ลงทัณฑ์ : EP 4 หวง

บทที่ 4

 เขาทิ้งให้เธอนอนเปลือยเปล่าอยู่ในห้องไม่หันกลับมาดู เดินออกไปอย่างไร้เยื่อใยมีแต่คำด่าและคำขู่ที่ทิ้งไว้ เพลงมีนาเธอเป็นหญิงสาวที่บริสุทธิ์ถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจถึงแม้ว่าพ่อและแม่ของเธอนั้นจะไม่ได้อยู่ด้วยแต่พี่ชายก็ทำหน้าที่ให้ไม่เคยขาดตกบกพร่องอยากได้อะไรอยากไปไหนเธอได้สมดังใจทุกอย่างจนกระทั่งเอาตัวเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความรักของพี่ชายจากนั้นพี่ชายเริ่มเปลี่ยนไปและตัวเธอเองก็เริ่มตีตัวออกห่างจากพี่ชายและเพื่อนสนิทของตัวเองที่เขากำลังคบกัน  

"ถ้าเพลงย้อนเวลากลับไปได้เพลงจะไม่ทำแบบนั้นแน่นอน" ครั้งแรกของเธอคือการโดนพรากพรหมจรรย์ด้วยการกระทำรุนแรงไม่มีความทะนุถนอมมีแต่ทำให้เธอเจ็บจนในตอนนี้เธอไม่สามารถขยับเดินได้ 

ครืด!! เสียงโทรศัพท์บนหัวเตียงดังขึ้นเธอเลือกที่จะไม่รับสายไม่แม้แต่จะขยับไปดูด้วยซ้ำยังคงนอนร้องไห้อยู่ท่าเดิม เพลงมีนาเธอไม่เคยเจ็บไม่เคยถูกใครทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ แต่ต้องมาถูกเพื่อนสนิทของพี่ชายนั้นทำร้ายพรากพรหมจรรย์ไปจากเธอถูกต่อว่าสารพัดและยังถูกขู่ถ้าไม่ทำตามในสิ่งที่เขาต้องการ

ก๊อกๆๆ "คุณหนูคะ" เพลงมีนานอนร้องไห้อยู่บนเตียงจู่ๆมีคนมาเคาะประตูและเอ่ยเรียกเป็นน้ำเสียงเรียบนุ่มใสๆน่ารักเธอเดาไม่ผิดอย่างแน่นอนต้องเป็นแม่บ้านที่เพิ่งเข้ามาทำงานใหม่ที่นี่

"มีอะไร" เพลงมีนาตะโกนออกไปเธอพยายามที่จะไม่สะอื้นให้คนข้างนอกนั้นสงสัย 

"คุณพราวมุกสั่งไว้ค่ะว่าให้มาดูแลคุณเพลง" เธอยังไม่ได้รับคำอนุญาตพรวดพราดเข้ามาและยืนตกใจเมื่อเห็นเพลงมีนาอยู่ในสภาพนี้

"ว้าย" มือทั้งสองข้างรีบยกปิดปากตัวเองเบิกตากว้างมองจ้องยังเลือนร่างของเพลงมีนาแต่ยังโชคดีที่เพลงมีนานั้นดึงผ้าห่มปกคลุมร่างกายตัวเองแล้วสายตาของเพลงมีนาถึงแม้ว่าจะยังร้องไห้อยู่ในความโศกเศร้าแต่มองจ้องหน้าของแม่บ้านคนใหม่ที่เปิดประตูเข้ามาโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาตจากเธอ

"เข้ามาทำไมเธอได้รับคำอนุญาตจากฉันแล้วหรอ"

"ยังค่ะขอโทษค่ะ น้ำตาลไม่ได้ตั้งใจค่ะ เดี๋ยวน้ำตาลกลับไปอยู่ข้างนอกใหม่นะคะ" เธอหันหลังด้วยความซื่อเตรียมที่จะออกไปจากห้องแต่ทำนามบัตรของคุณเพลิงที่ให้ไว้สักครู่นี้ตกจึงหันกลับมาหยิบ

"เธอหยิบอะไร" น้ำตาลหยุดชะงักค่อยๆยืนขึ้นในมือถือนามบัตรที่เขาให้ไว้สายตามองเพลงมีนาก่อนที่จะหลบหน้ามองลงที่พื้น

"ฉันถามไม่ได้ยินหรอว่านั่นมันอะไรเอามานี่" 

"ไม่มีอะไรค่ะคุณหนูเป็นเพียงแค่นามบัตร" หน้าประตูและเตียงไม่ได้อยู่ไกลกันมากสายตาของเพลงมีนาเธอมองที่บัตรนั้นพอจะเห็นชัดว่าชื่อของธารามปรากฏอยู่ในบัตร

"ฉันบอกว่าให้เอามานี่เธออยากมีปัญหากับฉันใช่ไหม" น้ำตาลเธอรีบส่ายหน้าเดินตรงมาหาเพลงมีนาที่ยังอยู่บนเตียงในมือยังคงกุมจับนามบัตรของธารามไว้

"หมายความว่ายังไง" เมื่อเพลงมีนาดึงนามบัตรออกจากมือของน้ำตาลและก้มมองรู้ว่าเป็นนามบัตรของธารามทำเอาเพลงมีนาเริ่มโกรธเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเข้มอีกครั้ง 

