หยาบคาย

วันต่อมา...

วันนี้เป็นวันทดสอบความสามารถและความถนัดวันสุดท้าย และเป็นวันตัดสินว่าเธอจะได้ทำอะไร ตำแหน่งไหน และน่าเสียดายที่สายหมอกยังเรียนไม่จบ เธอเลยจำต้องไปเป็นผู้ช่วยนักบินกับนักบินคนอื่นก่อน และด้วยเพราะเธอยังไม่เคยมีประสบการณ์ในการบิน จึงต้องบินภายในประเทศตามที่สายหมอกได้เขียนยื่นเรื่องให้

“คุณใบชาครับ” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเรียกร่างเล็กที่กำลังจะเดินออกจากสนามบินจำลอง

“คะ?” ใบชาหันไปตามเสียงเรียกของชายร่างสูงคนหนึ่ง

“ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับ ผมคิงนะ”

หมับ!!

“อ๊ะ...”

“สวัสดีครับพี่คิง...” แขนแกร่งของสายหมอกโอบไปที่ไหล่ของใบชา ตามด้วยทักทายนักบินรุ่นพี่ที่เข้ามาทักทายใบชาเช่นกัน

“หมอกรู้จักคุณใบชาด้วยเหรอ” แอบหน้าเสียเล็กๆ ที่สายหมอกมาใกล้ชิดคนที่เขาเล็งเอาไว้

“รู้จักครับ รู้จักดีเลยล่ะ”

“เอ่อ...”

“ใช่ไหมครับพี่ใบชา” ไม่พอหันไปถามใบชาด้วยรอยยิ้มร้ายหวังบังคับกลายๆ ให้เธอตอบ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขาจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร หรือว่านี่คืออาการของคนที่กำลังหึง? รู้สึกดีจัง แต่ก็อึดอัด เพราะเขามีเจ้าของหัวใจแล้ว ทำแบบนี้มันก็ไม่เหมาะไม่ควรหรือเปล่า

“ค่ะ...หมอกเป็นรุ่นน้องที่คณะเมื่อก่อน” เธอตอบพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ซึ่งความห่างเหินของเธอที่แสดงต่อหน้าเขาตอนนี้ มันน่าหงุดหงิดจริงๆ

“แฟนเก่ามากกว่ามั้ง” กดเสียงต่ำเน้นย้ำคำว่าแฟนเก่าให้คิงได้ยิน

“นี่หมอก!!”เธอหันไปดุเขาแต่ก็ต้องสงบสติอารมณ์ตัวเองเอาไว้เพราะเจอเขาทำหน้ากวนใส่ ดูไม่สะทกสะท้านต่อสายตาของเธอด้วยซ้ำ

“คนนี้พี่คิงอย่ายุ่งเลยครับ ผู้หญิงมีตำหนิ ไม่เหมาะกับพี่หรอก” ไม่คิดเลยว่าเขาจะหยาบคายกับเธอแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น นี่กาลเวลาเปลี่ยน ใจคนเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เชียวเหรอ ใบชาคิด ก่อนที่จะสะบัดตัวออกจากเขาอย่างไม่ค่อยพอใจนัก

“ชาขอตัวนะคะคุณคิง ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” ยิ้มแห้งๆ แล้วรีบออกไปจากบรรยากาศที่แสนอึดอัดนั่นทันที

“ทำไม...ชอบพี่คิงเหรอ...” ขนาดเธอออกมาขนาดนี้แล้ว เขาก็ยังไม่วายวิ่งตามมา

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เธอก็ไม่คิดที่จะหยุด แถมยังรีบเดินต่อไปอีกโดยที่ไม่คิดที่จะสนใจเขาแม้สักนิด

“ใบชา!!”ตะโกนเรียกเพียงแค่ชื่อของเธอ จนร่างเล็กหยุดเท้าที่ก้าวลง ตามด้วยหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา

“อย่ามาลามปาม พี่เป็นพี่หมอกตั้งกี่ปี”

“กี่ปีก็ไม่สน เพราะไม่ว่าจะห่างกันกี่ปี ก็ไม่มีผลต่อแนวราบ”

“หมอก!! หมอกจะแค้นอะไรพี่นักหนา ทำไมต้องทำตัวหยาบคายกับพี่แบบนี้ ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้เหรอหมอก เรื่องมันก็จบไปนานแล้ว”

“เคยคิดจะถามหมอกไหมล่ะ ว่าหมอกอยากจบด้วยหรือเปล่า คนใจร้ายแบบพี่ ต้องรู้สึกซะบ้าง ว่าความเจ็บปวดที่หมอกต้องเจอมันเจ็บปวดแค่ไหน”

“แล้วจะให้พี่ทำยังไง หมอกช่วยบอกพี่หน่อย ช่วยบอกหน่อยว่าพี่ต้องชดใช้ยังไง หมอกถึงจะพอใจ”

“ก็ไม่ต้องทำยังไง แค่รอรับความเจ็บปวดอย่างที่หมอกต้องเจอก็พอ” พูดจบก็เดินกระแทกไหล่เธอจนเซ ตามด้วยน้ำใสๆ ของร่างเล็กที่ไหลอาบแก้มลงมา

ด้านสายหมอก...

