บทที่26 คำขอโทษของคนเห็นแก่ตัวตน 1/1

บทที่26

คำขอโทษของคนเห็นแก่ตัวตน

กอหญ้าใช้เวลากับอัลฟ่าจนถึงเที่ยงวัน กว่าเขาจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ กำปั้นน้อยทุบเขาแล้วทุบอีก กว่าที่อัลฟ่าจะยอมผละออกไปจากเธอ

 ตอนนี้เขาจึงนอนตะแคงตระกองกอดเธออยู่จากด้านหลัง…

เคล้นคลึงเต้าสองเต้า ของเธอเล่นอย่างสนุกมือ ส่วนจมูกคมสันเริ่มเกาะเกี่ยว ขบเม้มลงที่ต้นคอของเธอเบาๆ

เซ็กส์ครั้งนี้ของอัลฟ่าไม่ได้รุนแรงเหมือนเมื่อคืนเท่าไหร่นัก หากทว่าผสมผสานไปด้วยความอ่อนโยนเสียมากกว่า หากให้เลือกเธอเพียงอยากให้เขาปฏิบัติกับเธอเช่นนี้มากกว่าปฏิบัติต่อเธอเหมือนสัตว์เลี้ยง…

มือหนาเชยดวงหน้าหวานให้หันมองสบตา นิ้วโป้งของเขาลูบลงที่ริมฝีปากบางอวบอิ่มเบาๆ

“หญ้าหวังว่าคุณจะไม่โกหกหญ้าแบบครั้งก่อน…” สายตาคมวูบไหว เธอยังจำได้ดี ใช่! เธออาจจะคิดกลัวว่าเขาจะไม่ทำตามที่พูด ซึ่งมันก็ถูกอย่างที่เธอคิดกลัว

เขาไม่คิดทำตามที่เธอขอร้อง!

เหตุใดเขาต้องปฏิบัติตามล่ะ ในเมื่อน้ำอิงเลวเกินกว่าที่เขาจะอภัยให้ง่าย ๆ เขาต้องสั่งสอนให้สาแก่ใจสักหน่อย จึงจะปล่อยเธอไปได้…

"อืม…"

…อัลฟ่าตอบรับ ทั้งที่เขาไม่คิดจะปล่อยน้ำอิงไปจริง ๆอย่างแน่นอน ที่ตอบรับคำขอของกอหญ้า ก็เพื่อกักขังกอหญ้าไว้ข้างกายเขาเท่านั้น!

หลายวันต่อมา…

หลังจากที่อัลฟ่ารู้ความจริงว่าแก้แค้นผิดคน เขาก็ปฏิบัติกับกอหญ้าดีขึ้น ซึ่งกอหญ้าเองก็พึงพอใจกับการกระทำของเขาในแต่ล่ะวันเช่นกัน ชีวิตในเกาะส่วนตัวกับอัลฟ่าน่าอยู่ขึ้น และมันก็ทำให้หัวใจบางแอบสั่นไหวไม่น้อยในช่วงเวลาที่ผ่านมา

แม้จะหวั่นไหวมากแค่ไหน เธอก็ยังไม่ลืมเตือนตัวเอง ว่าไม่ควรให้ใจเขามากกว่าไปนี้ เพราะยังไงเรื่องระหว่างเธอกับเขา มันไม่มีทางเป็นไปไม่ได้…

สักวันมันจะจบลง…

“วันนี้คุณอยากทานอะไรคะ” กอหญ้าเอ่ยถามอัลฟ่า ก่อนจะถูกมือหนาดึงไปนั่งลงตักแกร่งในขณะที่เขากำลังทำงานอยู่

“หญ้าอยากทานอะไรก็ทำเถอะครับ ผมทานได้หมดถ้าเป็นฝีมือหญ้า” เขาเอ่ยตามความจริง อาหารที่กอหญ้าทำ รสชาติถูกปากเขาไม่น้อย

