ตอนที่3 อร่อยเหมือนได้กินอาหารจากสวรรค์

แต่ทั้งหมดทั้งมวลต้องให้กับสุดยอดเมนู “ซี่โครงวัวตุ๋นซอสไวน์แดง” แค่กัดไปคำแรกน้ำซุปที่ซึมอยู่ด้านในก็ไหลออกมา เนื้อนุ่มชุ่มฉ่ำแยกออกจากกระดูกได้ง่ายๆ ยิ่งกินคู่กับซอสเข้มข้นรสกลมกล่อมแล้วด้วยนะ แม่เจ้า…นี่มันอาหารจากสวรรค์หรือเปล่า! รวมสุดยอดความอร่อยมาหมดทุกอย่าง กินไปแทบจะร้องไห้เพราะความสุข

ใบหน้าของลี่หลินเต็มไปด้วยความฟินแบบไม่ปิดบัง เหมือนกำลังลอยขึ้นฟ้า ใจจดจ่ออยู่กับข้าวจานเดียวของตัวเอง ส่วนตงอ้ายที่นั่งตรงข้ามก็ไม่น้อยหน้าเลย พอเห็นเมนูไก่เผ็ดสไตล์เสฉวนวางอยู่ตรงหน้า ท้องก็ร้องขึ้นมาทันที แต่ด้วยนิสัยของคนทำคอนเทนต์สายอาหาร พอเห็นจานสวยแบบนี้ ก็รีบคว้ามือถือขึ้นมาถ่ายก่อนทันที

หลังจากนั้นก็ไม่สนแล้วว่าแสงโอเคไหม ต้องแต่งรูปเพิ่มหรือเปล่า ตาเหลือบมองแค่ไก่ตรงหน้า มือก็หยิบตะเกียบคีบเนื้อขึ้นมาแบบห้ามไม่อยู่ ข้าวผัดทะเลในจานนั้นก็ใช่ย่อย เมล็ดข้าวผัดมาหอมๆ ไม่มีความรู้สึกมันเยิ้มเลยสักนิด แค่กลิ่นก็เรียกน้ำลายได้แล้ว

ตงอ้ายชอบกินกุ้งมาก แล้วกุ้งในจานนี่มันสดเด้งเหมือนกินที่ในร้านญี่ปุ่นเลย ผักก็กรอบหวานเข้ากันสุดๆ แต่สิ่งที่ทำให้เธอถึงขั้นน้ำตาจะไหลก็คือ “ไก่เผ็ดสุดเทพ” จานนี้แหละ

เนื้อไก่ถูกนึ่งจนสุกพอดีเข้ากันกับสมุนไพรหลากชนิด ส่งกลิ่นหอมลอยเตะจมูก แล้วราดด้วยงา เต้าหู้หั่นเต๋า กับน้ำมันพริกเผ็ดซ่าที่เคลือบอยู่ทั่วเนื้อไก่ นุ่มละมุนลิ้น หอมกลิ่นเครื่องเทศ รสเผ็ดซ่านิดๆ แบบฉบับเสฉวน กินแล้วแทบลืมทางกลับบ้านไปเลย 

ใครจะคิดว่าไก่มันจะอร่อยได้ขนาดนี้!

ปกติเมื่อสองสาวมากินข้าวด้วยกันทีไรต้องเมาท์ไม่หยุด แต่วันนี้เงียบสนิท มีแค่เสียงตะเกียบกับช้อนที่ทำงานไม่หยุด ปากไม่มีเวลาว่างคุยเลยจริงๆ จนกระทั่งหันไปเห็นจานว่าง น้ำซอสก็ไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว ถึงได้รู้ว่า...เฮ้ย กินหมดแล้วเหรอ!?

ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างงงๆ ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่ากินหมดแล้ว? ทำไมไม่รู้สึกอะไรเลยนะ หันกลับไปดูสลัดกับชามซุปที่ยังวางอยู่ครบก็ถึงได้รู้ว่า ทั้งคู่เอาแต่ฟาดข้าวกับกับข้าว โดยลืมไปเลยว่ายังมีผักกับน้ำซุปอีก

ลี่หลินลองคีบสลัดที่ราดน้ำมันงามากินดู ทีแรกก็แค่จะชิมเฉยๆ ไม่คิดว่าจะโดนตกเต็มๆ แค่สองสามคำก็หมดจานแบบไม่รู้ตัว

“โอ๊ย สลัดนี่อร่อยเว่อร์! น้ำสลัดอะไรเนี่ย ไม่เคยกินมาก่อนเลยนะ”

“จริง! ตอนแรกใครบ่นว่าไม่มีอารมณ์กินเนี่ย? ผักกรอบมากรสเปรี้ยวหวานกลมกล่อม น้ำสลัดคือตัวเด็ดเลย”

ซุปหนึ่งถ้วยมีลูกชิ้นปลาสองลูกกับเนื้อปลาหั่นบางๆ ใส่มาด้วย พร้อมผักหลากชนิด ด้านบนโรยต้นหอมกับผักชีลาว กลิ่นหอมละมุน พอจัดการสลัดหมด ลี่หลินก็หันไปคว้าช้อนซุปทันที ถึงจะอิ่มแล้วก็เถอะ แต่พอเห็นลูกชิ้นเด้งๆ ลอยอยู่ในน้ำซุป กลิ่นหอมชวนกินแบบนั้น มือมันก็หยุดไม่อยู่จริงๆ

ลูกชิ้นยังไม่ทันได้กลืนลงไป เธอก็หันไปสบตากับตงอ้าย ทั้งคู่มองหน้ากันด้วยสายตาเป็นประกายระยิบระยับเหมือนจะพูดว่า “อร่อยแบบนี้คืออะไรกัน!”

ลูกชิ้นปลานี่เด้งดึ๋ง สดใหม่แบบสุดๆ รับประกันได้เลยว่าเป็นปลาล้วนๆ ไม่ผสมแป้งแน่นอน ที่สำคัญคือรู้เลยว่าทำมือสดๆ เพราะถ้าไม่ใช้เนื้อปลาแท้บดใหม่แล้วปั้นเองแบบนี้ จะได้ความเด้งขนาดนี้ได้ยังไงกัน!

กินลูกชิ้นปลาไปหนึ่งคำ ซดน้ำซุปเปรี้ยวอมหวานตามอีกหนึ่งคำ ความรู้สึกเหมือนรสชาติของทั้งมื้อถูกปรับจูนให้ลงตัวพอดี พอทั้งสองคนกินจนหมดก็ได้แต่นั่งพิงพนักแบบแน่นท้อง ไม่อยากขยับตัวเลย

“แม่เจ้า...นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้กินซุปปลารสเปรี้ยวอร่อยขนาดนี้ ลูกชิ้นปลานี่คือขึ้นหิ้งเลยนะ ส่วนซี่โครงตุ๋นไวน์แดงนั่นน่ะ บอกเลยว่าเดอะเบสในใจฉันแล้วตอนนี้ รสชาติเหมือนอาหารจากสวรรค์ กินแล้วอยากร้องไห้!”

“เห็นด้วยว่าซุปปลาคู่ควรอันดับหนึ่ง! แต่ถ้าจะให้ฉันเลือกเมนูที่ขึ้นหิ้งต้องยกให้ไก่เผ็ดเสฉวนเท่านั้น! เนื้อไก่นุ่ม หอม กลมกล่อม แล้วซอสนั่นน่ะ เผ็ดแบบเทพมากสมมงสุด! ใครจะไปคิดว่าร้านธรรมดาแบบนี้ จะมีเชฟสาวฝีมือระดับเทพได้”

“แล้วเมื่อกี้ทำไมไม่แบ่งให้ฉันชิมบ้างอ่ะ ไม่ยอม!”

“อ้าว เธอเองแหละที่เห็นข้าวปุ๊บก้มหน้ากินเลย มีแบ่งฉันซักคำไหม?”

