บทที่ 14
เพลงมีนายอมให้ทางโรงพยาบาลรักษาโดยที่ไม่ขัดขืนเชื่อคำพูดทุกอย่างของธารามที่ธารามบอก จนกระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้นถึงเวลาที่จะเธอจะต้องเข้าห้องผ่าตัด
"เฮีย" ลืมตาขึ้นมาในช่วงตอนกลางวันเธอเห็นธารามนั้นนั่งฟุบหน้าอยู่ที่ด้านข้างเตียงของเธอจึงเรียกเขาให้ตื่น
เขายกมือขยี้ตาตัวเอง ลืมตาขึ้นมาเผยรอยยิ้มให้กับสาวน้อยที่ป่วยอยู่บนเตียง มือรีบกุมมือของเธอไว้
"ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เพิ่งตื่นค่ะ เฮียเฝ้าเพลงตั้งแต่เมื่อคืนแล้วหรอคะ ทำไมเพลงถึงหลับไปนานจังเหมือนว่าเพลงหลับไปในช่วงบ่าย" เป็นเพราะฤทธิ์ยาที่หมอนั้นจ่ายให้กับเธอกินห่อนนอน เพื่อที่ให้ร่างกายเธอพักผ่อน มีพยาบาลพิเศษคอยเฝ้าอยู่ตลอดเวลาธารามพึ่งมาได้เพียงไม่นานที่เธอเห็นนั้นเขาเพียงแกล้งหลับและดูเหมือนว่าเขาเฝ้า
"อืมเพลงหลับไปนาน กินน้ำก่อนไหมจะได้สดชื่น" เขาลุกขึ้นหยิบแก้วน้ำบนหัวเตียงให้กับเธอได้ดื่ม
"ขอบคุณนะคะขอบคุณที่มาดูแลเพลง" เธอทำท่าทีจะลุกขึ้นจากเตียงเพราะว่าปวดท้องอยากจะเข้าห้องน้ำจนกระทั่งพลาด คนตัวเล็กเหมือนจะล้มลงจากเตียง แต่ธารามนั้นคว้าเธอไว้ได้ทัน
จะไปไหนเห็นไหมว่าจะล้ม" เขามองจ้องหน้าเธอ คิ้วที่ขมวดเข้าหากันในเชิงดุเพลงมีหน้ายิ้มหวานตาหยี๋ใส่เขาทำท่าทีน่ารักและออดอ้อน
"เพลงจะไปเข้าห้องน้ำค่ะขอบคุณนะคะที่รับไว้"
"ไม่รับคำขอบคุณ" เขาจ้องมองหน้าเธอพูดออกมาด้วยถ้อยคำนิ่งๆไม่รับคำขอบคุณจากเพลงมีนาแต่มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แฝงอยู่ก่อนที่จะเอียงแก้มและทำแก้มป่องใส่เธอนั่นหมายถึงให้เธอหอมแก้มของเขาแทนคำขอบคุณต่างหาก
"อะไรคะ"
"ทำให้ขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีกหรอว่าจะต้องทำอะไรหรือว่าจะต้องมากกว่าการหอมแก้มดีนะ" สายตาเจ้าเล่ห์มองต่ำลงจนถึงหน้าอกของเธอ
"อย่านะคะที่นี่มันโรงพยาบาลนะ"
"โรงพยาบาลก็ไม่ใช่อุปสรรคไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอกลูกน้องอยู่ข้างนอกเยอะแยะหรือว่าจะลอง"
"ไม่เอาค่ะเพลงไม่สบายอยู่เพลงขอหอมก่อนนะคะมัดจำเอาไว้หลังจากที่เพลงหายเพลงจะใช้หนี้"
"พูดแล้วนะเด็กดื้อ หายแล้วต้องใช้หนี้ด้วย"
"สัญญาค่ะ" เธอนั้นใช้นิ้วก้อยเกี่ยวสัญญากับเขาเองแล้วหัวเราะแสดงท่าทีสดใส แตกต่างจากเพลงมีนาคนก่อนหน้าที่ธารามจะเข้ามา
