เมนูโปรด

หลายวันต่อมา...

วันนี้เป็นวันแรกที่เธอถูกเรียกตัวไปบิน โชคดีที่ก่อนหน้านี้เธอหยุด ไม่อย่างนั้นคงทำงานลำบากแน่ๆ เพราะประจำเดือนเธอมา บินเที่ยวแรกเธอบินจากกรุงเทพไปที่ขอนแก่น บินไปกลับแค่หนึ่งชั่วโมง แต่ด้วยความที่เป็นนักบิน การทำงานไม่ได้เหมือนสายงานอื่น เพราะฉะนั้นการเตรียมความพร้อมก่อนที่เครื่องจะออกก็ต้องมีกำหนดเหมือนกัน

อย่างเช่นวันนี้ที่เธอมีบิน7โมงเช้า ก็ต้องตื่นตี5 และการบินภายในประเทศนักบินจะต้องมีการไปเตรียมตัวก่อนเครื่องออกอย่างน้อย2ชั่วโมง เราเรียกช่วงเวลานี้ว่าช่วงรีพอร์ต ต้องเตรียมความพร้อมในการดูแลลูกเรือและต้องตรวจสอบเอกสารก่อนบินตามกฎระเบียบของสายการบิน

พออาบน้ำเตรียมตัวเสร็จก็กินเวลาไปชั่วโมงกว่า เธอจึงรีบออกจากห้องไป และระหว่างที่เธอกำลังรอลิฟต์ เสียงประตูห้องสุดท้ายของอีกฝั่งตึกก็ดังขึ้น ตามด้วยร่างสูงที่แสนคุ้นเคยเดินออกมาจากห้องนั้น ด้วยชุดนักศึกษา กลิ่นกายหอมๆ ที่โชยออกมาแม้จะอยู่ไกลก็ยังได้กลิ่น

ถึงแม้ว่าเธอจะอยากหันไปมองแค่ไหน สุดท้ายก็ทำเป็นเมิน ส่วนเขาก็มายืนอยู่ข้างๆ รอลิฟต์เหมือนกัน วินาทีนี้บอกเลยว่าอึดอัดสุดๆ ทำตัวไม่ถูก ในใจก็เต้นกระหน่ำราวกับมีใครมาตีกลองอยู่ในนั้น

ครืด!!

เพียงไม่นานนักลิฟต์ก็เปิดออก พร้อมกับร่างเล็กที่เดินเข้าไปในนั้นก่อน ตามด้วยเขาที่เดินตามเข้าไปติดๆ ภายในลิฟต์มีเขาและเธอยืนกันอยู่คนละฝั่ง ไม่มีใครพูดหรือเอ่ยคำใดออกมา ทั้งที่ในใจของทั้งคู่นั้น อยากที่จะพูดมันทุกอย่าง เขาก็อยากจะถามเธอเรื่องไปทำงาน ส่วนเธอก็อยากถามเขาเรื่องเรียน

“เอ่อ...ขอบคุณนะเรื่องของที่ซื้อไปให้” และก็เป็นเธอที่ทำลายความมาคุภายในลิฟต์ลง

แต่แทนที่เขาจะตอบเธอ เขากลับเมินทำเป็นไม่สนใจ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเกร็งเข้าไปใหญ่ ไม่ว่าเขาจะตอบหรือไม่ตอบ ก็นับว่าเธอได้ขอบคุณไปแล้ว และเธอก็ค่อนข้างมั่นใจ ว่าของในถุงวันนั้นเป็นเขาที่ซื้อมาให้เธอ รู้ได้ยังไงน่ะเหรอ ก็เพราะเมื่อก่อนที่เธอกับเขายังคบกันอยู่ เวลาเธอเป็นประจำเดือน ก็จะมีเขานี่แหละคอยซื้อของพวกนี้มาให้

ติ้ง!!

พอถึงชั้นล่างสุด สายหมอกก็ก้าวเท้าออกไปจากลิฟต์ทันที ไม่สนใจ ไม่ตอบ ไม่หันมองเธอเลยแม้สักนิดเดียว เธอที่เห็นเช่นนั้นก็เดินคอตกออกจากลิฟต์ไป

@บวรแอร์ไลน์

นับว่าการทำงานวันแรกก็หัวหมุนเลย หลังจากตรวจสอบเอกสารเสร็จก็ต้องไปเตรียมความพร้อมของเครื่อง และสั่งน้ำมันว่าจะต้องใช้เท่าไหร่ ด้วยเพราะเหตุฉุกเฉินอะไรก็เกิดขึ้นได้จึงจำเป็นต้องสั่งเพิ่ม เผื่อสภาพอากาศไม่ดีจะได้มีเผื่อสำรองเอาไว้ใช้บินวนก่อนที่จะลงจอด จัดแจงในส่วนนี้เสร็จก็ต้องตรวจสอบรอบเครื่องและดีที่สายการบินนี้เครื่องบินมีคุณภาพสูง จึงไม่ได้มีปัญหาอะไร จึงทำการสั่งให้เริ่มบอร์ดผู้โดยสารได้ในเวลาต่อมา กว่าจะบินแต่ละรอบก็จะต้องเข้มงวด เพราะเรื่องความปลอดภัยของผู้โดยสารต้องมาเป็นอันดับแรก

