ลงทัณฑ์ : EP 13 ขอร้องเพื่อนให้ช่วยน้องตัวเอง

บทที่ 13  

  คุณเพลิงมาหาธารามเพื่อขอร้องให้ธารามนั้นช่วยพูดกับเพลงมีนาให้ยอมรักษาตัวและยินยอมกับการผ่าตัดครั้งนี้ธารามปฏิเสธทันที 

"ช่วยน้องสาวกูสักครั้งได้ไหม" ธารามลุกขึ้นหลังจากที่ปฏิเสธเพื่อนแต่คุณเพลิงนั้นคุกเข่าลงพูดออกมาทั้งน้ำตาขอร้องให้เพื่อนช่วยน้องสาวตัวเอง

"จะทำแบบนี้ทำไมวะ มึงก็รู้ว่ากูเป็นคนยังไงกูช่วยใครไม่ได้หรอกถ้าเธอไม่อยากรักษาก็ปล่อยเธอตายไปสิ" ขนาดคุณเพลิงเป็นเพื่อนรักธารามยังกล้าพูดปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

"เฮียคะ ช่วยเพลงมีนาสักครั้งเถอะนะคะพราวขอร้อง" สองมือของพราวมุกจับเข้าที่แขนของพี่ชายมองหน้าธารามทั้งน้ำตาเธออยากให้พี่ชายนั้นช่วยเพลงมีนาให้พ้นจากวิกฤตินี้

"ไม่ เฮียจะไม่ช่วยเรื่องนี้เด็ดขาดเพราะว่าไม่จำเป็นต้องเป็นเฮีย เฮียกับเพลงมีนาเราไม่ได้รักกันเหมือนคู่รัก จะต้องไปให้กำลังใจเพื่อในการรักษาบ้าหรือเปล่า" 

"แน่ใจหรอคะว่าไม่ได้รักกัน พราวไม่รู้หรอกว่าเฮียจะคิดกับเพลงมีนายังไง แต่พราวรู้เพลงมีนาเธอรักเฮีย ที่เธอตามหึงตามหวงก็เพราะอะไร" 

"จะเพราะอะไรก็ช่าง นั่นมันเป็นบทเรียนของเพลงมีนาไม่ใช่เฮีย เลิกพูดเรื่องนี้กับเฮีย เฮียมีงานที่จะต้องอีกทำเยอะ" 

"ธารามกูขอร้องเป็นครั้งสุดท้าย มึงช่วยน้องสาวกูสักครั้งได้ไหม" สิ่งที่ไม่คาดคิดว่าคุณเพลิงจะทำคือการยกมือไหว้ธารามเพื่อนสนิทตัวเองขอร้องให้ช่วยน้องสาว 

"ไอ้เพลิง มึงจะทำอะไรขนาดนี้กูไม่ได้ต้องการให้มึงมานั่งไหว้กูนะ"

"ถ้ามึงเป็นกูมึงจะรู้ว่าทำไมกูถึงกล้ายอมไหว้ ให้กูกราบมึงก็ได้ถ้ามึงช่วยน้องสาวกู ถ้ามึงเป็นกูแล้วมึงจะรู้ว่ากูกลัวน้องของกูตายแค่ไหน ฮึก! ช่วยกูสักครั้งได้ไหมขอแค่เธอหายดีเท่านั้นพอจริงๆ" คุณเพลิงยอมทำทุกอย่างแม้กระทั่งไหว้เพื่อนสนิทเพื่อขอร้องให้ธารามนั้นช่วยเพลงมีนาน้องสาวของตน 

"กูขอคุยเรื่องนี้กับมึงเป็นการส่วนตัว" พราวมุกมองหน้าพี่ชายตัวเองด้วยความสงสัยแต่ก็ให้เขาทั้งสองคนไปคุยกันส่วน เธอนั้นเดินออกมาหลังจากนั้นธารามตกลงที่จะช่วยพูดกับเพลงมีนาให้รักษาตัว  

ธารามมาถึงโรงพยาบาล ยืนนิ่งสูดลมหายใจเข้าและปล่อยออกมาบ่งบอกถึงความเหนื่อยใจไม่อยากทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ ไม่อยากช่วยแต่ก็ต้องจำใจช่วยเพราะว่าเพื่อนขอร้อง มือจับเข้าที่ลูกบิดประตูและเปิดเข้าไป 

ก้าวเท้าเดินมาที่เตียง เพลงมีนานอนหลับใบหน้าซีดเซียวสายน้ำเกลือถูกกระชากออก 

"เธอนี่มันดื้อจริงๆ" เขาบ่นพึ่มพำไม่ได้พูดออกมาเสียงดังมากแต่เพลงมีนานั้นลืมตาขึ้นมา ท่าทีของเธอดูตกใจที่คุณธารามนั้นอยู่ตรงหน้า

"เฮีย" เพลงมีนาลืมตาขึ้นมาพบว่าธารามอยู่ตรงหน้าเธอฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ แต่เธอหุบยิ้มและลดสายตาต่ำลงไม่กล้ามองหน้าธาราม 