สายตาคู่นั้นจ้องมองผ่านกระจกหน้าประตูด้วยแววตาที่แดงก่ำมองน้องสาวของตนเอง ใช้ชีวิตมีความสุขที่โรงพยาบาลกับคนที่รัก คุณเพลิงเขาทำทุกอย่างเพื่อน้องสาวยอมทุกอย่างแม้กระทั่งคุกเข่าไหว้เพื่อน
"โถ่เพลงมีนา" พราวมุกเดินขยับเข้ามาใกล้ๆคุณเพลิงจับแขนให้กำลังใจเมื่อเห็นคุณเพลิงนั้นร้องไห้ในขณะที่ยืนมองน้องตัวเอง
ต่อให้แลกด้วยอะไรก็ตามเขายอมทุกอย่างเพื่อที่ให้น้องสาวปลอดภัยและยอมรักษาตัวเอง
"กินข้าวเยอะๆนะ จะได้มีแรงคืนนี้ต้องงดข้าวงดน้ำแล้ว" ธารามตักข้าวยื่นให้เพลงมีนานั้นกิน เธอรีบพยักหน้าและงับเข้าปากทันที
"อร่อยมากเลยค่ะ"
"เพลงต้องตื่นขึ้นมานะและต้องหายห้ามเป็นอะไรเด็ดขาด" เขาเอื้อมกุมมือของเธออีกครั้งบอกให้กำลังใจคนตัวเล็กให้ตื่นหลังจากการผ่าตัดคุณหมอบอกว่าเพลงมีนาเสี่ยงต่อการเป็นเจ้าหญิงนิทรา 30%
"สัญญาค่ะว่าเพลงจะตื่นขึ้นมาหลังจากที่ผ่าตัดเสร็จ แล้วจะรีบหายไปเที่ยวกับเฮีย" ใบหน้าน้อยเต็มไปด้วยความเอิบอิ่มความสุขจนกลายมาเป็นรอยยิ้มที่แสนหวาน
"เก่งที่สุดเลย" ธารามยิ้มตามพร้อมกับส่ายหน้าไปมา หลังจากที่ทานอาหารเสร็จแล้ว เขาให้เธอนั้นได้นอนพักผ่อนเพื่อที่จะเตรียมร่างกายเข้ารักษาจนกระทั่งเพลงมีนาเผลอหลับไป
ประตูห้องเปิดเข้ามาทันทีเป็นคุณเพลิงที่เดินเข้ามาเพียงคนเดียวเพราะว่าพราวมุกลงไปซื้อของกินเตรียมไว้ให้เพลงมีนาหลังจากที่ผ่าตัดเสร็จใบหน้าของทั้งคู่จ้องมองกันดั่งนกเหยี่ยวที่กำลังจะตีกัน
"ขอบใจมากนะที่แกล้งรักน้องสาวกูให้เธอยอมรักษาตัว" คุณเพลิงเดินขยับเข้ามาใกล้ธารามเเละคำขอบคุณให้กับเพื่อน
"ไม่ต้องขอบคุณเพราะว่ากูทำไปเพื่อแลกกับสิ่งที่กูอยากได้เท่านั้น" สายตาของธารามจ้องมองคุณเพลิงนิ่งๆพูดออกมาด้วยช่วยคำเยือกเย็น
"น้องสาวกูไม่น่ารักคนแบบมึงเลยเนาะ"
"มึงเองก็รู้ดีว่ากูไม่เคยรักใคร สิ่งที่กูทำไปทั้งหมดก็เพราะว่ามึงขอร้อง"
"ยังไงก็ขอบใจ หลังจากที่ทุกอย่างดีขึ้นเพลงมีนาหายกูจะให้ในสิ่งที่มึงต้องการและกูก็ขอน้องสาวกูคืน"
"กูก็คงตามนั้นกูคงไม่เอาไว้หรอกเพราะว่ากูไม่ได้รักน้องมึงเลย" ธารามพูดจบละสายตาจากคุณเพลิง มองไปที่หน้าประตูและก้าวเท้าเดินออกไปทันที คุณเพลิงได้เพียงแต่หันมองน้องสาวและปาดน้ำตาตัวเอง ทั้งความเจ็บปวดและความเสียใจที่กำลังเกิดขึ้นสงสารน้องและรู้สึกผิดที่ดูแลน้องได้ไม่ดีพอ
