ตอนที่2 คำสั่งแรกจากแอปฯ

ถังเหยาเพิ่งได้รับออเดอร์แรกจากแอปฯ สั่งอาหาร

สามจานอย่างหลักเต้าหู้ผัดพริกเสฉวน, ซี่โครงตุ๋นซอสไวน์แดง, และไก่เผ็ดเสฉวนถูกเตรียมเรียบร้อย วางบนเตาให้ไฟอ่อนเคี่ยวไว้ ส่วนไก่เสฉวนนั้น จะทำซอสราดตอนลูกค้าสั่งเท่านั้น

ข้าวผัดหยางโจว ข้าวผัดทะเล และข้าวผัดสับปะรด จะเริ่มผัดก็ต่อเมื่อถึงเวลาจัดจานเสิร์ฟเท่านั้น ซุปเปรี้ยวปลาป่นทำเสร็จเรียบร้อย ใส่ในหม้อเก็บความร้อนอย่างดี ส่วนสลัดผักน้ำมันงาเป็นเมนูเคียงที่ไม่คิดเงิน แค่คลุกกับน้ำสลัดสูตรพิเศษของร้านก็พอ

ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว แม้จะทำคนเดียว แต่ถังเหยาก็จัดการได้หมดทั้งครัว

หลังปรุงเสร็จจะวางจานไว้ที่เคาน์เตอร์ ส่งอาหารให้หยางอิงเป็นคนรับต่อ น้ำบ๊วยโซดาก็แช่ไว้ในตู้เย็นแล้ว แค่เทใส่น้ำแข็งก็พร้อมเสิร์ฟ หยางอิงยืนอยู่ตรงช่องส่งอาหาร มองดูถังเหยากำลัง “ร่ายรำกับกระทะ” ในครัว มือทั้งสองข้างของถังเหยาถือกระทะใบเบ้อเริ่ม สะบัดไปมาอย่างชำนาญ เมล็ดข้าวในกระทะเหมือนกำลังเต้นระบำอย่างสนุกสนาน

กลิ่นหอมของอาหารลอยมาตามสายลม พุ่งเข้าจมูก หยางอิงเพิ่งอิ่มข้าวเช้ามาแท้ๆ แต่พอได้กลิ่นนี้ก็หิวขึ้นมาอีกจนท้องร้องจ๊อก ๆ

“เหยาเหยาเอ๊ย ถ้าฉันเป็นผู้ชายนะ จะต้องจับเธอมาแต่งให้ได้เลย หอมเกินต้านแล้วแม่!” ประโยคนี้ไม่ใช่คำพูดเล่นๆ เพราะเธอพูดจากใจจริง

ถังเหยาไม่เพียงแต่ทำอาหารเก่ง แต่ยังเป็นคนที่น่าหลงใหลมากด้วย ปกติอาจดูเป็นสายเนือยชิลล์ๆ เหมือนปลาทะเลว่ายตามน้ำ แต่พอได้ลงมือทำอะไรจริงจังแล้ว เธอกลับจริงจังชนิดเป๊ะทุกมุม ตอนรู้ว่าจะมาเปิดร้านอาหาร หยางอิงถึงกับทำตะเกียบหล่นเลยทีเดียว

ให้ถังเหยามาเปิดร้านอาหาร? คนแบบเนี่ยนี่นะจะลุกมาทำอาหารให้คนอื่น? ไม่มีทาง!

ถังเหยาน่ะ เป็นปลาทะเลสายเนือยโดยกำเนิด บางทีทำกับข้าวให้ตัวเองยังแทบไม่อยากลงมือ แล้วอย่างนี้จะให้มาทำขายทุกวัน? แต่พอรู้ว่ามันเป็นความปรารถนาสุดท้ายของคุณตา ทุกข้อสงสัยก็หายไปหมดสิ้น

งั้นต้องรีบอาศัยช่วงที่ถังเหยายังเปิดร้านอยู่ มากินให้คุ้มก่อนที่เธอจะขี้เกียจแล้วเลิกทำ!