 และเขาสามารถทานได้ทุกอย่างหากเป็นฝีมือของเธอ

“อืม อาหารทะเลๆ แล้วกันเนาะ” กอหญ้าคล้องคอแกร่งไว้เบาๆ

“ครับ” เขาตอบกลับทั้งที่สายตาจ้องมองที่จอแม็คบุค ส่วนมือหนาลูบไล้เล่นที่เอวบางของกอหญ้าเบา ๆ

ริมฝีปากบางจึงเม้มลงเล็กน้อย เธอเงียบไปเพียงครู่ กำลังสรรหาคิดคำมาถามอัลฟ่า เธออยากรู้เรื่องของพี่สาวของเธอ วันนี้จึงคิดมาเอาอกเอาใจเขา 

เนื่องจากเมื่อวานเธอลองโทรหาพ่อกับแม่เพื่อเช็กว่าน้ำอิงกลับบ้านหรือยัง ทว่าคำตอบที่ได้กลับมานั้น

ไม่น่าพึงพอใจเท่าไรนัก…

“มีอะไรอีกหรือเปล่า?” เมื่อกอหญ้านิ่งเงียบไปเขาจึงเงยมองดวงหวานที่อยู่ในระดับเดียวกับเขา

“มีค่ะ เรื่องพี่น้ำ…” อัลฟ่าเงียบไป เขารู้ว่าเธอคงสังเกตเห็นแล้วว่ามีเรื่องผิดปกติ

เพราะเขาไม่ได้ปล่อยน้ำอิงกลับบ้านจริง ๆ

“ทำไมครับ?” แต่เขาเชื่อว่าเขาแสดงละครได้แนบเนียนจนเธอจับไม่ได้อย่างแน่นอน

“พี่น้ำยังไม่กลับบ้าน คุณปล่อยพี่น้ำไปจริงๆ มั้ย คุณโกหกหญ้าอีกหรือเปล่า” สายตากลมจ้องมองหาความผิดปกติจากสายตาคม แต่กลับไร้สิ่งผิดปกติใด ๆ

“ผมส่งให้ตำรวจ คนรู้จักของผมเป็นคนจัดการ ที่หญ้าขอ ไม่ได้ขอให้ผมปล่อยเธอกลับบ้านนี่ครับ” กอหญ้าเข้าใจความผิดของพี่สาว แต่คนที่ทำให้อันนาถูกรถชนคือกาย หากพี่ไม่หนีตามเขาไป เรื่องก็คงไม่ถึงตำรวจแบบนี้

“ค่ะ…” เธอหวังว่าเขาจะไม่โกหกเธออีก อย่างน้อยให้กฎหมายจัดการยังไม่รุนแรงเท่าถูกอัลฟ่าลงทัณฑ์

อย่างน้อยหากพี่สาวสู้คดี อาจมีสิทธิ์รอด เพราะหากสืบจริง ๆเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอุบัติเหตุที่ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น…

“งันหญ้าไปทำมื้อเย็นดีกว่า” กอหญ้าตัดสินใจลุกขึ้นจากตักอัลฟ่า ทว่ามือหนากลับดึงเอวบางไว้แนบลำตัว และใช้มืออีกข้างล็อกท้ายทอยของเธอเอาไว้

ให้เธอเงยรับจุมพิตแสนร้อนแรงจากเขา จูบที่หนักหน่วงเกิดขึ้นยาวนานจนอัลฟ่ารู้สึกพอใจ เขาจึงค่อย ๆปล่อยเธอให้เป็นอิสระ นิ้วโป้งคอยเช็ดน้ำลายที่มุมปากของกอหญ้าออกเบา ๆ

“อย่าให้ผมเห็นสายตาแบบนั้นของหญ้าอีก” กอหญ้าใช้แววตานอยด์ ๆต่อว่าเขา ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด ไม่ชอบใจเอาเสียเลย

“ค่ะ หญ้าจะไม่ทำอีก อื้ออ~” ถึงเธอจะรับปากว่าไม่ทำ ทว่าสุดท้ายเธอก็ถูกลงทัณฑ์อยู่ดี