บทที่ 16เวลาผ่านไป 3 ชั่วโมงหมอได้ออกมาอีกครั้งพร้อมบอกว่าเพลงมีนานั้นพ้นขีดอันตรายแล้วเหลือแค่อย่างเดียวคือรอให้เธอฟื้นและยังอยู่ในอาการค่อนข้างที่ต้องดูแลอย่างใกล้ชิด เขาย้ายตัวของเธอไปนอนอยู่ที่ห้องพักฟื้นมีพยาบาลพิเศษคอยเฝ้าอยู่ตลอดและให้เยี่ยมได้คุณเพลิงนั่งจับมือของน้องโดยไม่ห่างไม่ยอมกินแม้กระทั่งน้ำใจจดใจจ่อรอให้น้องสาวนั้นฟื้น ส่วนพราวมุกเป็นห่วงทั้งสองคนพยายามปลอบใจคุณเพลิงอยู่ตลอดเวลา ส่วนธารามนั้นกลับไปแล้วเขาดูเหมือนไม่ได้สนใจและไม่ได้รู้สึกอะไรในการผ่าตัดของเพลงมีนาเลยสักนิด"คุณเพลิงคะพราวขอลงไปซื้อผ้าอนามัยก่อนนะรู้สึกเหมือนจะเป็นประจำเดือน" เธอนั้นรู้สึกปวดและหน่วงท้องรู้สึกเหมือนประจําเดือนจะมาจึงบอกกับคุณเพลิงก่อนที่จะลงมาด้านล่าง"จำได้ไหมว่าเราทั้งสองคนเคยสัญญากันไว้ว่าจะไม่ทิ้งกันจำคำของเพลงได้ไหม ได้โปรดตื่นขึ้นมาหาพี่ชายคนนี้นะ" คุณเพลิงนั้นจากที่เคยเป็นผู้ชายที่มีราศีดูสง่าตอนนี้กลับเศร้าหมองลงไม่มีชีวิตชีวาใจจดใจจ่อรอน้องสาวฟื้นขึ้นมา"เฮียขอโทษสำหรับทุกอย่างเฮียยอมทุกอย่างขอแค่เพลงมีนาตื่นมานะขอร
บทที่ 15 แววตาคู่หนึ่งจ้องมองนาฬิกาที่อยู่บนโต๊ะทำงานมือทั้งสองข้างกุมเข้าหากันความคิดหลายอย่างในความรู้สึกตอนนี้จนกระทั่งเวลาผ่านไปถึงเวลาที่จะต้องไปโรงพยาบาลเพื่อดูเพลงมีนาหลังจากผ่าตัดครืด! มือถือวางอยู่บนโต๊ะทำงานนั้นโชว์หน้าจอขึ้นชื่อว่าคุณแม่ มือจึงเอื้อมไปหยิบมากดรับสาย"เงียบหายไปเลยนะลูกชายเป็นยังไงบ้าง""ก็เหมือนเดิมครับสบายดี มีอะไรหรือเปล่า โทรหาผมวันนี้ปกติแล้วคุณแม่ไม่ค่อยโทรมาหาผม""ก็เห็นเงียบหายไป ไม่มีอะไรหรอกแม่แค่ฝันไม่ดีเป็นห่วงธารามเลยโทรมาหา จำเรื่องที่แม่บอกได้ไหม""ครับคุณแม่ผมจำได้""ถ้าจำได้ก็ดีอย่าให้ประวัติมันซ้ำรอย ได้สิ่งที่ต้องการก็ถอยออกมา" เขาถอนหายใจออกมาเหมือนกับกำลังเหนื่อยใจหลังจากนั้นกดวางสายจากแม่ของเขาลุกขึ้นเดินออกมาจากห้องทำงาน"อุ๊ย คุณผู้ชายตกใจหมดเลยค่ะน้องดาว่าจะเอาน้ำกับกาแฟไปให้คุณผู้ชายในห้อง" เธอเป็นแม่บ้านคนใหม่ที่เพิ่งรับเข้ามาได้ไม่ถึงสามวันกิริยาและท่าทางนั้นบ่งบอกถึงความอ่อยการแต่งตัวใส่ชุดแม่บ้านก็จริง แต่ทุกอย่างรัดสัดส่วนจนเผยเห็นได้ชัดสา
