LL.10 เราสามคน

เจตสุวีย์โทรหาน้องสาวเพื่อบอกว่าได้เจอไอรดาและสามีแล้ว

“เขาดูแย่กว่าที่คิดไว้มาก ดูซีดเซียว เหนื่อยหอบ ต้องใส่เครื่องช่วยหายใจ มีแค่น้องอายอยู่เฝ้ากับพยาบาลอีกคนเท่านั้น ฝากบอกป๊ากับม๊าด้วยนะ”

“จูนจะโทรหาอาย ลองถามว่าตกลงป่วยเป็นอะไร แต่ต้องรอตอนดึกถึงจะเป็นช่วงเช้าที่นั่น พี่โจ..โอเคนะพี่?”

“พี่ไม่เข้าใจตัวเอง..พี่เคยคิดว่าทำไมต้องมีผู้ชายคนนี้มาขวางทาง แต่พอเห็นเขาวันนี้ กลับรู้สึกเห็นใจ กลัวน้องอายจะเสียใจ”

จูนยิ้มกับตัวเองเมื่อได้ยินแบบนั้น

“รักแท้คือการเสียสละไงพี่โจ เมื่อเราเห็นคนที่รักมีความสุข ถึงจะไม่ได้ครอบครองก็เถอะ”

“สละอะไรล่ะ แอบปลอมเป็นจูนไปคุยทุกวันนี่จะเรียกว่าชู้แล้ว พี่ยังเคยคิดเลยว่า คงสวมรอยคุยแบบนี้จนแก่ไปพร้อมกับพวกเขาแน่ๆ”

“ตลกน่า ไม่คิดจะมองสาวอื่นเลยรึ?”

“แค่คนเดียวพอ”

วันต่อมาเจตสุวีย์ไปที่ Enterprise Rent-A-Car ในช่วงเช้าเพื่อเช่ารถยนต์หนึ่งอาทิตย์ ก่อนจะตรงไปที่ Supermarket ชื่อ Safeway เพื่อเลือกซื้อผลไม้ไปฝากไอรดาและแมทธิว จนกระทั่งจูนได้โทรเข้ามาพอดี

“พี่โจ ข่าวไม่ค่อยดี อายบอกว่าสามีปอดอักเสบเฉียบพลันและติดเชื้อจากไวรัส เชื้อเข้าสู่กระแสเลือด ท่าทางจะหนักต้องอยู่โรงพยาบาลไปเรื่อยๆ เพราะไม่มียารักษาแบบจำเพาะ อายร้องไห้ตลอดทุกครั้งที่โทรคุยกัน จูนอาจจะไปพร้อมป๊ากับม๊านะ อีกสองวัน”

เขาวางสายจากน้องสาวด้วยคิ้วที่ขมวด พลางคิดว่า ถ้าเกิดเขาเป็นแมทธิวจะทำยังไง? มันไม่ง่ายเลยกับการที่พึ่งได้มีชีวิตคู่ มีลูกที่น่ารัก ชีวิตกำลังมีความสุข แต่ต้องมาป่วยหนักขนาดนี้

เจตสุวีย์ไปเคาะประตูและมีผู้หญิงฝรั่งวัยกลางคนมาเปิดให้ คือแม่ของแมทธิว

เขากล่าวสวัสดีพ่อแม่ของแมทธิวและมอบผลไม้ชุดใหญ่ให้ แต่พอเห็นลูกชายของไอรดา เจตสุวีย์จ้องมองอย่างถูกชะตา จึงเดินเข้าไปนั่งลงกล่าวทักทาย จนไอรดาที่เห็นแบบนั้นจึงรีบลุกจากเก้าอี้มาอุ้มลูกชายเอาไว้ แล้วกลับไปนั่งข้างเตียงใกล้กับแมทธิวแทน ทำเอาเจตสุวีย์ยิ้มเก้อแต่ก็ไม่พูดอะไร จึงเปลี่ยนไปแนะนำตัวกับพ่อแม่ของแมทธิวแทน

“ครอบครัวผมสนิทกับครอบครัวของไอรดา เพราะเราทำธุรกิจร่วมกัน ก็เลยมาเยี่ยม”