"ดื้อหรอ" เพลงมีนาหันหนีธารามไปอีกด้านไม่ตอบคำถามเขา

"ถ้าเป็นอย่างนี้กูไม่มาเยี่ยมแล้วนะอุตส่าห์ซื้อของอร่อยมาให้ ผิดหวังจริงๆ" ธารามทำท่าทียกของในมือที่ถือมาให้ทำให้เพลงมีนานั้นรีบหันกลับมามองพยายามที่จะลุกขึ้นนั่งเขารีบมาคว้าเธอและประคองให้นั่งได้อย่างถนัด

"ดื้อหรอ ใครบอกให้ดื้อ" ดวงตาคู่นั้นที่จ้องมองเธอตรงหน้าทำให้คนตัวเล็กมีแรงและฉีกยิ้มออกมาได้

"ไม่ได้ดื้อสักหน่อยค่ะ ใครบอกกับเฮียคะว่าเพลงดื้อ ที่เฮียมาที่นี่ก็เพราะว่ามาด่าเพลงเรื่องของน้ำตาลอีกหรือเปล่าคะ" เขาส่ายหน้าไปมาให้กับเธอ 

"ไม่ใช่ ฉันเชื่อเธอว่าเธอไม่ได้เป็นคนทำน้ำตาล" เพลงมีหน้ายิ้มออกมาทั้งน้ำตา พี่ชายตัวเองยังไม่เชื่อเธอเลยสักนิดแต่กลับมีเขาที่เชื่อ

"พี่ชายของเพลงยังไม่เชื่อเพลงเลย"

"ไม่ต้องมาหึงน้ำตาลใส่กูหรอกนะเพราะว่ากูไม่มีวันเอาน้ำตาลมาเป็นเมีย คนที่เป็นเมียคือคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ต่างหาก" การกระทำของธารามเปลี่ยนไปจนเพลงมีนาเธอแทบจะไม่เชื่อในสิ่งที่เขาทำอยู่ตอนนี้เขาเอื้อมมือไปจับมือของเธอมากุม

"มีอะไรหรือเปล่าคะทำไม...

"ไม่มีอะไรแค่อยากให้รักษาตัวให้หาย อยากมีเธออยู่ในชีวิตเพลงมีนา อย่าดื้อบอกให้ทำอะไรก็ทำ"

"แน่ใจหรอคะว่ามาด้วยความจริงใจหรือว่าเฮียบังคับให้มา" เธอดึงมือออกจากธารามพูดเหมือนกับรู้ว่าเขามาเพราะพี่ชายตัวเองขอร้อง ธารามเลือกที่จะยิ้มและเอื้อมจับมือของเธออีกครั้งทำท่าทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนตัวเองนั้นมาด้วยความจริงใจ

"ไม่มีใครขอร้องกูได้ถ้ากูไม่อยากมา แต่ถ้าไม่เชื่อกูกลับก็ได้นะ" เธอรีบใช้มืออีกข้างกุมมือของธารามไว้ในขณะที่ธารามนั้นทำท่าทีเหมือนจะปล่อยมือของเธอ

"เพลงขอโทษค่ะที่คิดแบบนั้น ขอบคณนะ" มือหนาของคนตัวโตยกขึ้นลูบหัวของเธอด้วยความเอ็นดูทำให้เผยรอยยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

"เลิกดื้อได้แล้วและรักษาตัวให้หาย หลังจากที่หายดีจะให้รางวัลเป็นการพาไปเที่ยวในที่ที่อยากไป" 

"จริงนะคะ" เขายิ้มและพยักหน้าให้เธอและบอกพยาบาลนั้นมาใส่สายน้ำเกลือให้ และเอาของอร่อยป้อนให้กับเธอก่อนที่จะออกมาข้างนอก  

"เฮ้อ" ใบหน้าหล่อเลยมองบนท้องฟ้าในขณะที่ยืนอยู่บนดาดฟ้ากับเพื่อน เสียงถอนหายใจนั้นทำเอาเพื่อนหันมอง 

"เป็นอะไรวะ"  

"อลันมึงกับกูเป็นเพื่อนกันมาก็หลายปีรักกันทุกอย่างแต่ถ้าวันใดวันหนึ่งมึงกับกูต้องผิดกันมึงจะฆ่-ากูไหมวะ" เขาไม่ได้หันมองหน้าอลันยังคงมองท้องฟ้าที่กว้างขวาง มีดวงดาวที่สวยสง่าแพรวพราวเต็มท้องฟ้าซึ่งแตกต่างจากอลันที่มองหน้าเพื่อนในเชิงสงสัยคำถามของธาราม

"มันก็อยู่ที่เหตุผลนะ ถ้าเหตุผลมากพอ มันก็ต้องทำ" สิ้นสุดคำพูดของอลันเขายกกระป๋องเบียร์นั้นดื่มและยังคงมองหน้าเพื่อน

"กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงกำลังเจอปัญหาอะไรธาราม แต่กูจะอยู่เคียงข้างมึง" 

"ขอบใจว่ะ แต่ถ้าวันนั้นมาถึงมึงอาจจะไม่อยู่เคียงข้างกูก็ได้หรืออาจจะไม่มีใครได้อยู่เคียงข้างกูเลย"

"อย่าพูดแบบนั้นสิวะ เสืออย่างพวกเราไม่มีวันตาย แต่กูลืมถามมึงเลยว่าวันนั้นมึงหนีออกมาได้ยังไง" ธารามหันมองหน้าอลันและยกยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์แต่ไม่ได้ตอบกลับเพื่อน