หน้าที่

พะพาย...

และในวันนั้นคุณหญิงได้บอกกับคุณธามเรื่องที่ฉันจะไปดูแลความสะอาดให้ตอนแรกเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเขาจำฉันไม่ได้จนกระทั่งเขาถามว่าฉันชื่ออะไรเป็นใครมาจากไหน พอเขารู้เขาจำได้เขาก็ตั้งแง่ใส่ฉันทันที เขาพูดใส่หน้าฉันว่าครอบครัวฉันเหมือนปลิงที่คอยดูดเลือดเข้าหาคุณหญิงก็เพราะอยากได้เงินได้ทรัพย์สมบัติ ฉันพยายามจะอธิบายแต่เขาก็ไม่เชื่อไม่ฟัง และตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้ก็ผ่านมานานสองปีแล้ว

คุณหญิงให้ฉันมาเป็นแม่บ้านให้คุณธามหลังเลิกเรียนซึ่งท่านก็ให้เงินเดือนฉันเป็นจำนวนเงินที่มากพอประมาณตอนแรกฉันปฏิเสธว่าจะไม่รับเพราะฉันเกรงใจท่านแต่ท่านบอกว่าฉันต้องใช้เงินในการเรียนไหนจะค่าใช้จ่ายในบ้านอีกให้ฉันรับไว้ถ้าไม่รับท่านก็โกรธ ฉันไม่รู้จะทดแทนพระคุณท่านยังไงหมดที่ท่านใจดีมีเมตตากับครอบครัวฉันมาตลอด ที่คุณหญิงให้ฉันมาเป็นแม่บ้านให้คุณธามก็เพราะท่านอยากทราบความเป็นไปของหลานชายว่าเป็นยังไงบ้างไปเรียนบ้างหรือเปล่า แม้ว่าทุกครั้งที่ฉันมาที่คอนโดคุณธามฉันต้องได้ยินคำพูดประชดประชันดูถูกตลอดแต่ฉันก็อดทนมาตลอดเพราะไม่อยากให้คุณหญิงท่านไม่สบายใจ

.........................................................................................

วันนี้ฉันไม่ได้ไปทำความสะอาดที่คอนโดคุณธามเพราะฉันมาช่วยงานกิจกรรมที่มหาลัย หลังจากช่วยกิจกรรมที่มหาลัยเสร็จฉันก็รีบนั่งรถเมล์กลับบ้านทันทีแล้วเดินไปที่บ้านคุณหญิงท่านเพื่อรับเงินเดือน ถามว่าทำไมท่านถึงไม่โอนเงินเข้าบัญชีเหมือนแม่บ้านคนอื่นๆ ท่านบอกว่าท่านไม่อยากให้ใครรู้ว่าท่านให้เงินเดือนฉันเท่าไหร่และอีกอย่างท่านก็อยากทราบเรื่องของหลานชายท่านด้วยซึ่งฉันจะต้องมารายงานให้ท่านทราบเป็นระยะ

"มาแล้วเหรอวันนี้มาซะค่ำเชียวนะเพิ่งเลิกเรียนหรือยังไง" คุณหญิงถามฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนเช่นทุกครั้ง

"ค่ะ วันนี้พายไปช่วยงานกิจกรรมของมหาลัยมาค่ะคุณท่าน"

"อื้มมม อ่ะนี่เงินเดือนเดือนนี้ฉันเพิ่มให้อีกห้าพัน"

"คุณท่านคะคือมันเยอะมากเกินไป ที่คุณท่านให้มาแต่ละเดือนมันก็เยอะมากแล้วนะคะ" ฉันบอกคุณหญิงท่านด้วยความเกรงใจเพราะเงินเดือนแต่ละเดือนที่ท่านให้ฉันมามันก็เยอะมาก

"ฉันรู้ว่าเธอต้องโอนให้เงินพี่สาวใช้ด้วยไม่ใช่หรือไง"

"คุณท่านคะคือ..."

"อย่าคิดว่าฉันแก่แล้วจะไม่รู้เรื่องรู้ราว พี่สาวเธอก็นะแทนที่จะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย นี่อะไรไม่ทำอะไรเลยรอแต่เงินจากน้องสาวอย่างเดียวไม่คิดบ้างเหรอว่าน้องตัวเองจะพอใช้หรือเปล่า เห้ออออ" นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณหญิงท่านบ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ซึ่งเรื่องนี้ฉันไม่เคยเล่าให้ท่านฟังหรอกนะแต่ท่านรู้เอง

"พายพอใช้อยู่ค่ะเพราะไม่ได้เช่าห้องอยู่ แต่พี่แพมต้องเช่าห้องค่าใช้จ่ายก็เยอะค่ะ" ฉันพยายามหาเหตุผลเพื่อแก้ต่างให้พี่แพม

