EP:04 ตามติด

#หน้ามหาวิทยาลัย

ชะเอมยืนอยู่ที่หน้าร้านขายขนมปังปิ้งที่ตั้งร้านอยู่หน้ามหาวิทยาลัย เธอแวะซื้ออยู่บ่อยๆ เพราะนี่ก็ของโปรดเธอเหมือนกัน และเธอก็แอบไปรู้มาว่า รุ่นพี่ที่เธอกำลังชอบก็ชอบกินอะไรแบบนี้เหมือนกัน

"เอาขนมปังสี่แผ่นค่ะ แบ่งเป็นสองถุงนะคะ เอาแบบปกติ แล้วก็ใส่แค่เนยกับนมค่ะ"

"ได้จ้ะรอสักครู่นะ"

เธอไม่ได้ซื้อไปฝากเพื่อนหรอก แต่ซื้อเอาไปกินเองสองแผ่น ส่วนที่เหลือก็เอาไปแบ่งให้รุ่นพี่ไทเธย์ เพราะเธอเพิ่งจะเห็นเขาเดินเข้าไปเมื่อสักครู่นี้เอง

ไม่กี่นาทีต่อมา...

"รุ่นพี่ไทเธย์! รอด้วยค่ะ!" ชะเอมวิ่งตามหลังชายหนุ่มที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดตึกคณะวิศวะ เสียงของเธอทำให้เขาต้องชะงัก พร้อมกับถอนหายใจแรงด้วยความรำคาญ เพราะทุกครั้งที่ได้เจอกับเธอความสุขสงบของเขามันก็หายไปหมดเลย

"เอมซื้อขนมปังมาฝากค่ะ" ห่อขนมปังในมือถูกยื่นออกไปข้างหน้า

"ฉันไม่กิน"

"เอมรู้ใจรุ่นพี่นะคะ ขนมปังปิ้งใส่เนยกับนมไม่ใส่น้ำตาล รุ่นพี่กินแบบนี้ใช่ไหมล้า"

"....." เขามองนิ่งๆ ไม่มีท่าทีว่าจะรับห่อขนมปังในมือจากเธอไปเลย

"เอมตั้งใจซื้อให้จริงๆ ค่ะรับไปเถอะ ไม่กี่บาทหรอก"

"ฉันไม่กิน" พูดย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น แววตาของเขายังคงเย็นชาไร้ความรู้สึกเช่นเคย

"ไม่กินก็รับไปค่ะ เก็บเอาไว้ก็ได้ แค่อย่าเอาไปทิ้งก็พอ เอมเสียดาย"

"เสียดายเธอก็เก็บไป ไม่งั้นฉันจะเอาทิ้ง" พูดจบไทเธย์ก็กำลังจะหันหลังและเดินออกไป ทว่ากลับถูกเธอรั้งเอาไว้ด้วยประโยคคำพูดอีกครั้ง

"รับไปเถอะนะคะ เอมตั้งใจซื้อให้จริงๆ อยากให้พี่กิน จะได้มีแรงเรียน"

ไทเธย์ขมวดคิ้วย่นพลางหันกลับมา สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยหน่าย

"ทำไมถึงชอบวุ่นวาย?" เขาพูดเบา ๆ ก่อนจะพูดเสียงจริงจังขึ้น "อย่ามาไร้สาระกับฉันได้ไหม น่ารำคาญ!"

"....." ชะเอมยิ้มหวาน สีหน้าดูไม่รู้สึกสะทกสะท้านกับคำพูดที่ฟังดูไม่ค่อยจะเป็นมิตรของเขาเลย

"ยิ้มอะไร?"

"ก็ยิ้มที่รุ่นพี่พูดกับเอมไงคะ"

"ฉันกำลังรำคาญเธอ"

"ไม่จริงหรอกค่ะ"

หมับ!

จู่ๆ ห่อขนมปังในมือก็ถูกแย่งไปจากมือของชะเอม เธอยิ้มจนหน้าบานเพราะไม่คิดว่ารุ่นพี่จะรับของที่เธอซื้อให้ง่ายๆ แบบนี้ ถึงจะรับเพื่อตัดบทความรำคาญไม่ให้เธอมาวุ่นวายก็เถอะ แต่แค่นี้เธอก็ดีใจมากแล้ว

"ไอ้ไทมายืนทำไรตรงนี้วะ?" ขณะที่ทั้งสองกำลังยืนมองหน้ากัน เพื่อนในคณะของไทเธย์ก็เดินเข้ามา

"หวัดดีค่ะรุ่นพี่"

"สวัสดีครับ น้องคนนั้นนี่"

"ฮี่ๆ จำเอมได้ด้วยหรอคะ"

"ครับ ก็กลุ่มน้องหาคำใบ้ไม่เจอแล้วโดนลงโทษอยู่กลุ่มเดียวนี่ ทำไมพี่จะจำไม่ได้ พี่เป็นคนสั่งลงโทษเองแท้ๆ"

"คิคิ.." เธอหัวเราะ แต่อีกฝ่ายกำลังหน้าบูดบึ้งไม่สบอารมณ์เลยสักนิด

"ว่าแต่รุ่นน้องมีอะไรหรือเปล่าครับ"

"ไม่มีค่ะแค่เอาขนมมาให้รุ่นพี่ไทเธย์"

"อ๋อ..."

"กูไปก่อนนะ" ไทเธย์พูดตัดประโยคของทั้งคู่ ก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกไป ไม่สนใจทั้งสองคนเลยสักนิด

"อย่าไปถือสามันเลยนะน้อง มันก็เป็นของมันแบบนี้แหละ พวกบ้าโลกส่วนตัว"

"อ๋อ.."

