ลงทัณฑ์ : EP 14 ช่วยเพราะแลกกับของที่ต้องการ

บทที่ 14 

เพลงมีนายอมให้ทางโรงพยาบาลรักษาโดยที่ไม่ขัดขืนเชื่อคำพูดทุกอย่างของธารามที่ธารามบอก จนกระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้นถึงเวลาที่จะเธอจะต้องเข้าห้องผ่าตัด

"เฮีย" ลืมตาขึ้นมาในช่วงตอนกลางวันเธอเห็นธารามนั้นนั่งฟุบหน้าอยู่ที่ด้านข้างเตียงของเธอจึงเรียกเขาให้ตื่น 

เขายกมือขยี้ตาตัวเอง ลืมตาขึ้นมาเผยรอยยิ้มให้กับสาวน้อยที่ป่วยอยู่บนเตียง มือรีบกุมมือของเธอไว้

"ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่"

"เพิ่งตื่นค่ะ เฮียเฝ้าเพลงตั้งแต่เมื่อคืนแล้วหรอคะ ทำไมเพลงถึงหลับไปนานจังเหมือนว่าเพลงหลับไปในช่วงบ่าย" เป็นเพราะฤทธิ์ยาที่หมอนั้นจ่ายให้กับเธอกินห่อนนอน เพื่อที่ให้ร่างกายเธอพักผ่อน มีพยาบาลพิเศษคอยเฝ้าอยู่ตลอดเวลาธารามพึ่งมาได้เพียงไม่นานที่เธอเห็นนั้นเขาเพียงแกล้งหลับและดูเหมือนว่าเขาเฝ้า

"อืมเพลงหลับไปนาน กินน้ำก่อนไหมจะได้สดชื่น" เขาลุกขึ้นหยิบแก้วน้ำบนหัวเตียงให้กับเธอได้ดื่ม 

"ขอบคุณนะคะขอบคุณที่มาดูแลเพลง" เธอทำท่าทีจะลุกขึ้นจากเตียงเพราะว่าปวดท้องอยากจะเข้าห้องน้ำจนกระทั่งพลาด คนตัวเล็กเหมือนจะล้มลงจากเตียง แต่ธารามนั้นคว้าเธอไว้ได้ทัน

จะไปไหนเห็นไหมว่าจะล้ม" เขามองจ้องหน้าเธอ คิ้วที่ขมวดเข้าหากันในเชิงดุเพลงมีหน้ายิ้มหวานตาหยี๋ใส่เขาทำท่าทีน่ารักและออดอ้อน 

"เพลงจะไปเข้าห้องน้ำค่ะขอบคุณนะคะที่รับไว้" 

"ไม่รับคำขอบคุณ" เขาจ้องมองหน้าเธอพูดออกมาด้วยถ้อยคำนิ่งๆไม่รับคำขอบคุณจากเพลงมีนาแต่มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แฝงอยู่ก่อนที่จะเอียงแก้มและทำแก้มป่องใส่เธอนั่นหมายถึงให้เธอหอมแก้มของเขาแทนคำขอบคุณต่างหาก

"อะไรคะ"

"ทำให้ขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีกหรอว่าจะต้องทำอะไรหรือว่าจะต้องมากกว่าการหอมแก้มดีนะ" สายตาเจ้าเล่ห์มองต่ำลงจนถึงหน้าอกของเธอ 

"อย่านะคะที่นี่มันโรงพยาบาลนะ"

"โรงพยาบาลก็ไม่ใช่อุปสรรคไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอกลูกน้องอยู่ข้างนอกเยอะแยะหรือว่าจะลอง" 

"ไม่เอาค่ะเพลงไม่สบายอยู่เพลงขอหอมก่อนนะคะมัดจำเอาไว้หลังจากที่เพลงหายเพลงจะใช้หนี้" 

"พูดแล้วนะเด็กดื้อ หายแล้วต้องใช้หนี้ด้วย"

"สัญญาค่ะ" เธอนั้นใช้นิ้วก้อยเกี่ยวสัญญากับเขาเองแล้วหัวเราะแสดงท่าทีสดใส แตกต่างจากเพลงมีนาคนก่อนหน้าที่ธารามจะเข้ามา 