"บ้านก็มีทำไมไม่อยู่ไปเช่าอยู่ข้างนอกทำไมไม่เข้าใจแล้วก็โยนภาระมาให้เธอแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน ถ้าวันไหนพี่สาวเธอกลับมาบ้านก็บอกให้มาพบฉันด้วยนะเข้าใจไหมฉันจะอบรมสักหน่อย"

"ค่ะ" ฉันทำได้แต่ก้มหน้ารับคำ ถามว่าฉันจะกล้าพูดกับพี่แพมไหมฉันไม่กล้าหรอก

"แล้วตาธามเป็นยังไงบ้างช่วงนี้ไปมหาลัยทุกวันไหม"

"ก็...ไปปกติค่ะ" ฉันไม่กล้าตอบไปตามความจริงเลยว่าคุณธามไม่ไปมหาลัยมาหลายวันแล้ววันนี้ก็คงไม่ได้ไปเหมือนเคยเพราะเมื่อวานฉันได้ยินคุณธามคุยกับเพื่อน ฉันทำได้แค่ขอโทษคุณหญิงในใจที่โกหกท่าน

"แน่ใจนะ"

"........." ฉันทำได้แค่เงียบไม่ตอบอะไร

"เห้อออ ฉันรู้นะว่าตาธามเป็นยังไง ถ้าให้เดารายนั้นคงพูดจาข่มขู่เธออีกตามเคยสินะ"

"............" ฉันไม่ตอบ

"เอาเถอะไว้ฉันจะเรียกตาธามมาคุยเอง นี่ก็ค่ำมากแล้วกลับบ้านเถอะ"

"ค่ะถ้าอย่างนั้นพายขอตัวกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ" ฉันก้มกราบลาคุณหญิงท่านก่อนจะเดินออกมาจากบ้านคุณหญิงแล้วเดินไปที่ตู้เอทีเอ็มหน้าปากซอยเพื่อฝากเงินแล้วก็โอนเงินให้พี่แพมพอโอนเสร็จฉันก็รับโทรไปบอกว่าโอนเงินให้แล้วซึ่งคำตอบที่ได้กลับมาก็คือคำด่าว่าฉันโอนเงินช้า

ฉันเดินกลับมาบ้านพร้อมถุงข้าวสารบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไข่ไก่ปลากระป๋องน้ำมันพืชแล้วก็ผักอีกนิดหน่อยที่เพิ่งแวะซื้อมาจากร้านขายของชำในซอย ทุกวันนี้ฉันทำกับข้าวทานเองทุกมื้อเพราะมันประหยัด แม้แต่ไปเรียนมหาลัยฉันก็พกอาหารกลางวันไปกินเองไม่เคยซื้อเลย ฉันทำแบบนี้ตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว ส่วนเงินที่เหลือก็จะเก็บออมไว้ในบัญชีถ้าไม่จำเป็นฉันก็จะไม่เอามาใช้

ฉันนั่งกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแล้วก็อดน้ำตาไหลไม่ได้ ฉันคิดถึงพ่อกับแม่คิดถึงเมื่อก่อนที่อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเลิกเรียนมาแม่ก็จะทำกับข้าวไว้รอฉันกับพี่แพม ไม่เคยมีมื้อไหนเลยที่แม่จะให้ฉันกับพี่แพมกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหรืออาหารที่ไม่ประโยชน์

วันต่อมา...

หลังเลิกเรียนฉันก็นั่งรถเมล์แล้วเดินเข้าซอยมาจนถึงคอนโดคุณธาม ฉันมาที่นี่ทุกวันจนทุกคนที่นี่คุ้นเคยฉันฉันยิ้มให้พี่ๆ ที่อยู่ด้านล่างก่อนจะเดินขึ้นลิฟต์มายังชั้นบนสุดของคอนโดซึ่งเป็นห้องของคุณธาม ฉันกดกริ่งหน้าห้องไม่นานก็มีคนเปิดประตูแต่คนที่เปิดไม่ใช่เจ้าของห้องนะคะแต่เป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวย

"เธอเป็นใคร" ผู้หญิงตรงหน้ามองหน้าแล้วถามฉันด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

"ฉันเป็นแม่บ้านค่ะมาทำความสะอาดห้องให้คุณธามค่ะ"

"อ่อที่แท้ก็แม่บ้านคนรับใช้นึกว่าเป็นผู้หญิงของธามซะอีกแต่ดูๆ แล้วธามคงไม่เอาผู้หญิงหน้าตาบ้านๆ อย่างเธอขึ้นเตียงด้วยหรอกสภาพแบบนี้ หึ"