บทที่27 คนผิดคำพูด 1/1

บทที่27

คนผิดคำพูด

เมื่อวาลิจากไป อัลฟ่าจึงรีบออกมาตามหากอหญ้า เขาเห็นเธอเดินหนีออกไปทางหน้าบ้าน จึงคิดว่าน่าจะออกมาเดินเล่นแถบริมหาดทราย

"เดินไวจริง!" ทว่าพอเขาหยุดยืนอยู่ริมหาดทรายหน้าบ้าน ก็มองหากอหญ้าไม่เจอเสียแล้ว

ไปไหนของเธอ!

“โธ่เว้ย!” อารมณ์เสีย! ตามหาเมียไม่เจอ เมียดันไม่หึงอีก!

ไม่หวงฉันเลยเหรอว่ะ!?

อัลฟ่าก้าวขายาวๆ บ่นพึมพำ ขัดใจที่เมียไม่หึงตน ไม่พอยังปล่อยเขาให้อยู่กับวาลิตามลำพังอีก ไม่โวยวายที่เขามีผู้หญิงคนอื่นมาเกาะเกะด้วย!

แค่นี้ยังไม่เท่าไรนะ! คำพูดที่เธอพูดกับวาลิ เขาได้ยินทั้งหมด และมันทำให้เขาหัวเสียมาก กะอยากจะประชดเธอให้หวงเล่นเสียหน่อย

สรุปกอหญ้าช็อตฟิลเขากลับ ด้วยการเดินหนีออกมา ปล่อยให้เขาอยู่กับวาลิเพียงลำพังจริง ๆ

เหอะ!!

เด็กบ้า!

ร่างสูงกระแทกเท้าเดินตามหากอหญ้าตามชายหาดอยู่นาน แต่กลับหาไม่เจอ อัลฟ่าเท้าสะเอวดูก็รู้ว่ากอหญ้าคงจะหลบเขา

“เธอมันบ้า! อย่าให้ตามตัวเจอนะ ความผิดเธอมีสองกระทง จับได้อย่าหวังว่าจะได้ออกจากห้อง!” ทั้งที่เขาคลั่งในตัวเธอขนาดนี้ หวงแหนเธอจนแทบคลั่ง

 แต่ดูเธอทำ! เธอไม่คิดหวงเขาเลยสักนิดเดียว กลับปล่อยให้เขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น

เป็นเมียภาษาอะไรวะ!

เขารู้สึกนอยด์เธอจริงๆ แล้วนะ!

"ความผิดบ้าไรสองกระทง หญ้าไปทำไรผิดก่อน ไอ้คนบ้า! คนที่ผิดต้องเป็นคุณสิ เหอะ!" คนหลายใจ! กอหญ้าบ่นอัลฟ่าอยู่หลังต้นไม้ เธอเห็นเขาตามหลังมาจึงแอบหลบอยู่ตรงนี้เงียบ ๆ

เมื่อเขาเดินไปอีกทาง กอหญ้าจึงเดินเข้าพุ่มไม้ข้าง ๆ หาที่เงียบ ๆเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเอง เธอไม่อยากเห็นหน้าเขาในตอนนี้ เธอเกลียดตัวเองที่คิดอยากให้เขามีแค่เธอคนเดียว

ทั้งที่เขามีผู้หญิงมากมายที่เข้าหาและให้เขาได้เลือกเชยชม

ซึ่งเธอเองก็เป็นหนึ่งในนั้น เป็นแค่ของเล่นของเขาตั้งแต่ต้นและไม่มีวันเปลี่ยนแปลง!

จำเอาไว้ จำเอาไว้ ยัยหญ้า!

กอหญ้าก้าวทะลุเข้าไปในป่าเรื่อย ๆ จนร่างสูงของใครคนหนึ่งกระโดดเข้ามายืนตรงหน้าของเธอ

อร้าย!

