึ่งเค่อแล้ว (18.30 น.) แล้วยังมิกลับมาอีกรึ หรือเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับจวิ้นอ๋องกัน

“ยังขอรับคุณหนูอัน” พ่อบ้านหูเองก็กระวนกระวายไม่ต่างกัน

“เช่นนั้นข้าจะไปตามจวิ้นอ๋อง พ่อบ้านหูช่วยเตรียมรถให้ข้าที” จวิ้นอ๋องไม่เคยไม่ตรงเวลา แต่วันนี้กลับผิดแปลกไปเยว่เล่อเองแม้จะเสียดายอาหารที่ตั้งใจทำเป็นพิเศษแต่ในใจนางก็ยังคงนึกห่วง แถมห่วงจนเกินไปในใจนางกระวนกระวายคล้ายมีไฟร้อนรุ่มมาสุมกลางอก

“เอ่อจะดีรึขอรับ ท่านรออีกหน่อยดีรึไม่”

“ไม่!” เพียงเท่านี้พ่อบ้านหูก็ผละตัวออกไปตระเตรียมในสิ่งที่นางต้องการ ดูท่าแล้วก็ยังต้องพ่ายแพ้ให้กับสตรีผู้นี้อยู่ดีสู้ไปเตรียมให้แล้วเสร็จจะไม่ง่ายกว่าหรือ

เมื่อทุกอย่างได้จัดหาเรียบร้อยพ่อบ้านหูก็ไปเรียกเยว่เล่อมาขึ้นรถม้าจุดมุ่งหมายก็คือ จวนเสนาบดีซู่ เยว่เล่อนั่งรถด้วยจิตใจไม่สงบนางคอยชะเง้อเปิดม่านไหมส่องเมื่อไหร่จะถึงเสียที การที่ตำหนักเหมันต์อยู่ไกลก็ดีอยู่หรอกที่นางคิดจะทำสิ่งใดตามใจตนก็ไม่มีคนคอยจับผิดมากนัก แต่เวลานี้ชักไม่ชอบใจเอาเสียแล้ว