บทที่ 14เพลงมีนายอมให้ทางโรงพยาบาลรักษาโดยที่ไม่ขัดขืนเชื่อคำพูดทุกอย่างของธารามที่ธารามบอก จนกระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้นถึงเวลาที่จะเธอจะต้องเข้าห้องผ่าตัด"เฮีย" ลืมตาขึ้นมาในช่วงตอนกลางวันเธอเห็นธารามนั้นนั่งฟุบหน้าอยู่ที่ด้านข้างเตียงของเธอจึงเรียกเขาให้ตื่นเขายกมือขยี้ตาตัวเอง ลืมตาขึ้นมาเผยรอยยิ้มให้กับสาวน้อยที่ป่วยอยู่บนเตียง มือรีบกุมมือของเธอไว้"ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่""เพิ่งตื่นค่ะ เฮียเฝ้าเพลงตั้งแต่เมื่อคืนแล้วหรอคะ ทำไมเพลงถึงหลับไปนานจังเหมือนว่าเพลงหลับไปในช่วงบ่าย" เป็นเพราะฤทธิ์ยาที่หมอนั้นจ่ายให้กับเธอกินห่อนนอน เพื่อที่ให้ร่างกายเธอพักผ่อน มีพยาบาลพิเศษคอยเฝ้าอยู่ตลอดเวลาธารามพึ่งมาได้เพียงไม่นานที่เธอเห็นนั้นเขาเพียงแกล้งหลับและดูเหมือนว่าเขาเฝ้า"อืมเพลงหลับไปนาน กินน้ำก่อนไหมจะได้สดชื่น" เขาลุกขึ้นหยิบแก้วน้ำบนหัวเตียงให้กับเธอได้ดื่ม"ขอบคุณนะคะขอบคุณที่มาดูแลเพลง" เธอทำท่าทีจะลุกขึ้นจากเตียงเพราะว่าปวดท้องอยากจะเข้าห้องน้ำจนกระทั่งพลาด คนตัวเล็กเหมือนจะล้มลงจากเตียง แต่ธารามนั้นคว้าเธอไว้ได้ทัน
บทที่ 13 คุณเพลิงมาหาธารามเพื่อขอร้องให้ธารามนั้นช่วยพูดกับเพลงมีนาให้ยอมรักษาตัวและยินยอมกับการผ่าตัดครั้งนี้ธารามปฏิเสธทันที"ช่วยน้องสาวกูสักครั้งได้ไหม" ธารามลุกขึ้นหลังจากที่ปฏิเสธเพื่อนแต่คุณเพลิงนั้นคุกเข่าลงพูดออกมาทั้งน้ำตาขอร้องให้เพื่อนช่วยน้องสาวตัวเอง"จะทำแบบนี้ทำไมวะ มึงก็รู้ว่ากูเป็นคนยังไงกูช่วยใครไม่ได้หรอกถ้าเธอไม่อยากรักษาก็ปล่อยเธอตายไปสิ" ขนาดคุณเพลิงเป็นเพื่อนรักธารามยังกล้าพูดปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย"เฮียคะ ช่วยเพลงมีนาสักครั้งเถอะนะคะพราวขอร้อง" สองมือของพราวมุกจับเข้าที่แขนของพี่ชายมองหน้าธารามทั้งน้ำตาเธออยากให้พี่ชายนั้นช่วยเพลงมีนาให้พ้นจากวิกฤตินี้"ไม่ เฮียจะไม่ช่วยเรื่องนี้เด็ดขาดเพราะว่าไม่จำเป็นต้องเป็นเฮีย เฮียกับเพลงมีนาเราไม่ได้รักกันเหมือนคู่รัก จะต้องไปให้กำลังใจเพื่อในการรักษาบ้าหรือเปล่า""แน่ใจหรอคะว่าไม่ได้รักกัน พราวไม่รู้หรอกว่าเฮียจะคิดกับเพลงมีนายังไง แต่พราวรู้เพลงมีนาเธอรักเฮีย ที่เธอตามหึงตามหวงก็เพราะอะไร""จะเพราะอะไรก็ช่าง นั่นมันเป็นบทเรียนของเพลงมีนาไ
