เจ็บปวดอีกครั้ง

กุ๊ก กั๊ก กุ๊ก กั๊ก!!

ขณะที่ใบชากำลังจะเดินไปอาบน้ำ อยู่ๆก็ได้ยินเสียงตะกุยประตูก็ดังขึ้น ทำให้ร่างเล็กชะงักแล้วเปลี่ยนเป้าหมายเดินไปยังประตูห้องแทน ทั้งที่บนตัวของเธอมีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียวด้วยซ้ำ

แกร๊ก แอ๊ด!!

เหมียว~

“นะ...นมสด...” เสียงหวานเอ่ยทักด้วยความดีใจ ก่อนที่จะชะโงกหน้าดูด้านนอกว่ามีสายหมอกหรือเปล่า ทว่าพอมองออกไปกลับไม่เจอเขา “เอ๋...พ่อนมสดไปไหนแล้วครับ” เธอเอ่ยถาม

และยังไม่ทันที่เธอจะได้ย่อตัวลงอุ้มเจ้านมสดเลย เจ้าแมวอ้วนนั้นก็วิ่งแจ้นเข้ามาในห้องของเธออีกเช่นเคย ไม่พอยังกระโดดขึ้นไปเอาหน้าถูไถไปตามที่นอนด้วยท่าทีน่าเอ็นดู

เมื่อเห็นว่าตอนนี้ไม่มีสายหมอกอยู่ เธอจึงจับเจ้านมสดขึ้นมากอดและหอมด้วยความคะนึงหาหกปีที่เธอไม่ได้เจอ ไม่คิดเลยว่าเขาจะเลี้ยงดูได้ดีขนาดนี้ ตัวอ้อนน่ากอดมาก

และไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า เพราะกลิ่นเจ้านมสดมันคล้ายๆ กับกลิ่นตัวของสายหมอก ยิ่งกอดก็ยิ่งคิดถึง อย่างน้อยๆ ได้กอดเขาผ่านแมวก็ยังดี

“คิดถึงมากๆ เลยนะรู้ไหมครับ” ผละกอดออกแล้วยกตัวเจ้านมสดลอยขึ้นตรงหน้า ส่วนเจ้าแมวก็เอียงคอเล็กน้อย ราวกับฟังสิ่งที่เธอพูดเข้าใจอย่างไงอย่างงั้น

เหมียว~

เจ้าแมวร้องตอบรับเสียงหวาน จนร่างเล็กอดไม่ได้ที่จะจับมาซุกไซ้และกอดหอม กอบโกยเพื่อจะได้หายคิดถึง ให้สมกับที่ไม่ได้เจอกันมาร่วมหกปี

ปึ้ง ปึ้ง ปึ้ง!!

ยังไม่ทันที่เธอจะได้ใช้ความสุขที่มีคุ้มเลย เสียงทุบประตูก็ดังระรัวขึ้นมาเสียเเล้ว จนเธอตกใจ ไม่เพียงแค่เธอเท่านั้นที่ตกใจ เพราะเจ้านมสดเองก็เช่นกัน และเพราะเสียงนั่นทำให้เจ้านมสดวิ่งไปมุดอยู่ที่ใต้เตียง

ปึ้ง ปึ้ง ปึ้ง!!

“ไปแล้ว...ไปแล้ว...” รีบเดินไปยังประตูอย่างรีบร้อน จนหลงลืมไปเลยว่าบนตัวเธอตอนนี้มีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเท่านั้น

แกร๊ก แอ๊ด!!

“นะ...นม...เฮือก!!” กำลังจะถามหานมสดทว่ากลับต้องตะลึงกับความอวบอิ่มตรงหน้าที่โผล่พ้นผ้าเช็ดตัวเกือบครึ่งเต้า และท่าทีตื่นๆ ของเขาก็ทำให้ใบชารู้ตัวและรีบวิ่งกลับเข้าไปหวังจะแต่งตัวให้มันเรียบร้อยกว่านี้

ปึ้ง!

หมับ!!

“อ๊ะ...มะ...หมอกทำอะไร” แขนเล็กถูกเขาคว้าเอาไว้ซะก่อน ตามด้วยกระชากและดึงเธอเข้าหาตัว ทันทีที่ปิดประตูห้องลง

แขนแกร่งข้างหนึ่งโอบรัดร่างเล็กของเธอเอาไว้ กลิ่นกายหอมๆ มันโชยเข้าจมูกของเขา จนเขาเผลอสูดดมเข้าไปสุดปอด กลิ่นที่แสนคิดถึง กลิ่นที่ไม่ว่าจะพยายามลบแค่ไหน ก็ไม่เคยจางไปจากความทรงจำ

“อึก...มะ...หมอก...ปล่อยพี่...”

