ตอนที่5-คริปลับ

"ห้ะ!?" บลูขมวดคิ้วด้วยความโกรธเขาจะให้เธอคุกเข่างั้นเหรอ

"คุกเข่าดิ" โรมพูดซ้ำอีกครั้งนึงด้วยน้ำเสียงสุดเย็นชา

"......"

"ถ้าไม่คุกเข่าฉันจะถือว่าเธอขัดคำสั่งฉันนะ" โรมยกโทรศัพท์ขึ้นมาหวังจะเผยเเพร่คริปลับนั่น

"ได้ ได้! ฉันจะคุกเข่าเดี๋ยวนี้เลย อย่าพึ่งกดอะไรทั้งนั้นนะ~" บลูรีบคุกเข่าพลางกระพริบตาปริบๆ

"หึ" โรมเเสยะยิ้มอย่างพอใจพร้อมกับมองบลูที่กำลังทำใบหน้าสุดเเสนจะอ้อนวอน

"คลานเข้ามาหาฉัน"

"......" บลูสตั้นไปเเปดวิ เเค่คุกเข่าไม่พอยังให้เธอคลานเข้าไปหาอีกมันจะไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ

"เร็วๆดิ ฉันไม่ชอบคนอ้ำอึ้ง" สุดท้ายเธอก็ไม่มีทางเลือกจำใจต้องคุกเข่าเเละคลานเข้าไปหาชายตรงหน้าอย่างช้าๆ

"ดีมาก" โรมยังคงยกยิ้มอย่างสะใจ เขาไม่คิดว่าเธอจะบ้าจี้ทำตามที่เขาสั่งจริงๆ

"คืนมาได้ยัง?"

"เเบมือดิ"

"......." บลูเงียบก่อนจะค่อยๆเเบมือข้างขวา

"สองข้าง" บลูที่ได้ยินได้เเต่ข่มอารมณ์เอาไว้ เธอในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับลูกไก่ในกำมือที่เขาจะทำอะไรเมื่อไหร่กับเธอก็ได้

สุดท้ายเธอก็ได้เเฟรชไดร์ฟคืนในที่สุด ตอนที่มือนุ่มได้สัมผัสกับเเฟรชไดร์ฟมันเหมือนว่าเธอได้รับพรจากสวรรค์ เพราะเธอไม่ต้องกังวลว่าจะติดFอีกเเล้ว

"อย่าลืมข้อเเลกเปลี่ยนที่ให้ไว้ล่ะ"

"...ฉันไม่ลืมหรอกหน่า ฉันสัญญาว่าจะทำตามคำสั่งของพี่ทุกอย่างเลย...สาบาน!!" บลูชูสามนิ้วเป็นสัญลักษณ์ว่าเธอจะทำตามคำสั่งเขาทุกอย่างจริงๆ

"ก็ต้องเป็นอย่างงั้นอยู่เเล้วหนิ" โรมกดโทรศัพท์ดูอะไรบางอย่าง ถ้าให้เธอเดาเขาคงจะกำลังดูคริปน่าอายนั่นอยู่เเน่ๆ

วันต่อมา

"เห้อ~ หิวจนไส้จะขาดเเล้วว้อย~ อาจารย์ปล่อยช้าชะมัด!" น้ำพึมพัมขึ้นหลังจากเลิกคลาสได้ไม่นาน

"อืมเหมือนกันหิวจนไส้กิ่วไปหมด" บลูตอบพลางลูบท้องน้อยเบาๆ

"เเล้ววันนี้กินไรดียัยบลู" น้ำหันมาถามบลูที่เดินอยู่ข้างๆ

"เออ...อยากกินข้าวมันไก่ว่ะ" ริทที่เดินตามหลังมาติดๆพูดต่อ

"ฉันถามยัยบลูย่ะไม่ได้ถามเเก"

"เอ้า ก็ฉันวิเคาราะห์มาเเล้วไงว่าวันนี้บลูมันคงอยากกินข้าวมันไก่ ใช่ไหมบลู?" ริทหันไปถามบลูที่กำลังยืนอ่านเเมสเสจอยู่