กอหญ้ากรี๊ดลั่น หลับตาลงด้วยความกลัว คิดว่าโดนอัลฟ่าจับได้แล้วแน่ ๆ 

"ฉันเอง ผู้มีพระคุณของเธอไง" ลีโอรีบบอก เมื่อกอหญ้าตัวสั่น กลัวเขาจริง ๆ

“คุณ!” เฮ้อ~  ลีโอนั่นเอง กอหญ้ารู้สึกโล่งใจที่ไม่ใช่อัลฟ่า

“มาได้ยังไง?” กอหญ้าถาม ลีโอยิ้ม ก่อนจะกอดอกมองกอหญ้านิ่งๆ สำรวจร่องรอยบนร่างกายเธอก็อดยิ้มเยาะตัวเองไม่ได้ เจ็บที่เห็นสภาพของเธอแบบนี้!

หลงรักคนมีเจ้าของจนได้สินะ!

“ก็เดินเข้ามา” เขาตอบกวน ๆ

“ไม่ใช่!?”

“ฮ่า ๆ มาตรวจงานน่ะ”

“อ่อ…” กอหญ้าพยักหน้าเข้าใจ "แถวนี้มีงานให้ทำด้วยเหรอ" กอหญ้าเอ่ยถามอย่างสงสัย

“มีสิ ไปดูด้วยกันมั้ยล่ะ!?” ลีโอชวนเธอ แล้วเธอจะไปได้เหรอ อัลฟ่าจะต่อว่าด่าเธอมั้ยนะ…

แต่ตอนนี้เขาตามหาเธอไม่เจอ ไม่แน่เขาอาจจะกลับไปหาวาลิแล้วก็ได้ อาจจะจู้จี้กันอยู่ก็ได้ คงนานกว่าจะเสร็จเธอไปเที่ยวรอบเกาะกับลีโอน่าสนุกกว่าตั้งเยอะ! กับข้าวกับปลาก็ทำให้แล้ว ไม่ต้องห่วงว่าเขาจะมานั่งสนใจตามหาเธอ

“ไป!” แล้วคืนนี้น่ะ อย่าหวังว่าจะได้แตะต้องเธอ เธอจะไม่ยอมเขาแน่!!

“ฉันจะพาไปที่ฟาร์มไข่มุก แล้วเธอจะอึ้ง!”

“ขอให้อึ้งจริงๆ เถอะ” กอหญ้าว่า ก่อนจะรีบก้าวขาตามลีโอไปตามเส้นทางป่ารกทึบตรงหน้า

“ทำไมทางถึงรกทึบขนาดนี้” กอหญ้าเดินตาม พลางเอ่ยถามคนตัวสูงตรงหน้าไปด้วย

“อัลฟ่าไม่อยากทำร้ายธรรมชาติแถบนี้น่ะ เพราะต้องรักษาสมดุลธรรมชาติป่าไม้เอาไว้ให้อุดมสมบูรณ์ ไข่มุกแถบนี้ถึงสวยไง”

“อ่อ เห็นแบบนี้ก็มีมุมรักโลก”

“เหอะๆ จริงๆ มันน่ะเป็นคนดีคนหนึ่ง แค่ทำตัวเอาแต่ใจ จิตใจเบี้ยวไปนิดด~"

“ไม่น่านิดนะ” กอหญ้านึกถึงดวงหน้าคมที่มองเธอเมื่อครู่ก็รู้สึกหมั่นไส้!

“หึ! เธอก็รู้สึกกับมันไม่ใช่เหรอ?” ลีโอหันกลับมามองกอหญ้านิ่ง กอหญ้าจึงนิ่งไป เธอเคยรู้สึก แต่ตอนนี้ไม่แล้ว!!