ถังเหยาได้ยินเพื่อนแซวก็แค่ส่ายหน้ายิ้มๆ ประโยคนี้เธอได้ยินมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว มือก็ยังไม่หยุดผัดข้าวในกระทะ เมล็ดข้าวสีเหลืองทองเด้งขึ้นเด้งลงสลับกันไปมา ถึงจะรู้ว่ารสชาติดีอยู่แล้ว แต่ก็ยังตักใส่จานมาชิมก่อน พอพอใจแล้วถึงค่อยหรี่ไฟลง

เตรียมกล่องข้าวไว้สามกล่อง กล่องหนึ่งใส่ข้าวสวย กล่องหนึ่งข้าวผัดทะเล อีกกล่องเป็นข้าวผัดหยางโจว แล้วก็หยิบกล่องกลมมาใส่กับข้าวและซุป เพิ่มกล่องเล็กๆ อีกสามกล่องใส่สลัด ตอนนี้เธอยังแค่คลุกผักไว้ก่อน พอคนส่งอาหารมาผักจะได้พอดีรส

กลุ่มไรเดอร์ของเขตเหิงเตี้ยนกับกลุ่มลูกค้าทั่วไปก็รับงานเหมือนกันหมด เฉินผิง เพิ่งกินข้าวร้านใกล้ๆ เสร็จ พอเห็นแจ้งเตือนออร์เดอร์ก็กดรับทันที ยืนมองจากข้างนอกนึกว่าเป็นบ้านคนธรรมดา ที่ไหนได้เพิ่งเปิดร้านข้าวต่างหาก มีเมนูไม้แขวนอยู่หน้าประตูด้วย แต่เขาดันไม่ทันสังเกต เดินเข้ามาถึงรู้ว่าสวนข้างในกว้างมาก

“มารับออร์เดอร์ครับ”

หยางอิงเห็นคนเดินเข้ามาต้อนรับ “รอสักครู่นะคะ” 

แล้วหยิบน้ำบ๊วยสามแก้วที่เตรียมไว้ใส่น้ำแข็งเรียบร้อย ปิดฝาให้แน่น วางขนมกล่องเล็กๆ สามกล่องบนฝาแก้ว จากนั้นก็หยิบข้าวและกับข้าวใส่ถุงแยกให้ครบ เช็กอีกทีว่าไม่ลืมตะเกียบ ช้อน และผ้าเปียก ถึงยื่นให้ไรเดอร์

“ขอบคุณที่รอนะคะ วันนี้เปิดร้านวันแรก ทางร้านมีน้ำบ๊วยแจกให้ด้วย ลองชิมดูนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะที่มารับออร์เดอร์นี้”

เฉินผิงมองเชฟสาวที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างพร้อมรอยยิ้ม กับพนักงานอีกคนที่ดูสดใสร่าเริงกำลังยื่นอาหารให้เขา ใจแทบหยุดเต้นไปชั่วขณะ แบบนี้ก็มีด้วยเหรอ? ทำไมไม่รู้มาก่อนเลยว่าร้านนี้มีสาวสวยถึงสองคน! แค่รอยยิ้มก็เหมือนทั้งโลกสดใสขึ้นมาทันที ทำให้คนมองแทบละสายตาไม่ได้

ผู้หญิงอะไรกันน่ารักขนาดนี้ พูดจายังน่าฟังน้ำเสียงไพเราะ เสียดายที่เขากินข้าวมาแล้ว ไม่งั้นจะนั่งกินที่ร้านสักหน่อย ถ้าเย็นนี้ร้านยังเปิดอยู่ล่ะก็ต้องกลับมาอุดหนุนอีกแน่นอน

พอเฉินผิงเดินออกไป ก็มีสองสาวเดินสวนเข้ามาพอดี

ตงอ้ายกับลี่หลินเดินวนมาทั่วถนนสายอาหารในย่านเหิงเตี้ยน แต่ก็ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะกินอะไรดี พอเดินมาถึงบ้านไม้หลังเก่าที่เปิดประตูอยู่ เห็นคนส่งอาหารเดินออกมา จึงเพิ่งรู้ว่านี่คือร้านอาหาร

มองเข้าไปในลานบ้าน เห็นเงาต้นไม้สูงๆ ก็คิดแค่ว่าเข้าไปหลบร้อนก่อนก็ยังดี เดินมานานกลางแดดจนหมดอารมณ์ความอยากไปแล้ว พอเดินเข้าลานมาก็เจอเงาไม้ร่มเย็น พื้นที่เต็มไปด้วยต้นไม้ ดอกไม้กับบ่อน้ำโบราณ บรรยากาศแบบจีนดั้งเดิมแท้ๆ ข้างบนยังมีโคมไฟกระดาษแขวนเรียงกันสวยงาม ดูแล้วเหมือนฉากในซีรีส์ย้อนยุคไม่มีผิด