บทที่ 12ดวงตาคู่น้อยค่อยๆลืมขึ้นมาเจอแสงสว่างรอบด้านสายตาเริ่มเบิกกว้างขึ้นเมื่อหันมองรอบๆเธอจึงรู้ว่าที่นี่คือโรงพยาบาล ร่างกายของเธอนั้นอ่อนแรงจึงไม่สามารถทำให้เธอขยับขึ้นนั่งได้ใบหน้าหันมองซ้ายและขวา ไปเห็นพี่ชายตนเองนั้นนอนขดอยู่ที่โซฟาเวลาผ่านไป 2 วันที่เพลงมีนาเธอหลับไป ตาทั้งสองเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาจนกระทั่งไหลรินเปียกเสื้อของโรงพยาบาลมองพี่ชายที่นอนอยู่โซฟาเพลงมีนาเธอจำเหตุการณ์ได้ทั้งหมด"ฮึก" แขนทั้งสองข้างโอบกอดตัวเองในขณะที่ยังนอนอยู่บนเตียงเธอเสียใจและน้อยใจในสิ่งที่พี่ชายทำกับเธอ"เพลงมีนา" ในขณะที่เขากำลังหลับอยู่นั้นได้ยินเหมือนเสียงร้องไห้จึงลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าน้องสาวนั้นฟื้นแล้วจึงรีบวิ่งมาที่เตียง พร้อมกับจับมือน้องสาว แต่เธอนั้นดึงมือออกจากพี่ชายหันหน้าหนีไปอีกทาง"เฮียขอโทษเพลง เฮียไม่ได้ตั้งใจที่จะทำเพลงแบบนั้นแต่..."ออกไปค่ะ" เพลงมีนาพูด 1 ประโยค ยกมือชี้ไปที่ประตูไล่พี่ชายออกจากห้อง"ไม่ เพลงต้องคุยกับเฮียให้รู้เรื่องก่อน""จะให้เพลงคุยอะไร! เพลงเป็นคนผลักน้ำตาลตกบันไดเพลงเ
บทที่ 11 "พอได้แล้วเพลงมีนา มันมากเกินไปแล้วนะเฮียผิดเองที่เลี้ยงน้องตามใจจนทำให้น้องเสียคนแบบนี้" มือหนาทั้งสองข้างของพี่ชายจับแขนน้องสาวเขย่าตะคอกเสียงใส่หน้าน้องบอกให้เธอนั้นหยุดโวยวาย"เพลงไม่หยุดเพลงไม่ได้เปลี่ยนไป เพลงไม่ได้เอาแต่ใจเฮียนั่นแหละที่ไม่ใส่ใจไม่สนใจน้องตั้งแต่มีพราวมุกเข้ามาเพลงมีนาคนนี้ก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของพี่ชายอีกเลยเพลงพูดจริงไหมล่ะคะ"เพี๊ยะ!! ฝ่ามือหนาของคุณเพลิงนั้นตบลงบนใบหน้าน้องสาวด้วยความโมโหทำให้ร่างบางล้มพับลงกับพื้น มือจับเข้าที่แก้มตัวเองทั้งเจ็บและแสบ ฝ่ามือของพี่ชายนั้นหนักจนทำให้ริมฝีปากเธอมีเลือดซิบออกมา"เพลง" คุณเพลิงคุกเข่าลงตรงหน้าน้องสาวมือทั้งสองข้างจับประคองเข้าที่ต้นแขนของเธอเพลงมีนาเงยหน้าขึ้นทำให้เห็นเลือดออกตรงริมฝีปากสีหน้าของคุณเพลิงเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นรอยที่ฝ่ามือเด่นชัดเป็นรอยนิ้วมือทั้ง 5 ของตนเอง"เฮียไม่ได้ตั้งใจ" เธอร้องไห้ไม่มีเสียงออกมา มีเพียงแต่หยดน้ำตาทั้งสองที่ไหลรินออกจากดวงตาคู่น้อยนั้นไม่ขาดสาย"เพลง เพลงพูดกับเฮียก่อน อย่าเป็นแบบนี้" เฮือก!!! จู่ๆตัวของ