บทที่ 4 เช้าวันใหม่ 40%

บนผนังห้องมีรูปพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 9 กับพระราชินีที่แขวนไว้บนผนัง ส่วนด้านล่างเป็นภาพชายหญิงวัยกลางคนแขวนคู่กันไว้บนผนัง ซึ่งด้านล่างรูปมีหิ้งซึ่งวางแจกันดอกไม้ที่แห้งเหี่ยว ซึ่งเธอเชื่อว่านี่คงเป็นรูปของเจ้าของบ้านหลังนี้ ซึ่งเป็นคุณตากับคุณยายที่เพื่อนของเธอเล่าให้ฟัง เพียงฤดีเดินไปยกมือไหว้แล้วหยิบแจกันลงมา หันไปบอกเขาว่า

“ฤดีเอาแจกันไปเปลี่ยนดอกไม้ให้คุณตาคุณยายนะคะ แล้วเดี๋ยวจะมาช่วยทำความสะอาดพื้นให้ค่ะ แต่ตอนนี้พี่คีรินลงไปทานข้าวก่อนไหมคะ ฤดีทำกับข้าวเสร็จแล้วค่ะ” หญิงสาวว่า

“อืม ก็ดี แต่เดี๋ยวพี่อาบน้ำก่อนแล้วกัน” เขาว่าแล้วก็ก้าวลงบันได ก่อนจะเดินออกไปที่รถแล้วหิ้วกระเป๋าเดินทางเข้าไปไว้ในห้องนอน

เพียงฤดีถือแจกันดอกไม้ตามลงไปด้านล่าง เธอวางแจกันดอกไม้แล้วล้างจานต่อจนเสร็จ ก่อนจะล้างแจกันวางไว้ แล้วเดินออกไปนอกบ้าน

หญิงสาวสูดหายใจเข้าปอดอย่างลึกที่สุด เมื่อเห็นบรรยากาศภายนอกที่มีหมอกลอยอ้อยอิ่งอยู่บนเนินเขาใกล้ ๆ ที่นี่เต็มไปด้วยพื้นที่ที่เป็นเนินเขา ภูเขา และหุบเขา ภูมิประเทศไม่ได้เป็นที่ราบอย่างที่เธอเคยอยู่ แต่มันสูงบ้างต่ำบ้างทำให้หันไปทางไหนก็มีมิติสวยงามน่ามองไปหมด

หญิงสาวเดินไปยังต้นเข็มดอกสีแดงต้นใหญ่ใกล้ม้านั่งหินอ่อนเก่า ๆ หน้าบ้าน ซึ่งเธอทำความสะอาดไว้แล้ว ตั้งแต่วันแรกที่มาทำความสะอาดบ้าน ต้นเข็มต้นนี้น่าจะปลูกมานานมาก เพราะต้นใหญ่จนสูงท่วมหัวแล้ว เธอตัดดอกเข็มใหญ่ไปสองช่อ และดอกมะลิป่าสีขาวไปอีกสองสามช่อแล้วเดินเข้าไปในครัว

เธอได้ยินเขาอาบน้ำอยู่ครู่หนึ่งแล้วเปิดประตูห้องน้ำออกมา ซึ่งอยู่ในชุดใหม่ เป็นกางเกงยีนส์สีน้ำเงินกับเสื้อยืดโปโลสีดำ เธอรู้สึกว่าหน้าตาของเขาสดใสขึ้นกว่าเมื่อคืนนี้มาก หากจะถามว่าพี่ชายของเพื่อนเธอนั้นหน้าตาเป็นอย่างไรบ้าง เธอก็คงตอบได้อย่างไม่ยากนักว่าเขาเป็นผู้ชายที่รูปร่างหน้าตาหล่อเหลามากคนหนึ่งทีเดียว คิ้วเข้ม ตาคม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูป โครงหน้าของเขาเหมาะเจาะไปหมดทุกอย่าง เสียแต่ว่าดูเงียบขรึมไปหน่อยเท่านั้นเอง

ทว่าเวลานี้เธอไม่มีความรู้สึกที่จะชื่นชมกับความหล่อเหลานั้น เพราะคงจะรบกวนเขาอยู่ในบ้านหลังนี้ไม่นานนัก เธอต้องหาทางที่จะทำบ้านเล็ก ๆ สักหลังในพื้นที่ของตัวเอง เธอเคยได้ยินนภาธรบอกว่าคีรินมีแฟนอยู่แล้วที่กรุงเทพฯ และทั้งสองกำลังวางแผนที่จะแต่งงานกัน

หากเธออยู่ในบ้านหลังนี้ต่อไป อาจจะทำให้แฟนของเขาไม่สบายใจนัก แผนที่ว่าจะอยู่ที่นี่สักสองสามเดือน คงต้องยุติลงเพียงเท่านี้ แผนต่อไปคือเธอจะทำอย่างไรให้ได้เงินมาสักก้อนหนึ่ง เพื่อสร้างบ้าน อย่างน้อยเธอไม่ควรอยู่ที่นี่เกินหนึ่งเดือน

“เดี๋ยวฤดีจะไปจัดโต๊ะอาหารที่ม้านั่งหน้าบ้านนะคะ พี่คีรินไปนั่งรอก่อนแล้วกันค่ะ เดี๋ยวฤดียกไปให้” เธอว่า แล้วตักอาหารที่ปรุงไว้สามอย่างใส่ภาชนะ

