EP:05 สู้คน

ตกเย็นวันหนึ่งหลังเลิกเรียน

ชะเอมเดินกลับบ้านตามปกติ บ้านของเธออยู่ห่างจากมหาลัยไม่มากเธอเลยใช้วิธีการเดินไปกลับเอา เพราะมันสะดวกสบายกว่า แต่ก่อนถึงซอยเลี้ยวเข้าบ้านเธอต้องเดินผ่านป่าที่มันเปลี่ยว และที่สำคัญกลางคืนชอบมีวัยรุ่นมามั่วสุมกันแถวนี้ด้วย

ขณะที่กำลังเดินกลับอยู่นั้น สิ่งที่เธอไม่อยากเจอและไม่อยากเสวนาด้วยเลยก็คือ กลุ่มวัยรุ่นที่มักจะจอดรถมอเตอร์ไซค์ใต้ร่มไม้และมั่วสุมสูบบุหรี่หรือแม้กระทั่งยาเสพติดด้วยกัน เธอพยายามทำเหมือนมองไม่เห็น และเดินผ่านไปอย่างเงียบๆ แต่ถึงอย่างนั้นด้วยความที่แต่งชุดนักศึกษาเดินผ่านก็เหมือนแสงสีขาวท่ามกลางความมืด ทุกสายตาที่เกาะกันเป็นกลุ่มพากันมองเธอเป็นสายตาเดียว ก่อนที่จะมีวัยรุ่นหนึ่งในนั้นพูดขึ้นมา

"เดินคนเดียวแบบนี้...อันตรายนะครับน้อง"

ชะเอมสะดุ้งแต่ก็พยายามทำตัวปกติและรีบเดินให้เร็วที่สุด พยายามไม่แสดงความกลัว แต่เสียงในอกเต้นแรงไม่หยุด

หนึ่งในวัยรุ่นกลุ่มนั้นดีดตัวลงมาจากเบาะรถมอเตอร์ไซค์ และเดินขึ้นมาบนถนนตรงที่เธอกำลังเดินอยู่

"จะรีบไปไหนคนสวย" มันฉวยโอกาสคว้าแขนของเธอเอาไว้ แต่สัญชาตญาณของเธอก็ไวเหมือนกันเพราะทันทีที่ถูกลวนลาม เธอก็รีบสะบัดแขนออกเลยในทันที

"อย่ามายุ่งกับฉัน!!" เธอตะโกนเสียงดังแต่ก็สั่นเครือเพราะความกลัว

"อย่าเสียงดังสิครับพี่กลัว ไปนั่งเล่นในป่ากับพวกพี่ก่อนไหม สนุกนะ"

พอเห็นสีหน้าของชะเอมพวกนั้นหัวเราะเยาะเหมือนกำลังเล่นสนุกกับของเล่น

"ว่าไงครับ ไม่ไปด้วยกันจริงๆ หรอ"

"ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้านี่!"

"เข้าไปนั่งเล่นกับพวกเราก่อนสิ เดี๋ยวมีอะไรสนุกๆ ให้ทำ แบบว่า..."

ผัวะ!

เสียงหมัดกระแทกอย่างจัง ร่างของผู้ชายคนนั้นกระเด็นไปกองกับพื้นทันที ต่อหน้าต่อตาของชะเอม เธอปรับอารมณ์ไม่ทันเหมือนกัน ทั้งกลัวทั้งตกใจ แต่ก็รู้สึกอุ่นใจที่เห็นว่าคนนั้นเป็นใคร

"ถอย" เขาบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบ

ชายหนุ่มในเสื้อฮู้ดสีดำ ใบหน้าดุ ดวงตาคมกริบเหมือนมีด ไทเธย์ รุ่นพี่คณะวิศวะกรรมที่ชะเอมกำลังตามจีบอย่างหนักหน่วง แต่ก็โดนเขาปฏิเสธกลับทุกครั้งเช่นกัน

แต่ทว่าตอนนี้เขายืนอยู่ตรงหน้าของเธอ ร่างสูงใหญ่ขวางไว้ระหว่างเธอกับพวกนั้น

"มึงเป็นใครวะ!"

พวกนั้นตะโกนใส่พร้อมกับวิ่งเข้ามากะว่าจะรุมเหมือนหมาหมู่ แต่ไม่ทันได้ขยับ ไทเธย์ก็พุ่งเข้าใส่อย่างรวดเร็วราวกับพายุ ลูกเตะ หมัด และการเคลื่อนไหวเฉียบคม ทำให้กลุ่มนั้นแทบไม่มีทางสู้

พวกมันล้มระเนระนาด และหนีไปในที่สุด ทิ้งไว้เพียงความเงียบสงัดดังเดิม ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นที่นี่

"ทำไมเดินกลับทางนี้?" เขาถามเสียงเรียบ ไม่มองหน้าเธอแต่กลับมองบรรยากาศรอบๆ ตัวแทน

"รุ่นพี่ไท..."

"มันเปลี่ยวไม่ใช่หรือไง?" เขาถอนหายใจเบาๆ เพราะเห็นเธอยังกลัวอยู่ สีหน้าซีดเผือดไปหมด

"บ้านของเอมอยู่ในซอยตรงนั้นค่ะ"

"ทำไมไม่นั่งรถกลับ?"

"มันใกล้แค่นี้เอง ก็เลย..."