"ถ้ามีอะไรอยากรู้อยากถาม คุยกับพี่ได้ ไม่ต้องไปคุยกับมันหรอก เดี๋ยวจะเป็นโรคประสาทเปล่าๆ"

"เอ่อ...ชมรมหุ่นยนต์ของรุ่นพี่ไทเธย์ เต็มแล้วหรอคะ?"

"หือ ยังไม่เต็มนะ แค่ไม่มีคนเขาชอบชมรมอะไรแบบนี้"

"เอมอยากเข้า แต่รุ่นพี่ไทเธย์บอกว่าเต็มแล้ว"

"เต็มที่ไหน น้องอยากเข้าจริงๆ หรอ แน่ใจแล้วนะ"

"ค่ะ" รีบพยักหน้า

"งั้นเดี๋ยวพี่จะไปขอใบสมัครจากเพื่อนอีกคนมาให้ก็แล้วกัน มันเป็นคนดูแลชมรมน่ะ ไอ้หัวหน้าชมรมไม่ค่อยสนใจอะไรเท่าไหร่หรอก"

"หูย ขอบคุณมากๆ นะคะรุ่นพี่"

"ครับ ยินดีครับ"

หลังจากนั้นชะเอมก็เข้าเรียนตามปกติ วันนี้เธออารมณ์ดีมากเพราะจะได้สมัครเข้าเป็นหนึ่งในชมรมของคนที่ตัวเองกำลังชอบแล้ว

...หลังเลิกเรียนวันเดียวกัน

"อะ ใบสมัครที่พี่ขอมาให้ กรอกชื่อของตัวเองแล้วก็ข้อมูลอะไรลงไปในใบที่เขาให้กรอกนี่แหละ เสร็จแล้วก็เอาไปให้พี่ผู้หญิงคนนั้น"

"อ๋อ ได้ค่ะ"

"นี่พี่ขอเตือนนะ"

"หือ?? เตือนอะไรคะ?"

"อย่าไปบอกเชียวนะว่าชอบใครในชมรม บอกว่าเราอยากเข้าเพราะชมรมน่าสนใจ ไม่งั้นเขาไม่อนุมัตินะ"

"อ๋อ??"

ถึงจะพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ แต่เธอก็ไม่เข้าใจอยู่ดี มันมีเหตุผลอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ ถ้าสมมุติว่าชอบใครในชมรมก็จะไม่สามารถเข้าชมรมได้งั้นเหรอ แปลกดีแฮะ

หลังจากนั้นชะเอมก็ถือใบสมัครเดินกลับบ้าน ตกกลางคืนเธอก็รีบกรอกทุกอย่างที่เขาให้กรอกในใบสมัคร จนกระทั่งตอนเช้าเธอก็เอาไปส่งให้กับรุ่นพี่ที่เป็นหนึ่งในชมรมนั้น

"เสร็จแล้วเดี๋ยวพี่ดึงเข้าไลน์กลุ่มนะ"

"แล้วเอมต้องทำอะไรบ้างคะ"

"เข้ามาแรกๆ ยังไม่ต้องทำอะไรหรอก คอยดูพวกรุ่นพี่เขาทำกันก่อน เอาไว้ถ้ามีโปรเจกซ์ใหม่มา ค่อยว่ากันอีกที"

"ได้ค่ะ"

ชะเอมเดินไปที่ตึกคณะด้วยความลั้ลลา มีความสุขที่ได้เข้าชมรมที่อยากเข้าแล้ว เพราะเพื่อนคนอื่นๆ ก็ได้เข้าชมรมที่ตัวเองอยากเข้าแล้วเหมือนกัน จะมีก็แต่เธอที่โดนดักทางเอาไว้ว่าคนเต็มชมรมแล้ว

"หวัดดีค่ะรุ่นพี่ไทเธย์"

"....." เขาหันมองแต่ก็ไม่ได้พูด เหมือนมองแค่ว่ารู้แล้วว่าเธอเข้ามาทักทาย

"เดี๋ยวต่อจากนี้เราคงได้เจอกันบ่อยๆ แล้วนะคะ"

"เลิกวุ่นวายกับฉันสักที ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น ขนาดเพื่อนยังรำคาญฉันเลย"

"เพื่อนพี่รำคาญ แล้วเกี่ยวอะไรกับเอมล่ะ"

"ฉันก็รำคาญเธอไง"

"ถ้าอย่างนั้นคงต้องรำคาญอีกนานเลยนะคะ"

"พูดอะไรของเธอ"

"สวัสดีค่ะ หนูชื่อชะเอม เรียกสั้นๆ ว่าน้องเอม เป็นหนึ่งในสมาชิกชมรมหุ่นยนต์แล้วค่ะ!" เธอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข แต่อีกฝ่ายนั้นหน้านิ่งมาก ไปถึงอย่างนั้นในใจของเขาก็กำลังเดือดเลย ไม่รู้ว่าใครรับเธอเข้ามาในชมรมอีก

"ฉันบอกว่าเต็มไง"

"เต็มที่ไหนคะ รุ่นพี่เมื่อวานน่ะ เอาใบสมัครมาให้เอมกรอก ตอนนี้เอมก็เขียนแล้วยื่นให้กับรุ่นพี่อีกคนแล้ว เขาบอกว่าเป็นคนดูแลชมรม"

"ไอ้บ้านี่!"

"คิกคิก เราคงต้องเจอกันบ่อยๆ แล้วค่ะ อย่าเพิ่งรำคาญรุ่นน้องในชมรมเลยนะคะ"

"อยากเข้าก็เข้าไป อย่ามายุ่งกับฉัน!"