“ไม่ใช่!” เธอตอบก่อนจะเดินนำหน้าลีโอไปข้างหน้า “เดี๋ยวสิ เดินไม่ดูทางรู้เหรอทางไปยังไง”

“ก็นายถามไรไม่รู้” เธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้เลย

"นาย? ฉันอาจพี่เธอก็ได้"

“ฉันอายุยี่สิบห้า” กอหญ้ากระแทกเสียงใส่ลีโอ

“อ่า~”

“หือ?” กอหญ้ายักคิ้วให้เขาบอกอายุกับเธอ

“ฉันเท่าเธอ”

“เหอะ!” เท่ากันนี่เอง

“อย่างน้อยก็มีเพื่อนแก้เหงา” ลีโอเอ่ยขึ้นในตอนที่เขาก้าวเดินต่อ “ทำไมล่ะ!? นายก็ดูมีเงินมีสังคม” ลีโอได้ยินที่กอหญ้าพูดเขาก็ยกยิ้ม ทอดสายตามองไปบนท้องฟ้า “มีเงินก็ไม่มีความสุขได้”

“ทำไมล่ะ?” กอหญ้าเอียงคอถามเดินไปข้างหน้า ข้าง ๆเขา

“ฉันเป็นลูกเมียน้อยของพ่ออัลฟ่า”

“…” เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงไม่มีความสุข

“ฉันอยู่ที่นี่ตั้งแต่เด็ก”

“…”

“แม่ฉันก็อยู่ที่นี่” เพราะแม่คือคนที่คุณพ่อรักที่สุด และเขาก็ดันเป็นลูกรักของท่าน เขาทำตัวเกเร เสเพลมากแค่ไหนท่านก็ไม่เคยลงโทษ แถมยังให้เขาเป็นถึงรองผู้นำของตระกูล แม้อัลฟ่าไม่ได้รังเกียจน้องชายอย่างเขา แต่เขาก็ไม่ได้อยากอยู่ในเกาะนี้ตลอดชีวิต!

มีทุกอย่างแต่กลับเหมือนถูกกักขังไว้ไม่ให้ออกไปพบเจอสิ่งภายนอก เขาเคยออกจากเกาะ เพื่อไปทำงานให้คุณพ่อมาหลายครั้งแล้วล่ะ ข้างนอกช่างเป็นชีวิตที่เขาต้องการ

แต่เพราะแม่ แม่ยอมเป็นเมียน้อยของพ่อ ถึงต้องถูกสั่งให้อยู่ที่นี่ รอวันที่ท่านจะมาหา ซึ่งแก่ตัวมาพ่อเลือกที่จะมาอยู่บนเกาะถาวร ทิ้งแม่ใหญ่ไว้ที่คฤหาสน์มาเวลลินเพียงคนเดียว

ถึงแม้พ่อจะมาอยู่ที่นี่กับแม่ แต่ท่านยังคงให้เขาส่งคนเฝ้าอยู่ในคฤหาสน์มาเวลลินเสมอ…

ความรักบางทีก็ไร้เหตุไร้ผล และเขาถึงได้เกลียดความรัก…

“อ่อ…”

“ส่วนเธอถูกพามาที่นี่คงไม่ต่างจากแม่ของฉันหรอก” ลีโอว่า และจากสภาพที่เห็น จากนี้กอหญ้าจะมีชีวิตไม่ต่างจากแม่ของเขา

“ฉันไม่ใช่เมียน้อยของเขา ฉันอยู่ที่นี่เพื่อชดใช้ อีกไม่นานเขาจะปล่อยฉันไป” ลีโอแสยะยิ้ม เขารู้จักอัลฟ่าดี มันไม่จำเป็นต้องขังผู้หญิงคนหนึ่งไว้ข้างกายแบบนี้ และมันไม่จำเป็นต้องสนใจผู้หญิงคนไหนอย่างที่ทำกับกอหญ้า

ทุกอย่างชัดเจนตั้งแต่วันที่มันหึงจนควันออกหู หน้ามืดตามัวมาพังห้องของเขาแล้ว!

“ชดใช้แบบไหน?” ลีโอถามทั้งที่รู้ว่าชดใช้ที่ว่านั้นคืออะไร

“เรื่องของฉัน”

“ไม่อยากบอก ก็ไม่ต้องบอก”

“เอ่อ เรื่องน่าอายใครเขาจะเล่ากันล่ะ!”