"ต่อไปถ้ายังเดินคนเดียว ฉันจะไม่ช่วยอีกแล้ว"

"ละ แล้วจะให้เอมกลับกับใครล่ะ ก็บ้านเอมอยู่ในซอยนี้คนเดียวนี่"

"ฉันจะไปรู้ด้วยไหม ต่อไปก็ขับรถมาละกัน"

พูดจบเขาก็หันหลังเดินจากไป ทิ้งให้เธอยืนอยู่คนเดียวพร้อมกับหัวใจที่ยังเต้นรัว แต่เธอก็ไม่ได้กลัวอะไรมากแล้วแหละ เพราะพวกนั้นคงไม่ย้อนกลับมาอีก ถ้าพวกมันกลับมาก็คงจะโดนซ้อมอีกรอบ

ชะเอมยืนมองเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่เพิ่งจะเข้ามาช่วยเธอเมื่อครู่นี้ เขามาจากไหนก็ไม่รู้ เธอไม่รู้ตัวเลย และก็เข้ามาช่วยแบบความเร็วแสง

เขาไม่อ่อนโยน เขาไม่เคยยิ้มให้ แต่พอตกอยู่ในอันตรายเขามาช่วยโดยไม่ลังเลเลย และนั่นแหละ มันทำให้เธอชอบเขามากกว่าเดิมอีก

"รุ่นพี่ไท เมื่อกี้โคตรเท่เลยค่ะ"

***************

#วันถัดมา

ใต้ตึกคณะวิศวะกรรม

ชะเอมยืนรอไทเธย์อยู่ที่หน้าตึกคณะ จนกระทั่งเห็นเขาเดินมาจากไกลๆ เธอก็รีบเดินเข้าไปหาในทันทีเพราะร้อนใจ จะรอให้เขาเดินมาถึงเองคงขาดใจก่อน

"สวัสดีค่ะรุ่นพี่ไทเธย์"

"มีอะไรอีก?"

"เอ่อ ขอบคุณเรื่องเมื่อวานนะคะ ขอบคุณที่ช่วยเอม"

"อืม..."

เธอเม้มปาก รู้สึกเหมือนกำลังยืนคุยกับต้นไม้ต้นใหญ่และสูงเด่นอยู่เลย

"แค่นี้ใช่ไหม?"

"คือจริงๆ แล้ว เอมไม่ได้อ่อนแอนะ"

"แล้ว?"

"ถ้าไม่ติดว่าพวกนั้นมีหลายคน เอมก็สู้ได้อยู่แล้ว" เธอพูดด้วยท่าทางที่มั่นใจ

"หรอ" เขาตอบสั้นๆ แค่นั้น แต่แฝงแววประชดนิดๆ

"จริงๆ นะคะ เอมพูดจริงๆ เอมสู้ได้"

"ฮึ!" ไทเธย์ยิ้มเย้ยดูเหมือนกำลังดูถูกคำพูดของเธอ

"เมื่อวานฉันเห็นเธอร้องไห้ ตัวสั่น พูดแทบไม่ออก แบบไหนที่เรียกว่าสู้ได้"

เสียงเขานิ่งเรียบแต่คมกริบ เหมือนมีดเฉือนใจ

"เอ่อ..."

"แบบนั้นเหรอที่เรียกว่า เก่ง?"

ชะเอมหน้าชา ใจวูบวาบ เหมือนคำพูดของเขาฟาดแรงกว่าใครต่อยเธอเสียอีก

"กะ ก็ ก็แค่ตกใจ อยู่ในสถานการณ์แบบนั้น เป็นใครก็ตกใจอยู่แล้ว"

"งั้นหรอ"

"อื้อ จริงๆ นะคะ"

"....."

"ไม่เชื่อ?" เธอเลิกคิ้วถามคนตัวสูงกว่า

"คนแบบเธอ มีอะไรให้น่าเชื่อถือบ้าง คำพูดก็เล่นหัวจนไม่มีอะไรเชื่อได้"

"....." เหมือนถูกชกหน้าแรงๆ ตามด้วยตบซ้ำ จากนั้นก็กระชากหัวอีก และก็ทำอีกหลายๆ อย่าง เธอรู้สึกแบบนั้นเลย

"ต่อไปก็อย่าพูดอะไรที่ตัวเองทำไม่ได้"

เขาเว้นจังหวะ ก่อนพูดอีกครั้งด้วยเสียงเบากว่าเดิมเล็กน้อยเหมือนกระซิบพูด

"มันน่าอาย"

"รุ่นพี่ไท!"

"ถ้ารู้ว่าต้องกลับบ้านแล้วเจอพวกมันอีก ก็รู้จักหาวิธีป้องกันซะ ไม่มีใครช่วยเธอไปได้ตลอดหรอก"

"ก็มันมีทางเดียวนี่"

"นั่งวินมอเตอร์ไซค์เข้าไปสิ"

"เป็นห่วงหรอ"

"เปล่า ไม่ได้ห่วง ก็แค่ขี้เกียจทำใบสมาชิกในชมรมใหม่ มันเสียเวลาน่ะ"

และจากนั้นเขาก็เดินจากไป ทิ้งเธอไว้กับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ

แม้จะเจ็บจากคำพูด แต่เธอก็รู้ดีว่ามันคือความห่วงแบบเงียบๆ

"จุๆๆ ปากร้ายไม่เปลี่ยนเลย" ชะเอมทำเสียงเหมือนจิ้งจกร้องทัก ยืนมองรุ่นพี่ที่กำลังเดินเข้าไปในตึกคณะ ยิ่งได้รู้จักก็ยิ่งรู้ว่าเขาปากโคตรจัดเลย ถึงจะไม่เคยมีคำหยาบ แต่ทุกคำที่พูดออกมาก็เล่นเอาหน้าชาไปเลยเหมือนกัน