"ไม่มีอะไรค่ะ" เพลงไม่เชื่อแม่บ้านคนนี้อย่างแน่นอนเพราะจู่ๆเธอมีนามบัตรของธาราม

"แน่ใจนะว่าไม่มีอะไรและเธอมีนามบัตรของเฮียธารามได้ยังไง" น้ำตาลเธอมองหน้าของเพลงมีนาไม่บอกก็รู้ว่าเพลงมีนากำลังหึงธารามอยู่  

"คือว่าน้ำตาลเก็บได้เมื่อสักครู่ค่ะตรงหน้าห้องนี้" น้ำตาลโกหกบอกกับเพลงมีนาไป ส่วนเพลงมีนานั้นเชื่อสนิทไม่ได้ถามอะไรต่อ แต่ไม่คืนนามบัตรให้กับน้ำตาล

"ออกไปได้แล้วถ้าเก็บได้ก็ดีไปแต่ถ้าเธอคิดจะยุ่งกับเขาเธอได้เห็นดีกับฉันแน่เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันกับเขาเป็นอะไรกัน" เธอรีบพยักหน้าและเดินออกจากห้องไปด้วยความกลัว 

"คุณเป็นของเพลงถึงแม้ว่าคุณจะทำร้ายเพลงแต่คุณก็คือของเพลงเพลงจะไม่มีวันให้คุณไปมีใคร" 

เวลาผ่านไป  

หลังจากที่เวลาผ่านไปประมาณ 3 วันเพลงมีนาเธอเริ่มฟื้นตัว แต่ยังคงมีใบหน้าที่หมองคล้ำยังมีความเครียดหลายๆอย่างจนกระทั่งวันนี้เธอจะต้องไปเรียนเพลงมีนาสวมชุดนักศึกษาธรรมดาไม่สั้นมากไม่รัดมากจนเกิน เดินลงมาจากห้องก็เห็นพี่ชายของตัวเองนั่งทานข้าวอยู่กับเพื่อนสนิท

"สวัสดีค่ะเฮีย" เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วปล่อยออกมาเหมือนกับว่าพยายามฝืนให้ตัวเองนั้นดูมีความสุขดูรื่นเริง เดินลงมาจากบันไดมาหาพี่ชายแล้วเพื่อนสนิทของตัวเอง

"ทานข้าวสิเพลงเดี๋ยวเฮียจะไปส่งที่มหาลัยพร้อมกับพราวมุก" เธอส่ายหน้าเล็กน้อยและยิ้มให้กับทั้งสองคนในขณะที่นั่งอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับพราวมุกแล้ว มีแม่บ้านเดินมาพร้อมกับถ้วยข้าวต้มมาเสิร์ฟให้กับเธอ

"ไม่เป็นไรค่ะเพลงไปเองดีกว่าพอดีว่าหลังเรียนแล้วจะไปซื้อหนังสือด้วย" เธอเลือกที่จะปฏิเสธพี่ชายที่กำลังจะไปส่งแฟนของเขาหรือว่าเพื่อนสนิทของเธอนั้นเพลงมีนายังคงไม่กล้าสบตาของพราวมุกเพราะว่ารู้สึกผิดและด้วยที่ธารามพูดไว้เมื่อคืนก่อนว่าพราวมุกไม่ได้ให้อภัยเธอจริงๆ 

"เป็นอะไรหรือเปล่าเพลง ยังเครียดเรื่องเก่าอยู่หรอ" พราวมุกอยู่ฝั่งตรงข้ามเอื้อมมือมากุมมือของเพลงมีนาที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารเธอเงยหน้ามองเพื่อนและทำท่าทียิ้มแบบมีความสุขส่ายหน้าไปมา

"เปล่านี่ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย" 

"เพลง อาทิตย์หน้าเฮียจะไปเที่ยวพัทยาไปด้วยกันนะ" เธอฉีกยิ้มกว้างเมื่อพี่ชายเอ่ยชวนไปเที่ยว

"หรอคะเฮียธารามไปไหมคะ" คุณเพลิงหันมองหน้าพราวมุกคิ้วขมวดเข้าหากันทั้งสองคนมองหน้ากันในเชิงสงสัยและหันกลับมามองเพลงมีนาที่ยิ้มกริ่ม เมื่อเอ่ยถามถึงธาราม

"มีอะไรหรือเปล่า ถามถึงมันทำไมเพลง" ในขณะที่เธอกำลังนั่งยิ้มอยู่บนโต๊ะอาหารซึ่งสายตาเหม่อจนทำให้พี่ชายเธอสงสัยและเอ่ยถามขึ้น 

"ไม่มีอะไรค่ะเฮีย เพลงถามไปอย่างนั้นแหละ เดี๋ยวเพลงไปเรียนก่อนดีกว่าขอบคุณนะคะป้าสำหรับข้าวแต่เพลงไม่ทาน" เพลงมีนาลุกขึ้นจากเก้าอี้ยกมือไหว้พี่ชาย

"อ่อเฮียคะ เพลงจะบอกกับเฮียว่าเพลงจะกลับไปอยู่คอนโดเหมือนเดิมนะคะ" สิ้นสุดคำพูดเธอหันหลังเดินออกมาที่รถสตาร์ทรถแล้วขับออกตรงไปที่มหาลัย 

เอี้ยด!!!!