“ฮ่าๆๆ รู้หน่า” ลีโอว่า สภาพที่เห็นตอนนี้ก็ชัดเจนมากอยู่แล้ว

ลีโอพากอหญ้าเดินผ่านทางถ้ำและออกมาอีกฝั่งซึ่งเป็นชายทะเล น้ำทะเลสีฟ้าสวยสด และตรงหน้าคงเป็นฟาร์มไข่มุกสินะ

“อย่างสวย” กอหญ้าเอ่ยขึ้น ดวงตาเป็นประกาย

"ทางนี้เป็นทางลับ อย่าบอกอัลฟ่าล่ะว่าฉันพาเธอมาที่นี่” ลีโอไม่อยากมีปัญหากับอัลฟ่าเท่าไร มันไม่รู้น่ะดีที่สุดแล้ว

“อืม…” กอหญ้าพยักหน้า ก่อนมองไปยังเรือประมงตรงหน้าที่มีผู้คนเดินกันให้ขวัก

“ตรงนั้นทำอะไรกันอ่ะ?”

“ก่อสร้างขยายฟาร์มลงทะเล”

“อือ…"

"มาทางนี้” กอหญ้าก้าวตาม ลีโอพาเธอเข้าไปในฟาร์มเลี้ยงหอยไข่มุก มันสวยมาก มากจนกอหญ้ารู้สึกหลงใหล

“สวยมั้ยล่ะ”

“อืม” กอหญ้าไม่สนใจสิ่งใด เธอเดินมองรอบ ๆ อย่างตื่นตะลึง ลีโอแอบมองเธอเงียบๆ ก่อนจะหยิบหอยไข่มุกขึ้นมาดู และมองไปที่เธอ

“อยากได้มั้ย?”

“ไม่อ่ะ มันคงแพงน่าดู”

“ฉันให้” ลีโอว่า กอหญ้าส่ายหน้าปฏิเสธทันที

“รับไปเถอะ อ๊ะ!” อยู่ ๆก็มีคนมาชนเธอ ลีโอรีบรับร่างบางของกอหญ้า และขึ้นเสียงดุพนักงานคนนั้นทันที

“ทำไมเดินไม่ดู มันอันตรายนะ!” ผู้หญิงคนนั้นก้มหน้ากลัวทันที กอหญ้าจึงจับมือลีโอไว้ให้เขาใจเย็นๆ ไม่อยากให้เขาต่อว่าผู้หญิงคนนี้

“อย่าว่าเขาสิ เขาไม่ได้ตั้งใจหรอก อาจจะเหนื่อยน่ะ” กอหญ้าว่าพลางก้าวเข้าไปหาผู้หญิงที่คลุมหน้าตาคลุมตาเอาไว้คนนั้น ลีโอส่ายหน้าเดินตามคนใจดี

“เป็นอะไรมั้ย?” มือบางที่หยาบกร้านดำเข้มจับมือกอหญ้าทันที กอหญ้าขมวดคิ้ว ก่อนจะมองดวงหน้าของผู้หญิงตรงหน้าชัด ๆ สายตาที่คุ้นเคย ยิ่งมือบางดำเข้มนั่นเปิดผ้าออกเพื่อให้กอหญ้าเห็น น้ำตาของกอหญ้าก็พลันไหลลงมาทันที

“พี่…” น้ำอิงพี่สาวของเธอ ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่ ไหนอัลฟ่าบอกว่าเขาส่งพี่สาวเธอกลับไปแล้วไง!?