“พี่ช่วยถือก็แล้วกัน” เขาว่าแล้วก็ถือจานอาหารออกไป แล้วเดินกลับมาเอาอีกถ้วยหนึ่งที่เหลืออยู่ หญิงสาวตักข้าวใส่จานแล้วถือไปส่งให้เขา

“อ้าว แล้วเราไม่กินด้วยกันเหรอ” เขามองอาหารสามอย่างซึ่งมีผัดผัก ต้มยำและไข่เจียว ซึ่งมีจานข้าววางไว้ตรงหน้าเขาแค่จานเดียว

“เอ่อ ฤดีทานในครัวก็ได้ค่ะ” หญิงสาวว่าด้วยท่าทางเกรง ๆ

“เอามากินด้วยกันเถอะ พี่มีเรื่องจะคุยกับเราด้วย” เมื่อเขาเอ่ยมาแบบนี้ เธอจึงเดินกลับไปตักข้าวแล้วมานั่งฝั่งตรงข้ามเขา

“ชื่ออะไรนะ เราน่ะ” เขาถาม หลังจากรับประทานอาหารไปสองสามคำ

“เพียงฤดีค่ะ พี่คีรินเรียกฤดีเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ” เขาพยักหน้าช้า ๆ พลางมองหน้าเธอนิ่งอยู่ก่อนจะถามว่า

“นึกยังไงถึงได้มาซื้อที่ดินไกลขนาดนี้” หญิงสาวกระอึกกระอักก่อนจะตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า

“เอ่อ ฤดีแค่อยากมีที่ดินมีบ้านเป็นของตัวเอง อยากมีความมั่นคงในชีวิต ถ้าอยู่กรุงเทพฯ เงินแค่นี้คงซื้อบ้านหรือที่ดินไม่ได้แน่ ๆ แต่ที่ต่างจังหวัดยังพอหาซื้อได้ ฤดีอยากสร้างฐานะให้มั่นคงแล้วค่อยพาแม่มาอยู่ด้วยค่ะ ครอบครัวของฤดีอยู่ในกรุงเทพฯ มาตลอด แม่ไม่กล้าย้ายมาอยู่ต่างจังหวัด ฤดีจึงคิดว่าถ้าเราไม่เริ่มก้าวออกมา ก็ไม่มีวันสร้างตัวได้แน่ ๆ ค่ะ” เขาย่นคิ้วเล็กน้อย ถามว่า

“ออกจากกรุงเทพฯ เพื่อมาสร้างตัวในต่างจังหวัดเนี่ยนะ ประหลาดคนจริง ๆ มีแต่เขาหนีจากต่างจังหวัดเพื่อไปสร้างตัวในกรุงเทพฯ”

“ฤดีว่าขอแค่มีบ้านมีที่ดินเป็นของตัวเอง ไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็สร้างตัวได้ค่ะ ขอแค่ขยันและอดทน อาจจะใช้เวลาและความอดทนมากหน่อย แต่คนที่นี่เขาก็อยู่กันได้ ดูเหมือนจะมีฐานะดีกันด้วยนะคะ เห็นมีบ้านและมีรถจอดหน้าบ้านกันแทบทุกบ้านเลย ทำไมฤดีจะสร้างตัวแบบเขาไม่ได้” หญิงสาวว่า

เขาพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะก้มหน้ารับประทานอาหาร ส่วนเธอก็ก้มลงรับประทานอาหารครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ฤดีขออยู่ที่นี่ต่อสักหนึ่งเดือนได้ไหมคะ พี่คีรินจะคิดค่าเช่าก็ได้ค่ะ เงินออกรอบหน้าฤดีจะพยายามหาที่อยู่ใหม่” เธอเจรจาเรื่องที่พัก เขาพยักหน้า

“อืม เอาเป็นว่าช่วงนี้ก็ช่วยพี่ซ่อมบ้านและทำอาหารให้พี่ แลกกับค่าเช่าก็แล้วกัน” เขาว่าเสียงเรียบ ๆ ไม่มีอารมณ์ใด ๆ อยู่ในน้ำเสียงนั้น แต่หญิงสาวก็ยิ้มออกมาได้ ก่อนจะกล่าวขอบคุณเขาอย่างดีใจ

“ขอบคุณมากค่ะพี่คีริน ฤดีจะช่วยพี่คีรินทำงานทุกอย่างเลยค่ะ”

“ก็ดี แล้วกับข้าวยังเหลืออีกเยอะไหม”

“ก็เหลือไม่มากเท่าไรค่ะ พอดีฤดีซื้อมาน้อยเพราะอยู่คนเดียว แล้วตู้เย็นก็ใบเล็กมากค่ะ แต่ยายนภาบอกว่าอีกสองวันจะมีตลาดนัด เดี๋ยวฤดีค่อยปั่นจักรยานออกไปซื้อ” เขาพยักหน้า

“งั้นเดี๋ยวออกไปซื้อของด้วยกัน” เขาว่า

“ไปซื้อของหรือคะ” หญิงสาวทวนคำ

“ใช่ พี่ต้องไปซื้อของมาซ่อมบ้าน เราก็ไปเลือกซื้อกับข้าวเลยก็แล้วกัน”

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำ ก่อนจะก้มหน้ารับประทานอาหารอย่างเงียบ ๆ