จริงๆ เขาก็ไม่ได้อยากที่จะสร้างความอัปยศให้เธอต่อหน้าคิวนักหรอก แต่วิธีนี้คงจะดีกับเธอแล้ว เพราะคิงน่ะ คือผู้ชายที่ล่าแต้ม สาวๆ ในสายการบินส่วนใหญ่ก็ล้วนตกเป็นของเขากันทั้งนั้น การประกาศว่านี่คือคนของเขา นับว่าปลอดภัยสำหรับเธอแล้ว แต่จะให้บอกไปตรงๆ ว่าที่ทำอยู่คือการปกป้องเธอมันก็ไม่ใช่เรื่อง เธอยังต้องรับแรงแค้นจากเขาอยู่ ถึงอย่างนั้นก็เถอะเขาทำร้ายเธอได้คนเดียว คนอื่นไม่มีสิทธิ์

“แล้วดึกป่านนี้ ทำไมยังไม่กลับคอนโดอีก...จะรอให้ใครมาฉุดหรือไง” ร่างสูงเอ่ยถามตัวเองในรถอย่างขัดใจ เมื่อมองดูใบชานั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์มาร่วมชั่วโมงแล้ว และเธอก็ไม่รู้ตัวเลย ว่ามีเขาแอบมองเธออยู่

ในขณะที่เขากำลังจะปลดเข็มขัดแล้วออกไปนอกรถ เธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปโบกแท็กซี่และขึ้นไป เขาจึงทำได้แค่ขับตามไปดูห่างๆ แถมก่อนจะขึ้นคอนโดเธอก็ไม่วายแวะเข้าร้านสะดวกซื้อและซื้อเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ติดไม้ติดมือขึ้นไปด้วย ไม่ใช่แค่เพียงกระป๋องสองกระป๋องเท่านั้น เพราะในถุงที่เธอถือ เห็นทีคงจะกินให้เมากันไปข้าง

หมับ!

“อ๊ะ...หมอกทำอะไรเนี่ย...”

“หมอกโตแล้ว...จะทำอะไรก็เรื่องของหมอก” มือหนาเดินไปแย่งถุงเครื่องดื่มนั้นมาถือเอาไว้ แล้วเดินเข้าลิฟต์ไปทันที ส่วนใบชาก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาหนักๆ อย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาทำอยู่ตอนนี้ ก่อนที่จะเดินตามเขาเข้าไปในลิฟต์ แล้วยืนอีกมุมหนึ่งเงียบๆ ไม่หือไม่อืออะไรทั้งนั้น

“พี่ขอโทษนะ ที่ทำให้หมอกไม่พอใจ แต่ขอเถอะ เราต่างใช้ชีวิตจะได้ไหมหมอก”

“คงจะไม่ได้หรอกครับ 6ปีที่ผ่านมากว่าหมอกจะผ่านมันมาได้ มันไม่ง่ายเลย คำพูดขอร้องเพียงไม่กี่คำ อย่าคิดที่จะมาห้ามหมอก บอกแล้วไงว่าหมอกเจ็บเท่าไหร่ พี่ต้องเจ็บกว่า”

ติ้ง!

พูดจบ ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูลิฟต์เปิดออก เขาจึงรีบก้าวเท้าออกจากลิฟต์ไป แล้วมุ่งตรงไปยังห้องของประกายดาวที่บัดนี้มีเขาเป็นผู้อาศัยชั่วคราว ส่วนเธอก็จำต้องเดินกลับห้องตัวเองไปมือเปล่า ทั้งที่ตั้งใจจะเมาให้มันลืมๆ ไปซะ แต่เขาก็ดันมาแย่งมันไปทั้งถุงต่อหน้าต่อตา

“โอ๊ย...ปวดท้องชะมัดเลย” คนตัวเล็กพูดขึ้นกับตัวเอง พร้อมกับนั่งลงที่โซฟา งอตัวกุมหน้าท้องเพราะถูกความเจ็บปวดเข้าเล่นงาน “เฮ้อ...แล้วผ้าอนามัยก็ดันอยู่ในถุงนั่นอีก เจ้าเด็กบ้านั่นคิดจะแก้แค้นฉันไปถึงเมื่อไหร่กันล่ะเนี่ย” เธอกล่าว

“อ๊ะ...” ความรู้สึกร้อนวูบวาบที่ช่องคลอด ทำให้เธอรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ และใช่ เธอเป็นประจำเดือน ทั้งที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนเลย จะไปทวงก็คงไม่ได้ ไม่อยากจะทะเลาะกับเขาให้ไปกันใหญ่

“ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป ชุดฉันเลอะหมดแน่ๆ”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!

ระหว่างที่เธอกำลังหาทางแก้ปัญหาอยู่ๆ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง จึงรีบเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วไปเปิดประตูห้องเพื่อดูว่าใครมา ในใจก็คิดแล้วแหละว่าต้องเป็นเขาที่อาจจะมาหาเรื่องเธอไม่จบไม่สิ้น แต่ดันผิดคาด เพราะหลังจากที่เปิดออกมา ก็ไม่มีใครอยู่หน้าห้องเลย มีเพียงแค่ถุงอะไรสักอย่างที่ห้อยอยู่ที่หน้าประตู

“ใครเอามาห้อยไว้เนี่ย” พูดกับตัวเองเบาๆ แล้วหยิบมันเข้าห้องมาด้วย

และพอเปิดดู ก็เห็นว่าในถุงนั้นมีถุงน้ำร้อน ผ้าอนามัย และยาแก้ปวด ไม่พอมีโจ๊กร้อนๆ ติดมาด้วย ถ้าจะบอกว่าเป็นเขาเอามา ก็ไม่กล้าที่จะคิดเลย แต่ไม่ว่าจะเป็นใครก็แล้วแต่ ตอนนี้ก็ต้องขอบคุณจริงๆเพราะทุกอย่างที่อยู่ในถุงมันช่วยชีวิตเธอเอาไว้ได้จริงๆ