น้ำอิงบีบมือกอหญ้า พยายามเตือนไม่ให้น้องเอ่ยชื่อของเธอ ที่นี่มีแต่คนของอัลฟ่า เธอกลัวพวกมันจะไปรายงานอัลฟ่า

“ทำไม?” สายตามองไปรอบ ๆ กอหญ้ามองเห็นคนของอัลฟ่ายืนคุมอยู่เต็มแทบทุกที่ เธอจึงเริ่มเข้าใจพี่สาวของเธอ กอหญ้าจึงหันกลับไปหาลีโอทันที

“ฉันขอให้คุณช่วยฉันหน่อยได้มั้ย?” กอหญ้าจับมือลีโอแน่นจ้องมองเขาอย่างอ้อนวอนและขอร้อง

“ไปสำนักงานของฉันก่อนก็แล้วกัน” ลีโอยอมช่วย

กอหญ้าบอกให้น้ำอิงแสร้งเป็นลม ลีโอจึงรีบช้อนตัวอุ้มน้ำอิงไปยังสำนักงานของตัวเองทันที

สำนักงาน

“พี่น้ำมาที่นี่ได้ยังไง? แล้วหลานล่ะ!?” กอหญ้าถามไถ่ และคิดถึงหลานในท้องของพี่สาว

"หลานไม่อยู่แล้วหญ้า เพราะพี่เครียดหนักก็เลยแท้ง พอกายพาพี่ไปโรงพยาบาล ตอนกลับก็ถูกคนของอัลฟ่าจับตัวมาที่นี่แล้ว กายถูกแยกตัวไป พี่ไม่รู้เขาไปอยู่ที่ไหน เขาทรมานพี่ให้พี่เป็นคนงานที่นี่ เพียงแค่ไม่กี่วันพี่ทำงานหนักจนไม่ไหวแล้วหญ้า ฮรึก” กอหญ้ากอดปลอบพี่สาวทันที

เกลียดตัวเองที่ยังคงเชื่อคำพูดของคนใจร้ายคนนั้น

เธอยอมชดใช้ทุกอย่างเพื่อให้พี่สาวได้กลับบ้าน แต่เขากลับไม่ปล่อยพี่สาวของเธอไปอย่างที่ปากพูด

เขาหลอกลวงเธอมาตลอด!

อัลฟ่า! คุณมันสารเลวที่สุด!

“แล้วหญ้า?” น้ำอิงจับมือน้องสาว

“หญ้าอยู่ที่นี่เพื่อชดใช้ทุกอย่างแทนพี่ ชดใช้ให้คุณอันนา…”

“อันนา เขาเป็นยังไงบ้าง” น้ำอิงรู้สึกผิดขึ้นมา เมื่อได้ยินชื่อของอันนา กอหญ้าจึงจับมือปลอบโยนพี่สาว

“คุณอันนาเป็นเจ้าหญิงนิทราค่ะ”

“พี่จะต้องชดใช้ให้เธอ” น้ำอิงเอ่ยเสียงเบา

“หลังจากหญ้าพาพี่ออกไปจากที่นี่ได้ พี่ต้องสัญญาว่าพี่จะไปรับผิด และสู้คดีให้ถูกต้องตามกฎหมาย”

“อืม พี่สัญญา” กอหญ้ากอดพี่สาว เธอรู้ว่าพี่สาวเธอผิดแต่อัลฟ่าก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้ ในเมื่ออัลฟ่าโกหกเธออีกแล้ว ต่อไปนี้เธอจะไม่เชื่อใจอะไรเขาอีก!

เธอจะต้องพาพี่สาวของเธอออกไปจากที่นี่ให้ได้!

กอหญ้าหันไปหาลีโอ เธอไม่ลังเลที่จะคุกเข่าขอร้องเขาให้ช่วยพวกเธอ

“ลีโอ นายช่วยพาฉันกับพี่สาวออกไปจากที่นี่ทีนะ ช่วยพาฉันออกไปจากที่นี่เหมือนที่นายเคยบอกเอาไว้ตอนที่เราเจอกันครั้งแรก” ครั้งนี้เธอจะไม่ยอมให้อัลฟ่าหลอกลวงเธอได้อีก!

ชดใช้อะไรนั่นเธอจะไม่ชดใช้ให้เขาอีกแล้ว!

“แต่อัลฟ่ามันไม่ยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆแน่ ด้วยนิสัยมัน มันจะตามล่าเธอกับพี่ ถ้าเกิดมันรู้ว่าพวกเธอคิดจะหนี!”