ถึงจะยังไม่เห็นว่าข้างในห้องหน้าตาเป็นยังไง แต่แค่บรรยากาศในลานก็ตกหลุมรักเข้าเต็มเปา ทั้งคู่เลือกโต๊ะใต้ต้นอู๋ถง ฟังเสียงใบไม้ไหวในลมเบาๆ ลมเย็นที่พัดมาก็เหมือนพัดเข้าไปถึงในใจ

พนักงานสาวเดินถือแก้วไม้ใส่น้ำบ๊วยเย็นๆ มาเสิร์ฟ บอกว่าเป็นของแถมจากทางร้าน บนโต๊ะยังมีแจกันปากแคบใส่ดอกไม้สวยๆ ตกแต่งไว้ด้วย ตงอ้ายอดไม่ได้ที่จะหยิบมือถือ มาถ่ายรูปโต๊ะอาหารกับวิวบ่อน้ำและสวนดอกไม้ตรงหน้า เจ้าของร้านนี้ต้องเป็นคนที่มีเซนส์ด้านศิลปะสุดๆ ตกแต่งได้โดดเด่นน่าประทับใจมาก

“กลิ่นหอมจังเลย”

กลิ่นหอมของข้าวผัดลอยมากับสายลมบางๆ ผ่านออกมาจากในครัว พอมองเข้าไปทางหน้าต่างที่เปิดอยู่ก็เห็นเสี้ยวหน้าของเชฟสาวด้านใน กำลังใช้สองมือสลับผัดกระทะคู่ เมล็ดข้าวสีทองเด้งขึ้นลงราวกับมีชีวิต ท่าทางในการผัดดูคล่องแคล่วสวยงาม จนทั้งสองคนมองตาค้างอยู่แบบนั้น จนกระทั่งอาหารเสร็จถึงมีสติกลับคืนมาได้

ลี่หลินมองข้าวสองจานที่วางอยู่บนโต๊ะ แค่เห็นสีสันกับได้กลิ่นหอมก็กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว แบบนี้มันน่ากินเกินไปแล้ว! หน้าตายังดูดีกว่าร้านอาหารระดับสามดาวที่เคยไปกินอีก

เธอสั่งซี่โครงตุ๋นซอสไวน์แดงกับข้าวผัดหยางโจว พอมองไปที่ซี่โครงวัวก็เห็นว่ามีซอสน้ำข้นสีน้ำตาลแดงเคลือบอยู่ทั่ว เนื้อวัวตุ๋นนุ่มๆ กับแครอทและมันฝรั่งที่ดูดซึมซอสเข้าไปเต็มที่ กลิ่นก็หอมจนอดใจไม่อยู่ ต้องรีบตักเนื้อขึ้นมากินพร้อมกับข้าวผัดทันที

พอรสสัมผัสแรกแตะที่ปลายลิ้น ก็ลืมไปหมดเลยว่านี่มันที่ไหน ตาก็จ้องแค่จานข้าวตรงหน้าอย่างเดียว ข้าวผัดหอมกรุ่นเต็มไปด้วยหมูชิ้นนุ่มๆ ละลายในปาก ผัดคลุกเคล้ากับกุนเชียงกลิ่นหอมเฉพาะตัว และผักสามสีก็เข้ากันอย่างไม่น่าเชื่อ กุนเชียงนี่ไม่ธรรมดาเลยกลิ่นหอมแรงแต่ไม่ฉุน รสชาติเข้มข้นเค็มหวานกำลังดี พอได้เคี้ยวพร้อมแครอท หอมหัวใหญ่ และถั่วลันเตา กลายเป็นรสสัมผัสที่เข้ากันมาก

ข้าวก็ผัดมาได้กำลังดี ไม่แฉะเกินไปและไม่แห้งเกินไป เมล็ดข้าวเคลือบสีเหลืองทองของไข่แดงสวยน่ากิน ข้าวผัดจานนี้มันสุดยอดจริงๆ กินคำแรกก็อยากจะตักคำที่สองทันทีเลย

แงงงง แอดหิววว ขอซี่โครงตุ๋นด้วยคนฮะ ข้าวผัดด้วยยยยยย หูววว อ่านไปน้ำลายไหลไป