เเชท

โรม : 'ฉันอยากกินน้ำอัดลม เอามาให้ฉันที่โรงยิมภายใน 5 นาที' อ่านเเล้ว

"คุยกับใครอ่ะ!?" น้ำที่เห็นก็รีบยื่นหน้าเข้าไปดูเเต่น่าเสียดายที่ดูไม่ทัน

"เออ..ฉันขอโทษนะ เเต่พวกเเกไปกินกันสองคนเถอะวันนี้ฉันไม่ค่อยหิวน่ะ!" พูดจบบลูก็รีบปริตัวออกไปในทันที

"เอ้าเเล้วเเกจะไปไหนอ่ะ!!?" น้ำเอ่ยทักทันทีที่เห็นบลูเดินไปอีกทาง

"ฉันต้องรีบไปทำธุระ พวกเเกไปกินกันเลย!! "

"......" น้ำเเละริทได้เเต่มองหน้ากันด้วยความงง เมื่อกี้ยังบอกอยู่เลยว่าหิวจนไส้กิ่วหมดเเล้ว

"มีลับลมคมใน" น้ำเเละริทพูดขึ้นพร้อมๆกันพลางพยักหน้าเบาๆเป็นอันรู้กัน

@โรงยิม

เอี๊ยด เเอ๊ด เอียด เอี้ยด~ เสียงของพื้นรองเท้าที่เสียดสีกับพื้นสนามบาสดังไปทั่วชั้นสี่ของโรงยิม บลูค่อยๆเดินเข้าไปพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ

"ทางนี้" บลูโบกมือเบาๆ ก่อนที่โรมจะปรายสายตามามองเล็กน้อย ไม่นานโรมก็ปริตัวออกมาจากสนามเเละมุ่งหน้าเดินมาทางเธอ

"นี่น้ำอัดลมที่พี่สั่ง" บลูยื่นน้ำอัดลมกระป๋องให้กับโรมที่เปียกโชกไปด้วยเม็ดเหงื่อ

"ฉันไม่ได้บอกเหรอว่าฉันชอบดื่มน้ำอัดลมเเบบขวดไม่ชอบดื่มเเบบกระป๋อง"

"......" บลูขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความงง น้ำอัดลมเเบบกระป๋องกับเเบบขวดมันต่างกันตรงไหน

"ไปเปลี่ยนเป็นเเบบขวดไม่งั้นฉันไม่ดื่ม"

"..เเบบขวด?"

"ใช่ เเบบขวด" โรมตอบเสียงเเน่น

"ได้เดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนให้พี่เดี๋ยวนี้เลย โอเคนะ พี่รออยู่ตรงนี้เเป๊บเดียวฮึ~" พูดจบบลูก็รีบวิ่งเเจ้นกลับไปที่โรงอาหารอีกครั้งเพื่อซื้อน้ำอัดลมเเบบขวดมาให้กับโรม

เเฮ่ก เเฮ่ก~ บลูยื่นน้ำอัดลมเเบบขวดให้กับโรมพลางหอบไปด้วยความเหนื่อยคราวนี้เขาคงพอใจเเล้วสินะ

"ฉันรู้สึกอยากกินข้าวน่ะ เเค่น้ำอัดลมมันไม่อิ่มท้อง"

"......." บลูอ้าปากค้างไปชั่วขณะ นี่เขาตั้งใจจะเเกล้งเธอใช่ไหม!

"ได้สิ พี่อยากกินอะไรล่ะ?" บลูฝืนยิ้มก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปถามโรม

"ไปซื้อข้าวปั้นมาให้ฉันหน่อยสิ ไม่เอาหน้ากุ้งนะ เเล้วก็ซื้อมาเผื่อเพื่อนฉันในนี้ทุกคนเลย" โรมยักคิ้วเบาๆก่อนจะยกยิ้มอย่างผู้ชนะ

"......" บลูค่อยๆยกนิ้วขึ้นมานับคนที่อยู่ในสนามบาสทีละคนทีละคน

"เเปดคน"