“นายอยู่ที่นี่มานาน นายต้องรู้สิว่ามีทางอื่นที่มันปลอดภัยและหนีได้โดยที่เขาไม่รู้” ลีโอถอนหายใจ กอหญ้าใช้แววตาอ้อนวอนเขา แววตาสั่นระริกคล้ายคนสิ้นหวังจนเขาใจอ่อน

"…"

“นายช่วยฉัน อย่างน้อยนายก็ช่วยปลดปล่อย ไม่ให้ฉันเป็นเหมือนแม่นาย” กอหญ้ารู้จุดอ่อนของลีโอแล้ว เธอจึงคิดใช้จุดอ่อนนี้หลอกล่อให้เขาสงสารช่วยพี่สาวกับเธอ

ซึ่งลีโอรับรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร เขาโตพอที่จะรู้ว่าใครหลอกหรือไม่หลอก น้ำตาของกอหญ้าเป็นของจริงและเธอไม่ต้องการที่จะอยู่ที่นี่

สิ่งที่อัลฟ่ากระทำต่อกอหญ้ามันผิด มันคงคิดจะเก็บกอหญ้าไว้ที่นี่เหมือนพ่อที่กระทำกับแม่ของเขา และยิ่งรู้ว่าเหตุผลที่กอหญ้ายอมอยู่ที่นี่เพราะพี่สาวของเธอ พี่สาวที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยตามที่ยื่นข้อเสนอให้กับกอหญ้า

เขายิ่งไม่ลังเลที่จะช่วยเธอ…

อัลฟ่าคือผู้นำของตระกูลที่สูงสุด ย่อมได้ในสิ่งที่ตนอยากได้

แต่วันนี้เขาจะทำให้อัลฟ่าไม่ได้ในสิ่งที่มันต้องการ!

“ได้ ฉันจะช่วยพวกเธอ อาทิตย์หน้าจะมีงานล่าพนัน เธอใช่งานนี้เป็นโอกาสหนี ช่วงนี้พี่สาวของเธอต้องอดทน …อดทนได้มั้ย?” เขาหันไปมองน้ำอิง น้ำอิงร้องไห้พยักหน้า เธอจะอดทน…

หากได้ออกไปจากที่นี่ เธอจะอดทน

“ฉันจะอดทน”

“ทุกปี ทุกคนจะเข้าร่วมงานและอยู่ตรงนั้นกันหมด ร่วมถึงอัลฟ่าด้วย มันจะต้องเปิดงาน ปิดงานไม่สามารถออกจากงานมาได้ เธอต้องหนีเวลานี้ถึงจะมีโอกาสหนีได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์"

"ฉันพอเข้าใจแล้ว"

"พรุ่งนี้ หรือวันมะรืน ฉันจะเอาแผนที่ไปให้อีกครั้ง ส่วนคุณน้ำถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด คุณมาหาผมที่นี่ และผมจะพาคุณไปหากอหญ้าที่นัดพบ”

“ขอบคุณค่ะ” น้ำอิงเอ่ยขอบคุณ ลีโอจึงมองสบตากอหญ้าที่กอดพี่สาวไม่ห่าง “เรื่องที่พวกคุณก่อ เท่าที่ฟังก็พอรู้บ้างแล้ว ตอนนี้ผมช่วย หนีไปได้ขอให้พวกคุณกลับตัวกลับใจด้วย”

“ค่ะ ฉันจะไม่ทำและจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับพวกเขาอีก” เธอเข็ดแล้วจริง ๆ เข็ดกับสิ่งที่ต้องเจอในทุก ๆวันนี้

“ครับ งันคุณกลับไปทำงานก่อนเถอะก่อนที่คนข้างนอกจะสงสัย” น้ำอิงพยักหน้า กอหญ้าปล่อยพี่สาว น้ำอิงจับมือกอหญ้า ก่อนจะเดินกระเผลก ๆจากไป น้ำอิงอยู่ที่นี่คงลำบากมากแน่ ๆ

เธอจะไม่ยอมให้พี่สาวต้องมาลำบากแบบนี้อีก!