อัลฟ่ายกตัวเธอให้ขึ้นคร่อมเขา มือหนาปลดรูดซิปออกให้เธอได้ครอบครองแก่นกายของเขารอบแท่งร้อนได้ง่ายๆ แรงเขย่มเล้าโลมทำเอาร่างบางสั่นสะท้าน เมื่อบทรักที่แสนร้อนแรงกระหน่ำกระแทกซ้ำๆ กับเสียงครวญครางที่ครางแผ่วเบาข้างหู

อัลฟ่าจัดเธอคาเก้าอี้ทำงาน เป็นประสบการณ์ใหม่ที่เขาทำมันครั้งแรกกับเธอ…

พึ่บ พึ่บ พึ่บ

อี้ด~ เอี้ยด~

เสียงเก้าอี้ที่ขูดไปกับพื้นห้องทำให้รู้ว่าตอนนี้เซ็กส์ที่เร่าร้อนกำลังดำเนินเกิดขึ้น ตามอารมณ์ที่แสนพลุ่งพล่านของทั้งสอง

และมันก็รุนแรงมากขึ้น มากขึ้น…

มือหนากอบกุมอกอิ่มแน่นยามที่ร่างบางโอบรัดแน่นแก่นกายของเขาจนปวดหนึบ ยิ่งเธอเขย่ม ตอดรัด บีบรอบแก่นกาย จวบจนเธอใกล้เกร็งกระตุก เขาจึงดันกายแนบชิด ตอกจังหวะเข้าหาเธอต่อ ต้องการที่จะเสร็จพร้อมกันกับเธอ

เปลือกตาหนาหลับตาลง จูบซับไปทั่วทั้งสองเต้า ใช้ลิ้นเลียเล่นที่ยอดถันจนกอหญ้าขมิบกลางกาย บีบรัด มือหนาควงเอวบางตอกแน่นยิ่งขึ้น กอหญ้าจิกเล็บลงที่ไหล่แกร่ง เร่งเร้าพอๆกับเขา

จนในที่สุดอัลฟ่าก็ปลดปล่อยสายธารขาวขุ่นเข้าสู่ร่างบางที่เกร็งกระตุกตอดรัดแก่นกายของเขาพร้อมๆกัน

“ขอโทษนะที่ผมเข้าใจผิด และรังแกหญ้ามาตลอด…” อัลฟ่ากระซิบขอโทษกอหญ้าที่ริมหูของเธอทั้งที่ยังอยู่ในกายของคนตัวเล็ก

กอหญ้าได้ยินชัดเจนแจ่มแจ้งจนเธอยิ้มรับ เธอรู้สึกโล่งใจ ในที่สุดความจริงก็ถูกเปิดเผยเสียที

เขาไม่ได้เข้าใจเธอผิดอีกแล้ว แถมยังอ่อนโยนกับเธอมากกว่าแต่ก่อน และยังทำตามคำขอของเธออย่างไม่ขุ่นเคืองใจใด ๆ กอหญ้าจึงหลับตาลงพยักหน้าบางเบาด้วยรอยยิ้มยินดี  

"ขอแค่คุณไม่ทำร้ายหญ้าอีก และไม่ทำร้ายพี่น้ำอีก หญ้าจะลืมทุกอย่างที่คุณทำกับหญ้า" อย่างน้อยทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็เป็นความผิดของครอบครัวของเธอ ความผิดที่พี่สาวเธอก่อขึ้นมา อัลฟ่าจะแค้น โกรธ มันไม่ผิดเลยสักนิด

ตอนนี้ เมื่อทุกอย่างเปิดเผยแล้ว ต่างคนต่างรู้ความจริง พี่สาวของเธอได้รับกรรมที่ก่อแล้ว ก็ถือว่าเจากัน ส่วนเธอจะชดใช้ทุกอย่างให้เขาจนกว่าเขาจะพอใจตามข้อตกลง

แล้วจากนั้นก็ต่างคนต่างไป เมื่ออัลฟ่าเบื่อเธอ…และให้อิสระแก่เธออีกครั้ง…

"ครับ" เมื่ออัลฟ่าตกลง กอหญ้าจึงซบลงที่ไหล่แกร่งเพื่อดึงเรี่ยวแรงกลับมา ลับหลัง สายตาคมจึงแปรเปลี่ยนนิ่งขรึม