ทั้งสองคนเถียงกันไปขำกันไป จนเสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมาถึงครัว

หยางอิงกับถังเหยามองหน้ากัน ก่อนจะต้องพยายามกลั้นหัวเราะสุดชีวิต เธอสองคนพยายามปั้นหน้าให้เป็นปกติ แล้วเดินถือจานขนมดอกหอมหมื่นลี้มาเสิร์ฟให้ ตอนพวกเธอกินก็ว่าแสดงออกเต็มที่แล้ว แต่นี่ทั้งสีหน้า ท่าทาง และบทสนทนาหลังอาหารของสองสาว โอเวอร์จนต้องวิ่งเข้าหลังครัวไปขำกลิ้งมาแล้วรอบนึง น่ารักเกินต้านจริงๆ

“สวัสดีค่ะคุณลูกค้า วันนี้เป็นวันแรกที่ร้านเปิด แล้วคุณสองคนก็เป็นลูกค้าสาวสวยกลุ่มแรกเลยค่ะ นี่คือขนมหวานที่เจ้าของร้านทำเอง เป็นของขวัญเล็กๆ ฝากให้ลองชิมดูนะคะ”

ตงอ้ายกับลี่หลินไม่คิดเลยว่า กินเสร็จแล้วยังจะมีของหวานมาเสิร์ฟเพิ่มอีก พอเห็นขนมดอกหอมหมื่นลี้สีอำพันใสแจ๋ว ด้านในมองเห็นเกสรดอกไม้เล็กๆ สีเหลืองทองกับเก๋ากี้สีแดงตัดกันสวยงาม

ขนมถูกตัดเป็นทรงสี่เหลี่ยมวางบนจานใบเล็ก ด้านบนโรยผงดอกหอมหมื่นลี้เล็กน้อย ตงอ้ายรีบหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปทันที แก้วน้ำมะตูม แจกันดอกไม้ใบเล็ก ขนมวุ้นสวยงาม และมุมของต้นซางใหญ่ในสวน มุมนี้โรแมนติกจนใจเต้นเลยทีเดียว

ลี่หลินถึงจะอิ่มมากแล้ว วันนี้เธอกินไปเยอะกว่าปกติ อีกทั้งขนมหวานก็ไม่ใช่ของโปรดเสียด้วย “แต่แบบ...เมื่อกี้ก็กินไปเยอะแล้วอะ ถ้าไม่กินเลยเดี๋ยวเชฟสาวสวยจะเสียใจไหมเนี่ย”

“เธอนี่โกหกหน้าตายนะ จริงๆ ก็แค่ไม่ชอบขนมหวานใช่รึเปล่า” ตงอ้ายพูดยิ้มๆ พลางใช้ช้อนตักขนมขึ้นมาชิมหนึ่งคำ ขนมเพิ่งเข้าปากก็รับรู้ได้ถึงความหอมหวาน กลิ่นดอกหอมหมื่นลี้ลอยขึ้นไปถึงลำคอ รสชาติดีเกินกว่าที่คาดไว้ เนื้อขนมคล้ายวุ้น เหนียวนุ่ม หวานกำลังดี เย็นสดชื่นเต็มปากเต็มคำ กลิ่นหอมของดอกไม้คลุ้งอยู่ในปากแบบไม่จางหาย 

ขนมนี้...อร่อยเกินไปแล้ว

“ถ้าเธอไม่กิน งั้นให้ฉัน…”

ยังไม่ทันพูดจบ คนที่เมื่อครู่ยังบ่นว่าอิ่มจนขยับตัวไม่ไหว ก็จัดการกินไปแล้วครึ่งชิ้น อีกครึ่งก็กำลังจะหายเข้าปากเร็วๆ นี้ นี่แหละนะที่เรียกว่า “อิ่มมากกกก”

ทั่งสองคนจัดการอาหารทุกอย่างบนโต๊ะหมดเกลี้ยง ตอนนี้ได้แต่นั่งพิงพนักเก้าอี้ มองท้องฟ้าสีฟ้าใสอย่างมีความสุข ใครกันนะที่บอกว่าร้านนี้ไม่มีอะไรพิเศษ? 

ของทุกอย่างอร่อยจนวางช้อนตะเกียบไม่ลงเลยต่างหาก!

ขอสารภาพว่าตอนแอดอิดิทเรื่องนี้ คือหิวทุกตอนเลยแกกกกกกกก

ไม่ว่าจะเมนูใดๆ แอดอยากอีทททททมากกค่าาา แต่ละเมนูช่างยั่วน้ำลายเหลือเกิน