ต้องรู้สถานะตัวเอง...

ในที่สุดมื้ออาหารที่สุดแสนจะอึดอัดก็จบลง.. ตอนแรกคุณพี่เจี๊ยบจะเลี้ยงแต่พี่กรก็บอกว่าไม่ได้เพราะเขาไม่ต้องการมากินฟรี.. ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะช่วยจ่ายครึ่งนึง..เธอไม่อยากโดนพี่กรบ่นเอาน่ะว่าง่ายๆ เดี๋ยวจะมาล้ำเลิกบุญคุณอีก.. เธอไม่ชอบอะไรทำนองนี้...

" มาทำไม?" 

คำถามสั้นๆที่ออกมาจากปากพี่กรหลังจากที่เดินออกมาจากร้านอาหารแล้ว.. มันเป็นโทนเสียงที่สุดแสนจะแตกต่างกับโทนเสียงที่เธอได้ยินเมื่อครู่ตอนที่พี่กรพูดกับคุณพี่เจี๊ยบเลยก็ว่าได้....

" มาทานข้าวยังไงล่ะคะ มาร้านอาหารไม่มาทานข้าวจะให้มานั่งวิปัสนารึยังไงกันพี่กรก็ถามแปลกนะคะ..." ธันย กานต์ตอบออกมาราวกับว่าเธอนั้นไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยสักนิดแต่จริงๆแล้วหัวใจของเธอน่ะมันเดือดปุดๆเลยก็ว่าได้.. เพราะการกระทำและคำพูดของพี่กรมันทำให้เธอโมโหทั้งพี่กรและผู้หญิงคนนั้น.. แต่เธอไม่อยากจะระเบิดมันออกมาในตอนนี้... สาเหตุที่ไม่พร้อมจะระเบิดเพราะว่าคนทั้งสองคนยังไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่น่าเกลียดยังไงล่ะ เขาทั้งสองคนนั่งในมุมที่ใครๆก็สามารถมองเห็นได้.. มันจึงทำให้เธอไม่สามารถหาข้ออ้างมาตำหนิได้ยังไงเล่า....

" ยัยน้องคิดจะทำอะไร?" 

" น้องจะทำอะไรล่ะคะพี่กร.. น้องเห็นร้านนี้เปิดใหม่แล้วมันก็อยู่ไม่ไกลจากอออฟิศของกานด้วย.. หรือว่าไม่จริง? โกดังน่ะไกลแต่ออฟฟิศไม่ไกลเลย.. ถ้าพี่กรคิดจะพาน้องกับกานมาทานาอาหารบ้าง... มันก็น่าจะดีนะคะ.. แล้วที่สำคัญเจ้าของร้านก็เป็น "เพื่อน" ของพี่กรอีกต่างหาก... ดังนั้นการที่น้องจะมาช่วย "เพื่อน" ของพี่กร.. มันไม่น่าจะมีปัญหานี่คะ..."  

ทินกรได้ยินสิ่งที่น้องสาวของตัวเองพูดออกมาเขาก็พอจะรับรู้ได้ว่าสองคนนี้ต้องการมาหาเรื่องเจี๊ยบอย่างแน่นอน.. เพราะการที่น้องยาเน้นคำว่าเพื่อนหนักๆนั้น.. มันเป็นการแสดงให้เขาเห็นว่าเขาต้องเว้นระยะห่างจากเจี๊ยบ... 

" ที่สำคัญพี่กรจะต้องรู้สถานะของตัวเองด้วยนะคะว่าพี่กรเป็นคู่หมั้นคู่หมายของกาน.. และการที่กานมาแสดงตัวตนแบบนี้มันก็ไม่ผิด... น้องไม่อยากจะพูดแล้ว.. พี่กรโตแล้วพี่กรน่าจะคิดได้นะคะ.. คิดให้มากๆว่าคนคนนั้นน่ะเขาเคยทำอะไรกับพี่กรเอาไว้บ้าง.. ไปกันเถอะกานเราไปเดินช๊อปปิ้งกันดีกว่า.. อยู่ตรงนี้นานๆแล้วเดี๋ยวยาจะหน้าแก่" พูดจบทิติยากรก็จูงมือของเพื่อนตัวเองออกไปทันที... เธอไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับพี่กรแล้ว.. เธอคิดว่าพี่กรน่าจะพอแยกแยะออกนะว่าอะไรควรอะไรไม่ควร....

เฮ้อ.....

" ไหวไหมกาน..." ตอนนี้เธอเป็นห่วงความรู้สึกของกานเอามากๆ ขนาดตอนที่นั่งทานข้าวกันเธอยังเห็นกานนั่งกระพริบตาอยู่บ่อยๆราวกับว่าต้องการจะไล่น้ำตาของตัวเองไม่ให้มันหยดลงมา... 

" ไม่ไหวก็ต้องไหวค่ะ.. ไปกันเถอะไปใช้เงินกันเผื่ออารมณ์จะดีขึ้นมาบ้าง... ฟู่ว~~"  

ตึกตึกตึก... หมับ!!!

" ฉันไม่ชอบที่เธอทำแบบนี้.." ทินกรรีบวิ่งตามสองคนออกมาทันที.... บอกตามตรงเขาไม่ที่น้องยาและเพื่อนสนิทของน้องยามาหาเรื่องเจี๊ยบถึงที่ร้าน.. เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก.....

" ไม่ชอบอะไรคะ? กานเหรอ? แหม.. อยู่ๆกันไปเดี๋ยวก็ชอบเองแหละค่ะพี่กร... ไม่เคยได้ยินเหรอคะว่าแต่งงานแล้วอยู่ๆกันไปเดี๋ยวก็รักกันเอง..." ธันยกานต์ตอบออกมาด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม.. ถามว่าเธอรู้สึกอะไรไหม? รู้สิ.. รู้สึกเจ็บที่แขนรู้สึกชาที่หน้า รู้สึกกระดากปากที่พูดออกไปแบบนั้น.. แต่จะให้เธอทำยังไงล่ะก็หัวใจของเธอมันรักพี่กรไปแล้วนี่นา... ถ้าจะให้เธอรักผู้ชายคนอื่น.. มันก็ต้องใช้เวลานานมาก~~ แบบว่านานมากๆ นานเสียจนเธอเองก็ไม่รู้ว่าเธอจะสามารถรักคนอื่นได้รึเปล่า....

" ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธอทั้งนั้น..."  

" ตอนนี้ไม่คิด.. แต่ตอนหน้า... ตอนนู้น.. ในอนาคตอาจจะคิดก็ได้นะคะ.. แล้วก็.. เบาแรงหน่อยก็ได้.. ถ้าบีบแรงอีกนี้สักนิดมีหวังแขนของกานคงจะต้องหักแน่ๆเลยค่ะพี่กร.." เธอเจ็บมากๆพี่กรบีบแขนของเธอแน่นมาๆจนเธอเจ็บไม่รู้จะอธิบายยังไง.. จะให้เธอร้องไห้ออกมาให้พี่กรเห็นมีหวังพี่กรได้หัวเราะเยาะเธอเข้าให้น่ะสิ..

ทินกรที่เผลอบีบแขนของธันยกานต์ไปเสียเต็มแรงเขาจึงต้องคลายมือของเขาออกจากแขนกลมกลึงของธันย กานต์ทันที... เขาเองก็ไม่ได้อยากจะแตะเนื้อต้องตัวของ ธันยกานต์สักเท่าไร เขาออกจะรังเกลียดเลยก็ว่าได้... แต่ที่เขาทำเพราะเขาโมโหน่ะสิถ้าไม่โมโหเขาไม่มีทางจับเนื้อต้องตัวเจ้าหล่อนเป็นแน่....

ธันยกานต์ลูบแขนของตัวเองเบาๆเพราะความเจ็บ... จะรุนแรงอะไรกับเธอนักหนาก็ไม่รู้...คนนิสัยไม่ดี..คอยดูเถอะถ้าเธอทนไม่ไหวขึ้นมา.. เธอจะหยุดรักเขาให้ดู.. แต่จะหยุดตอนไหนนั้น... เธอเองก็บอกไม่ได้ด้วยสิ...

" เอาเป็นว่าถ้าไม่มีอะไรแล้วเราสองคนขอตัวนะคะ.. อ๋อแล้วอย่าลืมนะคะพี่กรว่าคนนั้นคือแฟนเก่า.. เขาทิ้งพี่กรไป.. และทำให้พี่กรเสียใจม๊ากมาก.. เสียใจจนแทบจะไม่เป็นผู้เป็นคนเลยก็ว่าได้..." หึ.. คิดสิคิด.. พี่กรควรจะคิดได้แล้วว่าเธอคนนั้นเป็นคนหักอกของพี่กร.. เธอคนนั้นเป็นคนทำให้พี่กรเสียใจจนแทบจะไม่เป็นอันทำอะไรเลยก็ว่าได้..เสียใจเสียจนยอมบินหนีไปเรียนต่อที่เยอรมัน...

ตึกตึกตึก...

" อย่านะคะพี่กร.. ถ้าพี่กรทำอะไรเพื่อนน้อง.. น้องจะไปฟ้องท่านแม่กับท่านพ่อ... ลองดูสิค่ะว่าท่านแม่และท่านพ่อจะฟังใคร.. ระหว่างลูกสาวกับผู้หญิงที่ทิ้งพี่กรไป..."  

ตอนนี้ทิติยากรมายืนขวางพี่ชายของเธอเพราะเธอเห็นสีหน้าและแววตาของพี่ชายเธอแล้ว.. ถ้าเธอไม่ขวางเอาไว้เธอกลัวว่าพี่ชายของเธอจะเผลอทำรุนแรงกับกานเข้าให้..

"เราไปกันเธอกาน.. พี่กรโตแล้วนะคะ.. เรียนจบมาจากเมืองนอกเมืองนา.. และหน้าที่การงานก็ไม่ใช่กระจอกงอกง่อยเสียจนไม่สามารถแยกแยะชั่วดีได้.. พี่กรควรจะคิดให้มากสักนิดนะคะ.. " พูดจบทิติยากรก็ลากเพื่อนของตัวเองออกไปทันที.. ไม่เพียงแค่ลากไปจากตรงนั้นเธอยังคอยหันมามองด้านหลังอีกด้วยเพราะเธอระแวงกลัวว่าพี่ชายของเธอจะเดินตามมาหาเรื่องพวกเธอน่ะสิ...

ธันยกานต์รู้สึกแค่ว่าตอนนี้หัวใจของเธอมันเต้นผิดปกติเธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอนั้นมันหวิวๆ มันเต้นแรงบ้างเป็นบางครั้ง.. เต้นแรงราวกับว่ามันจะกระเด็นออกมาด้านนอกเสียให้ได้.. ภายในลำคอของเธอมันรู้สึกตีบตันไปหมด.. เธอรู้สึกว่าเธอหายใจไม่ค่อยจะออก.. ไม่รู้สิความรู้สึกนี้มันพึ่งเกิดได้ไม่นาน.. ความรู้สึกนี้มันทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเอง... ความรู้สึกที่เกิดมันทำให้เธอรู้สึกกลัวเป็นอย่างมาก.. เธอกลัวว่าพี่กรจะดุด่าและไล่ให้เธอไปไกลๆ เธอกลัวว่าพี่กรจะกลับไปหาผู้หญิงคนนั้น.. ความรู้สึกแบบนี้เธอไม่ชอบเลย.. เพราะมันทำให้เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองและความรู้สึกที่มันอยู่ภายในลึกๆของเธอได้.. 

ทิติยากรที่เป็นเพื่อนของตัวเองได้แต่เม้มปากพร้อมกับสีหน้าที่ดูเคร่งเครียดมันทำให้เธอนั้นรู้สึกสงสารเป็นอย่างมาก.. เธอต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว... เธอจะปล่อยเรื่องนี้ไปแบบนี้ไม่ได้....