'ขอโทษนะกอหญ้า ที่ผมทำตามที่เธอขอไม่ได้'

***

“หยุดคิดได้แล้ว” ตอนนี้กอหญ้ากำลังทำอาหารมื้อเย็นให้กับอัลฟ่า แต่เธอกลับไม่มีสมาธิในการทำเลย เมื่อสมองมันเอาแต่คิดถึงภาพที่เธอกับเขาทำร่วมกันในห้องทำงาน

ให้ตายสิ! พอเขาอ่อนโยนเข้าหน่อยก็หวั่นไหว พอไม่มีความเกลียดชังเข้ามาเกี่ยวข้องอีก ก็เผลอลุ่มหลงชอบเซ็กส์ที่อัลฟ่าปรนเปรอให้ จนตอนนี้ถึงขั้นเก็บเอามาแอบนึกถึงจนแก้มเนียนร้อนผ่าวขึ้นมาแบบนี้…

เขาทำให้เธอกลายเป็นคนติดเซ็กส์ไม่ต่างจากเขา…

คนบ้า…

“อัลฟ่าคะ?” ทว่าจู่ ๆก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นที่หน้าบ้าน กอหญ้าจึงปิดแก๊ส ก่อนจะออกไปหาคนที่มาใหม่ ซึ่งก็คือวาลินั่นเอง

“คุณวาลิ…”

“กอหญ้า เธออยู่ที่นี่งันเหรอ?” วาลิเลิกคิ้วถาม แอบจิกมือตัวเองแน่น เมื่อเห็นกอหญ้ายืนอยู่ในเขตพื้นที่ส่วนตัวของอัลฟ่า ซึ่งเป็นสถานที่ที่เขาหวงแหนมากที่สุด!

“ค่ะ…” กอหญ้าตอบรับ "มาหาคุณอัลฟ่าเหรอคะ?"

"…"

วาลิเงียบ ที่เธอมาที่นี่ก็เพราะอยากจะรู้ว่าอะไรที่ทำให้อัลฟ่าหมกตัวอยู่แต่ที่นี่ ไม่ยอมไปทำงานที่โรงแรมมาหลายวันแล้ว ที่แท้ก็แอบซ่อนกอหญ้าไว้ที่นี่ นี่เอง…

ตั้งแต่เกิดเรื่อง เธอคิดว่าอัลฟ่าจับกอหญ้าไปทำงานที่อื่นแล้วเสียอีก ที่แท้ก็ลากมันมาอยู่ที่นี่ข้างกายเขา!

สายตากลมจิกมองกอหญ้าแล้วกอดอกมองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

กอหญ้าอยู่ในชุดเดรสแขนตุ๊กตาสีขาวสั้นครึ่งเข่า ที่ลำคอมีรอยช้ำเป็นจ้ำตามผิวกาย ดูเผิน ๆก็พอรู้ว่าเกิดจากฝีมือใคร

อัลฟ่าไม่เคยสัมผัสผู้หญิงคนไหนมากขนาดนี้!

“เธอเป็นอะไรกับอัลฟ่า” วาลิเอ่ยถามออกไปเพื่อคลายความสงสัย ไม่สนใจจะตอบคำถามของกอหญ้าที่เธอถามก่อนหน้านี้

“คือว่า …” เธอจะตอบยังไงดี เรื่องบ้าๆระหว่างเธอกับอัลฟ่า เธอไม่ต้องการให้ใครรับรู้

“คนใช้ค่ะ” สุดท้ายเธอก็เลือกบอกกับวาลิ ว่าตนเป็นคนรับใช้ของอัลฟ่า

“อ่า… คนใช้ คนใช้ประเภทไหนนะ” วาลิเหยียดยิ้มดูถูกกอหญ้า รู้สึกไม่ชอบใจที่กอหญ้าบังอาจมาแย่งอัลฟ่าไปจากเธอ!