“แค่เคยทำ”

แมทธิวพูดสวนก่อนจะไอขึ้นมาอีก ไอรดารีบเอามือลูบหน้าอกสามีเบาๆ หน้าตาเธอดูไม่ค่อยสบายใจ

เจตสุวีย์ยิ้มบางๆ ให้กับสิ่งที่แมทธิวพูดโดยไม่ตอบโต้อะไร แล้วเริ่มพูดเรื่องสัพเพเหระแทน

“เขาว่ากันว่าลูกชายหน้าเหมือนแม่จะดี มาร์ตินเหมือนหนูมาก น่ารักจริงๆ”

“มาร์ตินเหมือนแมทธิวมากกว่า ชอบทำอะไรคล้ายๆ กัน เขาติดพ่อมาก”

ไอรดาพูดเพื่อตอกย้ำว่านี่คือลูกของสามีเธอ ด้วยหน้าตาที่ดื้อดึงดูเอาเรื่องใส่เขา

“ที่รัก..คุณจะกลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านใช่มั้ย? ก็ไปกับพ่อแม่ผมก็ได้ แล้วพักที่บ้านคืนหนึ่ง เพราะขับรถไปกลับตั้งสี่ชั่วโมง ผมอยู่คนเดียวได้ แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาหาอีกที”

เธอมองสามีด้วยสีหน้างงๆ ขมวดคิ้วเชิงคำถาม

“เสื้อผ้าไม่พอเตรียมมาแค่สองสามวัน แต่ฉันไปซื้อเอาใหม่แถวนี้ก็ได้ ไม่กลับหรอก ให้พ่อแม่คุณนั่นแหละกลับไปพักที่บ้านเรา อาจให้เอามาร์ตินไปด้วย เพราะอยู่ที่โรงพยาบาลด้วยไม่ได้ เสื้อผ้าแต่ละคนก็เตรียมมานอนที่โรงแรมไม่พอ”

“ผมมีเพื่อนอยู่ด้วยแล้ว นั่นไงล่ะ…คุณคงอยู่เป็นเพื่อนผมได้ใช่มั้ย?”

แมทธิวบอกภรรยา แล้วถามเจตสุวีย์ต่อ แต่ไอรดารีบท้วงทันที

“เขาแค่มาเยี่ยมเดี๋ยวก็ไปแล้ว นี่มันหน้าที่ฉัน เขาเป็นแค่คนอื่น”

เจตสุวีย์ยิ้มอ่อน เลิกคิ้วให้แมทธิวในความดื้อของเธอ เขาเองก็อยากอยู่เพื่อคุยกับสามีของเธออยู่เหมือนกัน

“เชื่อผมเถอะ ที่รัก ไปนอนพักผ่อนสักคืนจะได้มีแรงมาอยู่กับผม แค่ผมไม่สบายคนเดียวก็พอแล้ว”

“ฉันอยู่บ้านไม่ได้..อย่าให้ฉันต้องไปเลย ขอโทษที่ขอไม่ทำตามที่คุณพูด”

“ผมมีเรื่องอยากคุยกับเขา..แบบส่วนตัว”

พ่อแม่ของแมทธิวไม่เข้าใจความหมายที่ลูกชายพูด แต่ก็เคารพความต้องการของเขา จึงชวนให้ไอรดากลับบ้านพักผ่อนและอยู่กับมาร์ตินสักหน่อยก็ยังดี

ไอรดามองที่เจตสุวีย์ด้วยความไม่พอใจ เพราะกลัวที่พวกเขาต้องอยู่ด้วยกันคืนนี้ เธอรู้ว่าแมทธิวเกลียดเขามาก และอาการจะยิ่งแย่ถ้าปล่อยให้อยู่กันสองคน

“ให้พี่ช่วยหนูดูแลลูกให้เอามั้ย? อุ้มตลอดแบบนั้นคงเหนื่อย”

“ลูกฉัน ฉันดูแลได้”

ไอรดาใช้สรรพนามที่ห่างเหินเพราะเธอไม่พอใจที่เขามาป้วนเปี้ยนถึงที่นี่ในยามที่สามีป่วย