“คุณใบชาจัดการเช็กทุกอย่างดีแล้วใช่ไหมครับ” คิงเอ่ยถาม

“เรียบร้อยแล้วค่ะกัปตันคิง” เธอตอบ

เมื่อได้รับคำยืนยันเขาก็เดินไปประจำที่ โดยมีเธอตามไปด้วยติดๆ เธอรับหน้าที่เป็นผู้ช่วยกัปตัน ด้วยเพราะยังใหม่จึงจำต้องคอยฝึกฝนและเรียนรู้ให้ชำนาญการกว่านี้ แต่ใช่ว่าหน้าที่ของเธอจะต่ำต้อยกว่า เพราะสุดท้ายแล้วทุกเที่ยวบินเธอก็ทำหน้าที่ไม่ต่างจากกัปตันเลยด้วยซ้ำ เพียงแค่เธอไม่ได้เป็นคนไปบังคับเครื่องเอง

“วันนี้ทำหน้าที่ได้เก่งมากๆ เลย ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับคุณใบชา” คิง กล่าวด้วยรอยยิ้มหลังจากที่ส่งผู้โดยสารถึงที่หมายปลายทางอย่างปลอดภัย

“ขอบคุณคุณคิงเช่นกันนะคะ ที่คอยสอนงานชา งั้น...ไม่มีอะไรที่ชาต้องทำแล้ว ชาขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ”

“ครับ เจอกันเที่ยวบินหน้าครับ”

“ค่ะ” โค้งตัวเล็กน้อยแล้วยิ้มบางๆ ให้เขา

“อะ...เอ่อ...คุณใบชาครับ” ยังไม่ทันที่เธอจะหมุนตัวเดินออกไป เขาก็รั้งเธอเอาไว้ด้วยเสียงของเขาก่อน

“คะ?...”

“คุณใบชากับหมอก...เอ่อ...จะเสียมารยาทไหมครับหากผมจะถาม”

“ค่ะ...ตามนั้น...ฉันกับหมอกเราเคยคบกัน”ตอบไปตามความจริงไม่ได้คิดจะปิดบัง

“อะ...อ๋อ...งั้นก็แปลว่าตอนนี้...เลิกกันแล้ว?”

“ค่ะ...”

“แล้วตอนนี้...คุณใบชา...มีคนในใจแล้วหรือยังครับ”

“มีแล้วค่ะ...” แม้จะเลิกกันแต่คนในใจเธอก็ยังคงเป็นเขาไม่เคยจางหายไป

“อะ...อ๋อ...ขอโทษที่ถามครับ” แอบเสียดายอยู่หน่อยๆ ที่เธอดันมีคนในใจอยู่แล้ว เอาจริงๆ สำหรับเขาเธอจะเคยคบใครมาเขาเองก็ไม่ได้ติดหรอก ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอโคตรจะเข้าตา

“ค่ะ...งั้นชาขอตัวนะคะ”

ใบชากลับมาถึงคอนโดก็เป็นเวลาเกือบจะเย็น พอถึงห้องเธอก็อาบน้ำแต่งตัวหวังจะลงไปซื้อของใช้ที่จำเป็นอยู่มินิมาร์ทใต้คอนโด ทว่าพอเปิดประตูออกมากลับเจอสายหมอกยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง พร้อมกับกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ตีเข้าหน้าเธออย่างจัง

“มะ...หมอก!”

หมับ!!

“อื้ม...” ร่างเล็กถูกดันกลับเข้าไปในห้อง ก่อนที่ร่างสูงจะรีบปิดประตูตามด้วยจู่โจมเธอด้วยการจูบอย่างหนักหน่วง

พลั่ก!

“อื้อ!!...” กำปั้นน้อยๆ ยกขึ้นทุบแผงอกของเขาทั้งสองข้าง เพื่อดึงสติของเขา และเพื่อให้เขาหยุดการกระทำอันอุกอาจนี้

แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามต่อต้านเขาแค่ไหน ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากเขาไปได้ ร่างสูงเดินต้อนให้เธอไปจนมุม จนแผ่นหลังของเธอแนบชิดไปกับกำแพง ในขณะที่ปากก็บดจูบจนปากเล็กๆ แทบบวมช้ำ เขากระหน่ำจูบเธออยู่หลายนาที พยายามแทรกเรียวลิ้นอันร้อนระอุเข้าไปในโพรงปากนุ่มๆ นั้นด้วย แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะเธอเม้มและปิดปากแน่น

“อื้อ...มะ...หมอก...ปล่อย” ยกมือขึ้นดันหน้าเขาออกแต่กลับถูกเขารวบมือเธอขึงไว้ที่เหนือหัว ตามด้วยก้มลงมาป้อนจูบให้เธออีกครั้ง