“ให้เกียรติกันด้วยค่ะ!” กอหญ้าไม่ชอบสายตาที่วาลิมองเธอแบบนี้เลย จากที่คิดจะคุยดีๆกลับต้องขึ้นเสียงเล็กน้อย

“ผู้หญิงอย่างเธอมีเกียรติด้วยงันเหรอ?” แต่วาลิยังคงยียวน กอหญ้าหน้าชาแอบกำหมัดแน่น เธอไม่อยากมีเรื่องกับใครจริง ๆ นะ

“ฉันไม่อยากทะลาะกับคุณ ดังนั้นถ้าคุณจะมาหาเรื่องทะเลาะ เชิญกลับไปค่ะ” วาลิกระแทกเท้าทันทีเมื่อกอหญ้ากล้าไล่เธอออกจากบ้านของอัลฟ่า

“เธอไม่มีสิทธิ์มาไล่ฉัน ฉันมาหาอัลฟ่า คนที่สามารถไล่ฉันไปจากที่นี่ได้คือคุณฟ่าเท่านั้น!"

"งันฉันจะไปเรียกเขามาพบคุณเดี๋ยวนี้" เมื่อไม่เห็นข้อดีในการทะเลาะ กอหญ้าจึงพยายามสงบสติอารมณ์หันหลังใส่วาลิ เพื่อไปเรียกอัลฟ่า

ยังไงคนที่เธอจะมาหาคืออัลฟ่า…

"ฉันว่าเราสองคนก็ไม่ต่างกันมากหรอกนะ คิดจะไล่ฉันก็ขอให้ดูด้วยว่าใครมาก่อนมาหลัง!” กอหญ้าชะงักเท้าที่กำลังก้าวเดิน เธอหันกลับมามองวาลิ ที่คิดจะแสดงตัวตนกับเธอ

อัลฟ่ากับวาลิคงมีความสัมพันธ์ที่มากกว่าเจ้านายลูกน้องสินะ!

"ใครมาก่อนมาหลังไม่สำคัญ สำคัญที่ว่าตอนนี้คุณฟ่าเขาเอากับใครอยู่" กอหญ้ากอดอกมองวาลิ เธอไม่ใช่ที่จะยอมใครง่าย ๆอยู่แล้ว จึงพูดจากวนประสาทวาลิไปหนึ่งแมทซ์ 

เรื่องนี้เธอไม่เคยรู้ …แต่ก็ไม่แปลกใจที่อัลฟ่าจะมีวาลิ อัลฟ่าเป็นผู้ชายย่อมต้องมีเรื่องผู้หญิงอยู่แล้ว ซึ่งเธอไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าอัลฟ่าจะมีใครนอกจากเธอ

เธออยู่ในสถานะอะไร เธอรู้ตัวเองดี

และอนาคตต่อจากนี้ เธอกับเขาก็ใช่ว่าจะรักกันต่อเสียหน่อย ยิ่งอัลฟ่าติดใจผู้หญิงคนอื่นนอกเหนือจากเธอย่อมเป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ!

อาจจะเจ็บหน่อย แต่มันก็ดีแล้ว! เจ็บให้มากๆหน่อย อย่างน้อยมันก็ช่วยให้เธอหมดรักเขาเร็วขึ้น!

ช่วยทำให้หัวใจดวงนี้มันแตกสลายจนย่อยยับ และไม่โง่งมรักเขาต่อไปอีก!

กรี๊ดดด~

วาลิกรี๊ดใส่หน้ากอหญ้าทันที ที่ถูกกอหญ้าตอกกลับ!

“แก่!”

"อย่าทะเลาะกันเลยค่ะ เราควรอยู่ด้วยกันอย่างสันติ ยังไงก็ใช้ผู้ชายคนเดียวกันแล้ว" โดนกอหญ้าสวนกลับมา ทำเอาวาลิอึ้งจนหาเสียงตัวเองไม่เจอเลย ไม่คิดว่ากอหญ้าจะพูดออกมาแบบนี้ พลางเริ่มสงบสติอารมณ์ลงได้เมื่อกอหญ้าเอ่ยประโยคหนึ่งออกมา

"ฉันไม่ได้จะแย่งคุณฟ่ากับคุณ ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่เหนือคุณเลยด้วยซ้ำ เอาเวลาที่มานั่งด่าหญ้าไปเอาใจคุณอัลฟ่าให้ดีกว่าเถอะค่ะ"

"ให้เขาหลงแค่คุณ" จะไม่ต้องมายุ่งกับเธอให้หวั่นไหวหัวใจอีก! ไอ้คนเจ้าชู้!