สายตาคู่นั้นจ้องมองผ่านกระจกหน้าประตูด้วยแววตาที่แดงก่ำมองน้องสาวของตนเอง ใช้ชีวิตมีความสุขที่โรงพยาบาลกับคนที่รัก คุณเพลิงเขาทำทุกอย่างเพื่อน้องสาวยอมทุกอย่างแม้กระทั่งคุกเข่าไหว้เพื่อน 

"โถ่เพลงมีนา" พราวมุกเดินขยับเข้ามาใกล้ๆคุณเพลิงจับแขนให้กำลังใจเมื่อเห็นคุณเพลิงนั้นร้องไห้ในขณะที่ยืนมองน้องตัวเอง

ต่อให้แลกด้วยอะไรก็ตามเขายอมทุกอย่างเพื่อที่ให้น้องสาวปลอดภัยและยอมรักษาตัวเอง 

"กินข้าวเยอะๆนะ จะได้มีแรงคืนนี้ต้องงดข้าวงดน้ำแล้ว" ธารามตักข้าวยื่นให้เพลงมีนานั้นกิน เธอรีบพยักหน้าและงับเข้าปากทันที 

"อร่อยมากเลยค่ะ"

"เพลงต้องตื่นขึ้นมานะและต้องหายห้ามเป็นอะไรเด็ดขาด" เขาเอื้อมกุมมือของเธออีกครั้งบอกให้กำลังใจคนตัวเล็กให้ตื่นหลังจากการผ่าตัดคุณหมอบอกว่าเพลงมีนาเสี่ยงต่อการเป็นเจ้าหญิงนิทรา 30% 

"สัญญาค่ะว่าเพลงจะตื่นขึ้นมาหลังจากที่ผ่าตัดเสร็จ แล้วจะรีบหายไปเที่ยวกับเฮีย" ใบหน้าน้อยเต็มไปด้วยความเอิบอิ่มความสุขจนกลายมาเป็นรอยยิ้มที่แสนหวาน 

"เก่งที่สุดเลย" ธารามยิ้มตามพร้อมกับส่ายหน้าไปมา หลังจากที่ทานอาหารเสร็จแล้ว เขาให้เธอนั้นได้นอนพักผ่อนเพื่อที่จะเตรียมร่างกายเข้ารักษาจนกระทั่งเพลงมีนาเผลอหลับไป 

ประตูห้องเปิดเข้ามาทันทีเป็นคุณเพลิงที่เดินเข้ามาเพียงคนเดียวเพราะว่าพราวมุกลงไปซื้อของกินเตรียมไว้ให้เพลงมีนาหลังจากที่ผ่าตัดเสร็จใบหน้าของทั้งคู่จ้องมองกันดั่งนกเหยี่ยวที่กำลังจะตีกัน 

"ขอบใจมากนะที่แกล้งรักน้องสาวกูให้เธอยอมรักษาตัว" คุณเพลิงเดินขยับเข้ามาใกล้ธารามเเละคำขอบคุณให้กับเพื่อน

"ไม่ต้องขอบคุณเพราะว่ากูทำไปเพื่อแลกกับสิ่งที่กูอยากได้เท่านั้น" สายตาของธารามจ้องมองคุณเพลิงนิ่งๆพูดออกมาด้วยช่วยคำเยือกเย็น

"น้องสาวกูไม่น่ารักคนแบบมึงเลยเนาะ"

"มึงเองก็รู้ดีว่ากูไม่เคยรักใคร สิ่งที่กูทำไปทั้งหมดก็เพราะว่ามึงขอร้อง"

"ยังไงก็ขอบใจ หลังจากที่ทุกอย่างดีขึ้นเพลงมีนาหายกูจะให้ในสิ่งที่มึงต้องการและกูก็ขอน้องสาวกูคืน" 

"กูก็คงตามนั้นกูคงไม่เอาไว้หรอกเพราะว่ากูไม่ได้รักน้องมึงเลย" ธารามพูดจบละสายตาจากคุณเพลิง มองไปที่หน้าประตูและก้าวเท้าเดินออกไปทันที คุณเพลิงได้เพียงแต่หันมองน้องสาวและปาดน้ำตาตัวเอง ทั้งความเจ็บปวดและความเสียใจที่กำลังเกิดขึ้นสงสารน้องและรู้สึกผิดที่ดูแลน้องได้ไม่ดีพอ