และเนื่องจากว่าจูบของเขามันสูบพลังของเธอ จนแทบขาดอากาศหายใจ ทำให้เธอเผลออ้าปากขึ้นเพื่อกอบโกยเอาอากาศเข้าไปในปอดให้ได้มากที่สุด แต่เขากลับใช้จังหวะนั้นสอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปฉกชิมความหอมหวานในปากของเธอแทน

“อื้อ...” เรี่ยวแรงตอนนี้ที่มีแทบมลายไปจนหมดสิ้น ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรของเขา ถึงได้จูบเอาเป็นเอาตายจนเธอแทบสิ้นใจแบบนี้ แถมยังทำเธอรู้สึกมึนๆกับแอลกอฮอล์ในปากของเขาที่แผ่ไปทั่วลิ้น

พลั่ก!!

“โอ๊ย!!” เธอตัดสินใจใช้แรงเฮือกสุดท้ายของตัวเองยกเข่าขึ้นกระแทกไปที่เป้าของเขาอย่างแรง และสำเร็จเพราะมันทำให้เธอหลุดออกจากพันธนาการของเขาในทันที

พรึ่บ หมับ!!

พอเขากุมมือไปที่เป้า เธอก็รีบผลักร่างของเขาออก แล้วจ้องมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจว่าตอนนี้เขาต้องการอะไร แล้วทำแบบนี้กับเธอทำไม ทว่าพอมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้นของเขา มันกลับทำให้เธอนั้นโกรธแทบไม่ลง ดวงตาทั้งสองข้างของเขามันแดงก่ำราวกับผ่านการร้องไห้อย่างหนัก เขาไม่โวยวาย ได้แต่มองเธอด้วยแววตาละห้อย

หมับ พรึ่บ!!

เธอยืนมองเขานิ่งเพียงชั่วครู่ เขาก็พุ่งเข้าไปกอดเธอแน่น ซุกหน้าลงไปที่ไหล่ พร้อมกับเนื้อตัวที่สั่นเทาเพราะพยายามกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเอง ส่วนเธอก็ทำได้แค่ยืนนิ่งๆ ปล่อยให้เขากอดและร้องไห้อยู่อย่างนั้น โดยที่ไม่รู้เลยว่าสาเหตุที่เขาเป็นแบบนี้คืออะไรกันแน่

เขายังคงกอดเธอเนิ่นนานหลายนาที ผ่านไปเกือบจะครึ่งชั่วโมง โดยที่ไม่พูดอะไรออกมา ส่วนเธอก็ไม่ได้กอดเขาตอบ เพราะกลัวว่ามันจะดูให้ความหวัง อีกอย่างก็กลัวว่าตัวเองจะเผลอใจไปกับเขา พยายามตอกย้ำกับตัวเองว่ามันไม่ควร เขาจะแต่งงานแล้ว เธอไม่มีสิทธิ์ทำอะไรตามความรู้สึกตัวเองอีกแล้ว

“พี่ชา...หมอกหิว...” ร่างสูงผละกอดออกพร้อมกับเอ่ยด้วยเสียงอ้อนๆ จนร่างเล็กแปลกใจ

ผู้ชายที่จ้องมองเธอด้วยความแค้น หายไปไหนแล้ว ทำไมอยู่ๆ มาอ้อนเธอแบบนี้ แล้วยังมาบอกว่าหิวอีก ยิ่งพานทำให้เธอสับสนเข้าไปกันใหญ่ ไม่รู้ว่านี่เป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือเปล่า แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ทว่าท่าทีของเขาในตอนนี้กลับทำให้เธอใจอ่อน

“อะ...เอ่อ...ห้องพี่ไม่มีอะไร”

“หมอกอยากกินข้าวผัดปู ช่วยทำให้หมอกกินหน่อยได้ไหมครับ”

“ห๊ะ?” เลิกคิ้วมองหน้าเขาด้วยความแปลกใจ

“นะครับ” ทำหน้าเว้าวอนหวังให้เธอตามใจ

นี่ถ้าเป็นตอนยังคบกัน แบบนี้ก็คือปกติ เวลาหิวเรียกให้เธอทำให้ตลอด และเมนูโปรดของเขาก็คือข้าวผัดปูฝีมือเธอ ซึ่งไม่ใช่แค่เขาหรอก แน่นอนว่ารันเวย์เองก็เช่นกันที่ชอบเมนูนี้

“อะ...อื้ม...งั้นรอแป๊บนะ...พี่ขอไปซื้อของก่อน” พยักหน้าตอบรับแล้วเดินไปทิ้งตัวที่ค่อนไปทางเซลงนอนที่โซฟา

“เฮ้อ...พ่อกับลูกจำเป็นต้องเหมือนกันขนาดนี้ไหม” เธอเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆ หลังจากออกมาที่นอกห้อง แอบแปลกใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงได้มาอ้อนเธอแบบนี้