ในช่วงบ่ายอากงและอาม่าที่บินมาจากไต้หวันก็มาถึงสนามบินซานฟรานซิสโกและรีบบึ่งมาหาหลานชายเพียงคนเดียวทันที อาม่าที่น้ำตาคลอสวมกอดไอรดาอย่างสนิทสนมก่อนจะเข้าไปสวมกอดหลานชายสุดที่รักบนเตียง

เจตสุวีย์ที่ออกไปในตอนเที่ยงและกลับมาในช่วงที่อากงและอาม่าของแมทธิวมาพอดี เขาเห็นทุกคนมัวคุยกัน ส่วนเขาเป็นแค่ส่วนเกินในห้องนี้ แต่เพราะใจเขาที่ต้องการจะอยู่ ถึงต้องเป็นอากาศธาตุ นั่นไม่สำคัญเท่ากับการได้อยู่ใกล้เธอเท่านั้น

มาร์ตินที่เดินมาใกล้ๆ เขาที่ยืนหลบมุมใกล้ประตู เจตสุวีย์ก้มลงไปอุ้มขึ้นมา พยายามสังเกตอะไรก็ได้ที่จะเข้าข้างตัวเองว่าเป็นลูกเขา แต่มาร์ตินนั้นคล้ายไอรดามาก นั่นอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาถูกชะตาในทันที

แต่เขาไม่สน..ถ้าเขารักแม่ของเด็ก เขาก็รักลูกของเธอด้วยอยู่แล้ว..

หางตาเธอเห็นที่เจตสุวีย์อุ้มมาร์ตินและคุยเล่นกันเงียบๆ ใกล้ประตู ทำให้เธอจะออกจากวงสนทนา แมทธิวรีบคว้ามือเธอไว้แล้วส่ายหน้า จนไอรดาทำหน้าใส่เขาเชิงคำถามว่าทำไม?

เจตสุวีย์อุ้มมาร์ตินเดินผ่านหลังทุกคนออกไปที่ระเบียงห้องด้านนอก โดยที่ไอรดาทำได้แค่มองตามเหมือนเสือที่หวงลูก เขาคุยหยอกล้อกับมาร์ติน ทำเหมือนกับเป็นพ่อลูกกัน

“คนนั้นคือใครเหรอ?”

อาม่าได้ถามขึ้นมาเพราะพึ่งสังเกตเห็น

“ครอบครัวเขาสนิทกับครอบครัวไอรดา แต่เขามาที่นี่ก่อน ส่วนคนอื่นๆ กำลังตามมา”

แมทธิวตอบแทนภรรยา พลางหอบหายใจไปด้วย

เจตสุวีย์อยู่ได้สักพักหนึ่ง เลยเอามาร์ตินมาคืนให้ไอรดา

“แมทธิว..ตอนเย็นผมจะมาอีกครั้ง ตอนนี้คุณจะได้มีเวลาอยู่กับครอบครัวพร้อมหน้า ผมจะกลับโรงแรมก่อนเพื่อดูอีเมลงาน อาจจะพักนิดหน่อยด้วย..แล้วเจอกัน”

เขาบอกลาทุกคนและมองไอรดาที่ไม่ยอมมองเขาเลย ก่อนจะก้มหน้าเดินกลับออกไป

พ่อของแมทธิวที่เห็นสายตาของเจตสุวีย์ที่มองลูกสะใภ้ มันทำให้เขาจำได้ถึงเรื่องหนึ่งว่า ลูกสะใภ้เคยเจอหุ้นส่วนลอยแพและขายหุ้นทิ้งทั้งหมด เนื่องจากบีบให้เธอเลือกเขามากกว่าแมทธิว จนลูกชายต้องมาปรึกษาครอบครัวเรื่องที่ต้องหาเงินก้อนใหญ่มาซื้อหุ้นของเขาที่มีถึง 55 % ประกอบกับตอนเขามาเยี่ยมแมทธิวยังแนะนำตัวว่า ครอบครัวเคยทำธุรกิจกับครอบครัวของไอรดา

“แมทธิว ผู้ชายคนนี้คือคนที่หักหลังภรรยาของลูกใช่ไหม?”