“ที่ตั้งใจออกมาเปิดสภาพนี้ ก็เพื่อยั่วหมอกไม่ใช่เหรอ”

“มะ...ไม่ใช่สักหน่อย ปล่อยพี่นะ...”

“คิดจะกอดแมว แต่ไม่คิดจะขอเจ้าของเลยเนี่ยนะ”

“กะ...ก็แล้วใครใช้ให้ดูแลไม่ดี ปล่อยให้นมสดวิ่งมาเองล่ะ” เธอเถียง พร้อมกับดิ้นหวังให้หลุดออกจากพันธนาการของเขา

“ใครจะไปคิด ว่านมสดจะคิดถึงผู้หญิงใจร้ายแบบนี้ สอนไม่รู้จักจำเลยจริงๆ ...” เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบแถมเย็นยะเยือกแอบจิกกัดเธอกลายๆ

“งั้นก็เอากลับไปสิ...หลบอยู่ใต้เตียงนู้น” เธอสะบัดหน้าไปทางใต้เตียง และยังคงพยายามดิ้นออกจากการกอดรัดของเขา

หมับ พรึ่บ!!

“อ๊ะ...หมอกปล่อยพี่นะ...หมอกมีแฟนอยู่แล้ว...เดี๋ยวแฟนหมอกก็เข้าใจผิดหรอก” เขาไม่คิดจะฟัง แถมยังรวบมือเล็กเอาไว้เหนือหัวเพียงมือเดียว ตามด้วยดันร่างเล็กเข้าไปประชิดกำแพงจนแผ่นหลังแนบชิดไปกับผนังเย็นๆ

“หึหึ...ไร้เยื่อใยกันชะมัด...ถามจริง...จะเอาแบบนี้ใช่ปะ” กระตุกยิ้มออกมาอย่างนึกสมเพชตัวเอง ที่ต้องมาพูดอะไรแบบนี้ต่อหน้าคนใจร้ายอย่างเธอ

“เอาแบบไหน”

“ก็ไม่คิดที่จะอธิบายอะไรเลยไง!!” ตวาดลั่นห้องด้วยความเดือดดาล ทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งโหยงเพราะเธอไม่เคยเห็นมุมนี้ของเขาเลยสักครั้ง

ตอนนี้เขาดูพร้อมที่จะบีบร่างเธอให้แตกเป็นเสี่ยงๆ เลยก็ว่าได้ ส่วนเขา ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั้งที่เป็นคนปล่อยนมสดมาเอง และยืนดูเธอตลอดเวลาจนเธอเข้าห้องไป แต่ก็รู้สึกเจ็บเสียเอง เจ็บที่เธอทำเฉย ในขณะที่เขาแทบจะตายอยู่แล้ว หัวใจของเขาตอนนี้มันพรุนไปหมดแล้ว

แผลเป็นในวันนั้น ก่อนหน้านี้อาจจะไม่เจ็บแล้ว แต่ทุกครั้งที่เห็นร่องรอยของแผล มันก็สะกิดให้พาลไปนึกถึงเธอทุกครั้ง แล้ววันนี้ ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน รู้ทั้งรู้ว่าเข้าหาเธอจะเจ็บ ก็ยังจะพยายาม อยากจะทำให้เธอเจ็บเหมือนอย่างที่เขาเจ็บ แล้วดูตอนนี้สิ เขาเองเนี่ยแหละที่ทำตัวเอง ตอกย้ำรอยแผลให้มันฉีกอีกครั้ง

“อธิบายแล้วจะได้อะไรขึ้นมา อธิบายแล้วหมอกจะกลับมาหาพี่งั้นเหรอ”

“ก็พูดมาสิ ว่าอยากให้หมอกกลับไปไหม”

“ทำไม...ถ้าพี่บอก...หมอกจะไปยกเลิกงานแต่งงั้นเหรอ”

“ตอบมา ตอบมาสิว่ายังรักหมอกไหม” คำถามนั้นเล่นทำหัวใจของคนตัวเล็กสั่นไหว แต่พอนึกถึงใบหน้าจิ้มลิ้ม แววตาสดใสของผู้หญิงที่เขาจะแต่งงานด้วย เธอก็ทำไม่ลงจริงๆ จะให้เธอไปแย่งเขามา เธอทำไม่ได้หรอก เธอเคยทำร้ายเขา และไม่คิดที่จะทำลายความรักของเขาที่กำลังจะไปได้สวยเด็ดขาด