"แกไม่หึง?"

"พวกเรามีสิทธิ์นั่นด้วยเหรอคะ?" กอหญ้าพูดออกมาหน้าตาเฉย ทั้งที่เธอกำลังแอบเจ็บลึก วาลิขมวดคิ้วกอหญ้าไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด จึงตัดบท

"หญ้าจะไปเรียกคุณฟ่าให้ค่ะ"

“ใครมา…?” ขณะที่กอหญ้ากำลังจะหมุนกาย อัลฟ่าก็เดินเข้าบ้านมา หลังจากที่เขาไปหาน้องสาวที่เรือนอีกหลังมา เธอจึงชะงักยืนมองเขานิ่ง ๆ

กอหญ้าทำหน้าย่น แอบขุ่นเคืองเขาไม่น้อย แต่ก็พยายามเตือนตัวเองว่าไม่มีสิทธิ์มารู้สึกอะไรแบบนี้…

“ที่คลับมีปัญหาอะไร ทำไมถึงมาหาฉันที่นี่” เขาหันไปสบตากับกอหญ้าที่ยืนนิ่ง แววตาสั่นระริกก็พอรู้ว่าเธอกำลังเคืองเขา

เหอะ! เคืองอะไรก่อน เมื่อครู่ยังปากดีอยู่เลย!

“วาคิดถึงคุณ คุณไม่ไปหาวาเลย วาเลยมาหาที่นี่ไงคะ” ความเย็นชาผ่านทางสายตา กอหญ้ามีสีหน้าบึ้งตึงชัดเจน จนอัลฟ่ายกยิ้มมุมปาก อยากแกล้งคนปากดีอย่างเธอให้รู้ใจตัวเองสักหน่อย

ปากบอกวาลิให้เอาใจเขามาก ๆ …แต่ลึกๆตัวเธอก็หวงเขากับวาลิไม่น้อย!

“ครับ…” อัลฟ่าไม่ปฏิเสธ เมื่อวาลิเข้ามากอดแขนแกร่งของเขา เขาอยากรู้ว่ากอหญ้าจะแสดงท่าทางหึง หวงเขายังไง จะยืนนิ่งแบบนี้ไปตลอดหรือเปล่า

“วาคิดถึงคุณ” วาลิซบลงที่ไหล่แกร่ง กอหญ้ายืนมองภาพบาดตาตรงหน้าก็นิ่งงัน เธอมันบ้า! ที่มีความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นมาในใจ

ทั้งๆที่รู้ดีแก่ใจว่าเขามองเธอเป็นแค่ที่ระบายความใคร่เท่านั้น ไม่ได้พิเศษเกินกว่าใคร! ทำไมต้องมายืนน้อยใจ ไม่ชอบใจแบบนี้ด้วย

เขาจะทำอะไรกับใครมันก็ไม่เกี่ยวกับเธอไม่ใช่เหรอ!

“ผมก็คิดถึงวาครับ” ในตอนแรกเธอคิดว่าจะพอจะทนได้ แต่พอเขาบอกคิดถึงกลับ กอหญ้าก็สูดลมหายใจ เตือนตัวเองซ้ำๆ

ว่าเธอกับเขาเป็นได้แค่ไหน ไม่มีสิทธิ์หึง หวงอะไรทั้งสิ้น!

และเธอก็ไม่ควรอยู่ตรงนี้อีกต่อไป!