ไอรดาได้แต่นิ่ง อุ้มลูกไปนั่งเงียบๆ ที่โซฟา แมทธิวพยักหน้ารับ

“เขาก็ได้รับผลกระทบ เพราะผมเสนอหุ้นของเขาให้คุณแพทริคที่ใช้ชื่อภรรยาที่เป็นคนไทยเข้าคุมกิจการถึงรอดมาได้ ส่วนธุรกิจที่เขาทำก็พังป่นปี้ เสียเครดิตและชื่อเสียงต่อลูกค้าไปเยอะในตอนนั้น คุณแพทริครู้เรื่องราวความเป็นมาอย่างดี และจัดการให้บทเรียนกับเขาแทนพวกเราแล้ว”

“แล้วที่เขามาเยี่ยมลูก ต้องการอะไร?”

แม่ของแมทธิวถามขึ้นมา เธอเข้าใจว่าเจตสุวีย์มีปัญหากับไอรดาโดยตรงไม่ใช่ลูกชายของเธอที่เป็นเพียงคนที่เข้ามาช่วยในสถานการณ์ที่แย่ๆ เท่านั้น

“เขาคงเห็นว่าภรรยาผมจะตัวคนเดียว ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาละมั้ง แต่เมื่อคืนเขาลงเครื่องแล้วตรงมาที่นี่เพื่อมาขอโทษพวกเราทั้งคู่”

“จะไม่เกิดอะไรทั้งนั้นและฉันจะมีคุณเสมอ เขาขอโทษแล้วก็จบกันไป อีกไม่กี่วันคุณจะดีขึ้น..เรากลับบ้านกันนะ”

ไอรดาพูดขึ้นและส่งยิ้มให้สามี สายตาที่มีแต่ความเป็นห่วงนั้น ลึกๆ คือความกังวล

พ่อแม่ของแมทธิวให้อากงและอาม่าอยู่ที่โรงแรมที่พวกเขาเปิดห้องไว้แล้วหลายวัน ส่วนพวกเขาจะพาไอรดาและมาร์ตินขับรถกลับบ้านที่ Carmel-by-the-sea ในตอนห้าโมงเย็น

“ที่รัก ฉันกับลูกถึงบ้านแล้วจะวิดีโอคอลหาคุณ น่าจะถึงประมาณทุ่มนึง แล้วคุณต้องพักผ่อน ไม่ต้องคุยกับเขานานนัก”

“โอเค ผมรู้ Sweetie”

ไอรดาก้มลงจูบแก้มเขาเบาๆ ก่อนจะเดินอุ้มลูกชาย เดินออกไปพร้อมกับพ่อแม่ของเขา

แต่เมื่อลงมาถึงทางเดิน ก็เจอเจตสุวีย์ที่กำลังเดินสวนมาจากไกลๆ จนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เขามองไอรดามาตั้งแต่อยู่ห่างๆ จนเดินมาใกล้และหยุดยืนรอเธอ

“น้องอาย”

พ่อของแมทธิวเปิดฉากพูดขึ้นทันที ไอรดายืนอุ้มลูกไม่มองเขา หลบอยู่ข้างหลังพ่อแม่ของแมทธิว

“ผมหวังว่าคุณจะไม่รบกวนลูกชายผมนานนัก เพราะเขาต้องพักผ่อน”

“คนที่อยากคุยคือเขา..ไม่ใช่ผม และเชื่อเถอะ ผมอยากให้แมทธิวหายดีไม่ต่างกับทุกคน ผมพูดจากใจจริง เพราะผมห่วงภรรยาและลูกของเขา”

“เราต่างก็เป็นผู้ชายด้วยกัน สำหรับผม..การที่ผู้ชายข่มเหงผู้หญิงทุกทางที่ทำได้ มันไม่ใช่ความรัก มันก็แค่ความเห็นแก่ตัวและอยากเอาชนะเท่านั้น แต่เอาเถอะ..การที่คุณบินมาขอโทษ ทั้งที่มีเวลาตั้งนานแต่ไม่ทำ กลับพึ่งมาตอนเขาไม่สบาย เจตนามันชัดเจนไปหน่อย”