“ส่วนเธอหาเรื่องให้เก่ง”

“นั่นพี่ฉัน ฉันจะไม่ช่วยได้ยังไง อีกอย่างที่ฉันยอมอยู่ที่นี่ก็เพราะพี่น้ำ แต่พี่นายโกหก โกหกว่าหากฉันอยู่ที่นี่ เขาจะปล่อยพี่สาวฉันให้กฎหมายจัดการ แต่นายดูสิ! เขาหลอกฉัน หลอกลวงฉันมาตั้งแต่ต้นจนจบ!” เธอเจ็บกับสิ่งที่อัลฟ่าทำกับเธอมาก!

เขาทำแบบนี้มาตลอดที่รู้จักกัน เขาเลวแต่เธอก็เชื่อใจเขา มันกี่ครั้งแล้วที่ถูกคนอย่างเขาหลอก แต่เธอก็ไม่เคยจำ!

และยังคงโง่งมให้เขาหลอกอยู่แบบนี้ซ้ำ ๆ…

ฮรึก!

กอหญ้าล้มลง ก้มหน้าร้องสะอึกสะอื้นจนลีโอเริ่มทำตัวไม่ถูก เขาปลอบใครไม่เป็น ยิ่งกอหญ้าร้องไห้หนักขนาดนี้เขายิ่งทำตัวไม่ถูก

“เขาเห็นว่าเราโง่ หลอกง่าย! อ่อนแอ ทำอะไรเขาไม่ได้ เลยคิดว่าจะทำอะไรกับเราก็ได้ เพราะเรามันโง่แบบนี้ไง ถึงไม่เคยมีค่าในสายตาของเขา!” ไม่เคยมีค่าพอที่จะทำให้เขารู้สึกเกรงใจ และเสียใจที่คิดจะทำร้ายเธอ

เพราะไม่มีความรู้สึก เขาถึงกล้ากรีดมีดที่แหลมคมนั่น ปักลงกลางใจของเธอซ้ำ ๆแบบนี้!

"อย่าร้องไห้” กอหญ้าแสดงว่าตนเข้มแข็งมาตลอด แต่กลับต้องมาอ่อนแอ ร้องไห้หนัก เพราะอัลฟ่า เขาจึงทำได้เพียงบอกเธอไม่ให้ร้องไห้

“ฮรึก ฮืออ” เมื่อกอหญ้าร้องไห้สะอึกสะอื้นหนักขึ้น ลีโอจึงถอนลมหายใจคุกเข่าลง ดึงร่างบางเข้ามากอดแน่น ๆ อยากกอดปลอบใจเธอ แต่ก็ทำไม่เก่ง

“ใกล้ค่ำล่ะ หยุดร้อง และกลับก่อนดีกว่า เดี๋ยวอัลฟ่าตามหาจะแย่เอา”

“อืม ขอบคุณนายที่ช่วยและถ้านายไม่ให้ฉันตามมาด้วยฉันก็คงไม่เจอพี่และคงโง่อยู่แบบนี้…” ยิ่งคิดยิ่งเจ็บปวดที่หัวใจ ยิ่งเรียกน้ำตาของตัวเองออกมาเรื่อย ๆ

“พอก่อน ๆ ป่ะ ไปฉันไปส่ง และหยุดร้องเลย กลับไปอัลฟ่าได้สงสัยอีก”

"อืมม" กอหญ้าตอบรับ แต่ยังร้องไห้

"ฮึบ!" ลีโอมองกอหญ้าทำสีหน้าให้เธอฮึบเพื่อหยุดร้องไห้ กอหญ้าก็ทำตาม เม้มริมฝีปากแน่น ฮึบตามลีโอ จนลีโอยิ้มขำ

"เธอทำได้กอหญ้า" กอหญ้าพยักหน้าเขาๆ ใช้มือบางปัดน้ำตาของเธอออกลวก ๆ เหมือนเด็กน้อย