“ไม่ พี่เลิกรักหมอกไปนานแล้ว...ออกไปซะ...” พูดตรงกันข้ามกับความรู้สึก แล้วดันร่างเขาออก

คำพูดของเธอตอนนี้เป็นดั่งหอกที่แหลมคม กำลังทิ่มแทงหัวใจของเขาซ้ำแผลเก่า แค่ได้ยินคำนั้น มันก็ทำให้ร่างกายของเขาไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาดื้อๆ ไม่รู้เลยว่าคำพูดเพียงไม่กี่คำ มันจะทำให้เขาหมดพลังไปขนาดนี้ เธอมันคนใจร้าย ใจร้ายที่สุด

“แล้วพี่จะเสียใจ ที่พูดกับหมอกแบบนี้ ในเมื่อให้โอกาสได้พูดแล้วไม่พูด ก็คอยดูหมอกรักกับคนอื่นก็แล้วกัน!!” พูดจบก็เดินไปอุ้มเจ้านมสดมากอดเอาไว้ แล้วเดินตึงตังออกจากห้องของเธอไปด้วยความหัวร้อน

ปึ้ง!!

“ขอโทษนะหมอก พี่ไม่กล้าที่จะทำร้ายคนที่รักซ้ำได้อีก จากนี้ไป ขอให้หมอกมีความสุขกับรักครั้งใหม่นะ” พูดกับตัวเองพร้อมกับปาดน้ำตาที่มันไหลลงมาอาบแก้ม ถามว่าเจ็บไหมที่เห็นเขาไปรักคนอื่น แน่นอนว่าเจ็บ แต่ถือว่าชดใช้กับบาดแผลของเขาที่เธอเคยกระทำเอาไว้อย่างแสนสาหัส มันก็คุ้มแล้วไม่ใช่เหรอ ส่วนเธอก็ดูแลตัวแทนที่เขาฝากเอาไว้ให้อย่างดีที่สุดด้วยความรักต่อไป

อีกด้าน...

แกร๊ก แอ๊ด!!

“เอ้าเฮีย...มาหาดาวเหรอคะ” ประกายดาวที่กำลังจะเอาขยะออกมาทิ้งเอ่ยถามพี่ชายของตัวเอง ที่กำลังเดินไปยังลิฟต์ด้วยความสงสัย

“อะ...เอ่อ...ครับ...เฮียว่าจะฝากนมสดไว้ที่ห้องหนูสักเดือน...แต่ลืมไป...ว่าเฮียลืมเอาของใช้ของนมสดมาด้วย” สายหมอกแก้ตัว เพราะที่เขามาเขาไม่ได้ตั้งใจจะมาหาน้องสาวเลย จุดประสงค์ของเขาคือแค่ต้องการเอานมสดมาเป็นตัวดึงดูดให้ใบชาสนใจก็เท่านั้นเอง

“วันอื่นได้ไหมคะ วันนี้ดาวมีอ่านหนังสือสอบ”

“ครับ ไม่มีปัญหา...หนูรีบไปทิ้งขยะเถอะ...เดี๋ยวเฮียจะกลับแล้ว...”

“เฮียหมอก...ดาวว่าจะกลับไปอยู่บ้าน...เพราะช่วงนี้อ่านหนังสือหนักจนเบลอเลย...ดาวกลัวจะขับรถไปเรียนตอนเช้าไม่ไหว...เลยว่าจะให้คนขับรถไปรับไปส่งแทน”

“จะ...จริงเหรอ...” อยู่ๆ ร่างสูงก็ตาลุกวาว พร้อมกับความคิดในหัวที่มันผุดขึ้นมา

“ทำไมเฮียต้องดีใจขนาดนั้นด้วยคะ”

“เอ่อ...คือที่คอนโดเฮีย...เขาห้ามเลี้ยงแมว...แล้วเฮียแอบเลี้ยงมาตลอด...กลัวว่านิติบุคคลจะจับได้...งั้นไหนๆ น้องดาวก็ไม่อยู่แล้ว...เฮียขออยู่ได้ไหมครับ”

“หืม? ไหนเฮียบอกว่าห้องดาวเล็กไงคะ...”

“ไม่เล็กครับ...กำลังพอดีเลย” รีบแก้ตัวทันที เพราะกลัวว่าน้องสาวจะสงสัย

“งั้นก็ได้ค่ะ...”