“งันหญ้าขอตัวค่ะ ไม่รบกวนพวกคุณแล้ว อยากจะทำอะไรก็เชิญ! คิดถึงกันมากก็เชิญด้านใน” กอหญ้าพยายายามอย่างหนักเพื่อที่จะไม่ทำให้ตัวเองเสียงสั่น

เธอทำสีหน้าเรียบนิ่ง ไม่สนใจมองอัลฟ่าอีก เอ่ยจบก็ตัดสินใจเดินผ่านทั้งสองไปด้วยแววตาแสนเย็นชา

กลั้นน้ำตาที่มันแอบไหลซึมออกมาประจานความอ่อนแอของตัวเองเอาไว้ เธอต้องเข้มแข็งสิกอหญ้า อย่าลืมว่าเธอทำอะไรอยู่ และเตือนตัวเองไว้ว่ายังไง!

เรื่องดีๆ มักจะเกิดขึ้นไม่นาน เมื่อครู่เธอยังยิ้มเขินอายมีความสุข แต่ตอนนี้กลับเจ็บปวด หนักแน่นที่อกจนแทบหมดลมหายใจจนตายได้

เกลียดตัวเองที่มันเป็นแบบนี้ที่สุด!

กอหญ้าสาวเท้าเดินผ่านอัลฟ่าไปอย่างเงียบ ๆ ไม่คิดสนใจโวยวายทำตัวงี่เง่าใส่เขาอย่างที่คนตัวสูงคิดเอาไว้ ผิดคาดไปเล็กน้อย และนั่นมันทำให้อัลฟ่ากำหมัดแน่น

เธอไม่คิดหึงหวงเขาเลย! รู้สึกตัวอีกที เธอก็เดินไปไกลแล้ว!

ความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นมาในหัวใจ มันไม่สบอารมณ์ยังไงบอกไม่ถูก เมื่อกอหญ้าไม่คิดหึงหวงเขาแบบนี้!

“กลับไป และอย่าให้ผมเห็นว่าวามาที่นี่อีก” เมื่อกอหญ้าเดินออกไปจากบ้านแล้ว เขาก็ตวาดไล่วาลิทันที

“คุณฟ่า นี่วานะ” คนที่เขาเคยต้องการเพียงคนเดียว!

“ใช่ วา แล้ว?”

“คุณไม่ต้องการวาแล้วเหรอ วาไม่ดีตรงไหน สู้ยัยเด็กนั่นไม่ได้?”

“ได้ไม่ได้ไม่เกี่ยว แต่ตอนนี้ผมเบื่อคุณแล้ว” วาลิเข่าแทบทรุด เมื่อถูกอัลฟ่าเอ่ยตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดระหว่างกันด้วยคำว่าเบื่อ

คำว่าเบื่อจากเขา ไม่ต่างจากบอกกับเธอกลาย ๆว่า หมดหน้าที่ของเธอแล้ว…

“ถ้ายังอยากทำงานที่นี่ต่อ อย่าทำตัวมีปัญหาเลยครับ วาก็รู้ว่ากฎของเราเป็นยังไง!” อัลฟ่าย้ำกฎที่เคยมีแต่แรก และวาลิจำมันได้ขึ้นใจว่าเธอเป็นได้แค่ไหนสำหรับเขา ตอนนี้อัลฟ่าคงจะหลงนังเด็กนั่นแล้ว

แต่มันก็แค่ชั่วคราวเท่านั้นแหละ คนอย่างอัลฟ่าจะอยู่กับใครได้นานแค่ไหนกันเชียว!

ใจเย็น!

“ค่ะ วาเข้าใจแล้ว ถ้าคุณเบื่อมันเมื่อไหร่ วารออยู่ตรงนี้เสมอนะคะ” วาลิยังคิดจะรอเขา เมื่อส่งสายตายิ้มให้อัลฟ่าแล้ว วาลิก็หมุนตัวกลับไปด้วยใบหน้าบึ้งตึงทันที

ตอนนี้เท่ากับว่า เธอถูกเฉดหัวทิ้งแล้วจริงๆ เธอแพ้ผู้หญิงที่ชื่อกอหญ้า!

เอาเถอะ! ในอนาคตมันก็จะไม่ต่างอะไรกับเธอหรอก!…

สักวันถ้าอัลฟ่าเบื่อ มันก็จะโดนเฉดหัวทิ้งเหมือนกันกับเธอ!