"อ๋อ..ปะเเปด ฮึ~ ได้เลยเดี๋ยวฉันไปซื้อให้พี่นะ รออยู่ที่นี่ ตรงนี้ เเป๊บเดียว " บลูจำใจยกยิ้มให้กับชายตรงหน้า ก่อนจะรีบสาวเท้ากลับไปยังโรงอาหารอีกครั้งนึง

ณ คอนโดxx

ฉับ ฉับบ ฉับ! เสียงหั่นบางอย่างดังขึ้นเผยให้เห็นบลูที่กำลังยืนหั่นต้นหอมอยู่ในครัว

"สั่งเก่ง ฉับ! สั่งเยอะ ฉับ! สั่งอะไรนักหนา!! ฉับฉับฉับ!!!" บลูหั่นต้นหอมเเรงเเละถี่ขึ้นเรื่อยๆ นึกถึงใบหน้าของโรมทีไรอารมณ์เธอก็ฉุนเฉียวขึ้นมาทุกที

"โอ๊ย!!" ของเหลวสีเเดงค่อยๆไหลซึมออกมาจากนิ้วมือของเธออย่างช้าๆ เธอโดนมีดบาดเข้าที่นิ้วจนได้

"อึกเวรชะมัด!" บลุอุทานออกมาอย่างหัวเสีย ทุกอย่างมันเป็นเพราะโรมคนเดียว ถ้าเธอไม่นึกถึงหน้าเขาเธอก็คงไม่โกรธจนโดนมีดบาดเเบบนี้

บลูจับนิ้วตัวเองเอาไว้เเน่นก่อนจะเดินไปหยิบกล่องยามาเพื่อทำเเผล

ก็อก ก็อก ก็อก! ยังไม่ทันจะทำเเผลเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ เวลาดึกๆเเบบนี้ใครมาเคาะประตูห้องของเธอกัน

บลูค่อยๆเดินออกไปอย่างช้าๆก่อนจะมองลอดผ่านตาเเมวเพื่อดูว่าใครมาเเต่สิ่งที่พบกลับเป็นเพียงความว่างเปล่าไร้บุคคลใดๆ

"กรึก~" บลูกลืนน้ำลายเหนียวๆเข้าคอ ก่อนจะมองลอดผ่านตาเเมวอีกครั้ง ข้างนอกไม่มีใครอยู่เลย เเล้วใครมาเคาะประตูห้องของเธอกัน

"พุธโธ ธัมโม สัง / ก็อก ก็อก ก็อก! " บลูสะดุ้งอีกครั้งตัวสั่นเทาไปหมด เสียงเคาะประตูมันดังขึ้นอีกเเล้ว เธอเป็นคนที่กลัวผีขึ้นสมองเลยนะ

บลูตัดสินใจค่อยๆเปิดประตูออกไปดู ขืนปล่อยให้ค้างคาใจเเบบนี้คืนนี้เธอคงนอนไม่หลับเเหงๆ

เเกร๊ก~ ประตูถูกเปิดออกอย่างช้าๆ ก่อนที่บลูจะค่อยๆยื่นหน้าออกไปมอง

"เห้อ~ มันก็ไม่มีอะไรนี่นา..." บลูถอนหายใจเบาๆเธอคงจะหูฝาดไป

เเกร๊ก~ จู่ๆประตูห้องตรงข้ามกับเธอก็เปิดออก เป็นไปได้ยังไง! เจ้าของห้องนี้พึ่งย้ายออกไปเมื่อสองวันก่อนหนิ!

อย่าบอกนะว่านี่เป็นเหตุผลที่เจ้าของห้องย้ายออกไปน่ะ~

"ไง? / กรี้ด!!! " เสียงกรี้ดของเธอดังสนั่นไปทั่วทั้งคอนโดก่อนที่ชายคนนั้นจะรีบใช้มือปิดปากของเธอเอาไว้เเน่น

"จะกรี้ดทำไมว้ะ!?" บลูที่เริ่มตั้งสติได้เธอก็ค่อยๆหรี่ตามองต้นเสียงอย่างช้าๆ เขาเป็นคนไม่ใช่ผี!....เเต่ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกดีใจสักนิดเลยล่ะ