บทที่ 43

"เขาคือพ่อของนะโมใช่ไหมลูก" คำถามนี้ของป้ายังคงก้องอยู่ในหู ข้าวทิพย์เลือกที่จะยังไม่พูดถึงแม้ป้าจะรู้แล้ว ถ้าป้าหายดีจากโรคร้ายนี้เธอจะไปอยู่ที่อื่น ไปให้ไกล

ไม่กล้าแม้จะต่อสู้เพราะความรักงั้นเหรอ ..คำพูดที่เขาพูดกับมิ่งขวัญวันนั้นเธอยังเก็บมันใส่ใจ นั่นหมายถึงตอนที่เขาขอห่างจากเธอ คงเพราะครอบครัวของเขาเห็นว่าเธอต้อยต่ำไม่คู่ควร ตอนนั้นยังจำความรู้สึกตัวเองได้ดี คนที่รักกันปานจะกลืนกิน แค่คิดถึงหน้าเขาหัวใจก็เต้นแรง แต่พอวันที่เธอจะบอกข่าวดีกลับเป็นเขาที่บอกตัดเยื่อใยก่อน เหมือนฟ้าถล่มแผ่นดินทลาย ไม่อยากมีลมหายใจต่อเลยด้วยซ้ำ แต่เธอจำเป็นต้องหายใจเพื่อชีวิตน้อยๆ ที่กำลังจะเกิดมา

"คุณจะขึ้นชั้นบนใช่ไหมคะ"

ข้าวทิพย์สะดุ้งเล็กน้อย เธอเดินมาถึงหน้าลิฟต์โดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ เพราะกำลังคิดเรื่องนั้นอยู่

"ค่ะ"

"ถ้างั้นเชิญคุณข้าวทิพย์เข้าก่อนได้เลยค่ะ"

"......." ข้าวทิพย์มองพนักงานที่ ยืนอยู่หน้าลิฟต์ทำไมพวกเขาไม่เข้ามาพร้อมกัน แต่จังหวะที่ลิฟต์กำลังจะปิดสนิทเธอก็กดให้มันเปิดออก "เข้ามาสิคะ"

"พวกเรารอใช้ลิฟต์อีกตัวได้ค่ะ"

"เข้ามาเถอะค่ะจะได้ไม่เปลืองไฟหลายรอบ"

พนักงานบางคนก็ยังไม่กล้าตามเข้าม