เจตสุวีย์เข้าใจที่คนเป็นพ่อย่อมปกป้องลูก แต่ก็เช่นกัน เขาจะไม่ยอมให้ใครมาบอกว่าไม่รักเธอ เพียงเพราะเคยทำอะไรโง่ๆ มาก่อน

“ผมคงไม่สามารถทำให้ใครเชื่ออะไรได้..นั่นก็ไม่เป็นไร ผมรู้ใจตัวเองดี นั่นก็พอแล้ว คุณอาจจะตัดสินคนอื่นจากบรรทัดฐานของคุณ ลูกชายคุณเป็นคนดี ไม่เช่นนั้นไอรดาคงไม่เลือกฝากชีวิตไว้กับเขา แต่คุณรู้อะไรมั้ย? ..ถึงผมจะเคยทำอะไรสิ้นคิด แต่รับรองได้ว่าความรักที่ผมมีมันมากพอและไม่น้อยกว่าใครแน่นอน”

พ่อของแมทธิวรับรู้ได้ทันทีว่าเจตสุวีย์รู้สึกยังไงกับลูกสะใภ้ เพราะเขาพึ่งยอมรับออกมาจากปากตัวเอง

“คุณพ่อ เราไปกันเถอะ ไม่มีประโยชน์ที่จะคุยกับเขา”

ไอรดาไม่รอคำตอบก่อนจะอุ้มมาร์ตินเดินนำไปที่จอดรถยนต์ เจตสุวีย์มองตามเธออย่างไม่ลดละและไม่ปิดบังใครทั้งนั้น

ไหนๆ ก็เลวในสายตาใครๆ อยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องแอบอะไร…

เขามองเธอจนลับตา ก่อนจะหันหลังไปหาแมทธิวที่ห้องพักผู้ป่วย

เสียงเคาะประตูสองครั้งเบาๆ เจตสุวีย์เข้ามาโดยที่อาบน้ำแต่งตัวใหม่แล้วเพราะคิดว่าน่าจะคุยนาน เขาดึงเก้าอี้มานั่งด้านข้างเตียงห่างจากแมทธิวประมาณหนึ่ง มองดูชายที่ยังหนุ่มยังแน่นแต่ต้องเต็มไปด้วยสายระโยงระยาง ใส่เครื่องพยุงเพื่อช่วยหายใจ

“ผมมารบกวนเวลามื้อเย็นหรือเปล่า? พยาบาลนำอาหารมาให้คุณหรือยัง?”

“นั่นไง มื้อเย็นผม”

แมทธิวชี้ไปยังสายที่ต่อตรงไปที่หลอดเลือดดำของเขา เจตสุวีย์ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ เขาไม่ได้รู้สึกดีที่เห็นสามีของไอรดาเป็นแบบนี้ จริงอยู่ที่เขาเคยคิดเล่นๆ ว่าทำไมโลกนี้มีเขาต้องมีแมทธิว แล้วยังคิดว่าขอให้ซาตานนำเธอมาคืนให้เขา

“ผมอายุแค่ 38 ปี ไม่คิดว่าพูดแค่นี้ยังเหนื่อยหอบขนาดนี้ ว่าแต่คุณทานมื้อเย็นมาหรือยังล่ะ เพราะคุยกันอาจใช้เวลาประมาณหนึ่ง คุณจะไปหาอะไรกินก่อนก็ได้”

“รองท้องมาจากที่โรงแรมนิดหน่อยแล้ว เชิญคุณพูดได้ แต่ถ้าเหนื่อยก็พูดช้าๆ แล้วพักบ้าง ผมอยู่กับคุณได้ทั้งคืน ไม่ต้องห่วง”

แมทธิวขอให้พยาบาลคนหนึ่งที่เฝ้าอยู่ออกไปข้างนอกสักพัก เพื่อจะได้พูดคุยเรื่องสำคัญแบบส่วนตัวกับเจตสุวีย์