น้องสาว

เพลงรัก...

"เลิกเก็บเอาเรื่องนี้มาคิดมากได้แล้วเพราะถึงยังไงเราก็เป็นลูกของคุณพ่อต่อให้เราจะไม่ได้มีแม่คนเดียวกันก็ตามแต่พี่ก็ยังเห็นเราเป็นน้องสาวเสมอแล้วก็รักเราเหมือนที่รักยัยแพรวนั่นแล่ะ"

"เพลงขอบคุณนะคะที่พี่พีทรักเพลงเห็นเพลงเป็นน้องสาวของพี่คนหนึ่งพี่พีทเป็นคนเดียวที่ไม่เคยรังเกียจเพลงแต่เพลงก็เข้าใจทุกคนนะคะไม่มีใครชอบที่มีเพลงอยู่ในบ้านถ้าวันนั้นแม่ของเพลงไม่ขู่คุณพ่อเพลงก็คงไม่ได้อยู่ที่นี่จนถึงทุกวันนี้และแม่ของพี่ก็คงไม่เลิกกับคุณพ่อถ้าย้อนเวลากลับไปได้เพลงจะไม่ยอมอยู่นี่นั่นเพลงจะกลับกับแม่ถึงแม้ว่าแม่จะโกรธเพลงก็ตามทุกคนในบ้านจะได้ไม่ลำบากใจเพลงขอโทษอีกครั้งนะคะพี่พีท" ทุกครั้งที่พูดหรือคิดเรื่องนี้ฉันมักจะรู้สึกผิดทุกครั้งมันเหมือนกับว่าฉันเป็นต้นเหตุของเรื่องราวแย่ๆทั้งหมดที่เกิดขึ้นถ้าไม่มีฉันเรื่องทุกอย่างก็คงไม่เกิดขึ้นฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะชดเชยให้กับทุกคนยังไง

"พี่บอกว่าให้เลิกคิดมากไงทำไมดื้อแบบนี้หื้มม ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันไม่ได้เกิดจากเพลงแต่มันเกิดจากผู้ใหญ่ที่ทำอะไรไม่รู้จักคิดพี่ไม่เคยโทษว่าเป็นความผิดของเพลงเลยถ้าจะหาคนผิดก็คงเป็นคุณพ่อที่ไม่รู้จักพอซ้ำยังไปหลอกแม่เพลงอีกพี่เชื่อว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากเกิดมาเป็นเมียน้อยหรอกรวมถึงแม่เพลงด้วย" ฉันจุกจนพูดอะไรไม่ออกคงมีเพียงพี่พีทแค่คนเดียวที่เข้าใจและเห็นใจฉันเสมอแต่ถึงยังไงฉันก็เลิกคิดไม่ได้อยู่ดี

"เพลงเลิกคิดไม่ได้หรอกค่ะพี่พีทเพลงขอโทษที่ทำตามที่พี่ขอร้องไม่ได้"

"เห้ออออ" พี่พัทถอนหายใจจนฉันรู้สึกผิด

"ว่าแต่เรียนจบแล้วเราจะต่อมหาลัยไหน" พี่พีทเปลี่ยนเรื่องคุย

"เพลงว่าจะลองขอทุนเรียนที่มหาลัยKดูค่ะ"

"อื้มมมที่นี่มีชื่อเสียงมากลำดับต้นๆ เลยแต่...เพลงไม่ลืมใช่ไหมว่ายัยแพรวก็เรียนที่นี่ด้วย"

"ไม่ลืมค่ะแต่เพลงอยากเรียนที่นี่จริงๆ อาจารย์บอกเพลงว่านักศึกษาที่เรียนจบจากที่นี่ล้วนแล้วแต่ได้ทำงานที่ดีๆ กันทั้งนั้นบางคนก็ได้ไปทำงานไกลถึงต่างประเทศด้วยเพลงอยากไปแบบนั้นบ้างเพราะแบบนี้เพลงถึงอยากเรียนต่อที่นี่ส่วนพี่แพรวถ้าเพลงเจอเพลงก็จะพยายามเลี่ยงค่ะแต่พี่แพรวคงไม่มาทักเพลงหรอกมั้งคะพี่แพรวเกลียดเพลงยิ่งกว่าอะไรซะอีกคงไม่อยากให้ใครรู้ว่าเพลงเป็นน้องสาว เอ่อ..พี่พีทคะเพลงมีเรื่องนึงอยากจะปรึกษา"

"เรื่องอะไรว่ามาสิ"

"คือถ้าเพลงได้ทุนเรียนฟรีที่มหาลัยKเพลงว่าเพลงจะย้ายออกมาอยู่ข้างนอกแล้วก็หางานพาร์ทไทม์ทำระหว่างเรียนทุกคนที่บ้านคุณพ่อจะได้ไม่ต้องรำคาญใจเวลาเจอหน้าเพลงทุกคนจะได้มีความสุขเสียทีโดยเฉพาะพี่แพรว"

"พี่รู้ว่ายัยแพรวไม่ชอบหน้าเพลงแต่พี่ไม่อยากให้เพลงออกมาอยู่ข้างนอกเพราะข้างนอกมันอันตรายยิ่งเพลงเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวพี่เป็นห่วงเข้าใจไหม แต่หลังจากนี้เพลงก็ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครรังแกเพลงได้อีกเพราะพี่กลับมาแล้วพี่จะปกป้องเพลงเอง" ฉันซึ้งในน้ำใจของพี่พีทที่มีต่อฉันแต่ถึงยังไงฉันก็ยังอยากที่จะยืนด้วยลำแข้งของตัวเองฉันไม่อยากให้ใครต้องมาลำบากใจเพราะฉันอีก

"เพลงเข้าใจค่ะว่าพี่พีทห่วงเพลงแต่ที่เพลงคิดจะย้ายออกมาไม่ใช่ว่าเพลงปีกกล้าขาแข็งหรอกนะคะที่ผ่านมาเพลงพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ทุกคนไม่อคติกับเพลงเลิกเกลียดเพลงแต่เพลงก็ทำไม่ได้สักทีเพลงไม่สามารถชนะใจทุกคนได้เลยและคงไม่มีวันได้ด้วย" นี่คือความในใจของฉันแม้ว่าจะผ่านมานานถึงสิบสามปีแต่ทุกคนก็ยังตั้งแง่รังเกียจฉันเหมือนเดิมถามว่าชินไหมกับสิ่งที่เจอทุกวัน ฉันไม่เคยชินเลยสักครั้งมีบ่อยครั้งที่ฉันต้องแอบมาร้องไห้ในห้องเพราะรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการ

เมื่อสิบปีก่อนฉันเคยแอบหนีออกจากบ้านแต่จะพูดว่าแอบหนีก็ไม่ถูกนักเพราะมีคนในบ้านเห็นว่าฉันกำลังสะพายกระเป๋าออกมาแต่ก็ไม่มีใครถามหรือสนใจ ในตอนนั้นฉันคิดว่าจะกลับไปหาแม่ไปอยู่กับแม่แม้จะรู้ว่าแม่ต้องโกรธที่ฉันหนีออกมาก็ตาม วันนั้นฉันเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าแล้วเดินออกมาจากบ้านแต่ก็ถูกพี่พีทจับได้พี่พีทถามฉันว่าจะไปไหนฉันก็บอกไปตามตรงว่าจะกลับไปหาแม่ พี่พีทบอกให้ฉันอยู่ที่นี่แต่ฉันบอกว่าฉันคิดถึงแม่อยากเจอหน้าแม่อยากกอดแม่เพราะไม่ได้เจอแม่นานมากหลังจากนั้นพี่พีทก็เป็นคนพาฉันไปหาแม่ที่บ้านเช่าที่ฉันเคยอยู่กับแม่แต่แม่ไม่อยู่ที่นั่นแล้วป้าเจ้าของบ้านเช่าบอกว่าแม่ย้ายออกไปนานหลายปีแล้วและก็ไม่รู้ด้วยว่าย้ายไปอยู่ที่ไหนเพราะแม่ไม่ได้บอก ด้วยเหตุนี้ฉันก็เลยจำใจต้องกลับมาอยู่ที่บ้านคุณพ่ออีกครั้งเพราะไม่มีที่ไปซึ่งในตอนนั้นฉันอายุเพียงเจ็ดแปดขวบเท่านั้น พี่พีทบอกว่าให้ฉันอดทนแล้วสักวันหนึ่งทุกคนจะรักและเข้าใจฉันแต่ไม่ว่าจะผ่านมานานกี่ปีทุกคนก็ยังรังเกียจฉันเหมือนเดิม แต่ถึงจะเกลียดฉันมากสักแค่ไหนคุณพ่อก็ยังส่งเสียให้ฉันเรียนหนังสือแม้ว่าจะไม่ได้เรียนโรงเรียนเอกชนราคาแพงเหมือนพี่แพรวพี่พีทแต่ฉันก็ดีใจที่ตัวเองได้เรียนหนังสือเหมือนคนอื่นๆ แต่คุณพ่อก็ได้สั่งห้ามไม่ให้ฉันบอกว่าเป็นลูกสาวของท่านท่านคงอายถ้ามีใครรู้ให้บอกว่าเป็นลูกหลานคนรับใช้ในบ้าน ฉันก็พยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่ท่านพูดคือจะให้เรียนฉันที่ไหนฉันก็เรียนได้ทั้งนั้นฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องเรียนโรงเรียนดีๆ แพงๆ เหมือนพี่ๆ เพราะฉันรู้ตัวเองดีว่าฉันเป็นใคร เสื้อผ้าที่ใส่ทุกวันนี้ก็เป็นของเก่าของพี่แพรวที่เบื่อแล้วทั้งนั้นฉันไม่เคยมีเสื้อผ้าใหม่ๆ ใส่แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอิจฉาขอแค่มีให้ใส่ก็พอแล้วแม้ว่าบางครั้งฉันจะแอบน้อยใจบ้างที่คุณพ่อไม่เคยซื้ออะไรให้ฉันเลยทั้งที่ฉันก็เป็นลูกแต่พอมาคิดอีกทีฉันก็เป็นแค่ลูกที่ท่านไม่เคยต้องการ ฉันพยายามไม่ด้อยค่าตัวเองแต่บางครั้งบางความรู้สึกมันก็อดที่จะคิดไม่ได้